ตอนที่ 40 ตลาดพันธมิตร HR
ในเมืองเจียงหนาน หนึ่งในหกสำนักงานใหญ่ที่สำคัญในประเทศจีน มีตึกระฟ้าสูง 88 ชั้น และเต็มไปด้วยความมั่งคั่ง บนผนังของตึกระฟ้ามีอักขระภาษาอังกฤษสองตัวที่สดใส ' HR ' บริเวณชั้นแรกของตึกระฟ้ามีลานจัตุรัสที่สวยงาม ซึ่งมีน้ำพุที่ใหญ่ที่สุดในเมือง รอบๆลานมีทหารอย่างน้อยหนึ่งพันคนลาดตระเวนด้วยปืนจริง เพื่อป้องกันไม่ให้บุคคลภายนอกเข้ามาแม้แต่คนเดียว ผู้คนเดินเท้าที่ผ่านไปมา มักจะมองไปที่ตึกระฟ้าด้วยความชื่นชม
คนส่วนใหญ่ในเมืองทั้งหมดไม่เคยเข้ามาในพื้นที่แห่งนี้
[ บี๊บ ! ]
เสียงอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ดังขึ้น
ภายในเวลาไม่นาน ทหารลาดตระเวนก็ได้ทำการเปลี่ยนรถ SUV ของทหารโดยมีอักษร ' HR ' บนตัวรถ
มันหยุดอยู่ที่ด้านหน้าของประตูล็อบบี้ ,เมื่อ SUV เปิดประตู ก็มีนักสู้สามคนพร้อมอาวุธเต็มรูปแบบ
ก้าวออกมา พวกเขาถือหอก ดาบและโล่หกเหลี่ยม พร้อมกับกล่องโลหะบนหลังของพวกเขา
" เชิญ ครับ " คนที่ยืนอยู่หน้าประตูของล็อบบี้ ต้อนรับพวกเขาด้วยความนับถือ
นักสู้ทั้งสามคนเข้าไปที่ล็อบบี้ของตึกระฟ้าทันที
" ไปกันเถอะลู่ฟง ไปนั่งที่บาร์ข้างๆรอคอยกัปตันและคนอื่นๆที่กำลังจะมา " เฉียงโจหัวเราะ
" ผมยังไม่เห็นกัปตันเลย ผมสงสัยว่าเขาจะเป็นคนยังไง " ลู่ฟงหัวเราะ ในเวลาเดียวกันเขาสังเกตเห็นว่าในตลาดพันธมิตร HR นี่คือพันธมิตรใต้ดินที่สร้างขึ้นโดยตระกูล และองค์กรที่มีอำนาจทั่วโลก สำนักงานใหญ่อยู่ที่เมืองเจียงหนาน ดังนั้นตึกระฟ้านี้จึงต้องหรูหรามาก
ห้องโถงเต็มไปด้วยผู้คนที่แปลกประหลาด แม้แต่อุปกรณ์ทั่วไปของพวกเขาก็ไม่ธรรมดา
พนักงานเสิร์ฟในล็อบบี้ ผู้ชายมีใบหน้าที่หล่อเหลา และผู้หญิงทุกคนสวยงามมกาทีเดียว พวกเขาต่างก็มีรอยยิ้มอันสดใส
ลู่ฟง, เฉียงโจและสมาชิกอีกคน ' จางเค่อ ' นั่งรออยู่บนโซฟา
" พวกคุณทั้งสามจะรับอะไรดี ? " พนักงานเสิร์ฟยิ้มให้พวกเขา และโค้งคำนับในขณะที่รอรับออเดอร์
" ชา กวนอิม "
" ชา ปูเอ่อ ใส่ใบชาจัสมิน เล็กน้อย ! "
ปืนใหญ่เฉียงโจและจางเค่อนักสู้รุ่นพี่ ทั้งสองคนนี้พูดในทันที ซึ่งทำให้ลู่ฟงตกใจเล็กน้อย ในโดโจฮลล์ล
ทั้งสองคนมักจะดื่มแอลกอฮอล์อยู่บ่อยครั้ง จางเค่อเป็นคนที่มีกล้ามใหญ่โตเหมือนกอลิล่า
เขาหัวเราะขณะที่เขากล่าว " ลู่ฟง ในถิ่นทุรกันดารเป็นเรื่องอันตรายดังนั้นเราจึงไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ "
ลู่ฟง เริ่มนึกขึ้นได้ คุณไม่สามารถรู้ได้ว่าในถิ่นทุรกันดารคุณอาจจะต้องพบเจอสถานการณ์แบบไหน
แล้วในตอนนี้คุณจะดื่มแอลกอฮอล์ได้ยังไง ?
" ผมเอาชา ปูเอ่อ " ลู่ฟงหัวเราะ
มีการร้องเพลง ที่ราบลื่นในล็อบบี้ มันเป็นท่วงทำนองที่เล่นโดยขลุ่ย เป็นเพลงอะไรที่เขาไม่สามารถบอกได้ แต่บทเพลงก็ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย และรู้สึกสดชื่นมากขึ้น
" ลู่ฟง ชั้นแรกเป็นพื้นที่พักผ่อนสำหรับผู้เข้าพัก จากชั้นสองขึ้นไปเป็นที่ขายสินค้า " เฉียงโจกล่าวว่า
" ในพันธมิตรใต้ดินราคาจะถูกกว่าราคาเต็มของสิ่งที่อยู่ในตลาดอินเทอร์เน็ตของบ้านของโดโจไฟท์
แน่นอนว่ามันยังแพงกว่าราคาที่ลด ครึ่งหนึ่งของเรา "
ลู่ฟงพยักหน้า ราคาครึ่งหนึ่งเป็นสิ่งที่พิเศษเฉพาะสมาชิกของโดโจไฟท์
" สิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับตลาดพันธมิตรใต้ดิน คือ เราสามารถขายวัตถุดิบที่เราได้รับจากสัตว์อสูรได้ในราคาที่สูง " เฉียงโจกล่าว " ถ้าเราขายชิ้นส่วนจากสัตว์อสูรที่ล่ามาได้ให้กับโดโจไฟท์ เราก็จะได้รับคะแนนสะสม
แต่ราคาก็จะต่ำกว่าที่นี่ แต่ถ้าหากเราขายพวกมันให้กับตลาดพันธมิตรใต้ดิน เราก็จะได้รับเงินมากขึ้น
แต่จะไม่มีคะแนนสะสม นี่เป็นเรื่องธรรมดาที่นายจะต้องตัดสินใจว่าจะขายให้กับใคร "
ลู่ฟงหัวเราะ ในจุดนี้เขาได้อ่านข้อความบางส่วนในหัวข้อการสนทนานักสู้ดังนั้นเขาจึงรู้มาบ้างแล้ว
การขายให้โดโจ จะได้รับเงินและคะแนนสนับสนุน
ขายให้กับตลาดพันธมิตรใต้ดินจะได้เงินเท่านั้น แต่มันจะเป็นเงินจำนวนมาก
" พี่หวัง คุณทำงานมาตลอดทั้งคืน หยุดพักและปล่อยให้ฉันทำแทนเถอะ " เสียงที่อ่อนหวานดังขึ้น
ลู่ฟงผู้ซึ่งถือถ้วยชาของเขาก็หันหน้าของเขาไปราวกับว่าเขาตกใจเหมือนโดนไฟดูด
ที่บาร์มีหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อสีขาว และกางเกงขายาวสีดำ ซึ่งกำลังเปลี่ยนตำแหน่งกับผู้จัดการอีกคนหนึ่ง
ในบริเวณนี้มีพนักงานเสิร์ฟ 12 คนและผู้จัดการ บาร์เปิดตลอด 24 ชั่วโมงและมีการเปลี่ยนพนักงานทุก 8 ชั่วโมง ดังนั้นจึงมีกลุ่มที่ทำงานต่างกันสามอยู่กลุ่ม
" ซูหลิน ? " ลู่ฟงมองไปที่ผู้จัดการหญิง เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ผู้หญิงที่มีลักษณะสุภาพ ไม่มีทางที่คนทั่วไปจะสามารถเป็นผู้จัดการของล็อบบี้ได้ ล็อบบี้ของพันธมิตร HR นี่คือสถานที่ที่ถูกทำขึ้นเพื่อให้บริการนักสู้ !
เพียงเพื่อเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ คุณอาจต้องจบการศึกษาจากวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงและเข้ารับการฝึกอบรมมากมาย ไม่ต้องพูดถึงตำแหน่งผู้จัดการบาร์ " ซูหลิน.... "
สาวโรงเรียนมัธยมในสมัยก่อน ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปมาก มันเกิดขึ้นได้ยังไง ?
" พี่เฉียง พี่จาง ผมจะไปตรงนั้นสักหน่อย " ลู่ฟงวางกระเป๋า, โล่,มีด,ฯลฯ ลงบนโซฟาและเขาก็ลุกขึ้นยืนยิ้มขณะที่มุ่งหน้าไปที่บาร์
ในช่องบาร์
หัวของ ซูหลิน ก้มลงขณะที่เธอกำลังตรวจสอบอุปกรณ์ต่างๆที่เคาน์เตอร์
" ซูหลิน " เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
" หือ ? " ซูหลินรู้สึกตกใจ คนที่รู้จักเธอในล็อบบี้ มักจะเรียกเธอว่า " ผู้จัดการซู " และโดยปกตินักสู้
จะไม่รู้จักชื่อของเธอ แต่มีใครบางคนกำลังเรียกเธอว่า ' ซูหลิน ' และเสียงนี้ฟังดูคุ้นเคย ซูหลินเงยหน้าขึ้น
คราวนี้หัวของ ลู่ฟงก็ก้มลงขณะที่เขามองเข้าไปในบาร์และ ซูหลินก็นั่งคุกเข่าขณะที่เธอตรวจสอบไวน์แล้วเงยหน้าขึ้น
พวกเขาต่างจ้องมองกัน
ลู่ฟงและซูหลิน ทั้งสองต่างก็รู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของพวกเขากระปรี้กระเปร่าขึ้นเล็กน้อย
" ลู่ฟง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ ? " ซูหลินตอบ และเธอลุกขึ้นยืนขณะที่เธอเริ่มหัวเราะ
" แม้แต่เธอ ซูหลิน ก็ยังสามารถเป็นผู้จัดการที่นี่ได้ ทำไมฉันจะไม่สามารถมาที่นี่ได้กันล่ะ ? " ลู่ฟงหัวเราะขณะที่เขามองไปที่หญิงสาวตรงหน้าเขา ลู่ฟงนึกถึงช่วงเวลาที่เขาอยู่ในโรงเรียนมัธยม ขณะเขานั่งอยู่ที่ด้านหลังของห้องเรียน เขามักจะมองไปที่ด้านหลังของซูหลินเสมอ เขาก็รู้สึกสิ้นหวังมาเป็นเวลานาน
และเขาไม่มีโอกาสได้สารภาพกับเธอเลย
เขาคิดว่าเขาอาจจะไม่ได้เห็นซูหลินอีก แต่เขาก็ได้พบกับเธอก่อนเดินทางไปที่ถิ่นทุรกันดารในตลาดพันธมิตร HR
" อ่า ลู่ฟง นายเป็นนักสู้แล้วเหรอ ? " ซูหลินเห็นชุดของลู่ฟง และไม่สามารถห้ามความแปลกใจได้
" ใช่ ฉันกำลังจะเข้าไปที่ถิ่นทุรกันดารเร็วๆนี้น่ะ " ลู่ฟงหัวเราะ
" ถิ่นทุรกันดาร ? " ใบหน้าของซูหลิน เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ทั่วทุกมุมโลกพื้นที่อื่นๆ ที่ไม่ใช่เมืองเรียกว่าถิ่นทุรกันดาร สำหรับคนที่อาศัยอยู่ในเมือง ถิ่นทุรกันดารนั้นเป็นพื้นที่ต้องห้ามหากไม่อยากตาย มันมีสัตว์อสูรทุกตัวอยู่ที่นั่น มันมีทั้งความน่ากลัว, คนแปลกหน้าและคนป่าเถื่อน สิ่งมีชีวิตที่อยู่ใกล้ระดับความเป็นอมตะ
มีแต่มนุษย์ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น ' นักสู้ ' พวกเขาถึงจะสามารถไปที่นั่นและต่อสู้กับสัตว์อสูรได้
ซูหลินไม่คิดว่าลู่ฟง จะเป็นนักสู้และเขาก็กำลังจะเข้าไปที่ถิ่นทุรกันดาร
ในความเป็นจริง ซูหลินรู้มาบ้างว่าลู่ฟงชอบเธอ การกระทำแบบนี้ไม่สามารถหลบซ่อนได้ เพราะลู่ฟงแอบมองไปที่เธอทุกวันในชั้นเรียน และซูหลินก็หันไปมองลู่ฟง ขณะที่เขาจ้องมองเธอ เมื่อเธอหันศีรษะมา
เป็นเรื่องปกติที่ซูหลิน จะเข้าใจความคิดของลู่ฟง
มันเป็นความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายที่ไม่ได้แสดงออกมา
" ลู่ฟง กัปตันมาแล้ว รีบมาเร็วเข้า " เฉียงโจตะโกนเรียก
" ฉันจะต้องไปแล้ว " ลู่ฟงบอกกับซูหลิน
" ตกลง " ซูหลินพยักหน้า
ลู่ฟงเดินกลับไปที่เดิม ในเวลานี้มีคนอีกสามคนมาถึง และทั้งสองคนก็ดูคล้ายกัน รูปลักษณ์เดียวก็เพียงพอที่คุณจะบอกได้ว่าพวกเขาเป็นฝาแฝด ทั้งสองมีโล่และดาบบนหลังของพวกเขา ชายคนที่สามมีรูปร่างใหญ่มาก และมีค้อนขนาดใหญ่สีดำสองอัน ที่เปล่งประกายสีเงินเล็กน้อย
" ลู่ฟง ทั้งสองคนนี้คือพี่น้อง ดาบคู่แสงจันทร์ ที่มีชื่อเสียงของตระกูล เว่ย เว่ยไต๋ และ เว่ยฉิน " เฉียงโจ แนะนำ
พี่ชาย เว่ย พยักหน้าของเขาไปทาง ลู่ฟง จากนั้นเขาก็วางโล่แล้วนั่งลง
" พี่ไต๋ พี่ฉิน " ลู่ฟง ยิ้มขณะที่ทักทายพวกเขา
สมาชิกคนอื่นๆของทีมค้อนเพลิง มีอายุมากกว่า ลู่ฟง อย่างน้อย 10 ปี เมื่อเทียบกับคนทั้งห้าคน
ลู่ฟง เป็นเหมือนน้องชายคนเล็ก
" นี่คือกัปตันทีมค้อนเพลิงของเรา ' ค้อนพายุคู่ ' เกาฟาง " เฉียงโจกล่าว ลู่ฟงสังเกตว่ากัปตัน ' เกาฟาง '
ไม่สูงนัก เขาแทบสูงไม่เกิน 180 เซนติเมตร แค่ความพิเศษของเขาคือการที่เขาสร้างร่างกายขึ้นมาเป็นอย่างดีราวกับว่าเขาถูกสร้างขึ้นมาจากเหล็กกล้า
เกาฟางหัวเราะ และกล้ามเนื้อบริเวณหน้าของเขาก็เหมือนหิน ขณะที่เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ
" ลู่ฟง นายใช้มีด ดังนั้นหลังจากที่เข้าไปที่ถิ่นทุรกันดาร ลองไปเก็บประสบการณ์จาก เว่ยไต๋และเว่ยฉินดู
นายมีพรสวรรค์ที่ดี ดังนั้นฉันแน่ใจว่านายจะกลายเป็นสมาชิกหลักของทีมเราได้อย่างรวดเร็ว "
" ครับ " ลู่ฟงพยักหน้า
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ความสำคัญอันดับแรกของเขาก็คือ เขาต้องไม่เป็นภาระของนักสู้คนอื่น
" อีกสักพัก พวกเราจะไปกัน " เกาฟางกล่าว
" เข้าใจแล้วกัปตัน "
ทั้งห้าคนรวมทั้งลู่ฟงพยักหน้า
จากนั้นอีกยี่สิบนาที เกาฟางและคนอื่นๆ ก็ดื่มเหล้าเสร็จแล้วจึงลุกขึ้นยืน " ไปเถอะไปในถิ่นทุรกันดารกัน" ลู่ฟง ได้หยิบมีดและโล่ของเขาขึ้นมาทันที
" ลู่ฟง " มีเสียงเรียกดังขึ้น
ลู่ฟง หันศีรษะมองไปตามเสียง
ในเวลานี้หน้าอกของซูหลิน ห่อเหี่ยวลงเล็กน้อย ด้วยเหตุผลบางอย่าง เมื่อเธอคิดว่าลู่ฟง จะต้องไปที่ถิ่นทุรกันดารที่อันตราย ทำให้เธอเป็นห่วง บางที ซูหลินก็เริ่มที่จะมีความรู้สึกพิเศษบางอย่างให้กับเด็กผู้ชายที่สนใจเธอมาตลอดในช่วงมัธยมบ้างแล้วก็ได้
" มีอะไรเหรอ ? " ลู่ฟงมองไปที่ซูหลิน
" ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า โรงเรียนของฉันจะเริ่มเปิดเรียน ในช่วงเรียนฉันจะมาเป็นผู้จัดการที่นี่ในวันศุกร์และวันหยุดสุดสัปดาห์ " ซูหลินตะโกนต่อว่า " ถ้านายมาได้ ในช่วงเวลานั้น.... " ขณะที่เธอตะโกน
ใบหน้าของซูหลิน เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง
" ตกลง ฉันจะมาแน่นอน "
ลู่ฟงยิ้มออกมา
" จัดการได้รวดเร็วดีนะ ! " เฉียงโจตบไหล่ลู่ฟง ขณะที่เขาหัวเราะเสียงดัง
" นี่เป็นข้อดีอย่างหนึ่งของการเป็นหนุ่ม สาวสวยทุกคนจะสนใจนายทันที " เกาฟางหัวเราะอยู่ด้านข้าง เพราะเขาตั้งใจที่จะปล่อยให้ลู่ฟง เข้าร่วมทีมค้อนเพลิง มันจึงเป็นเรื่องปกติ ที่เขาจะถือว่าพวกเขาเป็นพี่ชายของลู่ฟง
ลู่ฟงหัวเราะ
" ไปกันเถอะ ! "
" ขึ้นรถ ! "
สมาชิกทีมค้อนเพลิงหกคน นั่งอยู่ในรถส่วนตัวของ HR และมุ่งหน้าไปยังสถานีรถไฟซึ่งพวกเขาจะนั่งรถไฟและมุ่งหน้าเข้าสู่ถิ่นทุรกันดาร