“ไร้สาระ!”
หยางหมิงคำราม พุ่งตัวไปกระชากจั๋วฝานออกมา ขณะที่เหล่ยยู่ถิงตกตะลึง
“ศิษย์พี่ เกิดอะไรขึ้น?”
หยางหมิงหันไปมองเหล่ยยู่ถิง”ศิษย์น้อง เจ้ากำลังปิดบังอะไรจากข้าหรือเปล่า?”
เหล่ยยู่ถิงผงะแต่ก็ส่ายหัว”ข้าเนี่ยนะ?”
หยางหมิงแค่นเสียง”ศิษย์น้อง หลังอยู่ด้วยกันมานาน เจ้าไม่สามารถโกหกข้าได้หรอก”
“เจ้าต้องปิดบังข้าแน่!”
เหล่ยยู่ถิงรู้สึกได้ถึงอันตรายเบื้องหลังรอยยิ้มของหยางหมิง ราวกับมีอสรพิษร้ายกำลังจ้องนาง บังคับให้นางต้องถอยกลับ
หยางหมิงถาม”ศิษย์น้อย เสี่ยวซีอยู่ไหน?”
“ข้าให้นางไปทำงาน”เหล่ยยู่ถิงสวน
หยางหมิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ แต่วินาทีต่อมา ดวงตาของเขาก็ทอประกายชั่วร้าย ขณะส่งฝ่ามือออกไป ฝ่ามือทรงพลังกระแทกหน้าอกของนาง ส่งนางลอยออกไป
เลือดถูกพ่นกลางอากาศ
จากนั้นหยางหมิงก็กดปุ่มบนเตียงและประตูกับดักก็เปิดด้านใต้เหล่ยยู่ถิง
จั๋วฝานตกใจและหนี แต่มือแสนว่องไวของหยางหมิงก็ได้คว้าคอเขา โยนเขาลงไปในหลุม จากนั้นก็ปิดประตู
ชายชราตัวสั่นจากความโกรธเมื่อเห็นทั้งสองตกลงไปในกับดัก
ปัง!
ตัวของเหล่ยยู่ถิงกระแทกกับพื้นถ้ำ แต่หลังจากเสียงกระแทก มันก็เป็นเลือดของนางที่ถูกพ่นตามมา
“ไม่คิดเลยว่าเด็กนี่จะมีประตูกับดักด้วย”จั๋วฝานมาถึงพื้นและรู้สึกถึงบางสิ่งนุ่มๆในฝ่ามือ”ทำไมพื้นถึงนุ่มจัง?”
“สารเลว!ลุกออกไปนะ!”
เสียงแหลมบาดหูเขา จั๋วฝานถึงรู้ตัวว่าเขาอยู่บนตัวเหล่ยยู่ถิง โดยที่สองมือวางบนหน้าอกนาง
เขารีบวิ่งไป พูดด้วยความเขินอาย”ขอโทษด้วย มันเป็นอุบัติเหตุ..”
เหล่ยยู่ถิงหน้าแดง แต่ไม่เถียง
นางยืนขึ้น”หยางหมิง เจ้าคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้สินะ!”
“ฮ่ๆๆ..”
เสียงหัวเราะชั่วร้ายของหยางหมิงดังจากด้านบน”น้องยู่ ข้ารู้ว่าการกลับมาของเจ้าน่าสงสัย เจ้าถึงขั้นนำนักหลอมโอสถระดับสองมาด้วย ข้าจึงคิดได้ว่าเจ้าคงเริ่มสงสัยข้า”
“ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้?ท่านพ่อปฏิบัติต่อเจ้าด้วยดีมาตลอด”เหล่ยยู่ถิงรู้สึกเหมือนใจสลาย
หยางหมิงตอบ”ข้ามีแผนของข้า ตาแก่นี่ไม่มีความหมายอะไรต่อข้า ข้าเองก็ไม่อยากรีบจัดการเจ้านัก แต่เจ้ากลับรนหาที่เอง”
น้ำตาไหลอาบแก้มของเหล่ยยู่ถิง นางกระอักเลือดอีกครั้ง
จั๋วฝานส่ายหัว ไม่ซ้ำเติมนาง[เจ้าทำได้แค่ตำหนิตัวเอง] แต่เนื่องจากเขาต้องเล่นให้จบ เขาจึงยังสวมบทบาทหมอ
“น้องชาย ข้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยเลย ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าบริสุทธิ์’”
หยางหมิงหัวเราะ
“ตาแก่บัดซบ ถ้าเจ้าไร้ประโยชน์ มันคงไม่ต่างว่าจะฆ่าเจ้าหรือไม่ น่าเสียดายที่เจ้าดันเก่งจนพบอาการของตาแก่นั่น”
“อาการ?อาการอะไร?ข้าแค่คิดว่าเขาไม่ได้ขยับตัวมานานจนเส้นยึดเท่านั้นเองและอยากมอบยาคลายเส้นให้เขา!”จั๋วฝานบอก”นี่คือวิธีที่ข้าหาเลี้ยงชีพตัวเอง ทำไม…”
หยางหมิงลูบหน้าผาก
[บัดซบ นี่ข้าเข้าใจผิดไปเองหรือนี่!]
เขามองว่าชายชรามีฝีมือ แต่ความจริงเขากลับเป็นแค่พวกต้มตุ๋น[สุดท้าย ชายชราระดับกลั่นลมปราณจะมาไปมีฝืมืออะไรได้?]
หยางหมิงส่ายหัว เสียใจกับการกระทำที่บุ่มบ่ามของเขา เขาอยากให้เหล่ยยู่ถิงทำงานให้เสร็จ แต่ตอนนี้เขาคงต้องทำมันเอง
“มันเป็นเจ้าที่ทำลายทุกอย่าง!”หยางหมิงคำราม”เมื่อข้ากลับมา ข้าจะจัดการกับพวกเจ้าสองคน!”
“เห้ย ดูให้ดี อย่าให้ใครเข้ามาเด็ดขาด”
“ครับ!”
จากนั้นจั๋วฝานก็ได้ยินยามสองคนขานรับตรงประตูและหยางหมิงก็เดินออกไป
“เห้ น้องชาย ข้าไม่ใช่คนเดียวที่หาเลี้ยงชีพแบบนี้นะ!ปล่อยข้าไปเถอะ”
จั๋วฝานตะโกนอีกสองสามครั้งแต่ไม่ได้รับการตอบกลับและแน่ใจว่าหยางหมิงไปแล้ว
เขาหันไปหาเหล่ยยู่ถิง พบว่านางนั่งเหม่ออยู่ นางเพิ่งพบว่าคู่หมั้นนางเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิงและไม่ได้รู้สึกอะไรกับนางเลย ถึงขั้นเต็มใจฆ่านาง ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็คงรู้สึกใจสลาย
จั๋วฝานลูบเคราปลอมๆ”เจ้าไม่ต่างจากคุณหนูของข้านัก หลังจากนี้ เจ้าควรแบ่งปันความเจ็บปวดของกันและกันหลังรู้จักกัน”
“ฮึ่ม หลังจากนี้?มันยังไม่แน่ใจเลยว่าเราจะรอด”
รอยยิ้มของจั๋วฝานเต็มไปด้วยความมั่นใจ”ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของตาแก่คนนี้ ทำใจให้สบาย เราจะออกไปกันคืนนี้ แต่ถ้าเจ้าอยากตาย เจ้าก็สามารถอยู่เฉยๆได้”
เหล่ยยู่ถิงตะคอก”ถ้าข้าตาย ข้าจะลากเจ้าลงไปกับข้า”
จั๋วฝานหัวเราะขณะหลับตา รอให้ค่ำคืนมาถึง
เหล่ยยู่ถิงหน้ามุ่ย แต่ก็พบว่าการเถียงกับจั๋วฝานได้บรรเทาความเจ็บปวดภายในและมีบางอย่างผุดขึ้นมา…
ยามค่ำคืน จันทร์เสี้ยวลอยบนฟ้าเหนือภูเขาลมดำ โจรมากมายกำลังหลับ ยกเว้นยาม
ในถ้ำมืด จั๋วฝานอยู่ใกล้กำแพง ลืมตาขณะเหล่ยยู่ถิงกำลังนอนหลับอยู่ข้างหลัง
เขาชี้นิ้ว และแสงสีแดงก็สว่างจากตัวเหล่ยยู่ถิง ลอยตรงหน้าจั๋วฝาน
มันคือทารกโลหิต
จั๋วฝานไม่ไว้ใจเหล่ยยู่ถิงแม้จะมีข้อตกลงร่วมกัน เขาจึงจับเสี่ยวซีเป็นตัวประกันและวางทารกโลหิตไว้ในตัวนาง
ถ้านางทำผิดครั้งเดียว เขาจะจบนางทันที
มันเป็นโชคดีที่การกระทำของเหล่ยยู่ถิงเป็นไปตามคำสั่ง แต่ตอนนี้มันถึงเวลาที่ทารกโลหิตต้องแสดงพลัง
ทารกโลหิตทำราวกับมันไม่เห็นพ่อมาหลายวัน มันรีบเอาตัวมาถูแก้มจั๋วฝาน เขายิ้มก่อนดวงตาจะฉายแววอำมหิต
ทารกโลหิตรู้ว่าเขาต้องการอะไรและบินออกไป ผนังหินหนาไม่ได้ขัดขวางมันเลย
ในเวลานี้ ป่าบนภูเขาเงียบสงบเป็นพิเศา กลุ่มโจรกำลังสนุกกับความฝันในห้องพวกเขา
แต่แสงสีแดงกลับสว่างวาบภายในตัวคนหนึ่ง จากนั้นก็อีกคน รอยยิ้มมีความสุขก่อนหน้านี้จางหายไปและในไม่ช้าก็ไร้ชีวิต
ความเร็วของทารกโลหิตน่ากลัว เก็บกวาดโจร 20 คนในหนึ่งลมหายใจ เมื่อมันจากไป ห้องนี้ก็ไร้ชีวิต
ในทำนองเดียวกัน ทารกโลหิตท่องไปทั่วภูเขาลมดำ พรากทุกสิ่งมีชีวิตระหว่างทาง เป้าหมายสุดท้ายของมันคือทหารยามสองคนที่ประตูห้องเจ้าภูเขา
ซวบ!
ทหารยามคนหนึ่งเห็นคู่หูโดนทำร้ายด้วยไฟสีแดง”มีบางอย่างในตัวเจ้า!”
ทหารยามอีกคนตัวแข็ง ไม่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากนั้นเสียงของจั๋วฝานก็ดังจากภายในตัวเขา”ปล่อยเราออกไป”
หัวใจของทหารยามตื่นตระหนก ทำไมเสียงของคนที่ติดอยู่ด้านใต้พวกเขาจึงดังจากตัวของคู่หูเขา?
ก่อนพวกเขาจะได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทารกโลหิตก็สูบเลือดเพื่อนตรงหน้าเขาจนแห้ง ไม่เหลืออะไรนอกจากฝุ่นผง จากนั้นก็เข้าตัวทหารยามอีกคน
ยามกลัวแทบตายจนร้องไม่ออก
ตอนนั้น เสียงของจั่วฝานดังจากในตัวเขา”ปล่อยเราออกไป!”
มันเต็มไปด้วยพลังที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ เข่าของเขาอ่อนแรง ขณะที่กางเกงของเขาเปียกไปหมด
“นายท่าน โปรดรอสักครู่ ข้าจะรีบไปปล่อยท่านออกมา!”เขาร้อง
ใครก็ตามที่เห็นคู่หูกลายเป็นฝุ่นคงไม่เหลือความกล้าอีก ทหารยามรีบไปเปิดกลไก
ครื่น!
ประตูกลไกเปิดและแสงสว่างก็ส่องลงไป
เหล่ยยู่ถิงสะดุ้งตื่นและมองจั๋วฝานข้างๆ”ถ้าเจ้าอยากรอด ก็ตามข้ามา”
จากนั้นเขาก็กระโดดขึ้นไป
เหล่ยยู่ถิงทึ่ง แต่คำพูดของเขาก็ทำให้นางโกรธ”ฮึ่ม ข้าจะไม่ยอมง่ายๆหรอก”
จากนั้นนางก็กระโดดตามเขาไป...