บทที่ 7 การขุดน้ำแข็ง
ภูเขาต้าหลงอยู่ไม่ไกลจากเผ่าต้าเจียง แต่เนื่องจากเผ่าต้าเจียงทุกล้อมรอบด้วยภูเขาทั้ง 3 ด้าน มู่เฟิง จึงจำเป็นต้องข้ามภูเขาทางเหนือเพื่อไปยังภูเขาต้าหลง
มู่เฟิง จำได้ว่าเมื่อ 2 ปีก่อน หมิงกวง พาพวกเขามาจับปลาที่ภูเขาต้าหลง แต่ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูร้อน น้ำแข็งในทะเลสาบละลายพวกเขาถือท่อนไม้รอปลาอยู่ริมฝั่งจากนั้นจึงลงไปจับปลา
แต่ครั้งนี้ มู่เฟิง พาพวกเขาไปยังภูเขาต้าหลง เครื่องมือที่นำติดตัวมาด้วยไม่ได้เหมือนก่อน
ก่อนมา มู่เฟิง ได้ให้หลี่หูและ หมิงกวง พาคนไปตัดไม้ไผ่ที่อยู่ด้านหลังภูเขามาไม่น้อยจากนั้นตัดไม้ไผ่จนคมกริบเพื่อทำเป็นฉมวกง่ายๆ
ตลอดทาง มู่เฟิง ถามหมิงกวงอีกครั้งว่า “ใกล้กับเผ่าก็คือป่าน่าจะมีสัตว์ป่าอยู่ด้วยทำไมต้องออกไปหาอาหารที่ไกลๆ”
หมิงกวง ตอบอย่างจนปัญญา “ในป่าใหญ่ที่อยู่ใกล้เผ่า มีสัตว์ป่าอยู่ก็จริงแต่พวกมันเจ้าเล่ห์เกินไปพวกเราจับไม่ได้!”
“จับไม่ได้หรอ?” มู่เฟิง รู้สึกแปลกใจ “ มันคือตัวอะไร?”
“ไม่ใช่สัตว์ป่าที่ร้ายกาจอะไรมากมายเพียงแต่ว่ามันวิ่งเร็วมาก มันคือหลินหยาง”
หมิงกวง ส่ายหัว หลินหยางตัวนี้วิ่งเร็วยิ่งกว่ากวางเขาในป่าเสียอีก!”
“หลินหยางจงใจปรากฏตัวใกล้กับเขตการล่าสัตว์ของพวกเรา ตราบใดที่เราเข้าใกล้มันจะหนีออกไป และทำให้เกิดการเคลื่อนไหวซึ่งทำให้สัตว์ป่าตัวอื่นๆรู้ตัว!”
มู่เฟิง รู้สึกประหลาดใจ สัตว์ที่มีชื่อว่าหลินหยางต้องมีไอคิวสูงมาก เมื่อเห็นสีหน้าของ หมิงกวง ก็เห็นได้ชัดว่าทำอะไรกับสัตว์ตัวนี้ไม่ได้
มู่เฟิง พยายามค้นหาคำว่า หลินหยาง อย่างละเอียดในสมองของเขาไม่นานภาพแพะป่าตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้น มันไม่ต่างจากแพะในชาติที่แล้วสิ่งที่แตกต่างก็คือขนของมันเป็นสีเหลืองอมน้ำตาลแซมสีขาว 3สีที่เด่นชัด และร่างกายดูแข็งแรง
“อืม พวกเราจะเลี้ยงแพะป่าตัวนี้ต่อไป!” มู่เฟิง พยักหน้าและกล่าว รู้สึกประหลาดใจจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “ท่านหัว... มู่เฟิง ตอนนี้อาหารของเผ่ายังไม่เพียงพอจะเลี้ยงพวกมันได้อย่างไร!”
“ตอนนี้ไม่เพียงพอก็ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะไม่พอเสียหน่อย!” มู่เฟิง หัวเราะ
“วางใจเถอะ วันนี้พวกเราพากันขึ้นภูเขาเพื่อหาอาหารให้เพียงพอก่อนที่จะคิดหาวิธีจับสัตว์ป่าตัวอื่น!”
“อุกะอุกะ” (รับทราบ)
ไม่นานเขาก็มาถึงยอดเขาต้าหลง ภูเขาแห่งนี้มีทะเลสาบขนาดใหญ่จริงๆดูเหมือนสนามฟุตบอลสองแห่งรวมกัน
เมื่อทุกคนมาถึงทะเลสาบ พวกเขาต่างมองกันไปมาสุดท้ายก็หันมามอง มู่เฟิง “มู่…. มู่เฟิง ที่นี่มีแต่น้ำแข็ง ทำอย่างไรดี?”
ในที่สุดคนในเผ่าก็เริ่มปรับตัว เริ่มจากการเปลี่ยนเรียกหัวหน้าเผ่าเป็นชื่อของ มู่เฟิง แทน
แม้ว่าใบหน้าของพวกเขาจะเต็มไปด้วยความประหลาดใจแต่ดวงตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“ง่ายมาก!” มู่เฟิง ยิ้มและพูด “ เอามีดกระดูกออกมาแล้วเริ่มเจาะน้ำแข็ง!”
“ทำไมพวกเราถึงต้องทำอะไรแบบนั้น?” หมิงกวง ถามแปลกๆ “เรามาที่นี่เพื่อจับปลาไม่ใช่หรอ?”
มู่เฟิง ไม่ตอบและถามกลับว่า “ปลาอยู่ที่ไหน?”
หมิงกวง นิ่งอึ้ง สักครู่ก็เลยออกมาโดยไม่รู้ตัวว่า “ในน้ำน่ะสิ...แต่ว่าตอนนี้มันเป็นน้ำแข็งไปหมดแล้ว…” จากนั้นเขาก็นึกขึ้นได้แล้วร้อง
“ออ ข้าเข้าใจแล้ว!”
มู่เฟิง พยักหน้า “เข้าใจก็ดีแล้วอย่ามัวแต่นิ่งงันไปขุดน้ำแข็งและพยายามอย่าตกลงไปในโพรงน้ำแข็งเองเสียล่ะ!”
“อุกะอุกะ”ฝูงชนเริ่มเจาะน้ำแข็งตามคำสั่งของ มู่เฟิง
ไป๋หยา รู้สึกเหน็บหนาวจนใบหน้าแดงระเรื่อน่ารักมาก นางขยับเข้าไปใกล้กับ มู่เฟิง แล้วพูดว่า
“พี่ มู่เฟิง แบบนี้จะได้ผลหรอ พวกเราแค่เจาะน้ำแข็งก็ใช่ว่าจะมีปลารออยู่ด้านล่างเสียหน่อย!”
“วางใจเถอะไม่ว่าพวกเราจะขุดน้ำแข็งที่ไหน ตราบใดที่มีโพรงน้ำแข็งปลาก็จะโผล่มา!” มู่เฟิง กล่าวอย่างหนักแน่น
ในเวลาเดียวกันเขาก็คิดในใจ “ถ้าคุณเคยตกปลาในฤดูหนาวของทะเลสาบซากันในภาคตะวันออกเฉียงเหนือจะไม่น่าแปลกใจเลย!”
“ทำไมล่ะ?” ดวงตากลมโตยังคงกะพริบตาปริบๆถามอยู่ข้างๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเย็นของผิวทะเลสาบหรือไม่ ดวงตาของ ไป๋หยา ปกคลุมไปด้วยหมอก
“เพราะปลาที่ถูกแช่แข็งในน้ำ จะรู้สึกเบื่อและจะออกมาสูดอากาศในจุดที่อากาศถ่ายเท!”
“เป็นแบบนี้นี่เอง!” ไป๋หยา คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “งั้นข้าอยู่กับท่านตรงนี้ได้หรือไม่”
“ได้สิ!” มู่เฟิง หัวเราะ “เราจะรอตรงโพรงน้ำแข็งตรงนี้เพื่อรอปลาโผล่ออกมา!”
“ เย้!”
หลังจากนั้น คน 40-50 คนก็ขุดหลุมน้ำแข็งสำเร็จและเก็บมีดกระดูกก่อนที่จะหันมามอง มู่เฟิง
“ มู่เฟิง ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไร?”หลี่หูและ หมิงกวง ถามพร้อมกัน
“ตอนนี้แค่รอให้ปลาโผล่ออกมาเราก็ใช้ฉมวกไม้ไผ่ของเราก็พอ”
“แต่ปลามันจะโง่ขนาดมาปรากฏตัวให้เราเห็นเลยเหร….” หมิงกวง ยังพูดไม่ทันจบ หลุมน้ำตรงหน้าของเขาก็มีการเคลื่อนไหว
ปากปลาขนาดเกือบครึ่งกำปั้นปรากฏขึ้นในโพรงน้ำแข็งและเริ่มหายใจ
หมิงกวง ตกตะลึงไปครู่หนึ่งราวกับไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเอง
“อ๊าาา” ไป๋หยา อุทานออกมาแล้วมองไปที่โพรงน้ำแข็ง
“มีปลาจริงๆด้วย!”
มู่เฟิง หยิบฉมวกไม้ไผ่ขึ้นและรีบวิ่งไปทาง หมิงกวง จากนั้นแทงฉมวกลงไปที่ปากของปลา
“พรูด!”มีเสียงอู้อี้ดังขึ้น มู่เฟิง รู้สึกเพียงฝ่ามือของเขาสั่นระริกคนอื่นๆมองไปที่ มู่เฟิง อย่างประหม่า เขาก้มตัวลงมองไปที่โพรงน้ำแข็ง
“ไม่โดนงั้นหรอ?” ไป๋หยา ตึงเครียด ดวงตาชุ่มฉ่ําเต็มไปด้วยความคาดหวัง
คาดไม่ถึงว่าจู่จู่ มู่เฟิง ก็คุกเข่าลงและยื่นมือเข้าไปในโพรงน้ำแข็งแล้วร่างบางอย่างขึ้นมาจากผิวน้ำ จากนั้นทรุดตัวลงนั่งบนน้ำแข็ง
ปลาตัวใหญ่กระโดดดีดไปมาอยู่บนน้ำแข็งซึ่งมีความยาวประมาณ 1 เมตร
เมื่อเห็นว่าปลาตัวใหญ่เกือบจะดิ้นตกลงไปในโพรงน้ำแข็ง หมิงกวง ที่อยู่ด้านข้างรีบคว้าฉมวกไม้ไผ่ที่อยู่ด้านข้างแทงลงบนตัวปลาอย่างรวดเร็ว
ปลาตัวใหญ่กระโดดดิ้นอีก 2-3 ครั้งก่อนที่จะนอนนิ่งบนน้ำแข็งไม่ขยับเขยื้อน
“อูววว”ฝูงชนโห่ร้อง “มีปลาจริงๆด้วย!”