เสียงกรีดร้องและเสียงวิ่ง เช่นเดียวกันเสียงของวัตถุที่ตกลงมาและสะท้อนก้องไปทั่ว
หลี่มู่หยาง ยืนอยู่กลางพายุและไม่ได้รับผลกระทบใดๆ จากภายนอก
ดวงตาสีเลือดของเขาจ้องมองไปที่ อีกา จ้องไปที่ผู้กระทำความผิดที่เจาะมือของเขาครั้งแล้วครั้งเล่าและทำให้เกิดความวุ่นวาย
ตึงงง!!!!
เขาผลักโต๊ะที่พิงกับตัวเขาลงมา และก้าวทีละก้าวไปหา อีกา ที่กำลังนอนอยู่บนพื้น.
ตึก
ตึก
ตึก
แต่ละฝีเท้าของเขามีพลังมาก เมล็ดกาแฟบด หรือผลไม้ที่ตกลงมาอยู่บนพื้นทำให้เกิดเสียง กึก กึก กึก!
หลี่มู่หยาง ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองอีกต่อไป สัตว์ร้ายที่ถูกซ่อนอยู่ภายในตัวของเขา เดรัจฉานที่โกรธแค้นทำให้เขาระเบิดออกมา
"หลี่มู่หยาง!!" ชุยเสี่ยวซิน คลานขึ้นจากพื้น และร้องเรียกชื่อของ หลี่มู่หยาง.
เธอถูกผลักกระเด็นด้วยแรงระเบิดของเครื่องจักร
บาดแผลที่เห็นได้ชัด คือ แผลบนใบหน้า และมือของเธอ
บากแผลเหล่านี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความงามของเธอเลย แต่มันทำให้เธอรู้สึกน่าสงสารและสวยงามในคราวเดียวกัน.
เธอเพิ่งเห็น หลี่มู่หยาง ที่กระโดดไปขว้างหน้านักลอบสังหารที่แสร้งทำเป็นพนักงานเสิร์ฟร้านกาแฟ.
หลังจากนั้นฆาตกรก็กระเด็นไป และร่างของเธอก็โดนแรงผลักไปติดกับผนัง แล้วผนังก็พังลง.
เธอรู้สึกราวกับว่าร่างของเธอกำลังจะแตกสลาย แต่เธอยังคงกัดฟันและยืนขึ้น.
แล้วรีบวิ่งไปหา หลี่มู่หยาง
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้ว่า หลี่มู่หยาง กำลังทำบางอย่างที่อันตราย.
"ไอเด็กเวร!" ร่างของ อีกา ลอยขึ้นจากพื้น.
เขาไมได้คลาน เขาไม่ได้ยืนอยู่ ปราศจากการยืมพลังจากภายนอก ร่างของเขาลอยขึ้นไปในอากาสราวกับเป็นผี.
ในตอนแรก เขาลอยในสภาพนอน แต่เมื่อเขาไปถึงกลางอากาศ เขาก็ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง.
เขายืนอยู่กลางอากาศและจ้องมองมาที่ หลี่มู่หยาง ที่กำลังมุ่งหน้าไปหาเขาด้วยก้าวใหญ่ๆ
เสียงของเขาเย็นยะเยือกราวกับมาจากนรก: "ประมาทไปหน่อย"
มือขวาของเขาขยับไปมา สองถึงสามครั้งในอากาศ มีแสงสีเงินปรากฏขึ้น.
ปากของเขาทำเสียงแปลกๆ ต่อจากนั้นนกกาสังหารก็ออกมาจากประกายความมืด.
ความตายกำลังพุ่งไปหา หลี่มู่หยาง!!
กาจำนวนมหาศาล เกือบจะเต็มพื้นที่ทั้งหมดของคาเฟ่.
พวกมันดูสงล แต่ก็แสดงให้เห็นถึงดวงตาที่ดุร้ายและโลภ เหมือนกับเจ้าของของมัน.
กา กา กา
พวกมันกระพือปีกและพุ่งตรงไปหา หลี่มู่หยาง
ราวกับ เมฆมืดดำจะล้อมรอบ หลี่มู่หยาง ต่อจากนั้นก็จะกัดกินเขาจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก.
"สัตว์ปีศาจ!!!" มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น
มีลูกบอลสีแดงปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของ หลี่มู่หยาง ทั่วทั้งคาเฟ่สว่างไสวไปด้วยแสงสีทอง
ในขณะที่กาดำเข้ามาสัมผัสกับแสงสีทอง พวกมันก็กลายเป็นเมฆควันดำและลอยไปกับลม.
แสงสีทองยังคงอยู่เป็นเวลานาน จนกาดำทั้งหมดในห้องหายไปกลายเป็นควันดำ.
ลูกบอลสีแดงก็จางหายไป
ประตูนรกที่ไว้เรียกกาดำก็หายไป
กาทั้งหมดหายไป ควันดำก็หายไป
อีกา นักลอบสังหาร ก็หายตัวไปเช่นกัน
แม้กระทั่ง ชุย เสี่ยวซิน ที่ตาม หลี่มู่หยาง เข้าไปในร้าน ก็หายตัวไปด้วย.
หลี่มู่หยาง เหลือบมองไปรอบๆ เขาเหลือบไปเห็นพนักงานเสิร์ฟที่ซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะอย่างกับในหนังสยองขวัญ
เขาโบกมือเปื้อนเลือดและร้องว่า " พาผมไปโรงพยาบาลหน่อยครับบบบบ"
ก่อนจะคุยกันจบ เขารู้สึกว่า ท้องฟ้าหมุน และแผ่นดินบิดเบือน
ทุกๆอย่างกลายเป็นความมืดที่ตกลงสู่พื้นดินต่อหน้าทุกๆคน
--------------------------------------------------------------------------------------------------
"เจ้ามนุษย์ตัวน้อย, เจ้าคนทรยศ"
"ตาต่อตา และฟันต่อฟัน แผนการและความพยายามของแก
ฉัน
ราชา
จะลงโทษชาวสวรรค์ทุกคน"
"ฆ่า!"
"ฆ่า!"
มังกรคำรามและพ่นไฟ!
โลกทั้งโลกที่มีแต่ความทะเยอทะยานเป็นภาพที่น่ากลัว คุณไม่สามารถเห็นได้ทั้งหมด
แต่สามารถเห็นได้แค่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายเท่านั้น มืดมน ลึกลับ แข็งแกร่ง และไม่สามารถทำลายได้
เกล็ดเผยให้เห็นหมอกควันที่ลอยออกมา และประกายสายฟ้าภายใน
การหยีตาในแสงจ้า ดังเช่นกระจกเผยให้เห็นเสียงคร่ำครวญของมนุษย์และความทุกข์ทรมาน
เป็นเพียงการต่อสู้และแรงต้านทานเพียงเล็กน้อย.
แสดงให้เห็นถึงการจมอยู่ในศักดิ์ศรี ราวกับติดอยู่ในเมฆหมอก
มันทำลายเมือง และทำลายประเทศ.
ทุกๆครั้งที่มันโบกหางของมัน เมืองทั้งเมืองจะถูกทำลาย
ทุกๆครั้งที่มันขยายกรงเล็บของมัน กำแพงจะแหลกเป็นผุยผง
เมื่อปากของมันเปิดออก ลมหายใจมังกรที่สามารถทำลายท้องฟ้าและพื้นดินจะถูกปล่อยออกมา
หลอมละลายทุกอย่างที่อยู่ต่อหน้าสายตาของมัน.
มนุษย์ประกอบด้วยเนื้อและเลือด ไม้หนามสูงเสียดฟ้าตระหง่านถึงเมฆ
กำแพงยักษ์ที่ทำจากอิฐ กระเบื้อง และหิน ทั้งหมดจะกลายเป็นขี้เถ้าทันที.
หลี่มู่หยาง เป็นเพียงผู้ชมในโลกที่แตกต่างออกไปนี้ เป็นเพียงพยานในสงคราม
เขาตัวโตขึ้น ราวกับ มังกรที่อยู่เพื่อสังหารและทำลาย
มังกรสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเขา มันกลับตัวและบินมุ่งหน้าไปยัง หลี่มู่หยาง
เมฆหนาทึบกำลังฉีกขาดออกจากกัน ลมพัดแรงอย่างกับพายุน้ำแข็งพัดผ่าน.
คุณเกือบรู้สึกถึงคลื่นความร้อนจากลมหายใจออกจากปากของเขา คุณสามารถได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจเต้น
หลี่ มู่หยาง ไม่เชื่อสายตาตัวเอง หวังว่าที่เห็นนั้นคือมังกรจริงๆ
เขาเห็น เห็นดวงตาของมังกร!
ดวงตาของมังกรดูคล้ายกับดวงตาของเขา
ในขณะที่เขาสับสนอยู่นั้น มังกรก็โจมตีมาโดยตรง และทันใดนั้นเองหางอันยาวของมันก็กระแทกเข้ากับร่างของเขา
เขาได้เห็นร่างของเขาถูกตัดออก แล้วจิตใจของเขาก็ว่างเปล่า.
ตู้ม!!!!
ทั้งโลกเงียบลง
นอกจากการประกายไฟในระยะไกล โลกกำลังเข้าสู่ความมืดไปตลอดกาล
หลี่ มู่หยาง ลืมตาขึ้น แสงอาทิตย์ที่สาดส่องลอดหน้าต่างมา.
นกที่มีสีสันมากมายจนไม่รู้ว่าสีอะไรกำลังส่งเสียงร้องและเสียงกระเทาะที่เกิดจากการเต้นรำอยู่บนต้นไม้
การกระโดดอย่างมีความสุขราวกับว่าฉลองการตื่นขึ้นของ หลี่มู่หยาง.
เมืองเจียงนาน ในเดือนมิถุนายนมีแสงแดดสาด มองดูชั่งสง่างาม
เหมือนสาวงามสวมเสื้อคลุมหนาทึบ อับและกันลม แต่ไม่ทำให้รู้สึกเบื่อหน่ายเลย
ผู้หญิงในเจียงนาน สวยและเป็นธรรมชาติ ไม่มีการตกแต่งใดๆ ยังคงเป็นภาพที่น่ารื่นรมย์ใจ
หลี่ชือเหนียน เป็นตัวแทนของคุณลักษณะนี้
ผมของ หลี่ชือเหนียน กระเซอะกระเซิง ใบหน้าเล็กๆของเธอมอมแมม และดวงตาของเธอคล้ำเกือบจะกลายเป็นตาของหมีแพนด้า.
ดวงตาที่บริสุทธิ์ของเธอจ้องไปที่ หลี่มู่หยาง โดยไม่กระพริบ.
ทันทีที่ หลี่มูหยาง ลืมตาของเขา เขาก็พบกับดวงตาดวงโตของเธอที่อยู่ตรงหน้า
"พี่" หลี่ชือเหนียน ร้องออกมา "พี่ตื่นแล้วหรอ? พี่ไหวมั้ย? เจ็บตรงไหนรึเปล่า? รอแป๊บนึงนะ เดี๋ยวหนูเรียกหมอให้"
หลี่มู่หยาง ไม่มีโอกาสได้พูดอะไร เธอหันกลับและวิ่งออกไปข้างนอกห้อง
หลี่มู่หยางต้องการที่จะหยุดเธอไว้ แต่พบว่าแขนขวาของเขาถูกผูกติดไว้แน่นและไม่สามารถเคลื่อนไหวได้.
โชคยังดีที่ปากไม่ได้รับบาดเจ็บ เข้ารีบตะโกนไปว่า " หลี่ชือเหนียน! "
หลี่ชือเหนียน หันกลับมาและถามว่า "พี่ต้องการอะไรมั้ย?"
"รอเดี๋ยว" หลี่มู่หยางพูด .
เขายิ้ม แต่กลับพบว่าใบหน้าของเขาถูกพันไปด้วยผ้าพันแผล
หลี่มู่หยาง ตื่นตระหนก แล้วถามว่า "หน้าพี่ เป็นยังไงบ้าง?"
"พี่..." หลี่ชือเหนียน ทำหน้ามุ่ย ลังเลที่จะพูด.
หลี่มู่หยาง นิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ไม่เป็นไร ยังไงยังไงพี่ก็น่าเกลียดอยู่แล้ว"
"พี่.." หลี่ชือเหนียน มองไปที่ หลี่มู่หยาง ส่ายหัวแล้วพูดว่า "หน้าพี่ไม่มีอะไรผิดปกติหรอก หน้าผากของพี่บวม หมอก็เลยพันหน้าพี่ไว้ มันดูสวยดีนะหนูว่า"
"แล้วทำไมเธอถึงทำหน้าเศร้าๆล่ะ?" หลี่มู่หยาง ถามด้วยความสงสัย
"เพราะหนูบอกให้โรงพยาบาลหาหมอที่เก่งที่สุดในราชอาณาจักรมาศัลยกรรมให้กับพี่ พี่มักจะไม่ชอบผิวสีถ่านของพี่
ดังนั้นหนูเลยคิดว่า พี่จะได้รับการฟอกผิวขาวทั้งตัว ถึงเราจะยังไม่มีจ่าย ถึงอย่างงั้นก็เถอะ
นี่มันก็เป็นเรื่องอัศจรรย์มาก ที่พี่ฟื้นขึ้นมา" หลี่ชือเหนียน พูดว่าความเกลียดชัง "แต่พวกเขาปฏิเสธ!"
"พี่ไม่ต้องห่วงนะ" หลี่ชือเหนียน ขยับมาใกล้ๆ และค่อยๆ ลูบมือขวาของ หลี่มู่หยางที่บาดเจ็บ
มองเข้าไปในดวงตาของเขา และพูดด้วยน้ำเสียงเอาจริงเอาจังว่า "รอจนกว่าหนูจะทำงานและมีเงิน
หนูจะเชิญแพทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุดในราชอาณาจักรมาผ่าตัดศัลยกรรมให้กับพี่"
"หน้าของพี่ ดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ?" หลี่มู่หยาง รู้สึกว่าแม้การหายใจของเขาก็ยังเป็นเรื่องยาก
"มันดูดีนะ" หลี่ชือเหนียน ยิ้ม พร้อมจับไหล่ของ หลี่มู่หยาง และพูดว่า
"อย่างไรก็ตาม หนูก็ชินกับมันแล้วล่ะ แม้ว่าโลกทั้งโลกจะบอกว่าพี่อัปลักษณ์ หนูจะคิดว่าโลกทั้งโลกนั้นตาบอด"
"ไม่แปลกใจเลยที่หนูเป็นน้องสาวที่แสนดีของพี่" ใบหน้าของ หลี่มู่หยาง เต็มไปด้วยความสุข
เขามองไปที่ หลี่ชือเหนียน ด้วยความอายเล็กน้อย และพูดว่า "พี่อยากจะถามอะไรสักหน่อย แต่ห้ามหัวเราะพี่นะ"
"พี่ไม่ต้องห่วง เราอยู่ด้วยกันมาหลายปี มีตอนไหนหรอที่หนูหัวเราะเยาะพี่?" หลี่ชือเหนียน แปะมือที่หน้าอกของเธอ
"เธอจะไม่หัวเราะจริงๆนะ?"
"หนูจะไม่หัวเราะจริงๆ"
"เอาล่ะ " หลี่มู่หยาง หน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย เขาพยายามที่จะไม่สบตา และถามด้วยเสียงแผ่วๆว่า
"เธอเคยรู้สึกบ้างมั้ย ว่าพี่เหมือนมังกรน่ะ?"
"ฮะ ฮะ ฮ่าาาาาาาาาาาา "
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
: ไปหมดแล้วสมงสมองบักหยาง = =