"เธอเป็นนักเรียนใช่ไหม?" หลัวเซียงหยางถาม
"สวัสดีครับ ผมชื่อหานเซิ่น ผมพึ่งจะเข้าชมรมวอเฟรมหนัก คุณก็อยู่ในชมรมเราด้วยหรอ? ผมไม่เคยเจอคุณมาก่อนเลย ฝีมือของคุณสุดยอดมาก คุณจะช่วยสอนผมหน่อยได้ไหม ถ้าคุณพอมีเวลา?" หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม
"เธอบอกว่าพึ่งเข้าชมรมวอเฟรมหนัก เเสดงว่าเธอเป็นเด็กใหม่?"
หลัวเซียงหยางไม่อยากเชื่อว่าเข้าพึ่งปะมือกับเด็กปี 1
"ใช่ ผมพึ่งจะเข้าชมรมวอเฟรมหนักมาได้ 7-8 วัน" หานเซิ่นตอบ
"เธอเคยขับวอเฟรมหนักมาก่อนรึเปล่า?"
"ไม่ครับ ผมแค่เคยใช้วอเฟรมสำหรับฝึกหัดในโรงเรียนมาบ้าง และพึ่งจะได้มีโอกาสใช้วอเฟรมหนักหลังจากเข้าชมรมนี้ มันยากกว่าวอเฟรมแบบปรกติพอสมควรเลย และดูเหมือนผมจะไม่ค่อยก้าวหน้ามากเท่าไหร่ แต่คุณฝีมือดีมาก ผมต้องใช้วิญญาณอสูรเปลี่ยนร่างเพื่อสู้กับคุณ" หานเซิ่นอธิบาย
ตอนนี้ในสายตาของหานเซิ่น คนที่เขาคุยอยู่ดูแก่กว่าเขานิดหน่อย หานเซิ่นคิดว่าเขาน่าจะเป็นรุ่นพี่ หานเซิ่นไม่ได้ตระหนักว่าหลัวเซียงหยางนั้นเป็นครู และยังเป็นโค้ชของชมรมวอเฟรม
หลัวเซียงหยางคิด 'เขาพึ่งจะจับวอเฟรมหนักได้ไม่กี่วันก็สู้ได้ถึงขนาดนั้น! นั่นยังเรียกว่าไม่ค่อยจะก้าวหน้าอีกหรอ ถ้านั่นเรียกว่าไม่ก้าวหน้า นักเรียนในชมรมวอเฟรมคงต้องไปลาสุนัขตายกันหมดแน่'
"เธอมาจากหน่วยไหน? ทำไมถึงมาเข้าชมรมวอเฟรมหนักได้?"
หลัวเซียงหยางเชื่อว่าถ้าเขาชักจูงเด็กหนุ่มคนนี้ไปเข้าชมรมวอเฟรมของเขาได้ละก็ ความฝันที่จะทำให้ชมรมวอเฟรมของเหยี่ยวดำขึ้นไปติดท็อป 3 ของกาเเล็กซี่ก็จะไม่ใช้เรื่องไกลเกินเอื้อม
"ผมมาจากหน่วยธนู และเพื่อนของผมเป็นคนแนะนำให้มาเข้าชมรมนี้" หานเซิ่นตอบ
"หน่วยธนู?" หลัวเซียงหยางเสียใจมากที่เขาไม่เคยไปดูฟอร์มของนักเรียนหน่วยธนูเลย เนื่องจากปีนี้พวกเขาเข้ามาด้วยโควตาพิเศษ หลัวเซียงหยางรู้สึกว่าเขาพึ่งจะพลาดเด็กที่มีพรสวรรค์ไป
ในขณะที่หลัวเซียงหยางกำลังคิดวิธีโน้มน้าวให้หานเซิ่นเข้าชมรมวอเฟรมอยู่นั้น คอมพกพาของหานเซิ่นก็ดังขึ้นมา เนื่องจากหานเซิ่นคิดว่าหลัวเซียงหยางเป็นแค่รุ่นพี่ เขาจึงรับสายระหว่างที่กำลังคุยกัน
"รุ่นพี่ ผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันใหม่วันหลังนะครับ"
หานเซิ่นโบกมือลาหลัวเซียงหยาง แล้ววิ่งออกจากโรงฝึกไป
เมื่อไม่มีจังหวะให้เขาโน้มน้าวหานเซิ่นได้ หลัวเซียงหยางก็คิด 'ไม่เป็นไร ตอนนี้เราก็รู้ชื่อเขาแล้ว ยังไงก็คงได้เจอกันอีกเดียวค่อยชวนทีหลังละกัน'
ขณะที่วอเฟรมหนักทั้ง 3 เครื่องนั้น หลัวเซียงหยางก็ไม่คิดจะเอาพวกมันกลับไปแล้ว เนื่องจากหานเซิ่นใช้มันอยู่ เขาจะรอให้หานเซิ่นย้ายชมรมก่อนแล้วค่อยเอาพวกมันไป
หลัวเซียงหยางเดินออกจากโรงฝึกที่ 7 อย่างมีความสุข เขาพึ่งจะเจอกับอัจฉริยะ เขาลืมเรื่องที่โกรธก่อนหน้านี้ไปจนหมด เขาคิดแต่วิธีที่จะทำให้หานเซิ่นมาเข้าชมรมวอเฟรมให้ได้ หานเซิ่นพึ่งจะเข้ามาเหยี่ยวดำปีแรก เขายังมีเวลาอยู่ที่เหยี่ยวดำอีกนาน หลัวเซียงหยางสามารถสร้างทีมที่หวังแชมป์ระดับกาแล็กซี่ก็ยังได้
หลังออกมาจากโรงฝึกที่ 7 หานเซิ่นเดินไปร้านอาหาร รูทเมทโทรมาขอให้เขาซื้ออาหารว่างไปให้ และตอนนี้หานเซิ่นเองก็หิวมากหลังจากต่อสู้ด้วยวอเฟรมมาอย่างหนัก
ร้านอาหารแห่งนี้มีน้ำผลไม้ที่อร่อยมาก และก็อยู่ใกล้หอพักของเขา ซึ่งหานเซิ่นมาซื้อน้ำผมไม้ที่นี่เกือบทุกวัน
แต่เนื่องจากมันเป็นสินค้าที่ได้รับความนิยมมาก ทำให้มันขายหมดเป็นประจำ และวันนี้หานเซิ่นก็ต่อสู้จนลืมเวลา
ตอนที่เขามาถึงร้านอาหาร เขาก็เห็นน้ำผลไม้เหลืออยู่หนึ่งขวดพอดี เขารีบจ่ายเงินทันที แต่เมื่อเขากำลังจะหยิบขวดน้ำผลไม้ก็มีมืออีกมือยื่นมาจับขวดน้ำผมไม้เหมือนกับเขา
หานเซิ่นรีบหันไปดูว่าเป็นใคร
"เธอ/นาย!" พวกเขาทั้ง 2 คนพูดออกมาเกือบจะพร้อมกัน
หานเซิ่นเห็นใบหน้าหวานๆอยู่ต่อหน้า เขาไม่ได้หวังว่าจะมาเจอจีเหยียนหรันที่นี่
เห็นได้ชัดว่าจีเหยียนหรันเองก็ประหลาดใจที่เห็นเขา เธอขมวดคิ้วและถาม
"ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้?"
"ผมเป็นนักเรียนของเหยี่ยวดำ และผมมาที่นี่ก็ต้องเพื่อซื้อของกินอยู่แล้ว" หานเซิ่นตอบ
"ฉันไม่คิดว่าคนอย่างนายจะสอบเข้าได้"
จีเหยียนหรันมองไปที่มือของหานเซิ่นและพูด "ออกไป"
"เธอต่างหากที่ควรจะไป ผมจ่ายเงินก่อน" หานเซิ่นพูด
จีเหยียนหรันมองหานเซิ่นด้วยสายตาดูถูก
"วิธีจีบสาวของนายมันเก่าเกินไป ไปซะ ไม่งั้นฉันจะตะโกนแล้วนะ"
"หมายความว่าไง ทำไมผมจะต้องทำแบบนั้น? เธอเคยเห็นใครที่ไหนจีบแฟนของตัวเองมั้ง?" หานเซิ่นพูด
"นายไม่มีสิทธิพูดแบบนั้น นายมันพวกขี้โกง" จีเหยียนหรันพูด
"ใครโกง?" หานเซิ่นขมวดคิ้ว
"ถ้านายไม่โกง แล้วทำไมนายถึงไม่มาหาฉันหลังจากที่เข้าเหยี่ยวดำได้?"
จีเหยียนหรันตัดสินไปแล้วว่าหานเซิ่นเป็นพวกขี้โกง เพราะเขาไม่กล้ามาหาเธอ
"ผมแค่ไม่มีเวลา" หานเซิ่นพูด
"เลิกแก้ตัวดีกว่า" จีเหยียนหรัพูด
"จะเชื่อแบบนั้นก็ตามใจ แต่น้ำขวดนี้ผมเป็นคนจ่ายเงินก่อน ยังไงผมก็ต้องได้มัน" หานเซิ่นขี้เกียจอธิบาย
"ฉันก็จ่ายเงินไปแล้ว และฉันก็จับมันก่อนด้วย คราวหลังโปรดมาให้ไวกว่านี้หน่อย" จีเหยียนหรันยิ้ม
หานเซิ่นไม่ยอมง่ายๆ เขาก้มหัวลงไปและทำท่าว่าจะใช้ลิ้นเลียไปที่มือของจีเหยียนหรัน
จีเหยียนหรันกรีดร้องออกมาทันที
"ครั้งหน้า โปรดมาให้ไวกว่านี้"
หานเซิ่นคว้าน้ำผลไม้และเดินออกไป พร้อมกับโบกมือลา
"ช่างเป็นผู้ชายที่ทุเรศที่สุด" จีเหยียนหรันกัดริมฝีปากตัวเอง และมองหานเซิ่นถือขวดน้ำผลไม้ไป
เมื่อเธอเห็นว่าหานเซิ่นเดินไปซื้ออย่างอื่นต่อ เธอก็เกิดความคิดขึ้นมา เธอเดินอ้อมๆเข้าไปหาเขาจากอีกทาง และเมื่อหานเซิ่นวางขวดน้ำผลไม้ลงเพื่อถืออย่างอื่น เธอก็คว้าขวดน้ำผลไม้ และเดินหนีไป
"เฮ้ ตั้งใจจะทำอะไรน่ะ?" หานเซิ่นกำลังถือของอย่างอื่นที่เพื่อนของเขาฝากซื้อด้วยมือทั้ง 2 ข้าง และมองดูจีเหยียนหรันเดินหนีไป
"ตาต่อตาฟันต่อฟันไง" จีเหยียนหรันแลบลิ้นออกมา และเดินหนีไปอย่างมีความสุข ขณะทำหน้าล้อเลียนหานเซิ่น