"ฮ่าาาาา ฮ่าา ฮ่าาาา ๆๆ"
หลี่ชือเหนียนหัวเราะจนเกือบหมดลมหายใจ
เธอล้มลงบนเตียง เงยหน้าขึ้นมองหลี่มู่หยางและถามในขณะที่เธอกำลังขำก๊าก:
"พี่ว่าไงนะ พูดว่าอะไรนะ - อะไรทำให้พี่เข้าใจผิดเกี่ยวกับตัวเองได้เลยเถิดไปไกลขนาดนั้น?"
ใบหน้ามืดทึบของหลี่มู่หยางถูกพันได้ผ้าพันแผลสีขาว, คนอื่นไม่สามารถรู้ได้เลยว่าหน้าเขาเปลี่ยนเป็นสีอะไร
อย่างไรก็ตาม เราเลี่ยงการสบตา มือของเขาดึงผมหลี่ชือเหนียนด้วยความแค้นและพูดด้วยความไม่ค่อยมั่นใจ:
"พี่บอกว่า, พี่จะเป็นมังกรได้อย่างไร พี่ดูไม่เหมือนเลยนี่เนอะ?"
"พี่.." หลี่ชือเหนียนปล่อยให้หลี่มู่หยางดึงผมของเธอ. กระพริบตาเหมือนกับเธอมองหลี่มู่หยางด้วยความไร้เดียงสา
เธอถามอย่างเป็นห่วงว่า: "เกิดอะไรขึ้น? ทำไมพี่ถามคำถามแปลกๆ แบบนั้นล่ะ?"
"ไม่มีอะไรหรอก" หลี่มู่หยางยิ้มพร้อมส่ายหัว. "พี่ฝันน่ะ ในความฝันพี่เห็นมังกร พี่อยากจะเห็นชัดๆ ว่า
มังกรหน้าตาเป็นอย่างไร แล้วหลังจากนั้นพี่ก็เห็นว่ามังกรมีดวงตาแบบเดียวกับพี่ - พี่เลยถามไปงั้นๆ แหละ ว่าพี่เหมือนมังกรหรือเปล่า"
หลี่ชือเหนียนกังวลเล็กน้อย. เธอได้ยินมาว่าทุกๆ ความฝันมีความหมายจริงๆซ่อนอยู่. ยกตัวอย่างเช่น
ฝันว่ากลายเป็นคนแข็งแรงหรือกลายเป็นสัตว์ สะท้อนให้เห็นว่าลึกๆ แล้วคนๆ นั้นรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าคนอื่นและสงสัยในตัวเอง.
หลี่ชือเหนียนกุมมือหลี่มู่หยางและปลอบเขา:"พี่ ในหัวใจของหนูพี่คือมังกร ตอนนี้พี่กำลังว่ายอยู่ในน้ำตื้น
เพราะตอนเด็กพี่มักจะป่วยเสมอ ดังนั้นพี่จึงไม่สามารถใช้ความสามารถและสติปัญญาของพี่ได้
รอจนกว่าพี่จะหายดี พี่จะทำได้ทุกอย่าง เหมือนดั่งมังกรล่องลม สั่งฝน เปลี่ยนกระแสน้ำ
พลิกทะเลและบินเหนือบนสวรรค์ชั้นเก้า.
หลี่มู่หยางยื่นแขนออกไปจิ้มจมูกหลี่ชือเหนียน:"เด็กโง่เอ้ย เธอเป็นอาจารย์สอนวิชาศาสนาหรือไง?
ฉันยังไม่รู้ตัวเองเลย ตอนนี้พี่ชายเธอเป็นเหมือนขยะลอยน้ำ และคงจะเป็นคนไม่ได้ความในอนาคต
เพราะงั้นจึงได้แค่หวังให้น้องสาวอยู่ดูแลพี่ไปนานๆ นะ"
"พี่.. ไม่ต้องเป็นห่วง น้องสาวของพี่จะดูแลทั้งเรื่องอาหาร เรื่องการอยู่อาศัย และจะช่วยพี่หาแฟนด้วยนะ."
หลี่ชือเหนียนกอดคอหลี่มู่หยางและยิ้ม.
"พี่อยากได้แฟนสองคน"
"ไม่มีทางซะหรอก"
"ทำไมอะ?"
"หนูจะต้องรำคาญมากๆ และคิดจะวางยาพวกนั้นตลอดแน่ๆ"
"แล้วถ้าเกิดพี่ไม่มีแฟนเลยซักคนล่ะ?"
"ไม่" หลี่ชือเหนียนปฏิเสธ "ถ้าพี่ไม่แต่งงาน พ่อกับแม่จะต้องอารมณ์เสีย และเมื่อพ่อแม่อารมณ์เสีย
หนูก็คงจะเศร้าไปด้วย ดังนั้นสิ่งที่หนูเลือกที่จะเผชิญที่คือหนูเลือกที่จะหาแฟนให้พี่แต่งงานดีกว่า"
"...."
หลี่มู่หยางมองไปที่นอกหน้าต่างแล้ววถาม:"นี่พี่หลับไปกี่วันกัน?"
หลี่ชือเหนียนสีหน้าเศร้าทันที:"สองวันสองคืนเต็มๆ เลย"
"อะไรนะ?" หลี่มู่หยางอุทาน. "ทำไมพี่นอนเยอะจัง? แล้วชุยเสี่ยวซินล่ะ? เธอมาเยี่ยมบ้างหรือเปล่า?"
หลี่ชือเหนียนหรี่ตา กระซิบแบบพ่นไฟว่า:"ใครคือชุยเสี่ยวซิน? พี่กับนางเป็นอะไรกัน?"
"ชุยเสี่ยวซินเป็นเพื่อนร่วมห้องของพี่" หลี่มู่หยางนึกย้อนไปตอนเหตุการณ์ในร้านกาแฟและ
ไม่ได้สังเกตว่าท่าทีของหลี่ชือเหนียนเปลี่ยนไป. ที่ร้านกาแฟเขาซัดมือลอบสังหารกระเด็นปลิวลอยไป.
เขาก้มมองมือของเขาที่พันผ้าพันแผลไว้ เขาซัดนักลอบสังหารกระเด็นไปด้วยหมัดเดียวได้อย่างไร?
แม้ว่าหลี่มู่หยางจะไม่คุ้นเคยกับศิลปะป้องกันตัว แต่เขาก็รู้ว่าชายคนนั้นเป็นมืออาชีพ.
เหมือนกับว่าเขาสามารถใช้ดาบแสงและเปิดประตูนรกเพื่อเรียกนักฆ่ามาสังหารอีกาโดยเฉพาะ.
ฉากนี้สุดยอดมากๆ และคงจะทำให้ทุกคนตกใจน่าดู.
หลี่มู่หยางสังเกตเห็นว่าพักนี้เหมือนกับมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับร่างกาย. เขามักจะรู้สึกว่า
มีปีศาจร้ายในตัวของเขากำลังพยายามจะออกมาข้างนอก.
เขาโกรธง่ายและหัวรุนแรงและยังมีความสามารถที่ไม่สามารถอธิบายได้เพิ่มมาอีก.
ในช่วงทัศนศึกษาที่ทะเลสาบที่ผ่านมาเขาต่อยชางเฉินปลิว นี่คือตัวอย่างที่ชัดเจนของการ
เปลี่ยนแปลงนี้.
หลังจากนั้น เขาได้ยินเสียงบางคนตะโกน 'สัตว์ปีศาจ' แล้วบอลแสงที่สว่างเหมือนพระอาทิตย์ก็ส่องสว่างเหนือหัวของเขา.
เมื่ออีกาหายไป บอลแสงก็หายไป ชุยเสี่ยวซินก็หายไปด้วย.
"ชุยเสี่ยวซินเป็นใครกันแน่? เธอปลอดภัยหรือถูกลักพาตัว? แล้วใครเป็นคนตะโกน'สัตว์ปีศาจ'? "
หลี่มู่หยางกังวลอย่างหนัก เขาต้องการรู้คำตอบของทุกๆ คำถาม.
"แน่ล่ะ หนูรู้ว่านางเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพี่ หนูรู้ว่านางเป็นที่รู้จักในโรงเรียนของเราเรื่องความสวย. นักเรียนดีเด่นชั้นปี 3
ทุกๆ การสอบเธอได้ที่หนึ่ง. หนู หลี่ชือเหนียน ผู้ซึ่งเรียนมาเป็นปี ก็เพิ่งจะมีคนนี้ที่แข่งกับหนูได้.
พี่ หนูได้ยินมาว่าพี่ถูกพามาจากร้านกาแฟนอกโรงเรียน ซึ่งนั่นเป็นเวลาเรียน อย่าบอกนะว่าพี่สองคนคบกันน่ะ?"
หลี่มู่หยางปฏิเสธและพูดว่า:"เราจะคบกันได้ไง? ดูหนังหน้าพี่สิ พี่เหมาะสมกับเธองั้นเหรอ?"
หลี่ชือเหนียนพยักหน้า:"แต่หนูได้ยินมาว่าผู้ชายดีๆ มักจะไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงดีๆ ผู้ชายขี้เกียจ
มักจะได้ภรรยาที่สุดยอด. พี่ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับความอัปลักษณ์ของพี่หรอก, หนูแค่อยากแน่ใจว่า
ชุยเสี่ยวซินไม่ได้ตาบอด. พี่อยากให้หนูจิ้มตานางซักทีมั้ย?"
"......"
หลี่ชือเหนียนส่ายหัวแล้วพูด"ช่างเถอะ, บางทีนางอาจจะมาเป็นพี่สะใภ้ของหนู หนูควรปฏิบัติ
กับนางด้วยความเคารพมากกว่านี้."
เมื่อเห็นใบหน้าของหลี่มู่หยางดูกระวนกระวาย หลี่ชือเหนียนก็หยุดแซวแล้วพูด"หนูไม่เคยเห็นชุยเสี่ยวซินมาก่อน
แต่โรงพยาบาลส่วนตัวและหรูหราที่พี่กำลังนอนอยู่ตอนนี้ถูกจัดการโดยคนอื่น
ถ้าหนูเดาไม่ผิด น่าจะเป็นชุยเสี่ยวซิน นอกจากนั้นครอบครัวเราก็ไม่รู้จักคนดังๆ ในเจียงนานเลย."
"พี่ขออะไรอย่างนึงได้มั้ย ไปเช็คที่โรงเรียนให้หน่อยว่าเธอไปเรียนหรือเปล่า?"
หลี่มู่หยางจับมือน้องสาวของเขาแล้วถามด้วยเสียงอ่อนๆ.
หลี่ชือเหนียนรู้สึกถึงความขมขื่นในหัวใจของเธอ เหมือนกับลูกของเธอถูกขโมยไป.
เธอจีบปากแล้วพูดอย่างชั่วร้ายว่า:"โฮ่ยยย ทำไมพี่ไม่ไปเองล่ะ มีอะไรบางอย่างป้ะเนี่ย?"
หลี่มู่หยางส่ายหัวแล้วพูด:"เหตุการณ์ก่อนหน้านี้อันตรายมาก พี่กลัวว่าเธอจะไม่ปลอดภัย."
"หนูเข้าใจ" หลี่ชือเหนียนมองตาของหลี่มู่หยาง: "หนูจะไปโรงเรียนวันนี้แล้วหาคำตอบให้เอง"
"ขอบคุณนะ" หลี่มู่หยางยิ้ม.
"อย่ายิ้ม" หลี่ชือเหนียนพูด "พี่ยิ้มเหมือนมัมมี่ในแอฟริกา นอกจากฟันของพี่แล้วก็ไม่สามารถมองเห็นส่วนอื่นๆ บนหน้าพี่ได้เลย"
"...."
หลี่มู่หยางรู้ เขารู้ว่าเขาโกรธหลี่ชือเหนียนไม่ทางใดก็ทางนึง.
------
--------------------------------------------------------------------------------------
เอี๊ยดด
รถหรูที่มีตรีศูลของโพไซดอนติดอยู่หน้ารถขับมาหยุดที่หน้าโรงพยาบาล. หญิงสาวเสื้อขาวและกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน
ก้าวลงมาจากรถ, ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าสวมเสื้อคลุมสีเขียวพูด:"คุณหนู ท่านต้องการที่จะเอาตัวเองไปเสี่ยงจริงๆ เหรอครับ?"
"เสี่ยง?" หญิงสาวขมวดคิ้ว. "นี่เป็นโรงพยาบาลส่วนตัวของตระกูลชุย จะมีอะไรที่ต้องเสี่ยงกัน? ชั้นแค่ต้องการมาเยี่ยมเพื่อนร่วมห้อง
อีกทั้งยังเป็นคนช่วยชีวิตชั้นอีกด้วย"
"คุณหนู เราช่วยเขาจัดเตรียมโรงพยาบาลที่ดีที่สุด ห้องที่ดีที่สุดและหมอที่เก่งที่สุดในเจียงนาน
และภายใต้คำขอร้องของท่าน เรายังจัดศัลยแพทย์สมองที่มีชื่อเสียงที่สุดเพื่อตรวจสมองของเขา,
เพื่อหาอาการบาดเจ็บจากการถูกฟ้าผ่า. เขาช่วยชีวิตท่านไว้ ตระกูลชุยก็ตอบแทนเขา แต่ ผมคิดว่าท่าน
ไม่ควรเข้าไปพัวพันกับเขา"
"นี่นายกำลังกังวลเกี่ยวกับนักฆ่าคนอื่นๆ อีกใช่มั้ย?" หญิงสาวขมวดคิ้วเบาๆ และกระซิบ:"ชั้นมีพวกนายอยู่รอบๆ ไง"
"คุณหนู, อันตรายที่แท้จริงซึ่งพวกเรากำลังกังวลก็คือการที่ท่านมาเยี่ยมผู้ป่วย."
ผู้ชายที่สวมเสื้อคลุมสีเขียวลังเลแต่สุดท้ายก็เปิดเผยเรื่องที่กังวลในจิตใจออกมา.
"หลี่มู่หยาง?" หญิงสาวหน้าบูด เธอไม่ชอบที่คนอื่นพูดถึงเพื่อนของเธอแบบนั้น.
"ใช่ครับ" ชายในเสื้อคลุมสีเขียวพยักหน้า. "ในตอนนั้นที่ร้านกาแฟ ชายที่ทำร้ายท่านคือ
นักลอบสังหารอันดับหนึ่งในยี่สิบของราชอาณาจักร, เป้าหมายของชายคนนี้ยากที่จะเข้าใจได้.
เขาชำนาญด้านการอัญเชิญนกหลายๆ ชนิดเข้าจู่โจม, เขาเป็นที่รู้จักในนาม 'ราชาแห่งปักษา' ในวงการใต้ดิน.
อย่างไรก็ตาม เพื่อนของท่านป้องกันเพลงดาบซากุระได้ติดต่อกันถึงสองครั้ง แถมเขายังซัดอีกากระเด็นด้วยหมัดเดียว.
คุณหนู, เพื่อนของท่านเองก็อันตรายไม่แพ้กัน"
ชุยเสี่ยวซินขำก๊ากแล้วพูดว่า:"ถ้าเขาได้ยินความคิดเห็นนี้ เขาคงดีใจแบบสุดโต่งเลยล่ะ"
"คุณหนู"
"ลุงหนิง, ชั้นคิดมาแล้วล่ะ. ชั้นก็รู้เรื่องนั้นเหมือนกัน." หญิงสาวพูดขัดชายที่ใส่เสื้อคลุมสีเขียว
"แต่ชั้นลืมไม่ลง, ตอนที่นักลอบสังหารกำลังจะโจมตี, เขากระโจนเข้ามาขวางอย่างกล้าหาญและ
ใช้มือเปล่าจับมีดซ้ำแล้วซ้ำอีก."
ปัง..
ชุยเสี่ยวซินปิดประตูรถแล้วเดินออกมา มองขึ้นไปบนตึกคลาสสิคที่หลบอยู่หลังต้นซากุระ.
ต้นซากุระสีแดงเข้มที่จับกลุ่มกันทำให้เธอนึกถึงวันที่เลือดกระฉูดออกมาจากฝ่ามือของหลี่มู่หยาง.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
: สวยด้วย เก่งด้วย รวยด้วย มาเป็นของพี่เถอะคนดี ><