เมื่อสัญญาณเตือนอัคคีภัยดังขึ้น ฝูงชนก็กรูกันมาที่ทางออก ทำให้หน้าประตูแน่นขนัดไปด้วยฝูงชน
"เฮ่ หลีกทางให้ฉัน ! ไอพวกโง่เอ๊ยจะยืนออกันทำซากอะไร "
ด้วยความกลัวตายที่มากเป็นพิเศษของ ชอยแตอน ทำให้เค้ารีบผลักฝูงชนไปเรื่อยๆ ในที่สุดเขา ก็ออกมาได้
"ยังไงก็รอดมาได้ล่ะนะ"
เขาไม่รู้หรอกว่าไฟไหม้มันจะร้ายแรงแค่ไหน แต่ด้วยความไม่ประมาทเขาจึงเลือกความปลอดภัยเอาไว้ก่อน เนื่องด้วยไม่มั่นใจในระบบรักษาความปลอดภัยเขาจึงไม่คิดที่จะรีรอในการรีบออกมา ความกลัวตายของชอยแตอนก็มากพอๆกับพุงอ้วนๆของเขานั่นล่ะ
เขารีบสูดอากาศบริสุทธิ์หลังจากที่แหวกฝ่าฝูงชนออกมาได้ เขารู้สึกแย่เมื่อชุดเปียกไปด้วยน้ำจากหัวฉีดดับเพลิงอัตโนมัติ เขาตัดสินใจที่จะซื้อชุดใหม่ไปเลย แทนที่จะต้องไปเสียเงินกับค่าซักแห้ง เมื่อออกมาสักพักเขาก็รู้สึกดีขึ้น ความตื่นเต้นที่ต้องหนีตาย จากอาคารค่อยๆหายไป
“ฮึ่ม เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันแน่ "
ด้วยความอยากรู้ว่าเพราะอะไรสัญญาณเตือนภัยถึงดัง แต่ไม่มีใครสามารถตอบเขาได้ คนกว่าครึ่งก็ยืนนิ่งไม่ทำอะไร ทำให้เขาเริ่มโมโหและด่าทอผู้คน
“เฮอะ ! ”
คนรอบๆ เริ่มมองไปที่ ชอยแตอน
ผู้คนรอบๆที่มองไปที่ชอยแตอน เมื่อสังเกตไปยังด้านหลังของเขา ทุกๆคนก็ตกใจ แล้วรีบถอยหลังออก
“หือ ?”
กลุ่มคนจำนวนหนึ่งนอนเลือดท่วมอยู่ที่พื้น เอาจริงๆ ต้องบอกว่าเป็นศพซะมากกว่า แถมหนึ่งในนั้นคือปาคซังกู เพื่อนสนิทของชอยแตอน นั่นเอง
เกิดการฆ่าตกรรมหมู่ขึ้นที่หน้ารัฐสภาเกาหลี เมื่อชอยแตอนเผชิญเหตุการณ์นี้เขาไม่ได้โวยวายเรียกตำรวจแต่รีบถอยออกไปรวมกับฝูงชน
“...... .”
เขาค่อยๆเดินไปรวมกับฝูงชน
เขารีบกลอกตาไปรอบๆ เพื่อสังเกตุการณ์
มีอัศวินแห่งความตายของคังวูชิน ที่เขาเห็นในห้องประชุมแถมไม่ได้มีแค่ตัวเดียว กระจายตัวอยู่รอบๆ
‘พวกสารเลวกลุ่มเดียวกันกับที่อัฟกานิสถาน’
เขาเห็นไอพวกนี้ผ่านข่าวมากมายจนเขาเบื่อ กองทัพโครงกระดูกของคังวูชิน ดูเหมือนคังวูชินจะเรียกมันออกมานับหมื่นเพื่อปิดล้อม รัฐสภา
สัญญาณเตือนภัยดังจนทำให้เขารีบหนีออกมายังไม่เท่าไร แต่ตอนนี้เมื่อได้เห็นกองทัพโครงกระดูกของคังวูชินทำการฆ่าตกรรมหมู่ ทำให้เขาหวาดกลัวเป็นอย่างมาก
คนที่ยืนข้างชอยแตอนถามออกมาเบาๆ
"เขาบ้าไปแล้ว เขารู้ตัวไหมว่าทำบ้าอะไรลงไป "
"เออ ฉันเห็นแล้ว"
นี่ไม่ได้เป็นเรื่องเล็กๆ การทำแบบนี้จะทำให้เขากลายเป็นอาชญากรที่เป็นภัยต่อสาธารณะ ... เรียกได้ว่าเป็นอาชญากรระดับชาติเลยก็ไม่ผิด นี่มันแตกต่างจากการกวาดล้างผู้ก่อการร้ายที่ตะวันออกกลาง
เขาสังหารหมู่พวกสมาชิกสภาที่ไม่มีความผิดใดๆ
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนนี่จะไม่ใช่การสังหารหมู่แบบมั่วซั่ว
"โครงกระดูกพวกนั้นมันไม่ได้สุ่มฆ่า มันมีเป้าหมาย"
"มะ..ไม่จริงน่า…."
คนที่คุยกับชอยแตออน ยืนขาแข็งเมื่อเห็น อัศวินแห่งความตายในชุดเกราะสีดำนำกลุ่มของโครงกระดูกเดินเข้ามาทางนี้ ก่อนที่จะหยุดลงตรงหน้าเขา
[ยืนยัน เป้าหมายถูกต้อง]
อัศวินแห่งความตาย มองไปที่ชอยแตอน
"บ..บัดซบเอ๊ย"
ชอยแตอนตกใจมาก รีบวิ่งหางจุกตูด แต่ฝูงชนเยอะเกินไปทำให้เขาไม่สามารถไปไหนได้
"อ. ออกไปให้พ้นทาง ฉันคือ ชอยแตออน หลีกไปให้หมด"
แต่เหมือนเป็นความพยายามที่ไร้ค่า เขาไม่สามารถฝ่าออกไปได้ มือหยาบของ อัศวินแห่งความตาย คว้าแขนของ ชอยแตอน
อะ อ๊ากกกกก!
ชอยแตอนไม่มีแรงต่อต้าน ร่างของเขาถูกเหวี่ยงลอยออกไป กระแทกพื้น
[ลากมันไปให้นายท่าน]
กี๊ กี๊ กี๊
โครงกระดูกรับคำสั่งของอัศวินแห่งความตายก่อนจะดึงแขนของชอยแตอนแล้วลากออกไป
"ปะ... ปล่อยสิเว้ย ไอมอนสเตอร์สารเลว "
ชอยแตอน พยายามต่อสู้ขัดขืนแต่ไม่เป็นผล ในที่สุดโครงกระดูกก็ลากเขามาถึงที่ที่มีศพจำนวนมาก .ใกล้ๆตรงนั้นมีคังวูชินรออยู่
"นี่คนที่32ใช่รึเปล่า?"
โครงกระดูก เดินมาหยุดหน้าคังวูชิน ก่อนจะเหวี่ยงชอยแต่อนลงพื้น มันผงกหัวทำความเคารพเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
“อั๊ค ปละ..ปล่อยฉันไปเถอะ "
เขาสิ้นหวังที่เห็นศพจำนวนมากด้านหลัง แม้จะเป็นความพยายามที่ไร้ประโยชน์ แต่เขาก็ร้องขอชีวิตออกมา วูชินค้นความทรงจำของเขาก่อนที่จะจำได้
"อ่า..ชอยแตอนนี่เอง จัดการมัน "
[ตามที่สั่ง นายท่าน]
ชอยแตอนพยายามคลานหนี อัศวินแห่งความตายที่กำลังเดินมาหาเขา
"ทะ ทำไมแกทำแบบนี้?"
"เดี๋ยวแกก็รูเอง เมื่อดูข่าว"
"บ้าเอ๊ย..ถ้าฉันตายแล้วฉันจะเห็นข่าวได้ยังไง!"
"อ่า..แย่จัง"
หลังจากได้ยินคำพูดของวูชิน ชอยแตอนสิ้นหวังและเริ่มด่าวูชิน
"แกคิดว่ามีอำนาจแล้วแกจะเป็นพระเจ้าหรอ? สารเลวเอ๊ย อย่างน้อยแกก็บอกเหตุผลมาที "
เจอคนแบบนี้เขาจะทำยังไงดี ?
ได้ฟังคำพูดของชอยแตอน วูชินแสยะยิ้มออกมา
"อย่าบอกนะว่าแกไม่ได้รู้เห็นกับ ลี ชางโกล กอบโกยหาผลประโยชน์หลังดันเจี้ยนแตก นอกจากนี้แกยังมีส่วนเกี่ยวของกับการโจมตีฉันโดยใช้มิสไซล์ เท่านี้พอรึยัง "
ชอยแตอนเบิกตากว้าง เหตุผลบ้าอะไรนั่นเขาไม่สนใจ เขาแค่ไม่อยากตาย
"ฉันไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้! ฉันบริสุทธิ์! แกไม่สามารถฆ่าคนบริสุทธิ์ได้! ไม่สนใจกฏหมายหรือยังไง "
"อ่า...เหตุผลนี่มากพอให้แกตาย"
ชอยแตอนแทบกระอักเลือด ไอบ้านี่มันรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่ ก่อเรื่องขนาดนี้กลางเมืองเกาหลี แถมยังบ้าพอจะฆ่าตกรรมหมู่หน้ารัฐสภาอีก
"ไอบัดซบ สารเลวเอ๊ย ที่นี่เกาหลีใต้ สาธารณรัฐเกาหลี ซ้ำยังเป็น สาธารณรัฐประชาธิปไตยอีก แกคิดว่าจะรอดไปได้หลังก่อเรื่องทั้งหมดนี่หรือยังไง? "
วูชินหยักไหล่เล็กน้อยไม่ได้สนใจคำพูดพล่ามของมัน
"แก สมควรห่วงตัวเองก่อนนะ"
"ห่วงแม่แกสิ ... " (*** Eng บอก Mother fucker จะแปล ไอแม่เย็ดก็ดูจะเกินไป 55+)
ไอบ้านี่ไม่สนคำพูดของเขาเลย ไอเวรนี่มันกล้าทำแบบนี้ได้ยังไง?
คังวูชินเป็นผู้มีพลังระดับ AA ผู้พิทักษ์ของเกาหลี? ความหวังของโลก? แบบอย่างของผู้มีพลัง?
เหลวไหลทังเพ ในสายตาของเขามันเป็นแค่ผู้ก่อการร้ายที่ใช้มอนสเตอร์ เป็นไอบ้าที่กล้าทำเรื่องบัดซบกลางประเทศที่เป็นสาธารณรัฐประชาธิปไตย
[แกไม่สุภาพ กับนายท่าน]
หอกของอัศวินแห่งความตายเสียบทะลุหัวใจ ชอยแตอน
“ส ...สารเลว ... .”
ไม่น่าเชื่อว่าคนกำลังจะตายสามารถด่าได้เสียงดังแบบนี้ หลังชอยแตอนล้มลง วูชินก็หยิบเอกสารออกมาฉีกทิ้งไป ก่อนที่จะมองแผ่นที่เหลืออื่นๆ
"ไอพวกเวรนี่ออกมาช้าจัง"
วูซังฮุนอ๊วกออกมาจนไม่เหลืออะไรในท้องแล้ว ซังฮุนกับลีคังจินยืนรอเงียบๆ อยู่ข้างหลังวูชิน ซังฮุนได้แต่คิดถึงเรื่องผลกระทบมากมาย 'อ่า ฉันคงถูกเขาตบหน้าจนตาย ถ้าเกิดเอาเรื่องที่เขาทำไปเล่าให้คนอื่นฟัง '
คิดถึงครั้งแรกที่เขาโกงคังวูชินตอนขายโทรศัพท์ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะรอดมาได้
หลังจากที่ได้เห็นทั้งหมด ลีคังจิน ก็ได้แต่ยืนคิดอยู่ในใจ เขาเป็นคนบ้ารึเปล่า ?
ส่วนตัวแล้วเขารังเกียจนักการเมืองมากกว่าใคร
เขารู้ว่าพวกนักการเมืองล้วนแต่สกปรก บางคนนี่เป็นยิ่งกว่าสวะ ไม่สมควรอยู่บนแผ่นดินด้วยซ้ำ แต่ยังไงก็ตามยังมีกฎหมายคอยปกป้องพวกมันเอาไว้ ...
ลีคังจินทำได้เพียงส่งไอพวกนี้ไปเข้าคุกสักหลายๆเดือน เขาทำได้แค่ส่งพวกมันเข้าคุกเพื่อให้ภาพลักษณ์ของมันดูแย่ลงในสายตาประชาชน
อย่างไรก็ตาม สิ่งที่คังวูชินทำมัน...
เขาเป็นนักปฏิวัติประเภทไหนกัน?
เขากำลังปฏิวัติอยู่หรือไม่ ? เขาจะล้างบางพวกสวะในเกาหลีทั้งหมดรึเปล่า? เขาไม่สนใจที่จะถูกตีตราว่าเป็นอาชญากรที่เลวร้ายที่สุดในประสัติศาสตร์เกาหลี ?
ขณะที่ ลีคังจินกำลังคิดเกี่ยวกับการกระทำของคังวูชิน การประหารหมู่ก็จบลง
นี่ไม่ใช่แค่การล้างแค้น มันยังเป็นคำเตือน
"ไปกันเถอะ"
วูคังชินเริ่มเดินออกไปสบายๆ ไม่ต่างอะไรกับการเดินทางกลับบ้านหลังทำงานเสร็จ วูซังฮุนและลีคังจินที่เดินตามหลังเขาไปเหมือนคนไม่มีแรงจะเดิน ซังฮุนค่อยๆเอ่ยถามอย่างระวัง
"หัวหน้า นี่มันจะไม่เป็นไรงั้นหรอ”
เมื่อพวกผู้สื่อข่าวรุมถ่ายรูป ทุกทิศทาง วูซังฮุนรู้สึกกังวล พวกเขาจะใช้ชีวิตต่ออย่างปกติ โดยที่ไม่ต้องไปนอนในคุกใช่รึเปล่า ?
"อย่ากังวล ไปเรียกตากล้องตรงโน้นมานี่ "
"ครับ."
วูซังฮุนรีบวิ่งไปทำตามคำสั่ง
หน้ารัฐสภาถูกปิดล้อมไปด้วยอัศวินแห่งความตายรวมถึงกองทัพโครงกระดูก นอกจากนี้ก็มีกองกำลังป้องกันที่กำลังหวาดกลัวยืนรอบๆกองทัพโครงกระดูก
เมื่อซังฮุนเดินเข้าไปหาผู้สื่อข่าวเพื่อจะเรียกตากล้อง ทหารรอบๆนับสิบๆคน ก็เล็งปืนมาทางเขาทั้งๆที่ขายังสั่น
"กรุณาถอยออกไป"
"หัวหน้ากิลด์ของฉันมีเรื่องจะพูด โปรดนำกล้องแล้วตามมาที "
“...... .”
ความตกตะลึงปรากฏบนใบหน้าของพันเอกปาร์คผู้นำกองกำลังป้องกัน
พวกเขาพึ่งทำเรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกินกว่าคำว่าบ้า แถมตอนนี้ยังจะต้องการกล้องอีก หรือคนพวกนี้บ้าไปแล้วจริงๆ ไม่รู้จะหาคำไหนมาอธิบายการกระทำนี้ของวูชิน
"ฉันไปเอง."
หัวหน้าผู้สื่อข่าวคิดว่านี้ต้องเป็นสกู๊ปเด็ดเขาจึงรีบวิ่งออกมา เขาอยากจะมีบทบาทสำคัญในการเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ ผู้สื่อข่าวกลืนน้ำลากอึกหนึ่งก่อนจะเดินตามหัวหน้าผู้สื่อข่าวไปพร้อมๆกับตากล้อง
วูชินถามคำถามกับหัวหน้าผู้สื่อข่าว ทันทีที่เขามาถึง
"ถ่ายทอดสดอยู่รึเปล่า"
"เอ่อ ใช่"
วูชินมองไปที่กล้องก่อนจะเริ่มแถลงการณ์
* * * *
ผู้นำเกาหลี กับหัวหน้าเลขากำลังดูทีวีอยู่
เขายกเลิกการเดินทางไปยังรัฐสภา
คำเตือนและข้อเสนอ ...
คำพูดของคังวูชินวนเวียนอยู่ในหัวของเขา
"คุณคิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น?"
"การกระทำของเขาถือเป็นการก่อกบฏร้ายแรงต่อประเทศ ครับ"
หัวหน้าเลขาพูดออกมาอย่างสุภาพหลังจากได้ดูข่าวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ผู้นำส่ายหัวไปมา
"ไม่ใช่เรื่องนั้น ฉันหมายถึงข้อเสนอของเขา"
"... เอ่อ..นี่ไม่ใช่เรื่องที่ผมสามารถตัดสินใจได้ครับ .. "
“อืมมม ... .”
เชื่อว่าเหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน อย่างน้อยที่สุดในคาบสมุทรเกาหลีก็ไม่เคยมี สำหรับเกาหลีเหนือและใต้ นี่ถือเป็นโศกนาฏกรรม เชื่อว่าประเทศอื่นก็ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เช่นกัน ...
ผู้นำคิมเบียงยัง จมอยู่กับความคิดของเขา ก่อนที่เลขาคนหนึ่งจะวิ่งเข้ามา
"เป็นสายของ นายกกระทรวงกลาโหม"
เขาไม่ต้องรับโทรศัพท์ก็รู้ว่านี่เป็นเรื่องอะไร
ก่อนหน้านี้เขาได้สั่งให้กองกำลังประจำตำแหน่งและทำการปิดล้อม คังวูชิน
"ส่งมาให้ฉัน."
เมื่อรับโทรศัพท์ คิมเบียงยังก็ได้ยินน้ำเสียงสิ้นหวัง
[คังวูชิน กล่าวว่า ถ้าเราไม่สลายวงล้อมของเราภายใน 5 นาทีเขาจะโจมตีเรา โปรดออกคำสั่งจู่โจม เราต้องการลงมือก่อน]
เขาคิดจริงๆหรอว่าถ้าโจมตีก่อนแล้วจะสามารถจัดการคังวูชินได้ ?
ขนาดพวกผู้ก่อการร้ายในตะวันออกกลางยังไม่มีปัญญาจะทำอะไร คังวูชินได้เลย
ตอนนี้อะไรเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเกาหลี?
คิมเบียงยังให้คำตอบ หลังจากไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน
"สลายวงล้อมเถอะ"
[... เราทำแบบนั้นไม่ได้นะครับท่าน นี่ถือเป็นการก่อกบฏขั้นร้ายแรงของประเทศ เราต้องจับเขามาลงโทษ]
"ตอนนี้ มีจำนวนผู้บาดเจ็บเท่าไร"
[มีผู้เสียชีวิตจำนวน 57 ราย รวมถึงสมาชิกสภาปาคซังกู]
คังวูชินรักษาสัญญาที่ให้ไว้ คิมเบียงยังคิดในใจก่อนจะออกคำสั่ง
" สลายวงล้อม ปล่อยพวกเขาไป นี่เป็นคำสั่ง "
[ ... รับทราบ.]
คิมเบียงยังบอกกับเลขา หลังจากที่เขาวางโทรศัพท์
"จัดเตรียมการแถลงข่าวอย่างเป็นทางการให้ฉัน"
"รับทราบ ครับท่าน"
คิมเบียงยังถอนหายใจออกมาอย่างหนัก
* * * *
ลูกกิลด์ทั้งหมดที่อยู่ในห้องประชุมของกิลด์อแลนดัล จ้องมองไปยังรองหัวหน้าจุงมินชานที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างอิดโรย ราวกับว่าบ้านของเขาพึ่งโดนระเบิดมายังไงยังงั้น
เนื่องจากอาการปวดหัวรุนแรงมากจนยาไม่สามารถช่วยอะไรได้ เขาเลยเอาเน็คไทค์มามัดไว้ที่หัวเพื่อบรรเทา
คิมแฮมินพยายามปลอบใจมินชาน ที่กำลังหดหู่
"เอาน่ารองหัวหน้า ก็รู้ว่านี่ไม่ใช่ปัญหาแรกที่ท่านหัวหน้ากิลด์ก่อ "
“เฮ่อ ... แต่นี่มันก็เกินไป... "
“...... .”
แฮมิน เห็นด้วยกับคำพูดเหล่านั้น
ตอนนี้ช่องทั้งหมดมีแต่ข่าวของคังวูชิน
"โอ้วววว พี่ชายเป็นอันดับแรกของการค้นหาในเน็ตอีกครั้ง "
ซังกูหัวเราะออกมาก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ออกมา ตาของมินชานคล้ำหนักเข้าไปอีก
ไอพวกมีพลังในกิลด์มันเป็นแบบนี้กันหมดรึยังไง ?
ประเด็นร้อนในการค้นหาตอนนี้มีแต่ คังวูชิน, อแลนดัล, กบฏ, การกบฏ, การโจมตีรัฐสภา บลาๆ
เป็นหน้าที่ของจุงมินชานในการตามล้างตามเช็ด คดีที่คังวูชินไปก่อเอาไว้ เพราะเขาเป็นรองหัวหน้ากิลด์ แต่เรื่องนี้ครั้งนี้มันหนักหนาสาหัสมาก หัวหน้ากิลด์ของเขาดันไปก่อเรื่องใหญ่ระดับโลก ซะขนาดนี้
"เอายามาให้ฉันอีก"
“เอ่อ...ได้ครับ "
เขาหยิบยาแก้เครียดจากแฮมิน ก่อนจะเอาใส่ปากแล้วดื่มน้ำ
[ข่าวด่วน เมื่อไม่นานมานี้ท่านผู้นำได้ออกมาแถลงการณ์อย่างเป็นทางการ ท่านผู้นำได้ประกาศมอบอิสรภาพให้แก่กิลด์อแลนดัล ประกาศยังมีต่ออีกว่าอแลนดัลสามารถจัดตั้งประเทศได้ รวมถึงมีอำนาจอธิปไตยทั้งหมดเฉกเช่นรัฐอิสระ ... ]
พรูดดด!
ทุกคนมองไปที่จุงมินชาน หลังจากเขาพ่นน้ำและยาออกมากระจายอยู่เต็มโต๊ะ
"หะ...หัวหน้ากิลด์ได้เป็นราชาแล้ว " (King นี่ไม่รู้จะใช้ กษัตริย์หรือราชาดี แต่ราชาเท่กว่า)
เขาพึมพำซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนวิญญาณออกจากร่าง สตรีศักดิ์สิทธิ์ ที่ดูทีวีอยู่ ก็พูดขึ้นมา
"เขาได้เป็นราชาอีกครั้ง"
เขาเป็นราชาของอแลนดัล สำหรับเธอมันก็ไม่ต่างจากเมื่อก่อน
เธอนึกถึงอาณาจักรต่างๆที่ถูกพิชิตโดยผู้อมตะ การทีเกาหลีไม่ไปทำอะไรเขาโกรธเป็นเรื่องที่ฉลาดแล้ว
ประเทศเกาหลีรอดมาได้ ด้วยการเสียสละแค่57ชีวิต