เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น จั๋วฝานก็เข้าใจเจตนาของนาง
คุณหนูต้องคิดว่าเขาเป็นบ้า แต่นางยังไม่อยากให้เขาตาย ขณะที่พูด นางกำลังมองหาโอกาสซ่อนเขาไว้ด้านหลังผู้คุ้มกัน
“จะรออะไรอยู่?เอาตัวเขามานี่ก่อนเขาจะทำให้เราอับอายไปมากกว่านี้”ลั่วหยุนชางตะโกนใส่ผู้คุ้มกัน
ก่อนทุกคนจะได้ขยับ ดาบสีเลือดก็วางบนคอของจั๋วฝาน
“หยุด!”
พ่อบ้านซุนยิ้มเยาะ ดวงตาของเจาะทะลุผ่านลั่วหยุนชาง เขามองแผนนางออก”ฮี่ๆๆ คุณหนูยังใจดีเช่นเคย ถึงกับอยากช่วยข้ารับใช้ที่เสียสติ”
ลั่วหยุนชางเดือดดาล”พ่อบ้านซุน เจ้าจะไม่ปล่อยให้คนสติไม่ดีรอดไปเลยหรือ?”
“ฮ่าๆๆ ถามตัวเจ้าสิ ถ้าเจ้าไม่อยากให้คนบริสุทธิ์ต้องตาย ก็ส่งเคล็ดวิชาฝ่ามือมังกรหวนกลับมา เราไม่สนใจว่าดาบเราจะต้องเปื้อนเลือดคนเพิ่มไหม?”
ด้วยเหตุนั้น พวกโจรจึงปาดใบดาบไปตามใบหน้าของจั๋วฝาน และยิ้มอย่างกระหายเลือด
ลั่วหยุนชางเม้มปาก ความลังเลปรากฏในตานาง แต่ยังตัดสินใจปิดพวกมัน
จั๋วฝานเข้าใจ
แม้คุณหนูจะไม่มีแผนช่วยเขาด้วยการนำวิชายุทธ์ออกมา แต่ในฐานะคุณหนูของเขา มันก็ทำให้เขารู้สึกขอบคุณแล้วจากการลังเลนั่น
แต่สุดท้าย มันคงดีกว่าถ้าเขาช่วยตัวเองได้
เมื่อมองกลับไปที่โจร เขาพบว่าชายอ้วนที่มีความสูงเท่ากับเขาอยู่ที่ระดับสร้างรากฐานขั้น 7
[มันควรจะจัดการได้!]
จั๋วฝานกำหมัด รวบรวมปราณไว้ที่หมัดซ้าย ดวงตาของเขาฉายแววโหดเหี้ยม
“ฮึ่ม ในเมื่อเจ้าดื้อรั้น จั๋วฝานก็จะเป็นคนแรกที่ต้องตายเพราะเจ้า”มือของพ่อบ้านซุนลดลง จ้องดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของลั่วหยุนชาง”เจ้าอ้วน ฆ่าเขาซะ”
เขาแสยะยิ้ม และยกดาบขึ้นสูง
จากนั้นมันก็เกิดเสียงตุบ ในไม่ช้าก็ตามด้วยเสียงกระดูกหักพร้อมเสียงครวญครางของชายอ้วน
ดาบของเขาหลุดจากมือ
จั๋วฝานเก็บมันขึ้นและตัดหัวชายคนนั้น
เลือดพุ่งกระฉูดออกมาและหัวขนาดใหญ่ก็ลอยในอากาศ
จั๋วฝานอยู่ที่ระดับสร้างรากฐานขั้น 5 แต่ปราณของเขาเป็นอะไรที่มีแค่ผู้เชี่ยวชาญระดับกลั่นปราณถึงมี วินาทีที่ชายอ้วนเผลอ เขาก็แทงศอกใส่หน้าอกอีกฝ่าย และหักกระดูกซี่โครง ตวัดดาบในการเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียว
ไม่มีใครสามารถตอบสนองได้ตอนที่หัวของชายอ้วนลอยออกจากไหล่
ปึก!
หัวกลิ้งอยู่บนพื้นและหยุดตรงหน้าพ่อบ้านซุน
เขามองใบหน้าคุ้นเคยนั้นด้วยความงุนงง ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
เขาเห็นจั๋วฝานเติบโตในตระกูลลั่วมาตลอดและรู้ว่าเขาเป็นคนประเภทไหน เขาเกิดมาเพื่อเป็นทาส
แต่แกะตัวนี้กลับแยกเขี้ยวเหมือนเสือ ฆ่าผู้เชี่ยวชาญสร้างรากฐานขั้น 7 ในการโจมตีเดียว มันยังโหดเหี้ยมจนกลุ่มโจรต้องตัวสั่น
ผู้คุ้มกันฝั่งตระกูลลั่วยิ่งไม่อยากเชื่อสายตา นั่นเป็นชายคนเดียวกับที่พวกเขาเคยหัวเราะแน่หรือ?การฆ่าทิ้งอย่างรวดเร็วและเด็ดเดี่ยวยังไม่ใช่สิ่งที่หัวหน้าผู้คุ้มกันจะทำได้ด้วยซ้ำ
พวกเขาทุกคนยืนด้วยความตกใจ เฝ้าดูอย่างงุนงงขณะที่เลือดไหลหยดลงจากดาบของจั๋วฝาน จนถึงจุดที่พวกเขาแทบลืมหายใจ
ถ้าจั๋วฝานไม่ใช้โอกาสนี้เพื่อหนี เขาคงไม่มีทางได้รับอีก
ดวงตาของจั๋วฝานหรี่ลง เขาคว้าโอกาสตอนทุกคนตกใจ ขว้างดาบใส่พ่อบ้านซุน ขณะวิ่งหนีสุดแรงไปหาคุณหนูกับนายน้อย ช่วงเวลาที่ดาบไปถึงตัวพ่อบ้าน เขาก็มาถึงด้านหน้าลั่วหยุนชางแล้ว
มือหนึ่งจับลั่วหยุนไห่ขณะอีกมือคว้านาง ออกวิ่งเหมือนสัตว์คลุ้มคลั่งเข้าป่าไป
ลั่วหยุนชางยังงุนงง ได้แต่ปล่อยให้เขาดึงนาง
พ่อบ้านซุนเห็นเป้าหมายหลุดหนีไปอีกครั้งและตื่นตระหนก”ตามไป!”
แต่หัวหน้าผู้คุ้มกันได้เข้าขัดขวางพวกเขา
“ฮึ่ม คิดว่าจะหยุดพวกเราได้?”พ่อบ้านซุนพูด
หัวหน้ายิ้มและส่ายหัว”ไม่ แต่เราซื้อเวลาให้พวกเขาหนีไปได้”
“ฮี่ๆๆ ด้วยการตายของเจ้า เจ้ายังคิดว่าพวกมันจะหนีได้?”
เมื่อมองไปทางนั้นเป็นครั้งสุดท้าย หัวหน้าก็พยักหน้า”ถ้ามันเป็นก่อนหน้านี้ บางทีคงไม่ แต่นางมีเด็กหนุ่มนั่นแล้ว”
ผู้คุ้มกันพยักหน้า ด้วยความเชื่อใจในตัวจั๋วฝานที่เพิ่มขึ้นในหัวใจ
พวกเขาอาจไม่รู้ว่าทำไมจั๋วฝานถึงกล้าหาญขึ้นมากะทันหัน แต่ด้วยการมีเขาข้างเขานายน้อยกับคุณหนู โอกาสรอดของพวกเขาจึงสูง
พ่อบ้านซุนกัดฟันด้วยใบหน้ามืดมน”เจ้าหนูนั่นกล้าเข้ามายุ่งเรื่องของข้า เมื่อข้าได้ตัวมัน ข้าจะทำให้มันร้องขอความตาย!”