บทที่ 16 น้ำดี
เมื่อก่อนตอนเรียนโบราณคดี มู่เฟิง เคยเห็นคนอื่นขุดบ่อน้ำบนภูเขาจึงรู้ว่าเวลาน้ำที่ออกมาจากบ่อนั้นจะเป็นอย่างไร บ่อน้ำลึกกว่า 10 เมตร ในตอนแรกเขาไม่ค่อยเห็นสถานการณ์ด้านล่างมากนักแต่เสียงน้ำที่ไหลอยู่ด้านล่างชัดเจนมาก
จากนั้นระดับน้ำใต้บ่อน้ำก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วสามารถมองด้วยตาเปล่า กำแพงหินที่ก่อขึ้นบนกำแพงของบ่อน้ำถูกชะล้างอย่างรวดเร็ว
กลิ่นของดินผสมกับรากหญ้าด้านล่างไหลจากล่างขึ้นข้างบน
มู่เฟิง ดวงตาเป็นประกายเขาคุ้นเคยกับกลิ่นของน้ำแบบนี้อย่างดีมีเพียงน้ำพุบนภูเขาเท่านั้นที่จะเป็นเช่นนี้ ซึ่งดีกว่าน้ำจากแม่น้ำอย่างแน่นอน
ระดับน้ำมาถึงปริมาณเกือบถึงปากบ่อ และผู้คนรอบๆต่างเห็นบ่อน้ำนี้สามารถมีน้ำจากข้างล่างออกมาได้อย่างชัดเจน ในบ่อน้ำขนาด 2 เมตรน้ำบาดาลที่ไหลทะลักเข้ามานั้น กลายเป็นน้ำวนตรงกลางที่ใส่สะอาดมีเพียงผนังของบ่อเท่านั้นที่มีทรายค่อนข้างขุ่นหรือหินที่ก่อตัวด้วยกำแพงที่เพิ่งขุด ถึงกระนั้นผู้คนโดยรอบก็โห่ร้องด้วยความยินดี
“ โอ้ว อุกะอุกะ อุกะอุกะ”
มู่เฟิง เองก็ตื่นเต้นไม่รอให้ระดับน้ำคงที่เขาอดไม่ได้ที่จะใช้เถาวัลย์ก่อนหน้านี้แขวนถุงหนังแล้วหย่อนลงไป จากนั้นดึงขึ้นมาแล้วดื่มไปอึกหนึ่ง
“อ๊าาาา มันหวานมาก!” มู่เฟิงอุทานออกมา ต่อให้มีเศษโคลนอยู่เล็กน้อยในปากของเขาก็หาได้สนใจไม่
เมื่อเทียบกับน้ำที่นำมาจากแม่น้ำในช่วง 2 วันที่ผ่านมาน้ำบาดาลที่เขาขุดนั้นดีกว่ามาก
“หัวหน้าเผ่า!”
ทุกคนรอบข้างต่างล้อมรอบ มู่เฟิง และสายตาที่มอง มู่เฟิง นั้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและเร้าร้อน
หลี่หูอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หัวหน้าเผ่า ข้าขอดื่มหน่อยได้หรือไม่?”
“แน่นอน!” มู่เฟิง พยักหน้า
หลี่หูรีบใช้เถาวัลย์แขวนถุงหนังและหย่อนลงไปในบ่อน้ำก่อนที่จะดึงขึ้นมาอย่างรวดเร็วและอดใจรอไม่ไหวที่จะดื่มเข้าไปอึกนึง
หลี่หูเบิกตากว้างขึ้นในทันทีสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจและหลังจากนั้นเขาก็ตกตะลึง สุดท้ายเต็มไปด้วยความปิติยินดี
“โอ้วว! อุกะอุกะ” หลี่หูกระทืบเท้าและตะโกนเสียงดังสายตาที่มองไปที่ มู่เฟิง นั้นดูคลั่งไคล้ขึ้นไปอีก
“หัวหน้าเผ่า!” หลี่หูโห่ร้องด้วยความดีใจ
“นี่มันอัศจรรย์เกินไปแล้ว ข้าว่าน้ำแบบนี้ควรส่งไปให้ผู้อาวุโสได้ลองชิมดู!”
“ใช่ แต่ต้องรอก่อนรอให้ดินและทรายจมลงไปกว่านี้แล้วค่อยตักขึ้นมาจากนั้นค่อยแจกจ่าย!” มู่เฟิง พยักหน้า
“ดินหรือทราย?” หลี่หูรู้สึกสับสนอีกครั้ง
“อืม ในน้ำมีโคลนและทราย รอให้พวกมันตกตะกอนแล้วค่อยตักมาดื่มรสชาติจะดีขึ้น มิเช่นนั้นโคลนกับทรายอาจทำให้พวกเราเสียวฟัน!”
“เสียวฟัน?”ใบหน้าของหลี่หูเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
มู่เฟิง ตระหนักได้ทันที พวกเขาเคยดื่มน้ำจากแม่น้ำจนชินและในนั้นยังคงมีกลิ่นโคลนและกลิ่นคาว เมื่อเจอน้ำบาดาลครั้งแรกก็รู้สึกอร่อยอย่างมาก ส่วนความรู้สึกอื่นๆจึงไม่ได้แปลกไปกว่าเดิม มู่เฟิง นั้นเป็นคนสมัยใหม่ เขาเคยดื่มน้ำแร่ จะมาเทียบกับน้ำที่มีตะกอนทรายและดินได้อย่างไร?
“ก็ได้!” มู่เฟิง พยักหน้าอย่างจนปัญญา
“รอสักพักแล้วค่อยตักขึ้นมาดื่มทีหลัง!”
“อุกะอุกะ!”
ในเวลานี้บ่อน้ำอีกบ่อได้รับการขุดขึ้นมาอีกครั้ง สถานการณ์น้ำที่ไหลออกมาคล้ายคลึงกับบ่อแรก รอบๆเต็มไปด้วยกองเชียร์ มู่เฟิง ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและคิดในใจว่า
“ดูเหมือนว่าสายน้ำบาดาลจากภูเขานั้นจะมากพอทำให้น้ำมีอย่างพอเพียงไม่อย่างนั้น บ่อน้ำ 2 บ่อที่อยู่ใกล้ๆกันจะมีบ่อนึงที่ไม่มีน้ำ”ที่จริง มู่เฟิง ไม่ได้คาดคิดว่าแหล่งน้ำบาดาลของมนุษย์ชาติจะถูกเขาใช้ตั้งแต่ ยุคดึกดำบรรพ์ หากตอนนี้เขาได้กลับไปสังคมยุคสมัยใหม่จะมีกี่คนบ้างที่รู้ว่า บ่อบาดาลนั้นมีตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์?
เมื่อเห็นว่าระดับน้ำในบ่อยังคงที่ประมาณ 2 เมตร มู่เฟิง เริ่มหาสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับบ่อน้ำ เป็นสิ่งที่เขารู้จักในชาติก่อน มันคือลูกกลิ้ง ถังและเชือกป่าน
เขาแอบติดต่อระบบที่ประกาศความสำเร็จในจิตใจของเขาดูภารกิจเปิดแหล่งน้ำใหม่สำเร็จ ได้รับคะแนน 300 คะแนน!”
“โอ้ นี่คือภารกิจลับหรอ!” มู่เฟิง รู้สึกประหลาดใจ “เหมือนกับการเล่นเกมก่อนหน้านี้มีภารกิจหลักและยังมีภารกิจลับซ่อนอยู่อีก”
เขาสามารถทำภารกิจสำเร็จและได้คะแนนมากกว่า 300 คะแนนในพริบตา มู่เฟิง คิดอย่างรอบคอบว่าจะใช้ทำอะไรดี การแลกอุปกรณ์กักเก็บน้ำโดยตรงก็สามารถทำได้เช่นกัน เมื่อรวบรวมแล้วต้องใช้คะแนน 200 คะแนนเท่านั้น แต่ปัญหาก็คือบ่อขนาดใหญ่และถังไม้อาจทำให้คนในเผ่าจะต้องประหลาดใจอีกครั้ง ดังนั้นเขารู้สึกว่าเรื่องนี้ยังไม่สมควรที่จะเปิดเผย
ดังนั้นเขาจึงพับแผนการนี้และแลกเปลี่ยนวิธีการทำลูกกลิ้งและถังไม้ด้วยคะแนนความสำเร็จ 50 คะแนนและใช้คะแนน 100 คะแนนเพื่อแลกกับเครื่องมือช่างไม้
เขาตั้งใจที่จะลงมือทำของพวกนี้ด้วยตัวเองถ้าประหยัดได้ก็จะได้ประหยัด ส่วนหลี่หูนั้นอดใจรอไม่ไหวรีบเอาน้ำแล้ววิ่งตรงไปยังกระท่อมมุงจากของผู้อาวุโส เขาวิ่งไปและตะโกนว่า
“ทุกคนไปที่กำแพงเพื่อรับน้ำ หัวหน้าเผ่าขุดบ่อเก็บน้ำให้กับพวกเรา!”
ดังนั้นทุกคนในเผ่าจึงพากันออกจากถ้ำแล้ววิ่งไปที่กำแพง คนแรกที่มาถึงก็คือ ไป๋หยา ในมือของนางถือโถหินอยู่ คิ้วและดวงตาใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มตะโกนบอก มู่เฟิง จากที่ไกลๆ
“พี่ มู่เฟิง ข้าอยากดื่มน้ำบ่อนี้!” มู่เฟิง พยักหน้าและหยิบถุงหนังที่บรรจุน้ำเทลงไปในโถหิน ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยรอยยิ้มนางยกโถหินขึ้นด้วยสองมือ
“ลองดื่มดูสิ!” มู่เฟิง ยิ้ม
“อื้ม!” ไป๋หยา ยกโถหินขึ้นดื่ม 1 อึก จากนั้นใบหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจอย่างหาที่เปรียบมิได้ ดวงตาเบิกกว้างเห็นได้ชัดว่านางประหลาดใจอย่างมาก
“อ๊าาาน้ำหวานจังเลย!” ดวงตาของหญิงสาวที่มอง มู่เฟิง เป็นประกายรอยยิ้มบนใบหน้าของนางยิ่งดูหวานมากขึ้นเผยให้เห็นฟันขาวราวกับเปลือกหอย
มู่เฟิง ใจเต้นแรงขึ้นทันทีอดทนไม่ได้ว่า “ต่อให้หวานแค่ไหนก็ไม่หวานเท่ากับเจ้า!”
“อ๊ะ”หญิงสาวเหมือนกวางน้อยที่ตกใจใบหน้าเล็กๆของนางแดงระเรื่อในใจเต้นระรัวนางรีบก้มหน้าลงมองที่อื่น