บทที่ 2: การขายยาสมุนไพร
ซูเหลียนได้ยินการสนทนาระหว่างซูหนิงและเถาหยุนฉวนขณะที่นางกำลังทำอาหารอยู่ในครัว นางรู้ว่าซูหนิงได้รับบาดเจ็บ
“ ท่านพี่ ข้าไม่เป็นอะไร แค่มีบาดแผลนิดหน่อยขอรับ ”
ซูหนิงตอบข้อกังวลของซูเหลียน
ซูหนิงพยายามอย่างดีที่สุดที่จะสงบสติอารมณ์ต่อหน้าพี่สาวของเขา
ซูเหลียนยังไม่รู้สึกโล่งใจ ดังนั้นนางจึงก้าวไปข้างหน้าและมองเข้าไปใกล้ๆ
“ ตราบใดที่เจ้าไม่เป็นไร ”ซูเหลียนมองดูเขาเป็นเวลานาน เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรร้ายแรง ใจของนางก็โล่งใจ นางยังคงทุกข์ใจขณะพูดว่า “ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของเจ้า อาหารพร้อม..”
ซูหนิงเหลือบมองซูเหลียนและเถาหยุนฉวนอีกครั้งก่อนที่จะหันหลังกลับและเข้าไปในห้องของเขา
แม้แต่บทสนทนาง่ายๆ ในตอนนี้ทำให้ซูหนิงรู้สึกกังวล
เถาหยุนฉวนมองซูหนิงเดินออกไปก่อนที่เขาจะถอนหายใจ
เขามองไปที่ภรรยาของเขาซูเหลียนด้วยท่าทางที่อ้างว้าง “ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะข้าขาดความสามารถ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้า เจ้าสองคนได้รับความเดือดร้อนเพราะข้าซูหนิงเข้าสู่วัยที่สามารถแต่งงานได้ แต่เขาต้องเลี้ยงดูตระกูลของข้าแทน…”
ซูเหลียนมองไปที่สามีของนาง “ ถ้าเจ้าไม่แต่งงานกับข้าในตอนนั้นซูหนิงกับข้าอาจเสียชีวิตบนท้องถนนไปแล้ว อย่าพูดคำเหล่านี้เลย วันเวลาของเราจะดีขึ้นอย่างแน่นอนในอนาคต ”
ซูเหลียนจับมือของเถาหยุนฉวน
เมื่อเผชิญกับการให้กำลังใจจากภรรยาของเขา เถาหยุนชวนพยักหน้าเงียบๆ
ซูหนิงกลับไปที่ห้องของเขา
เขาต้องการปรับอารมณ์ แต่ทันทีที่เปิดประตู เขาก็เห็นเด็กผู้หญิงผมเปียนั่งอยู่บนเตียง ถือของเล่นไม้สองชิ้นอยู่ในมือ กำลังเล่นและพึมพำกับตัวเอง
หลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู เด็กผู้หญิงก็หันกลับมา
พระอาทิตย์กำลังตกดินและห้องก็สลัว แต่ดวงตาโตของหญิงสาวเป็นประกายเจิดจ้า
หลังจากเห็นซูหนิงหญิงสาวยิ้ม
ซูหนิงจำได้ทันที
เด็กหญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นบุตรสาวของซูเหลียนพี่สาวของเขาและพี่เขยของเขาเถาหยุนฉวนนางเป็นหลานสาวของเขา เถาเถา
เมื่อเถาเถาเห็นซูหนิงเข้ามา นางวางของเล่นไว้ในมือแล้วกระโดดลงจากเตียง
“ ท่านน้าเจ้าคะ ทำไมท่านกลับมาช้าจังเจ้าคะ ? ”
เถาเถามองขึ้นไปที่ซูหนิง
เมื่อเผชิญกับคำถามของเถาเถา ซูหนิงไม่รู้ว่าจะตอบนางอย่างไร
เถาเถาพลันพึมพำ นางมองไปที่รูและคราบเลือดในกางเกงของซูหนิงคิ้วของนางขมวดแน่นขึ้น
“ ท่านน้า เกิดอะไรขึ้นกับขาของท่านเจ้าคะ ? ”
เถาเถาขยับเข้าไปใกล้บาดแผลของซูหนิง
นางพองแก้มของนางและเป่าเข้าไปในบาดแผลของซูหนิงอย่างแรง
“เถาเถา เจ้ากำลังทำอะไร ? ”
เถาเถามองไปที่ซูหนิงอีกครั้ง
ซูหนิงจำได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่เถาเถาเกาผิวของนางหลังจากการล้มซูเหลียนจะเป่าลมใส่นางไปที่บาดแผล และลมเย็นจากปากของนางจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บ
เขาแตะศีรษะของเถาเถา “ ไม่เจ็บแล้ว ”
เถาเถาดูสงสัยเล็กน้อย
ซูหนิงจับผมเปียของ เถาเถา “ ไปกินข้าวก่อน ข้าจะไปหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ”
เถาเถาผลักมือของซูหนิงออกไป “ งั้นก็ได้เจ้าค่ะ ”
แต่ทันทีที่นางลุกขึ้น เถาเถาก็หันกลับมาและหยิบอินทผลัมสองสามเม็ดออกจากกระเป๋าของนาง
มือของเถาเถามีขนาดเล็ก ดังนั้นนางจึงสามารถถืออินทผาลัมได้เพียงสามถึงสี่เม็ดในมือเดียว
เถาเถายัดอินทผลัมสีเขียวไว้ในมือของซูหนิง
ซูหนิงรับมันและพูดว่า “ เจ้ารอข้าเพื่อเพียงแค่ให้สิ่งนี้กับข้าเหรอ ? ”
หลังจากนั้นนางก็เดินออกไปพร้อมกับผมเปียเหวี่ยงไปข้างหลัง
ซูหนิงมองไปที่ร่างเล็กๆ ก่อนที่จะมองลงไปที่อินทผลัมสีเขียวในมือของเขา
ซูหนิงมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาโดยไม่รู้ตัว
เขาใส่อินทผลัมสีเขียวเข้าปากแล้วเคี้ยวมัน
ซูหนิงหายใจเข้าลึก ๆ
“ บางทีทุกอย่างก็เป็นส่วนหนึ่งของโชคชะตา…”
ซูหนิงมองดูอินทผลัมสีเขียวที่เหลืออยู่ในมือและเริ่มคิด
ผ่านไปนาน เขาก็เงยหน้าขึ้น และท้องฟ้าก็มืดลงแล้ว
ดูเหมือนว่าความเหินห่างของเขาจากโลกนี้ดูเหมือนจะลดลงทีละน้อย
ซูหนิงเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาก่อนที่จะทาครีมขี้ผึ้งทาบาดแผลของเขา หลังจากทำเช่นนั้น เขาก็ไปที่ห้องหลักเพื่อทานอาหารเย็น
โต๊ะอาหารเป็นโต๊ะสี่เหลี่ยม บนนั้นมีจานผักใบเขียว จานผักดอง โจ๊กสี่ชาม และขนมปังแผ่นหนึ่ง
'มาตรฐานชีวิตที่นี่ค่อนข้างต่ำ…'
ซูหนิงแอบคิด
แม้ว่าหมู่บ้านเถาเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีอำนาจในมณฑลคังหยุน แต่เถาหยุนชวน พี่เขยของเขามีความคล่องตัวจำกัด ยิ่งกว่านั้นเขาและพี่สาวของเขาไม่มีทักษะอันมีค่า ดังนั้นชีวิตของพวกเขาจึงค่อนข้างยากลำบาก
รายได้ของทั้งครอบครัวอยู่ที่ประมาณ 10 ตำลึงต่อเดือน
ซูหนิงอาศัยความทรงจำของเขาในการคำนวณว่ากำลังซื้อของเงินหนึ่งถึงสองตำลึงในโลกนี้เทียบเท่ากับ 200 หยวนในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขา
ซูหนิงคิดถึงหญานิล จากเมื่อก่อน
มีค่าเป็นเงิน 500 ตำลึง
เนื่องจากมีค่าสูง ผู้บุกเบิกจึงเสี่ยงชีวิตเพื่อหามัน
แต่หญ้านิลอันล้ำค่าได้ถูกดูดซับเป็นพลังงานด้วยตัวเขาเองแล้ว หัวใจของซูหนิงเปล่งประกายด้วยความรู้สึกผิด
หลังจากที่ซูหนิงนั่งลงซูเหลียนก็ฉีกขนมปังแบนออกจากกัน
เขาและพี่เขยของเขา เถาหยุนฉวน ได้รับชิ้นที่ใหญ่กว่าในขณะที่ซูเหลียนและ เถาเถา มีชิ้นที่เล็กกว่า
ครอบครัวไม่ได้พูดคุยกันมากบนโต๊ะอาหารค่ำ
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ซูหนิงก็กลับไปที่ห้องของเขาโดยอ้างว่าเหนื่อย
กลางคืนมาและห้องก็สลัว
ซูหนิงนอนอยู่บนเตียงจ้องมองที่เพดาน
หลังอาหารเย็น เขามีความเข้าใจโดยสัญชาตญาณมากขึ้นเกี่ยวกับสถานการณ์ของครอบครัว
นี่คือสถานะปัจจุบันของครอบครัว
ยิ่งเขาคิดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกผิดเกี่ยวกับการดูดซับหญ้านิลที่มีมูลค่า 500 ตำลึงเท่านั้น
“ข้าต้องหาวิธีทำเงิน…”
สมองของซูหนิงพยายามอย่างหนักที่จะคิด
เขาต้องเปลี่ยนความแข็งแกร่งที่ได้รับเพื่อแลกกับเงินเพื่อช่วยครอบครัวของเขา
เช้าวันรุ่งขึ้น
ซูหนิงตื่นสายเล็กน้อย
เมื่อเขาตื่นขึ้นเถาหยุนฉวนและซูเหลียนได้ออกจากบ้านไปแล้ว
เถาหยุนฉวนเป็นผู้ช่วยที่ร้านข้าวในหมู่บ้าน ในขณะที่ซูเหลียนเป็นช่างตัดเสื้อ
สำหรับเถาเถา นางยังคงหลับอยู่
ซูหนิงยังไม่ปลุกนาง เมื่อนางตื่นขึ้นนางจะหาเพื่อนเล่นด้วยก่อนกลับมาในตอนเที่ยง
เพราะพวกเขาอยู่ในหมู่บ้าน ไม่จำเป็นต้องกังวลมากเกินไปเกี่ยวกับความปลอดภัยของเถาเถา
หลังจากตื่นนอนซูหนิงดูแลตัวเองและกินขนมปังแผ่นที่เหลือจากเมื่อคืนนี้ ซึ่งบรรเทาความหิวของเขาได้เล็กน้อย
เขาคัดแยกวัสดุสมุนไพรที่หยิบมาจากภูเขาเมื่อวานนี้พร้อมกับวัสดุที่เหลือ แล้วใส่ตะกร้าก่อนจะออกไปขายข้างนอก
การเลือกและขายสมุนไพรคือสิ่งที่ซูหนิงทำมาตลอด
หลังจากออกจากบ้านซูหนิงก็เดินไปที่ร้านขายยาของหมู่บ้าน
หลังจากเดินเข้าไปในร้านขายยาซูหนิงก็เห็นชายหนุ่มที่แข็งแกร่ง
เขามีผิวคล้ำ ตาเล็ก และมีเคราบนใบหน้า เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย
ชายหนุ่มชื่อกัวเย่ยิ้มอย่างอบอุ่นเมื่อเห็นซูหนิง
ในหมู่บ้านเถาทั้งหมดกัวเย่มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดที่สุดกับซูหนิง
กัวเย่และซูหนิงมีประสบการณ์คล้ายกัน หลังจากสูญเสียบิดามารดาไป เขาก็เดินตามป้าและแต่งงานในหมู่บ้านเถาเมื่อตอนที่เขายังเด็ก เขายังเป็นคนนอก
อย่างไรก็ตาม สถานการณ์ของกัวเย่ดีกว่าของซูหนิงมาก
ป้าของเขาแต่งงานกับเถาหยุนกัง พ่อค้ายาที่มีชื่อเสียงในหมู่บ้านเถา นอกเหนือจากหมู่บ้านและเกษตรกรในบริเวณใกล้เคียง ขอบเขตธุรกิจของเขาครอบคลุมทั่วมณฑลคังหยุน ดังนั้นตระกูลของเขาจึงค่อนข้างมั่งคั่ง
เถาหยุนกังมักจะรวบรวมวัสดุยาจากโลกภายนอกและทำข้อตกลงทางธุรกิจ ในขณะที่กัวเย่จัดการร้านขายวัสดุยาให้เขาในหมู่บ้าน
ซูหนิงขายสมุนไพรของเขาที่นี่เสมอ และกัวเย่ไม่เคยดูถูกเขา
“นี่คือสิ่งที่ข้าเก็บในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา”
ซูหนิงวางตะกร้าด้านหลังไว้หน้าโต๊ะขายและหยิบสมุนไพรข้างในออกมา
เขาได้คัดแยกสมุนไพรเป็นมัดแล้ว
การเคลื่อนไหวของกัวเย่นั้นรวดเร็ว
“เงินทั้งหมดสามตำลึง”
กัวเย่คำนวณราคา
ซูหนิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ในความทรงจำของเขา สมุนไพรเหล่านี้มีมูลค่าไม่เกินหนึ่งตำลึง
“ มันขนาดนั้นเลยหรือ ? เจ้าไม่ได้ให้ข้าเป็นพิเศษใช่ไหม ?
" ไม่เลย "กัวเย่ตอบว่า “ ราคาของต้นเซี่ยคูเฉ่าเพิ่มขึ้น เมื่อก่อนเป็นชั่งสำหรับสามตำลึง ตอนนี้เป็นชั่งสำหรับหกตำลึงแล้ว ”
กัวเย่ถือห่อต้นเซี่ยคูเฉ่าไว้ในมือ
พื้นผิวเหี่ยวแห้งและใบหญ้าก็เรียวเหมือนวัชพืชที่ตายแล้ว
แต่หลังจากเอาจมูกเข้าไปใกล้ เขาก็ได้กลิ่นหอมของควันจางๆ
“ หนึ่งชั่งของ ต้นเซี่ยคูเฉ่า มีค่าเท่ากับ 6 ตำลึง ? ”
เมื่อซูหนิงได้ยินราคานี้ เขาก็เริ่มคิด
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงความทรงจำจากซูหนิงคนก่อน
เดือนที่แล้ว ที่ไหนสักแห่งในภูเขา หยุนเซ่อ บนเนินเขาที่อยู่ห่างไกล ผู้หาของได้พบพื้นที่ขนาดใหญ่ที่มีต้นเซี่ยคูเฉ่าเติบโตที่นั่น
อย่างไรก็ตาม สถานที่นั้นอันตรายมาก เพราะมันใกล้กับวงในของภูเขาหยุนเซ่อมากเกินไป ในวงในนั้นมีสัตว์ป่ามากมาย แมลงมีพิษ และพืชมีพิษมากมาย ดังนั้นคนเฒ่าคนแก่จึงไม่กล้าเลือกพืชที่นั่น
แต่ตอนนี้ เนื่องจากความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้น และราคาของต้นเซี่ยคูเฉ่าได้เพิ่มขึ้น เขาสามารถลองหามันได้