เรื่อง : นายน้อยเจ้าสำราญ : คนบ้าแห่งต้าเฉิน (นิยายแปล) ปลดล๊อคตอนฟรี 3 วัน 1 ตอน
ตอนที่ 21 นักสืบเทวดาแห่งต้าเฉิน
ตอนที่ 21 นักสืบเทวดาแห่งต้าเฉิน
“แม่นางผู้งดงาม คืนวันที่สามเดือนสาม ในห้องเจ้าสาวที่จวนของหยางหยวนเหว่ยมีคนอยู่จำนวนเท่าใดกัน ? ”
สีหน้าของสตรีอ้วนดูชอบใจ ทันใดนั้นนางก็ยิ้มอย่างเขินอาย “คุณชาย...ข้าก็มิทราบเช่นกันเจ้าค่ะ”
สวีเสี่ยวเสียนขนลุกไปทั้งร่าง “เช่นนั้น...แม่นางรู้จักสหายสนิทหรือคนสนิทของคุณชายหยางหรือเจ้าสาวคนนั้นหรือไม่ ? ”
มือเล็กของจือรุ่ยกำชายเสื้อเอาไว้แน่นอีกครา นางจ้องมองคุณชายด้วยสายตาหวาดกลัว นี่คือผลลัพธ์ของการมิทานยา ในตอนที่เดินออกมาจากไร่น้ำชาสีหน้าของคุณชายก็ดูมิค่อยดีเท่าใดนัก เมื่อครู่ก็ทำให้ขุนนางผู้นั้นตกตะลึง คาดมิถึงว่าบัดนี้จะต้องตากับสตรีอ้วนผู้นี้อีก !
จือรุ่ยก้มหน้าลง ตนเองรูปร่างมิเลว ส่วนที่ควรผอมก็ผอม ส่วนที่ควรนูนก็นูน ตอนยังเยาว์ก็ยังนอนเตียงเดียวกันกับคุณชาย แต่เหมือนว่าเขาจะมิได้มองมาที่ตนเลย
เมื่อใคร่ครวญถึงคุณหนูเยวี่ยเอ๋อ ผู้คนต่างก็ร่ำลือกันว่างามล่มเมือง ทว่าคุณชายกลับคืนสัญญาหมั้นหมายให้นางง่าย ๆ หรือว่าคุณชายจะชื่นชอบความงามแตกต่างจากผู้อื่นกัน ?
ใช่ ! ยังมีเถาหลงจู๊ของหอต้านสุ่ยอีก เขาเป็นผู้ชาย ! ทั้งยังเป็นผู้ชายวัยกลางคนอีกด้วย !
น่ากลัวเกินไปแล้ว !
จือรุ่ยรู้สึกประหม่าเล็กน้อย จากนั้นก็ได้ยินสตรีผู้นั้นเอ่ยขึ้นมาว่า “ไอหยา...หรือว่าคุณชายจะเป็นคนของทางการกัน ? ทางการได้มาถามถึงเรื่องนี้หลายคราแล้ว คุณชายตระกูลหยางมีสหายสนิทอยู่หนึ่งคน อาศัยอยู่ที่ท้ายตรอกหยางหลิว มีนามว่าจางตงหลาย เดิมเป็นบัณฑิต ทว่าผ่านไปสามปีแล้ว เขาก็ยังสอบมิผ่าน สุดท้ายก็จำต้องขายเนื้อตุ๋นประทังชีวิต ส่วนฝ่ายเจ้าสาวผู้นั้น... เจ้าสาวคือบุตรสาวของตระกูลหลิวพ่อค้าหาบเร่ตลาดทางตะวันตก เกิดมาเป็นผู้ที่มีความสามารถ แต่ได้ยินมาว่า... ได้ยินมาว่าช่วงเวลาปกติ นางมิค่อยระวังตัวสักเท่าใดนัก”
“มิค่อยระวังตัวเยี่ยงนั้นหรือ ? หมายความว่าเยี่ยงไรกัน ? ”
สตรีอ้วนหยิบผ้าไหมขึ้นมาหนึ่งชิ้น ยกขึ้นมาปิดปากพลางหัวเราะขึ้นมา “มิค่อยระวังตัวสักเท่าใดนัก... ก็เหมือนกับท่าทีของคุณชายที่กำลังยั่วยวนข้าเยี่ยงไรเล่า”
ให้ตายเถิด !
สวีเสี่ยวเสียนรู้สึกมวนท้องจนแทบจะอาเจียนออกมา
คนโบราณช่างกล้าหาญยิ่งนัก !
บัดนี้เวลากระชั้นชิดแล้ว จำต้องไปศาลาว่าการเพื่อพบนายอำเภอจี้เสียก่อน มิว่าเยี่ยงไรก็ต้องลากโลงนั้นกลับมาให้จงได้
“หลายฝู...”
ดวงตาของสวีเสี่ยวเสียนเบิกโพลงทันพลัน เจ้าสุนัขหลายฝู คาดมิถึงว่าเขาจะมองสตรีอ้วนผู้นี้จนน้ำลายไหล !
สวีเสี่ยวเสียนจึงกระโดดขึ้นถีบทันใด จากนั้นก็มีเสียง “โอ๊ย ! ” ของหลายฝูร้องขึ้นมา เขาถอยหลังไปสามก้าว “ไป ! ขึ้นรถ จงไปที่ศาลาว่าการ ! ”
“ประเดี๋ยวก่อน ไปท้ายตรอก ไปดูจางตงหลายผู้นั้นสักหน่อย”
ในตอนที่สวีเสี่ยวเสียนกำลังจะขึ้นรถ เขาก็ได้ยินสตรีอ้วนผู้นั้นเอ่ยขึ้นมาด้วยสีหน้าคับแค้นใจ “คุณชาย คุณชายเจ้าคะ ข้าแซ่พาน บ้านอยู่ที่...”
“รีบไปเร็วเข้า... ! ”
สวีเสี่ยวเสียนรีบหนีทันใด
ท้ายตรอกหยางหลิว ที่นี่คือส่วนเชื่อมระหว่างตัวเมืองและชนบทของเมืองเหลียงอี้
สวีเสี่ยวเสียนเดินลงมาจากรถม้า เหลียวซ้ายแลขวา เนื้อตุ๋นตระกูลจาง คาดว่าคงจะเป็นที่นี่
หน้าต่างร้านเปิดออก กลิ่นหอมลอยออกมา ทว่าประตูยังคงปิดอยู่ สวีเสี่ยวเสียนจึงเคาะประตูเบา ๆ ทว่ากลับมิมีเสียงตอบรับ เขาจึงแตะกระบองไฟฟ้าที่อยู่บริเวณช่วงเอว จากนั้นก็ผลักประตูแล้วเดินเข้าไป
ภายในร้านค่อนข้างมืด ในห้องโถงมิมีผู้ใดอยู่ กลิ่นหอมลอยมาจากด้านหลัง สวีเสี่ยวเสียนจึงพาหลายฝูและจือรุ่ยเดินเข้าไปยังด้านหลัง เห็นชายหนุ่มเนื้อตัวมอมแมมอายุราวยี่สิบปีนั่งอยู่ที่ธรณีประตู
“พวกเจ้าเป็นผู้ใดกัน ? ” ชายหนุ่มผู้นั้นค่อนข้างตื่นตระหนก สวีเสี่ยวเสียนจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม พลางเอ่ยถามว่า “เจ้าคือจางตงหลายใช่หรือไม่ ? ”
“ใช่ ! แล้วเจ้าเป็นผู้ใดกัน ? ”
“เจ้าคือ...สหายคนสนิทของคุณชายหยางชิงฉวน บุตรชายของหยางหยวนเหว่ยใช่หรือไม่ ? ”
จางตงหลายลุกขึ้นยืน ด้วยสีหน้าระแวดระวัง “เจ้าเป็นผู้ใดกันแน่ ? ”
“อ่า...ตัวข้านั้นถูกเรียกว่านักสืบเทวดาแห่งต้าเฉิน เชี่ยวชาญด้านคดีฆาตกรรม ข้าขอถามเจ้าสักหน่อย เจ้าทราบใช่หรือไม่ว่าบัดนี้หยางชิงฉวนถูกฝังแล้ว ? ”
จางตงหลายใจกระตุกไปชั่วครู่ “ทราบ...แล้วมีอันใดกัน ? ”
“ในเมื่อเจ้าเป็นสหายสนิทของเขา เหตุใดถึงมิไปร่วมพิธีฝังศพของเขากัน ? ”
“คนตายก็ได้จากไปแล้ว ส่วนข้ายังต้องขายเนื้อตุ๋นประทังชีวิต ต้องเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น”
“ถือว่ามีเหตุผล ! ” สวีเสี่ยวเสียนลุกขึ้นยืนพลางเดินเข้าไปเบื้องหน้าของจางตงหลาย เขามิได้เอ่ยอันใดอีก เพียงจ้องเขม็งอยู่อย่างนั้น จ้องจนจางตงหลายเริ่มขนลุก
“คดีนี้มีเจ้าหน้าที่จากศาลาว่าการมาถามข้ายี่สิบแปดคราแล้ว วันที่สองเดือนสามวันนั้น ข้าได้ไปร่วมงานที่จวนหยางจริง ทว่าข้าก็ได้ออกมาตั้งแต่ยามซื่อแล้ว ในส่วนนี้หลี่ต้ง เซวียซีและคนอื่น ๆ เป็นพยานได้”
“พวกเขาเป็นผู้ใด ? ”
“อดีตเพื่อนร่วมชั้นที่สำนักศึกษา”
“ที่นี่คือร้านเนื้อตุ๋นเยี่ยงนั้นหรือ ? ” สวีเสี่ยวเสียนชี้เข้าไปด้านในประตู จางตงหลายพยักหน้า
สวีเสี่ยวเสียนหันหลังกลับแล้วชี้ไปยังห้องมืดที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “แล้วที่นั่นเล่า ? ”
“ผู้ที่พักอยู่ด้านในคือมารดาของข้าที่ป่วยติดเตียงมานานหลายปี”
“ขอทาง ข้าจะเข้าไปดูสักหน่อย”
ในร้านถือว่าค่อนข้างสว่าง ทั้งยังมีการจัดเก็บที่ค่อนข้างสะอาดสะอ้าน
บนเตามีหม้อขนาดใหญ่ตั้งอยู่ด้วยกันสองใบ กลิ่นหอมได้ลอยออกมาจากด้านใน คาดว่าคงกำลังตุ๋นเนื้อ
ถัดมาคือเขียงหนึ่งแผ่น เขียงแผ่นนั้นถูกล้างจนสะอาดมากเช่นกัน
ที่มุมกำแพงนั้นมีโถขนาดใหญ่ตั้งอยู่หลายใบ คาดว่าคงใส่เครื่องปรุงสำหรับตุ๋นเอาไว้
จากที่มองดูโดยรวมแล้ว มิพบสิ่งใดที่ผิดปกติ เอ่ยได้ว่าจางตงหลายผู้นี้เป็นคนรักความสะอาด เยี่ยงไรเขาก็เป็นถึงปัญญาชน ทว่าถูกโชคชะตาบีบบังคับให้ค้าขาย แต่เขาก็มีการจัดเก็บสภาพแวดล้อมให้เหมาะสมตามความคุ้นเคย
สวีเสี่ยวเสียนหันหลังเดินออกไป ในตอนที่เดินไปถึงประตู เขาก็หันหน้าไปเอ่ยกับจางตงหลายว่า “ใช่ ! นักสืบเทวดาผู้นี้ขอเชิญเจ้าไปที่ศาลาว่าการในวันพรุ่งนี้ ยามซวี มาดูว่านักสืบเทวดาผู้นี้จะไต่สวนคดีเยี่ยงไร”
จางตงหลายชะงักงัน สวีเสี่ยวเสียนได้พาหลายฝูและจือรุ่ยเดินเข้าไปที่ห้องโถง ก่อนออกมาถึงท้องถนน
จือรุ่ยจ้องมองสวีเสี่ยวเสียนด้วยความกังวลเป็นอย่างมาก ทันใดนั้นนางก็เอ่ยขึ้นมาว่า “คุณชาย...พวกเราแวะไปร้านยาตระกูลโจวเพื่อจัดยาสักสองชุดเถิดเจ้าค่ะ ใบสั่งยาของหมอเทวดา บ่าวนำติดตัวมาด้วยตลอดเลยเจ้าค่ะ”
จือรุ่ยผู้นี้ คิดอันใดอยู่กัน “ไป ไปศาลาว่าการ ! ”
เมื่อขึ้นรถม้ามาแล้ว สวีเสี่ยวเสียนจึงจ้องมองไปยังจือรุ่ยแล้วเอ่ยถามขึ้นมาว่า “อันใดกัน ? มิเชื่อว่าข้าคือนักสืบเทวดาแห่งต้าเฉินเยี่ยงนั้นหรือ ? ”
จือรุ่ยย่นจมูกน้อย ๆ ของตนเอง พลางครุ่นคิดในใจว่า คุณชาย...แท้จริงแล้วท่านคือคนประสาทแห่งต้าเฉินเจ้าค่ะ
แน่นอนว่าจือรุ่ยมิกล้าเอ่ยประโยคนี้ออกไป “คุณชายรู้สึกว่าคุณชายผู้นั้นคือฆาตกรเยี่ยงนั้นหรือเจ้าคะ ? ”
หากเป็นเช่นนั้นจริง คดีนี้ก็คงจะง่ายเกินไปแล้ว เหตุใดท่านนายอำเภอถึงใช้เวลาตั้งสิบวันในการทำงาน โดยมิได้รับสิ่งใดกลับมาเลยเล่า ?
เป็นอย่างที่คิดเอาไว้ คุณชายได้เอ่ยขึ้นมาว่า “เขาย่อมมิใช่ฆาตกร”
“เช่นนั้นผู้ใดคือฆาตกรกัน ? ”
“คืนพรุ่งนี้ ข้าจะไปจับฆาตกรมาให้เจ้าดูด้วยตนเอง”
จือรุ่ยขบเม้มริมฝีปาก
“หลายฝู ไปตลาดตะวันตกเพื่อซื้อของสักหน่อย”
ส่วนเรื่องคดีความ...เอาเถิด บัดนี้สวีเสี่ยวเสียนมิมีเบาะแสของคดีเลยสักนิด เวลาก็มีมิมากแล้ว นี่ก็ผ่านไปนานแล้ว จะสามารถหาเบาะแสที่มีประโยชน์ได้เยี่ยงไรกัน
เพื่อขัดขวางมิให้นายอำเภอจี้โยนสัญญาหมั้นหมายที่เป็นของร้อนมาให้ เขาจึงทำได้เพียงดิ้นรนเพื่อหาทางช่วยตนเองเท่านั้น
ลู่ทางของคดีนี้ย่อมมิสามารถทำตามกฎทั่วไปได้ เขาต้องพนันว่าฆาตกรผู้นั้นยังมิออกไปจากเขตเหลียงอี้
หากลู่ทางนี้ล้มเหลวจนกลายเป็นเรื่องตลก...มันจะสำคัญอันใดกัน ?
ข้าเป็นโรคประสาทอยู่แล้วนี่ ผู้ใดจะทำอันใดข้าได้กัน ?
ทว่าจือรุ่ยกลับกังวลใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าของคุณชายนั้น... เขาช่างหน้ามิอายอย่างแท้จริง !
คาดมิถึงว่าเขาจะเอ่ยว่าจะไปตัดสินคดีที่ศาลาว่าการ !
ทั้งยังเป็นการตัดสินจากคนตาย...หากข่าวนี้ถูกเผยแพร่ออกไป เกรงว่าจะทำให้ตกตะลึงไปทั่วทั้งเขตเหลียงอี้
คนตายจะเอ่ยปากได้เยี่ยงไรเล่า ?
หากเป็นเช่นนั้นนามของคุณชาย จะต้องสั่นสะเทือนกว่าคราที่วิ่งเปลือยกายเป็นแน่
เช่นนั้นจะทำเยี่ยงไรดี ?
มิได้การ ! มิว่าเยี่ยงไรก็ต้องคิดหาทางหาเงินให้ได้ คุณชายจำต้องทานยา !
