บทที่ 50 ระบบขยะทำลายชีวิตที่สดใสของฉัน
“อาจิ่น ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่ได้จะไม่เจอตลอดไปสักหน่อย แม่ต้องเลี้ยงเขาได้เป็นอย่างดีแน่นอน” เว่ยเหยียนถิงพูดปลอบใจ
“อื้ม”
ฉินจิ่นล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ขึ้นไปบนเตียง วันนี้คงจะเหนื่อยมาก พอฉินจิ่นนอนก็เริ่มหาว พอรอให้เว่ยเหยียนถิงล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ฉินจิ่นก็เริ่มจะง่วงหน่อยๆ แล้ว
“ง่วงนอนแล้วรึ อาจิ่น” เว่ยเหยียนถิงโอบไปที่เอวของฉินจิ่นแล้วถาม
“นิดหน่อยจ้ะ เมื่อสักครู่เริ่มง่วงหน่อยแล้ว”
เว่ยเหยียนถิงขยับเข้าใกล้ แล้วพูดกระซิบบนหูฉินจิ่นว่า “ไม่ง่วงก็ดีแล้ว”
ลมร้อนนั้นรดไปบนคอของฉินจิ่น จนจักจี้ และหน้าของฉินจิ่นก็ร้อนวาบ รู้สึกว่าเว่ยเหยียนถิงกอดตัวเองแล้วร้อนมาก เลยขยับหน่อยๆ แล้วก็พูดอย่างเขินอายว่า “พี่ปล่อยข้าเถอะ พี่ตัวร้อนมากเลย”
“เจ้าก็ตัวร้อนมากเหมือนกัน”
ฉินจิ่นตะแคงมองเขา ในสายตานั้นเต็มไปด้วยความเสน่หา เว่ยเหยียนถิงอดใจไม่ไหว จึงจูบทันที มันไม่เหมือนกันการจูบในครั้งก่อนๆ ตอนนี้นั้นเล้าโลมได้นุ่มนวลมาก ทำให้คนหยุดความใคร่ไม่ได้
เว่ยเหยียนถิงจูบไปด้วย แล้วมือข้างนึงที่อยู่บนเอวของฉินจิ่นก็ค่อยๆ ขยับขึ้น……
……………….
พอเสร็จกิจแล้ว ลมหายใจของเว่ยเหยียนถิงก็รดอยู่ที่ข้างหูของเธอ ฉินจิ่นรู้สึกว่าหน้าของตัวเองนั้นร้อนมากจริงๆ
“ตี๊ดๆๆ ระบบแจ้งเตือน ยินดีด้วยแบตเตอรี่ได้ชาร์จไปสามสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”
“ฉินจิ่นฟังแล้วก็หน้าเจื่อนทันที” ก็อดไม่ได้ที่จะด่าว่า “หุบปาก”
เพิ่งจะพูดเสร็จก็เอามือปิดปาก เห็นว่าเว่ยเหยียนถิงหลับลึกแล้วก็โล่งใจไปที แล้วก็พูดเสียงเบาว่า “เสี่ยวปา ต่อไปจะโผล่ออกมาเวลาแบบนี้ไม่ได้นะ”
เสี่ยวปาพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ข้าก็ไม่อยากเหมือนกันนี่ ระบบตั้งค่ามาแบบนี้”
การตั้งค่าขยะอะไรกัน ฉินจิ่นไม่พอใจเป็นอย่างมาก ฟังเสี่ยวปาแล้วก็พูดต่อว่า “เจ้านาย ตอนนี้มีภารกิจนึงให้ท่านทำให้สำเร็จ” ที่เสี่ยวปาพูดนั้นต่างมีความหมายดีทุกอย่าง เพื่อไม่ให้นางตัดการสื่อสาร
“ภารกิจอะไร” ฉินจิ่นสงสัย
“เข้าป่าไปล่าเสือ”
ล่าเสือ นางไม่ใช่อู่ซงผู้ฆ่าเสือสักหน่อย ฉินจิ่นก็รีบปฏิเสธทันที “ไม่ไป”
เสี่ยวปานิ่งไป ลังเลแล้วก็พูดว่า “เจ้านาย ถ้าทำภารกิจสำเร็จ มีรางวัลด้วยนะ”
“รางวัลอะไร”
“ตอนนี้ยังเก็บเป็นความลับอยู่ แต่เป็นเรื่องดีต่อในบ้านนะ” เสี่ยวปารีบพูดต่ออีกว่า “เจ้านายๆ รีบรับภารกิจเถอะ”
เก็บเป็นความลับเหรอ ฉินจิ่นหันตัวไป “ไม่รับ”
เสี่ยวปาไม่ได้พูดอะไรไปสักพัก จากนั้นก็ค่อยๆ พูดว่า “เจ้านาย ถ้าท่านไม่รับภารกิจ ต่อไปก็จะไม่มีสิทธิ์ได้ใช้ระบบยานี้อีกแล้วนะ”
“หมายความว่ายังไง” ฉินจิ่นสีหน้าเปลี่ยนทันที
“ก็คือความหมายที่เจ้านายได้ยินนั่นแหละ จะใช้ระบบมาก็ต้องมีสิทธิ์ก่อน ตอนนี้ท่านอยู่ระดับต่ำที่สุด และยังเป็นมือใหม่อีกด้วย เจ้านายต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จถึงจะสะสมคะแนนได้ จะได้อัพเกรดสิทธิ์ ถ้าไม่งั้นถึงแม้ว่าระบบแบตเตอรี่จะชาร์จได้เต็มแต่ก็เปิดไม่ได้อยู่ดีนะ” เสี่ยวปาพูดอย่างตรงไปตรงมา
ให้ตายเถอะ ในใจของฉินจิ่นนั้นมีสัตว์ร้ายกว่าหมื่นตัววิ่งไปวิ่งมาอยู่
นี่มันบังคับให้นางต้องไปล่าเสือให้ได้ ไม่ล่าเสือก็จะไม่ให้ไอเท็มใช่ไหม
ฉินจิ่นนั้นถอนหายใจอยู่ตลอด กำลังคิดจะปฏิเสธอย่างเด็ดขาดไปอีกรอบ ใครจะคิดว่าเสี่ยวปาจะบอกต่อว่า “เสือนั้นดุร้ายมาก ถ้าไม่กำจัด คนในบ้านเว่ยก็จะต้องทุกข์ทรมานไปด้วย”
“……ไอ้เลว” ฉินจิ่นกัดฟันด้วยความโมโห แล้วก็รีบถามอย่างใจร้อนว่า “งั้นทำไมตอนแรกข้าถึงใช้ได้ล่ะ”
เสี่ยวปาก็รีบบอกทันทีว่า “สวัสดิการผู้ใช้ใหม่น่ะ”
นิ่งไปสักพัก แล้วก็พูดด้วยเสียงที่มีความขี้เล่นว่า “ก็ต้องให้เป็นของหวานก่อนไงล่ะ”
“ถึงให้คนอื่นขายชีวิตได้ง่ายๆ ใช่ไหมล่ะ” ฉินจิ่นอยากจะทุบระบบนี้ให้ตายไปเลยทีเดียว แต่พอนึกถึงตอนหลังจากที่ไม่มีระบบแพทย์นี้แล้ว ข้อเด่นที่สุดของตัวเองที่อยู่ในสมัยก่อนนี้ก็คงจะไม่มีแล้ว ทำได้แค่กัดฟันแล้วพูดว่า
“ข้ารับแล้ว”
“เจ้านายเก่งมากเลย” เสี่ยวปารีบพูดประจบทันที
ฉินจิ่นทนสภาพแบบนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ ก็พูดด้วยหน้าที่โมโหว่า “ไปซะ ถ้าไม่เรียกเจ้าไม่ต้องออกมา”
“ได้ เจ้านาย” เสี่ยวปารีบตอบตกลงและเงียบลงทันที
……
พอตื่นเช้ามาวันรุ่งขึ้น ฉินจิ่นถึงได้จัดการกับอารมณ์ให้ดี แต่เพราะท่าออกกำลังกายที่รุนแรงเมื่อวานของใครบางคน ทำให้ตอนนี้เอวของนางก็ยังปวดเมื่อยอยู่ แต่ก็ยังฝืนไปที่ร้านอยู่ดี
เว่ยจวนเห็นท่าทางที่เหนื่อยแต่เช้าของนาง ก็พูดแซวว่า “พี่สะใภ้รอง เมื่อคืนคงเหนื่อยแย่เลยสิท่า”
“ไปๆๆ” ฉินจิ่นนึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้ ก็รีบไล่ให้เว่ยจวนไป “รีบไปทำงานได้แล้ว”
พอคิดคำนวณเวลาแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดของพี่หูลูกจ้างที่เป็นคนล่าสัตว์ และเป็นเวรของเว่ยเหยียนถิงที่ต้องออกไปล่า
แต่ก็ไม่เห็นสัตว์ที่ล่ามาได้เมื่อคืน ธนูก็ไม่เห็น แล้วฉินจิ่นก็ประหลาดใจ และถามว่า “เมื่อวานพี่หูไปล่าสัตว์ แล้วกลับมารึยังจ๊ะ”
พ่อครัวที่อาศัยอยู่ในร้าน คิดดูดีๆ แล้วก็พูดว่า “ไม่จ้ะ เมื่อวานเขาไม่ได้กลับมา”
ฉินจิ่นนึกถึงภารกิจที่ระบบจัดแจงให้แล้ว ในใจก็รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้น ก็รีบบอกกับเว่ยเหยียนถิงว่า “พี่ถิงจ๊ะ เราไปตามหาในป่ากันดีกว่าจ้ะ อย่าให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นเลย”
เว่ยเหยียนถิงขมวดคิ้ว แล้วรีบพยักหน้า “จ้ะ”
ระหว่างทางขึ้นเขา ฉินจิ่นดูค่อนข้างจริงจัง แต่ใจนั้นกลับตุ้มๆ ต่อมๆ จู่ๆ เว่ยเหยียนถิงก็สูดจมูก ถามด้วยหน้าตาเคร่งเครียดว่า “อาจิ่น เจ้าได้กลิ่นอะไรแปลกๆ รึไม่”
“เป็นกลิ่นคาว” ฉินจิ่นหลับตาแล้วตั้งใจดม แล้วก็สะดุ้งลืมตาขึ้น แล้วพูดว่า “กลิ่นคาวเลือด” ตอนที่ทำงานในโรงพยาบาลนั้น นางคุ้นเคยกับกลิ่นแบบนี้มากจริงๆ
เว่ยเหยียนถิงพยักหน้า แล้วพูดจับมือของเว่ยเหยียนถิง แล้วพูดปลอบว่า “ไม่ต้องกลัวนะ”
ทั้งสองเดิมตามกลิ่นคาวเลือดไป หาไปตลอดทาง ไม่นานก็ไปเจอศพของพี่หูอยู่ข้างต้นไม้ต้นหนึ่ง
เว่ยเหยียนถิงและฉินจิ่นอึ้งไปสักพัก ฉินจิ่นมีประสบการณ์การเป็นหมอปัจจุบัน แค่ดูก็รู้แล้วว่า พี่หูนั้นโดนสัตว์ใหญ่กัดตาย แต่นางก็ไม่ได้พูดอะไรและรู้สึกว่าข้างหน้านั้นอยู่ๆก็มืดลง เพราะมีมือคู่หนึ่งมาบังไว้
แล้วเสียงของเว่ยเหยียนถิงดังขึ้นข้างหูทันที “อาจิ่น อย่าดูนะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ” ฉินจิ่นส่ายหน้า นางเห็นความเป็นความตายในสมัยปัจจุบันจนชินแล้ว เรื่องแค่นี้รับได้อยู่แล้ว
แต่เว่ยเหยียนถิงกลับไม่ยอมย้ายมือออก แล้วพูดว่า “ฟังพี่เถอะ อาจิ่น”
“จ้ะ” ฉินจิ่นทำได้แค่พยักหน้า แล้วก็เดินตามที่เว่ยเหยียนถิงจูงไป อยู่อีกที่นึงที่ไม่เห็นร่างศพ
แล้วเว่ยเหยียนถิงถึงจะยอมเอามือลง แล้วพูดสั่งว่า “เจ้ารอพี่อยู่ที่นี่” พูดจบแล้วก็วิ่งกลับไป
ฉินจิ่นเห็นเว่ยเหยียนถิงรักตัวเองขนาดนี้ ใส่ใจตัวเองขนาดนี้ ในใจก็เลยมีแต่ความอบอุ่น
ส่วยเว่ยเหยียนถิงนั้นก็เอาผ้าห่อศพของคนล่าสัตว์อย่างรวดเร็ว แล้วก็เดินมาข้างๆ ฉินจิ่นแล้วบอกว่า “ไปกันเถอะ”
ทั้งสองอารมณ์ตึงเครียดอยู่ทั้งทาง ไม่พูดไม่จา แล้วก็กลับไปถึงร้านอาหารอย่างรวดเร็ว
เว่ยจวนยืนอยู่หน้าประตู เห็นหน้าตาของเว่ยเหยียนถิงและฉินจิ่นที่ไม่มีรอยยิ้มเลยสักนิดตั้งแต่ไกลๆ บนตัวนั้นก็แบกของที่รูปร่างเหมือนคนอยู่ ในใจตะโกนคำว่าซวยแล้วไปทีนึง แล้วก็ออกไปถามว่า “พี่รองพี่สะใภ้รอง คงไม่ใช่ว่า……”
ฉินจิ่นพยักหน้าแล้วก็พูดว่า “หาที่สักที่นึง แล้วเอาร่างของพี่หูวางไว้”
“จ้ะ” เว่ยจวนรีบเรียกลูกจ้างสองคนมาเอาร่างของพี่หูไปไว้หลังบ้าน
ฉินจิ่นมองเว่ยเหยียนถิงแล้วพูดว่า “พี่ถิง พี่ล้างเนื้อล้างตัวก่อนเถอะ”
“อื้ม” เว่ยเหยียนถิงพยักหน้า แต่ก็พูดด้วยความไม่สบายใจว่า “คนก็ได้เสียชีวิตไปแล้ว เกรงว่าเรื่องนี้จะจัดการได้ยาก ถ้ามีเรื่องอะไร เจ้าก็ตะโกนเรียกพี่ก็แล้วกัน”
“จ้ะ” ในใจของฉินจิ่นก็ไม่สบายใจ แต่ก็พยักหน้าไป
เว่ยจวนช่วยเอาร่างของคนล่าสัตว์ไปไว้ แล้วก็เดินออกมา แล้วก็พูดอย่างกังวลว่า “รีบบอกคนในบ้านก่อนดีกว่าจ้ะ”