px

เรื่อง : The Inverted dragons scale
001 - หลี่มู่หยาง


--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มีคนบางคนกล่าวว่า หลี่มู่หยางเคยพิการมาก่อน.

นั่นทำให้ หลี่มู่หยางโกรธมาก, ซึ่งนั่นไม่ใช่นิสัยของเขาเลย.
มันเป็นความลับเฉพาะในตระกูล, แล้วทำไมคนภายนอกถึงได้รู้กัน?

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

กอหญ้าปลิวไสว, ดอกไม้สีแดงผุดขึ้นกลางหญ้าสีเขียวนั้น.
กลุ่มเด็กๆ กำลังกระโดดโลดเต้นกันในกอหญ้า, บ้างก็เต้นรำบ้างก็ร้องเพลง,
หรือแม้กระทั่งเล่นต่อสู้กัน. เสียงหัวเราะเบิกบานดังกระจายไปทั่วบริเวณ.

เมื่อการสอบของโรงเรียนมัธยมปลายใกล้เข้ามา, ทุกๆ คนอย่างทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะสอบมหาวิทยาลัยที่ตนใฝ่ฝัน.
เหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนกับอีกเจ็ดวันก่อนจะถึงวันสอบ.

โรงเรียนจัดการทัศนศึกษาพานักเรียนไปที่ทะเลสาบ. ด้วยจุดประสงค์ว่าให้นักเรียนได้ผ่อนคลายความตึงเครียด.
จากนั้น, ด้วยสภาพจิตใจที่ดีที่สุดของพวกเขาก็จะสามารถทำให้พวกเขาผ่านการสอบไปอย่างราบรื่น.

ณ ริมทะเลสาบ, เด็กหนุ่มผิวสีกำลังนอนหลบอยู่บนผืนหญ้า.
แม้กระทั่งตอนเขานอนหลับ, ใบหน้าของเขาก็สามารถมองออกได้อย่างชัดเจน.
อย่างแรกเลยคือความสุขที่เอ่อล้น, จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นความลำบากใจ, แล้วใบหน้านั้นก็เต็มไปด้วยความสับสนและความอับอาย..

 

เดือนที่ผ่านมาเขาและซวีชือรุ่ย แม่สาวขาสวยแห่งห้องเก้า ทานบุฟเฟ่ทะเลพร้อมทั้งพูดคุยกันอย่างมีความสุขในเมืองหลวง
ครึ่งเดือนที่ผ่านมา, จางซิงฉี บุคคลที่มีบุคลิกภาพเป็นเลิศแห่งห้องสามชวนเขาไปช่วยสอนการบ้านที่ร้านกาแฟหลังเลิกเรียน, เขาแทบจะตอบตกลงในทันที
และตอนนี้, ชุยเสี่ยวซิน นักเรียนดาวเด่นคนที่เพิ่งจะบล็อคเขาต้องการให้เขาชวนตนเองไปดูหนัง, <<ไททานิค>>,
เขาตอบกลับไปว่าขอคิดดูก่อน, แต่ในใจเขาไม่มีความคิดที่จะปฎิเสธอยู่เอาซะเลย..

 

หลี่มู่หยางต้องการแค่จะป้อนหญ้าแกะตัวเดียว, ใครจะไปคิดล่ะว่าเขาจะเลยเถิดป้อนหญ้าให้กับแกะทุกตัว.
ก่อเกิดเป็นหนี้ความรักมากมายจนทำให้เขาต้องวุ่ยวาย. เขาไม่อยากได้จะเป็นเพลย์บอยเลย.

แป๊งงง---

เสียงบางสิ่งกระทบเข้ากับโลหะ.
ถังโลหะใบเก่าๆ ถูกเตะลงทะเลสาบ, ถังลอยอยู่เหนือน้ำซักครู่ก่อนจะจมหายไป.
หลี่มู่หยางลืมตาขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความมึนงงเมื่อเห็นเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเค้า.

"หลี่มู่หยาง - ชั้นว่าแกไม่ควรจะถูกเรียกว่าหลี่มู่หยางนะ, แกควรจะถูกเรียกว่า หลี่สื่อจู*มากกว่า
แกหลับในห้องเรียน, แกหลับตอนที่เรากำลังทัศนศึกษา แกกับหมูนี่ใครมันนอนเก่งกว่ากันวะ?"
หนุ่มหล่อทรงผมดูมีสไตล์พูดขึ้น, เสียงของเขาดังถึงขนาดที่สามารถดึงดูดความสนใจจากนักเรียนบริเวณรอบๆ .

 

"จางเฉิน, นายอย่าดูถูกหมูได้มั้ย? ถึงแม้ว่าหมูมันจะขี้เกียจและโลภมากแต่อย่างน้อยหมูมันก็หัวโตหูใหญ่แล้วก็ตัวขาว
ชั้นว่ามันน่ารักอยู่นาา แล้วลองมองที่หลี่มู่หยางสิ ผอมก็ผอม ผิวก็ดำ, ชั้นว่ามันก็ถ่านดีๆ นั่นแหละ จะเอาไปเปรียบเทียบกับหมูได้ยังไง?"
หยางจุน พูดในทางเหน็บแนม เรียกเสียงหัวเราะของทุกคน.

 

"แกบอกว่าจะมาตกปลาไม่ใช่หรือไงห๊ะ หลี่มู่หยาง?" เขาหยิบคันเบ็ดใกล้ๆ ที่ทำจากไม้ไผ่ขึ้น
"ดูเหมือนว่าแกจะจับอะไรไม่ได้ซักตัวเลยนะ, ถังนี่ก็ว่างเปล่า นี่แกไม่คิดจะจับปลาซักตัวเลยหรือไง?
มันช่างน่าเศร้าเหลือเกิน, แกรู้มั้ยตอนนี้ทุกคนเค้าต่างพูดกันว่า หลี่มู่หยางจะต้องจับปลาได้เยอะแน่ๆ เลย
แล้วเย็นนี้เราก็จะกินปลากัน, นี่แกจะทำให้พวกเค้าผิดหวังงั้นเหรอ?"

 

หลี่มู่หยางขยี้ตา, พร้อมทั้งแอบเช็ดน้ำที่มุมของดวงตาของเขาด้วยแขนเสื้อ. การกระทำนั้นยิ่งทำให้เสียงหัวเราะรอบๆ ดังขึ้นไปอีก.
"อะไร นายอยากจะทำอะไรกันแน่" ใบหน้าของลี่ หมู่หยางเต็มไปด้วยความมึนงง.
"หลี่มู่หยาง พวกชั้นก็แค่อยากจะเห็นว่าแกเป็นยังไงเวลานอนหลับก็เท่านั้นเอง"

จางเฉิน เสยผมไปด้านหลังพร้อมกับส่งสายตาดูถูกไปยัง หลี่มู่หยางที่กำลังนอนอยู่บนหญ้าและพูดว่า: "วันนี้แกนอนเต็มอิ่มเลยล่ะสิ"
"ใช่แล้วล่ะ" หลี่มู่หยางพูดออกไปด้วยความซื่อตรงพร้อมกับพยักหน้า.
การนอนหลับนี้ทำให้เค้ารู้สึกผ่อนคลายสบายตัวอย่างมาก, แต่มีปัญหาอยู่อย่างนึงที่กวนใจเขา
นั่นก็คือเค้ายังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะไปดูหนังกับชุยเสี่ยวซินดีหรือเปล่า?

"แกฝันอะไรของแกน่ะ ห๊ะ?"
ใบหน้าคล้ำๆ ของหลี่มู่หยางเปลี่ยนเป็นสีแดงพร้อมกับก้มหัวลงแล้วพูดว่า " ชั้นบอกไม่ได้"
"พูดออกมา" ท่าทางของจางเฉินเหมือนแมวหยอกหนู. นี่เป็นเกมที่พวกเขาชอบเล่นกันบ่อยๆ.
พวกเขาคือแมวส่วนหลี่มู่หยางเป็นหนูที่พวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ.
"ไม่ต้องห่วงไป พวกชั้นไม่ขำแกหรอก"

 

"ชั้นบอกไม่ได้จริงๆ" หลี่มู่หยางพูดพลันส่ายหน้าไปด้วย.
"แกฝันถึง ชุยเสี่ยวซิน สาวสวยในห้องเรางั้นเรอะ?"
เบื้องหลังฝูงชน, สาวน้อยน่ารักผมยาวกับชุดลายดอกไม้สีขาวไม่พอใจที่พวกนั้นลากตัวเองเข้าไปเกี่ยวอย่างเห็นได้ชัด.

หลี่มู่หยางจ้องเขม็งไปที่จางเฉินแล้วพูดว่า "นายนี่ยังไม่โตเลยนะ"
"ว่าไงนะ!?" ตาของจางเฉินเบิกกว้าง เค้าแทบไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เค้าได้ยิน.
"แกพูดว่าอะไรนะ !?"
ไอหมอนี่มันกินยาผิดปกติหรือเปล่าวะ?
หลี่มู่หยางเป็นเสมือนสิ่งผิดปกติในห้องเรียน. ผิวของเขาเป็นสีดำเหมือนกับถ่าน เพื่อนๆ จึงชอบเรียกเขาว่า 'ไอถ่านดำ' หรือ ' ไอมืด'
และนอกจากนั้นหลี่มู่หยางยังชอบนอนเป็นชีวิตจิตใจ, เขาหลับทั้งในห้องเรียน ทั้งมาทัศนศึกษา
ทุกๆ คนเลยตั้งชื่อเค้าว่า 'เทพแห่งการนอน'

 

เป็นเพราะผิวสีดำและนิสัยชอบนอนทุกที่ทุกเวลาของเค้า จึงทำให้เค้าเป็นที่รู้จักในโรงเรียน.
ทุกๆ คนมักจะพูดว่า ''เห้ยย นั่นมันไอถ่านดำในห้องเรานี่หว่า'', บางทีเค้าก็หลับตั้งแต่คาบแรก
ในตอนเช้ายันคาบที่สี่ถึงตอนบ่ายเลย แม้กระทั่งตอนที่ครูเคาะแปรงลบกระดานเค้าก็ยังไม่ตื่น.."

 

ลี่มู่หยางเป็นสมบัติของห้อง เขาเปรียบเสมือนมาสคอต.
ถ้าเพื่อนๆ กำลังอารมณ์ดี พวกเขาก็จะแค่หยอกล้อ. แต่ถ้าพวกเขาอารมณ์ไม่ดี พวกเขาก็จะรังแก.

 

วันนี้อารมณ์ของจางเฉินไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่. เขาแอบไปสารภาพอะไรบางอย่างกับ ชุยเสี่ยวซินแต่ก็โดนปฎิเสธกลับมา.
เหลืออีกแค่เพียงเดือนเดียวก่อนที่จะสอบ เมื่อเวลานั้นมาถึง ถ้าเขาไม่สามารถสร้างความสัมพันธ์แบบคู่รักกับเธอได้
เขาก็คงทำได้แค่มองดอกไม้แสนงามนั้นลอยหายไปจากชีวิตเขา.

ยิ่งเขาคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งเศร้าใจมากขึ้น. จางเฉินต้องการที่จะหาบางอย่างเพื่อระบายอารมณ์โกรธของเขาในตอนนี้
และแน่นอนว่านั่นคือ หลี่มู่หยางที่นอนอยู่อย่างเย็นสบายตรงผืนหญ้าข้างทะเลสาบ.

 

แต่ว่าเจ้าหนูน้อยตัวนี้กลับตอบโต้และหัวเราะใส่เค้า? มันเป็นการกระทำที่ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น.
"นายนี่ยังไม่โตเลยนะ" หลี่มู่หยางพูดซ้ำคำเดิมของเขา. ถึงแม้ว่าจะเป็นคำไม่กี่คำ แต่พลังนั้นรุนแรงมาก.
จางเฉินหัวเสียมาก เขาจ้องมองลี่มู่หยางอย่างดุเดือดแล้วกัดฟันกรอดๆ พูดออกมาว่า
"แกอยากตายรึไง!!?"

 

ลี่มู่หยางขยี้หัวยุ่งๆ ของเขาให้กลับมาเป็นทรง
"นายนี่หยาบคายจังเลยนะ - ชั้นแค่ต้องการจะถามเท่านั้นเอง มีคนมากมายข้ามผ่านสะพานไน่เหอ** กี่คนแล้วล่ะ ที่ถูกส่งไปสะพานนั้นโดยฝีมือนายน่ะ?"

 

"กระทืบมัน!!"
จางเฉินตะโกนแล้วพุ่งเข้าไปหาหลี่มู่หยาง.
ตัวเขาสูง 170 เซน. และยังมีกล้ามเนื้อที่ได้มาจากการเล่นบาสเก็ตบอล.
ตอนที่เขาวิ่ง มันราวกับว่าเสือโคร่งกำลังล่าเหยื่อ. ดูเหมือนว่าการปะทะแค่ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะส่งหลี่มู่หยาง ไอมืดผอมแห้งให้กระเด็นลอยไป.
นั่นคือสิ่งที่ทุกคนคิด.

ณ ตอนนี้ หลี่มู่หยางเป็นเหมือนเรือเล็กที่อยู่ท่ามกลางมรสุม, เป็นเหมือนลูกแกะที่อยู่ต่อหน้าพยัคฆ์.
ทั้งหมดที่ต้องทำก็แค่ตะครุบ หลี่หมู่หยางก็จะถูกจัดการในทันที.

 

หลี่มู่หยางไม่ขยับเขยื่อน ราวกับว่าเขากำลังตะลึง.
รูม่านตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ เส้นเลือดของเขาเริ่มปรากฎบนดวงตา.

 

ในตอนแรกเส้นเลือดนั้นจางและยากที่จะมองเห็น. แต่ในเวลาอันรวดเร็ว, มันก็สามารถที่จะสังเกตได้.
มันเหมือนกับตาสีแดงก่ำถูกปกคลุมไปด้วยหมึกสีดำ. คล้ายกับสุริยุปราคาบนท้องฟ้าถูกล้อมรอบด้วยเลือดสีแดงเข้ม.

หลี่มู่หยางชูหมัดที่เริ่มเปลี่ยนเป็นเกล็ดขึ้น มันดูเหมือนกับเกล็ดของปลา จากนั้นเกล็ดปลาที่ว่านั่นก็เริ่มส่องแสงสีม่วง ทำให้ผิวสีดำของเขากลายเป็นสีม่วงแดง.
หัวใจของหลี่มู่หยางถูกเติมเต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด, ราวกับว่ามีอารมณ์เชิงลบบางอย่างที่เขาต้องการระบาย, ราวกับว่ามีความไม่พอใจบางอย่างที่เขาต้องพูดออกไป.
จางเฉินวิ่งเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ! จากนั้นเขาเล็งหมัดมายังใบหน้าของหลี่มู่หยาง

พลั่กก !

ลี่มู่หยางกันหมัดนั้นไว้ได้
"เห้ยยย !!!" บางคนเผลอตะโกนออกมาด้วยความช็อค กลับกันบางคนไม่กล้าแม้แต่จะมอง.
แขนแห้งๆ แบบนั้นของหลี่มู่หยาง ป้องกันแขนที่เปรียบเสมือนเหล็กกล้าของจางเฉินได้ยังไงกัน?

ตัดภาพมาที่ใบหน้าของชางเฉินนั้นกำลังเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาแสยะยิ้ม. ในขณะที่ใบหน้ามืดๆ นั่นขยับเข้ามา
ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ , ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ.
"หนูน่าสมเพช กล้าต่อกรกับแมวงั้นเรอะ?"
ในตอนที่หมัดของพวกเขาปะทะกัน, ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มก่อนหน้านี้ก็เปลี่ยนไปเป็นความช็อค.
เมื่อเขารับรู้ถึงพลังที่ไม่น่าเชื่อพุ่งผ่านมายังหมัดของเขา มากเกินไปแล้ว, ไม่สามารถเอาอะไรขึ้นมาต้านทานไว้ได้เลย

ตูมม !!!!
ร่างของชางเฉินกระเด็นลอยขึ้นสูง แล้วตกลงอย่างหนักหน่วงบนผืนหญ้า.
บรรยากาศรอบๆ เงียบสงัด เงียบจนสามารถได้ยินเสียงเข็มตก
เงียบจนเหลือเพียงแค่เสียงแมลง.
หลี่มู่หยางซัดจางเฉินปลิวไปด้วยหมัดเดียวจริงๆ งั้นเหรอ?

-------------------------------------------------------------------------------------

 

devil : พี่มืดผงาดแล้วว้อยยย

รีวิวผู้อ่าน