จีเหยียนหรันก้มหน้าลงและกัดริมฝีปาก ตอนนี้มีความรู้สึกหลายๆอย่างในหัวของเธอ เธอไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะต้องมารู้สึกแบบนี้
"พี่สาว หวังว่าคุณจะทำตามสัญญานะ" หานเซิ่นยื่นหน้าออกไปอีกครั้ง
"นายอย่าหวังว่าจะให้ฉันทำในที่สาธารณะแบบนี้"
ตอนนี้จีเหยียนหรันดูเหมือนคนเมาเพราะแก้มของเธอนั้นแดงมาก
หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัวๆ ตาของเขาเบิกกว้างและพูด
"เธอต้องการทำในห้องงั้นหรอ?"
"หุบปาก!" จีเหยียนหรันขว้างแก้วน้ำใส่หานเซิ่นและเดินหนีไป
หานเซิ่นรีบตามเธอไปอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปข้างๆเธอ และเอาแขนของเขาไปคล้องกับแขนของเธอ
"อะไรอีก?" จีเหยียนหรันหันไปมองและตะคอกใส่เขา
"คนเป็นแฟนกัน เขาก็ต้องเดินไปด้วยกันแบบนี้" หานเซิ่นจับมือของจีเหยียนหรัน
แก้มของจีเหยียนหรันแดงยิ่งกว่าเดิม แต่เธอก็ไม่ได้ดึงมือของเธอกลับไปแต่อย่างใด
"นายนี่ไม่รู้สึกอายมั้งหรือไง!"
"แม่ของผมบอกว่าผู้ชายยิ่งหน้าด้านเท่าไหร่ผู้หญิงยิ่งชอบ" หานเซิ่นพูดออกไปอย่างไม่อายใคร
เหมือนจีเหยียนหรันพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเธอเห็นกลุ่มนักเรียนเดินตรงมาทางนี้ เธอรีบเอาฮูดของเธอมาคลุมหัวเหมือนกับแมวตกใจ เธอกำลังบีบแขนของหานเซิ่นแน่น และใช้แขนของหานเซิ่นบังหน้าของเธอไว้
แม้ว่าจีเหยียนหรันจะซ่อนตัว แต่พวกนักเรียนก็ยังเดินตรงเข้ามาหาหานเซิ่น
"หานเซิ่นนี่น่า คุณคือหานเซิ่นใช่ไหม?"
"คุณเป็นไอดอลของผมเลย"
"การแข่งของนายสุดยอดมาก ฝีมือนายเจ๊งๆจริงๆ!"
...
พวกเด็กปี 1 เข้ามาพูดคุยกับหานเซิ่นอย่างตื่นเต้น ตอนนี้หานเซิ่นกลายเป็นคนมีชื่อเสียงในเหยี่ยวดำไปเรียบร้อยแล้ว
"คนนี้คือแฟนของคุณหรอ?" พวกเขาพูดพร้อมกับมองผู้หญิงที่ซ่อนอยู่ข้างๆหานเซิ่น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะจำจีเหยียนหรันไม่ได้ เพราะเธอเอาฮูดขึ้นมาบังหน้าไว้
ตอนนี้จีเหยียนหรันอยากจะมุดดินหนีไปให้พ้นๆ แต่เธอไม่สามารถหนีไปจากสถานการณ์แบบนี้ได้
"ใช่ เธอเป็นแฟนของผมเอง เธอเป็นคนขี้อายและไม่ค่อยพูด" หานเซิ่นพูดพร้อมกับยิ้ม
"เป็นสาวเงียบสินะ ท่าทางไม่เลวนะ..." พวกนักเรียนยังคงพูดคุยกับหานเซิ่น และหานเซิ่นเองก็มีความสุขมากที่ได้พูดคุยกับพวกเขา
ในเวลานี้ จีเหยียนหรันจับแขนของเขาแน่น ทำให้เขาสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวลซึ่งกำลังสัมผัสแขนของเขา ซึ่งเขามีความสุขกับมันมาก เขาหวังว่าจะได้ยืนคุยแบบนี้ไปอีกนานๆ
แต่ดูเหมือนว่าพวกนักเรียนกลัวว่าจะไปรบกวนพวกเขา หลังจากคุยกันต่อได้อีกสักพัก พวกเขาก็ขอตัวไปก่อน
"นายจงใจคุยนานๆใช่ไหม" จีเหยียนหรันหยิกเอวของหานเซิ่นหลังจากที่พวกนักเรียนไปกันหมดแล้ว
"นั่นก็ผิดด้วยหรอ?" หานเซิ่นถาม
จีเหยียนหรันหมดคำพูด หานเซิ่นจับมือของเธอและเดินต่อไป
เนื่องจากมันดึกมาแล้ว เขาจึงพาจีเหยียนหรันไปส่งที่หอพัก
"พี่สาว คุณคงจะไม่กลับไปแบบนี้ใช่ไหม? คุณยังไม่ได้ทำตามสัญญาเลย" หานเซิ่นพูดอย่างขมขื่น
จีเหยียนหรันยื่นมือออกไป "ส่งสัญญามาให้ฉัน"
หานเซิ่นส่งใบสัญญาคืนให้เธอแต่โดยดี เธอเอาสัญญากลับไปและพูดด้วยหน้าแดงๆ "หลับตาก่อนสิ"
หานเซิ่นทำตามที่เธอบอก
จีเหยียนหรันสูดลมหายใจเข้าลึก เธอพยายามต่อสู้กับความต้องการที่จะหนีไปให้พ้นของเธอ หัวใจของเธอเต้นรัวๆ เธอยืนเขย่งเท้า และยื่นหน้าไปหาหานเซิ่น ริมฝีปากสีชมพูอันอ่อนละมุ่นของเธอจูบไปที่ปากของหานเซิ่นเบาๆ หลังจากจูบหานเซิ่นเสร็จเธอก็ต้องการจะถอยออกทันที
แต่มันสายเกินไปเสียแล้ว ก่อนที่เธอจะเอาริมปากออก มือของหานเซิ่นก็โอบไปที่เอวของเธอ และมือของเขาอีกข้างก็จับไปที่คอของเธอ
ตอนนี้จีเหยียนหรันอยู่ในอ้อมแขนของหานเซิ่น และปากของเธอก็ประกบกับปากของหานเซิ่นอยู่
ร่างกายของเธอเกร็งในตอนแรกและเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ มือของเธอจับไปที่เสื้อของหานเซิ่น เธอถอยหลังไปอย่างควบคุมไม่ได้ เนื่องจากขาของเธออ่อนแรงลง
หานเซิ่นกำลังมีประสบการณ์ที่ดีที่สุดในชีวิต และเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขายังคงกอดเธอแน่นและดันเธอไปชิดกับผนังตึก
พวกเขากำลังลิ้มรสจูบแรกของพวกเขา แต่ความสุขของพวกเขาก็โดนขัดจังหวะด้วยของผู้หญิงคนหนึ่ง
"นี่พวกคุณ อย่างน้อยก็น่าจะเข้าห้องไปให้เรียบร้อยก่อนที่พวกคุณจะต่อกันมากกว่านี้"
เมื่อจีเหยียนหรันได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนี้ เธอก็ตกใจกลัวขึ้นมาทันที เพราะมันคือเสียงของฉวี้ลี่ลี่ ซึ่งเป็นเพื่อนรักของเธอและก็เป็นรูทเมทของเธอด้วย
ความรู้สึกแรกของเธอคือต้องผลักหานเซิ่นออกไปก่อน แต่ว่าเธอทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะหานเซิ่นกำลังยืนบังตัวของเธออยู่
จีเหยียนหรันรีบเอาหน้าเข้าไปชุกที่อกของหานเซิ่นทันที ใบหน้าของเธอร้อนเหมือนกับถูกไฟเผา เธอได้แต่ด่าหานเซิ่นในใจที่ทำให้เธอต้องมาอยู่ในสภาพที่น่าอายแบบนี้
"พี่สาว ทำไมยังไม่ไปนอนอีกนี่มันก็ดึกมากแล้วนะ? อยากจะมาร่วมวงกับพวกเราด้วยหรอ?"
หานเซิ่นรู้ว่าจีเหยียนหรันกำลังอาย เขาพยายามยืนบังเธออยู่เพื่อไม่ให้ฉวี้ลี่ลี่นั้นมองเห็น
"ทุเรศที่สุด!" ฉวี้ลี่ลี่กระทืบเท้าลงบนพื้น และรีบวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องของเธอ
หลังจากที่ฉวี้ลี่ลี่ไปแล้ว จีเหยียนหรันก็ใช้ส้นเท้าของเธอกระทืบไปที่เท้าของหานเซิ่นอย่างแรง และเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในหอพักทันที ปล่อยให้หานเซิ่นเอามือจับที่เท้าของเขา
จีเหยียนหรันไม่กล้ากลับไปที่ห้องตอนนี้ เธอเข้าไปซ่อนตัวในห้องน้ำอยู่นาน ก่อนจะกลับไปที่ห้อง และทำทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่อเห็นจีเหยียนหรันกลับมา ฉวี้ลี่ลี่ก็พูด
"เหยียนหรัน เธอเห็นคู่รักหน้าไม่อายที่ชั้นล่างไหม?"
"คู่รักไหน?" จีเหยียนหรันแกล้งทำเป็นจัดที่นอนและหันหลังให้ฉวี้ลี่ลี่ เพื่อซ่อนหน้าที่กำลังแดงของเธอ
"คู่รักนั่นกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ข้างล่างตึกของเราเนี่ยแหละ โอ้พระเจ้า พวกเขาหน้าด้านที่สุด โดยเฉพาะเจ้าหนุ่มนั่น เขาบอกว่า... ช่างเถอะ ฉันไม่สามารถพูดมันอีกรอบได้!" ฉวี้หลี่หลี่พูด
จีเหยียนหรันอยากจะมุดดินหนี เธอรู้สึกอายมาก แต่เธอต้องทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น