"เธอถูกฟ้าผ่าตอนเกิดงั้นเหรอ!?" ดวงตาชุยเสี่ยวซินเบิกโพลงและร้องไห้ออกมาอย่างน่าตกใจ.
เพราะว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่น่าจะเป็นไปได้ ถึงจะเป็นชุยเสี่ยวซินผู้ซึ่งสุขุมและรอบรู้ก็ยังร้องไห้ออกมาด้วยความช็อคและสงสัย.
สายตาของทุกๆ คนในร้านต่างก็เปหลี่ยนไป และการแสดงออกของพวกเขาก็มีท่าทีที่ประหลาดจากเดิม.
"ไอหมอนั่นทำทุกอย่างเพื่อที่จะซื้อใจเด็กผู้หญิงคนนั้นเลยนะน่ะ."
"โดนฟ้าผ่าแล้วยังรอดมาได้เนี่ยนะ? นี่เขาคิดว่าเราโง่หรือไง?"
"เป็นไปได้สิ ไม่งั้นนายจะอธิบายสีผิวมืดทึบของเขาว่าอย่างไร?"
ชุยเสี่ยวซินเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเธอเสียงดังเกินไป และนำพาปัญหาที่ไม่จำเป็นมาสู่หลี่มู่หยาง.
เธอพูดเชิงขอโทษ :"หลี่มู่หยาง, ฉันไม่ได้ตั้งใจ - มันแค่ยากเกินไปที่จะยอมรับ"
"ฉันเข้าใจ" หลี่มู่หยางพยักหน้าและพูดออกไปด้วยสีหน้าขมขื่น :" มันไม่ง่ายที่จะยอมรับเรื่องแบบนี้หรอก
นี่ก็ผ่านมาสิบปีแล้วที่ฉันโดนฟ้าผ่าและฉันเองก็ยังยอมรับความจริงไม่ได้"
"นี่เรื่องจริงเหรอ?"
"ใช่แล้ว นี่เรื่องจริง" หลี่มู่หยางพยักหน้ายืนยัน.
ชุยเสี่ยวซินเลือกที่จะเชื่อเขา, เธอเห็นความเจ็บปวดและความจริงใจในตาของหลี่มู่หยาง.
นั่นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้, คนที่ถูกฟ้าผ่าคงจะไม่คิดว่านั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดี.
"นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้สุขภาพของเธอไม่ค่อยดีใช่มั้ย?
"คงงั้นแหละ พวกเขาบอกฉันว่าตอนที่ฉันเกิด เลือดฉันออกเต็มตัว, ฉันแทบจะไม่รอด.
หลังจากนั้น ครอบครัวฉันก็ไปเชิญตัวนักสมุนไพรแห่งเจียงยู เขาเป็นพระลัทธิเต๋าคนที่สอน
'กระบวนยุทธทะลายอากาศ' ให้น้องสาวฉัน. อีกทั้งยังเป็นคนที่บังคับให้ฉันดื่มสมุนไพรหลายอย่าง.
ฉันต้องดื่มของพวกนั้นเป็นเวลามากกว่าสิบปีเพื่อรักษาร่างกายของฉันไว้ในสภาพนี้. -
แต่มันก็แลกมาด้วยความยุ่งยากต่างๆ นาๆ เช่นฉันไม่สามารถดื่มเครื่องดื่มที่กระตุ้นหัวใจของฉันได้
เพราะหัวใจของฉันอ่อนแอมาก. ฉันไม่สามารถกินอาหารที่มีรสเผ็ดได้ ไม่สามารถออกกำลังกายแบบ
หนักหน่วงได้ ไม่สามารถเรียนศิลปะป้องกันตัวหรือเรียน 'ไฟว์ฟาวล์' ที่กำลังเป็นที่นิยมตอนนี้ได้.
หลี่มู่หยางมองไปที่ชุยเสี่ยวซินด้วยสีหน้าหม่นๆ แล้วพูด : "เมื่อหลวงพ่อกำลังจะไปเขาได้กล่าวทิ้งท้ายไว้ว่า
สมองฉันได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก, ซึ่งนั่นเป็นผลให้ฉันมักจะเหนื่อยและขี้เซา. ปัญหานี้มนุษย์ยังไม่สามารถรักษาได้
ทำได้แค่ปล่อยให้เป็นไปตามสววรค์กำหนด. มันไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเรียน แต่เมื่อฉันเปิดหนังสือ ฉันก็จะง่วงนอนแบบสุดๆ ในทันที
ฉันพยายามลองวิธีต่างๆ ทั้งผูกผมติดกับท่อนไม้ ทั้งทาน้ำมันที่ทำให้สดชื่น หรือแม้กระทั่งเอาพริกมาทาตัว แต่มันก็ไมได้ผล
ฉันก็ต้องยอมแพ้ให้กับการนอนหลับอยู่ดี ส่วนเรื่องอื่นๆ ของฉันเธอก็คงรู้หมดแล้ว. ฉันยอมแพ้"
ชุยเสี่ยวซินพูดกับหลี่มู่หยางด้วยความเห็นอกเห็นใจว่า "แต่มันเหลืออีกแค่เดือนเดียวเท่านั้นก่อนที่เราจะต้องสอบเข้ามหาลัยนะ
ถ้าเธอไม่เตรียมตัว แล้วอนาคตเธอจะเป็นอย่างไร? เธอไม่สามารถนอนตลอดทั้งชีวิตได้นะ"
"ฉันเคยคิดเรื่องนี้ไว้แล้วล่ะ, ฉันคิดทุกวัน แต่แล้วไงอะ ฉันทำอะไรได้บ้าง?"
"จากนี้ไป ฉันจะติวหนังสือให้เธอ" ชุยเสี่ยวซินพูดในเชิงบังคับ : "ที่นี่!"
หลี่มู่หยางโบกมือปฏิเสธ: "ชุยเสี่ยวซิน ฉันซาบซึ้งในน้ำใจนี้มากๆ แต่ฉันไม่สามารถฉุดเธอลงมาได้ ยิ่งเป็นช่วงนี้ด้วย
หลี่ชือเหนียนเองก็เคยพยายามช่วยติวให้ฉันหลายครั้ง เธอต้องการช่วยให้เกรดฉันดีขึ้น. แต่เธอก็ล้มเหลว."
"ฉันไม่เชื่อหรอก" ชุยเสี่ยวซินพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่. เธอเป็นเด็กหัวรั้น, ถ้าเธอตั้งใจว่าจะทำอะไรแล้ว
เธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ." ฉันไม่เชื่อว่าไม่มีอะไรในโลกนี้ที่เราไม่สามารถเอาชนะได้. ฉันไม่เชื่อว่ามีสิ่งที่มนุษย์ไม่สามารถพิชิตอยู่ในโลกนี้.
เริ่มตั้งแต่วันนี้, ฉันจะช่วยติวให้เธอที่นี่. เราจะเริ่มจากพื้นฐาน - ฉันจะสอนเธอไม่ว่าเธอต้องการจะเรียนอะไร, ถ้ามีอะไรที่เธอไม่เข้าใจ
เธอก็สามารถถามฉันได้เลย. แม้ว่าเวลาจะน้อย แต่ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยแล้วยอมแพ้ไปเฉยๆ"
"แต่ฉันกลัวว่า.."
"ไม่มีแต่" ชุยเสี่ยวซินพูดขัดหลี่มู่หยาง :"ไม่ต้องห่วงว่ามันจะส่งผลกระทบต่อการเรียนของฉัน. ฉันเตรียมตัวมามากพอแล้ว. ฉันสอบติดมหาวิทยาลัย
เวสวินด์อย่างแน่นอน."
"---" ความมั่นใจของหญิงสาวนั้นน่ากลัวอย่างมาก.
"หลี่มู่หยาง ตกลงว่าไง?"
"ฝากด้วยล่ะ" หลี่มู่หยางพูดด้วยเสียงจริงจัง.
เด็กหนุ่มและหญิงสาวยิ้มพลางมองหน้ากันและกัน. หลี่มู่หยางรู้สึกเหมือนมีไออุ่นวิ่งพล่านในหัวใจเขา.
ความอบอุ่นนี่มันช่างดีเหลือเกิน.
"ผลไม้ที่สั่งได้แล้วครับคุณผู้หญิง" พนักงานในชุดยูนิฟอร์มถือจานผลไม้มาเสิร์ฟ.
หลี่มู่หยางเหลือบมองที่ตาของเขาและสังเกตเห็นว่านี่เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี.
เขาไม่ใช่คนเดียวกับที่นำกาแฟมาเสิร์ฟ. เขาพูดด้วยรอยยิ้มว่า: "ขอบคุณครับ"
เขาสังเกตมารยาทของชุยเสี่ยวซินและเลียนแบบการกระทำนั้น. นี่ทำให้ชุยเสี่ยวซินรู้สึกเหมือนกับว่า
มีแสงไฟพราวอยู่ตรงหน้าของเธอ. ราวกับว่ามีอัศวินนั่งลงอยู่ตรงหน้าเธอ.
"เธอสั่งผลไม้มาเหรอ?" ชุยเสี่ยวซินถาม.
"เปล่านี่" หลี่มู่หยางส่ายหัว "ฉันคิดว่าเธอสั่งมันมาซะอีก"
"ฉันเปล่า"
ใบหน้าของชุยเสี่ยวซินซีดในทันที เธออ้าปากต้องการที่จะพูดบางอย่าง--
ปฏิกิริยาของเธอนั้นเร็วมาก แต่ก็ยังช้าไปก้าวนึงอยู่ดี.
รอยยิ้มที่ชั่วร้ายสะท้อนออกมาผ่านถาดผลไม้ มันเป็นรอยยิ้มของเด็กเสิร์ฟคนนั้น.
มีดปอกผลไม้อันแหลมคมในมือของเขาพุ่งตรงไปที่คอของชุยเสี่ยวซิน.
นั่นเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุดของร่างกาย ถ้ามันเฉือนไปโดนเส้นเลือดใหญ่เธอ สาวน้อยแสนสวยคนนี้ผู้ซึ่ง
เปล่งประกายและหอมเหมือนซากุระจะต้องตายแน่ๆ.
เธอคือจุดประสงค์ของการทัศนศึกษาที่เจียงนาน.
"อันตราย!"
หลี่มู่หยางสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่อันตราย.
เหมือนกับว่าเดินเข้าไปในเทือกเขาที่รกร้าง และมีอสูรร้ายจ้องคุณมาจากไกลๆ.
หัวใจของเขาเริ่มเต้นเร็วขึ้น ขนตามร่างกายลุกซู่.
หลี่มู่หยางนั่งอยู่ตรงข้ามชุยเสี่ยวซิน ดังนั้นเขาจึงเห็นมีดในมือของเด็กเสิร์ฟ ปฏิกิริยาเริ่มแรกของเขาคือการกระโจนใส่.
ไม่เหลือตัวเลือกใดที่ดีกว่านั้น และไม่มีทางเลือกอื่นๆ อีกแล้ว
หนี? นั่นเป็นคำแนะนำที่ดี. อย่างไรก็ตาม ความคิดนั้นไม่ได้โผล่ขึ้นมาในหัวของเขาเลย.
เขาเปิดปากเพื่อที่จะตะโกน แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ออกมา.
หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นกว่าเดิม; มันแทบจะทะลุอกของเขาออกมา.
หลี่มู่หยางรู้สึกกลัว กลัวว่าเขาจะตาย.
ถึงกระนั้น เขาก็ยังคงกางแขนและถลาเข้าใส่นักฆ่า.
เขาอยากจะสกัดนักฆ่าและใช้ตัวเขาเองเป็นโล่ให้ชุยเสี่ยวซิน.
ก่อนที่นักฆ่าจะเริ่มจู่โจม เขาก็ได้คำนวณเหตุการณ์แบบนี้ไว้แล้ว.
นอกเหนือจากลูกสาวแห่งราชอาณาจักร ก็ยังมีเด็กหนุ่มผิวดำทึบนั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอ.
ในฐานะนักฆ่าระดับท็อปยี่สิบของราชอาณาจักร, อีกามีทักษะที่ดีและสายตาที่แหลมคม.
เขาเชื่อมั่นการตัดสินใจของเขา เด็กอัปลักษณ์คนนั้นเป็นเพียงแค่คนธรรมดา; เขาบอบบาง
กว่ามาตรฐานคนทั่วๆ ไปด้วยซ้ำ. เขาพึมพำแค่ไม่กี่คำ เหงื่อก็เริ่มไหลออกมาจากหน้าผากเขา
แม้กระทั่งตอนยืนขาเขายังสั่น.
เขาเห็นเหตุการณ์ที่หลี่มู่หยางทำให้ชุยเสี่ยวซินอยู่ต่อ. เขาวิเคราะห์ข้อมูลอย่างระมัดระวังมากกว่าที่คนอื่นจะทำ.
"การกระทำที่มุทะลุ" อีกาคิดด้วยความดูถูก.
เขาไม่มีเจตนาในการทำร้ายหลี่มู่หยาง. นอกจากนั้น เขาได้รับค่าจ้างมาสำหรับหัวเดียว.
การเป็นนักฆ่ามืออาชีพ มันไม่มีการซื้อหนึ่งแถมหนึ่งอยู่ในวงการแบบนี้.
ในการคาดเดาของเขา, เขาคิดว่าผู้ชายที่โง่เขลาคนนี้คงจะกลัวเกินกว่าจะกล้าขยับตัวเมื่อเห็นเขาลงมือทำ.
เขาไม่ได้คิดเลยว่าเด็กผู้ชายคนนั้นจะสวมบทฮีโร่ปกป้องสาวน้อยในขณะนั้น.
เป็นฮีโร่จะมีจุดจบที่ดีหรือไม่? การช่วยสาวน้อยนี่ง่ายขนาดนั้นเลยหรือเปล่า?
หลี่มู่หยางยังไม่ทันจะได้กระโจนเข้าใส่ อีกาก็ใช้ถาดผลไม้ในมือซ้ายของเขาฟาดหน้าหลี่มู่หยาง.
ผัวะะะ!!
ถาดผลไม้ปะทะเข้ากับหัวของหลี่มู่หยางเต็มๆ การเคลื่อนไหวของเขาถูกหยุด.
ในเวลาเดียวกับที่หลี่มู่หยางโดนถาดผลไม้ฟาด มือขวาของอีกาก็ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว.
มีดปอกผลไม้ในมือของเขาพุ่งออกไปอย่างอ่อนช้อย เล็งไปที่คอของชุยเสี่ยวซิน.
เขาต้องการที่จะทำให้ดอกไม้บนคอชุยเสี่ยวซินเบ่งบาน และเมื่อเลือดสีแดงเข้มไหลออกมา
ดอกซากุระก็จะบานสะพรั่ง.
ฉัวะะ !!!!!!!!!!
มีดปอกผลไม้นั่นสอดทะลุเข้าไปในเนื้อ !
--------------------------------------------------------------------------------------------
: ม่ายยยยยยยยย เสี่ยวซินของพรี่ T-T