บทที่ 38 ผู้ปลุกพลังตัวน้อย
หลังจากเดินทางต่อไม่กี่วัน เย่หลี่และ เสี่ยวฮุย ก็มาถึงด้านนอกของฐานอันหนาน ในเวลานี้ เย่หลี่ และ เสี่ยวฮุย อยู่บนถนนซีเมนต์โดยไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆรอบตัวของเขา ตราบใดที่พวกเขาเดินตรงไปข้างหน้าพวกเขาก็จะสามารถเข้าถึงฐานอันหนานได้
“ฮ่าๆๆครั้งนี้การฆ่าซอมบี้สนุกมาก!”
“แน่นอนเพราะนายน้อยเป็นผู้ปลุกพลังระดับ 5 นายน้อยสามารถสังหารซอมบี้เหล่านั้นเหมือนกับการเชือดไก่”
“ถูกต้องนายน้อยนี่สุดยอดมากๆ!”
เสียงปรบมือดังมาจากด้านหลังของ เย่หลี่ แต่เขาไม่ได้หันกลับไปมองเขายังคงเดินไปด้านหน้าเคียงข้างกับเสี่ยวฮุย
“ นายน้อยหยุน มีคนอยู่ข้างหน้า”
วัยรุ่นคนหนึ่งพูดกับวัยรุ่นที่หล่อเหลาอีกคนเป็นพิเศษ ชายหนุ่มที่หล่อเหลาคนนี้ก็คือนายน้อยหยุน นายน้อยหยุน มองไปที่ เย่หลี่ และ เสี่ยวฮุย ซึ่งอยู่ไม่ไกล เขายิ้มและคิดว่าคนสองคนนี้กำลังจะไปที่ฐานอันหนานเช่นกัน
“ไปดูกันเถอะ”
เด็กกลุ่มนี้น่าจะประมาณอายุ 15 หรือ 16 ปี และดูเหมือนว่าพวกเขามีอารมณ์ค่อนข้างดี เพียงแค่มองดูแว๊บเดียวก็สามารถบอกได้ว่าภูมิหลังครอบครัวของพวกเขาไม่ธรรมดา
เย่หลี่ ได้ยินบทสนทนาของกลุ่มนี้เป็นธรรมชาติแต่เขาไม่ได้สนใจ พวกวัยรุ่นแค่พูดถึงการฆ่าซอมบี้ที่สนุกสนาน
หลังจากคิดเรื่องนี้ เย่หลี่ ก็รู้สึกโล่งใจ รอบนอกของฐานมักจะมีการเลี้ยงซอมบี้เพื่อปล่อยให้ผู้ปลูกพลังรุ่นเยาว์เข้าไปฆ่าพวกมัน
ไม่นานหลังจากนั้นกลุ่มวัยรุ่นก็อยู่ห่างจาก เย่หลี่ และ เสี่ยวฮุย เพียงไม่กี่ก้าว
“พวกเจ้าทุกคนหยุด” นายน้อยหยุน ตะโกนขึ้น
“พี่ใหญ่มีคนบอกให้พวกเราหยุด” เสี่ยวฮุย แอบกระซิบกับ เย่หลี่
“ อย่าไปสนใจเลย!” เย่หลี่กล่าว
เย่หลี่ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าทำไมกลุ่มวัยรุ่นจึงหยุดพวกเขา พวกเขาเพียงแค่ต้องการแสดงความรู้สึกที่เหนือกว่า ดังนั้นเย่หลี่ไม่สนใจเด็กเหลือขอเหล่านี้
เมื่อ นายน้อยหยุน เห็น เย่หลี่ ไม่ยอมปฏิบัติตามคำพูดของเขา ทำให้เขาโกรธทันที
“ฉันบอกให้หยุดไง ได้ยินไหม!”
นายน้อยหยุน ตะโกนใส่ เย่หลี่ และ เสี่ยวฮุย อีกครั้ง เด็กหนุ่ม 5-6 คนเห็นว่า เย่หลี่ และ เสี่ยวฮุย ยังไม่มีเจตนาที่จะหยุด ดังนั้นพวกเขาจึงรีบวิ่งไปด้านหน้าของ เย่หลี่
“ พวกแกหูหนวกหรือไง?ไม่ได้ยินคำสั่งของ นายน้อยหยุน หรอ?”วัยรุ่นตะโกนออกมาอย่างเย็นชาใส่ เย่หลี่
ในเวลาเดียวกัน นายน้อยหยุน ก็เดินมาด้านหน้าแล้วมองไปที่ เย่หลี่ กับเสี่ยวฮุย
“ อธิบายมาซิว่าทำไมถึงไม่ทำตามคำสั่งของฉัน!” นายน้อยหยุน มองไปที่ เย่หลี่ และพูดขึ้น เย่หลี่ ไม่เข้าใจว่าทำไมลมถึงพัดตลอดเวลาเมื่อต้นไม้ต้องการจะเงียบ
ไอ้เด็กพวกนี้ไม่รู้จักที่ของมันจริงๆ
“เหอะ” เย่หลี่ ยิ้มบางๆ
“แกยิ้มอะไร?” นายน้อยหยุน มองอย่างเย็นชา
เย่หลี่ มองไปที่ นายน้อยหยุน และพูดชัดๆว่า “นายคิดว่านายคู่ควรกับคำอธิบายของฉันไหม?”
เงียบ……
กลุ่มเด็กวัยรุ่นแข็งทื่อพอๆกับรูปปั้นดินเผา พวกเขาทั้งหมดเป็นคนของตระกูลที่มีชื่อเสียงในฐานอันหนาน
ตั้งแต่เกิดดวงดาวทั้งหมดก็ล้อมรอบพวกเขาเอาไว้ไม่มีใครกล้าพูดกับพวกเขาแบบนี้
“แก...แกพูดว่าอะไรนะ?”
นายน้อยหยุน ฟื้นตัวเป็นคนแรกและจ้องมองไปที่ เย่หลี่
“ อย่ามาขวางทาง เป็นแค่ผู้ปลุกพลังตัวน้อยยังเหิมเกริม” เย่หลี่ กล่าวออกมาในลักษณะที่ค่อนข้างเบื่อหน่าย คำพูดเหล่านี้เหมือนเข็มที่ทิ่มแทงไปยังวัยรุ่นเหล่านั้น
ผู้ปลุกพลังตัวน้อยงั้นหรอ? เขาอยู่ในระดับ 5 ตราบใดที่เขาพยายามอีกสักนิดเขาก็สามารถเป็นผู้ปลุกพลังระดับสูงได้แล้ว
“ดี ดี ดี”
นายน้อยหยุน พูดต่อเนื่องกัน 3 ครั้ง ซึ่งหมายความว่าตอนนี้เขาโกรธมาก
“ถ้าอย่างนั้นฉันเป็นเพียงผู้ปลุกพลังตัวน้อยจะบอกให้แกรู้ว่าความเสียใจนั้นเป็นอย่างไร!” นายน้อยหยุน พูดอย่างเย็นชา
“ อยากกินดินก็เข้ามา!” เย่หลี่ กำหมัดแล้วพูดขึ้นเบา
“ใครกันแน่ที่จะลงไปกินดิน!” นายน้อยหยุน จ้องมอง เย่หลี่ แล้วพูดขึ้นด้วยความโกรธเคือง