บทที่ 19 เด็กหนุ่มขี่มังกร
หลังจากที่ มู่เฟิง พูด “ยืนยันการแลกเปลี่ยน!” จากนั้นภายในใจของเขาก็มีเสียงดัง “ติง การแลกรางวัลสำเร็จ!”
จากนั้น มู่เฟิง ก็พบว่าในหัวของเขามีข้อมูลเกี่ยวกับการฝึกสัตว์อสูรซึ่งเป็นทักษะเบื้องต้น เขาตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกว่าสัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้าเขารู้สึกคุ้นเคยกับเขาเล็กน้อย เขาสูดหายใจเข้าลึกลึก แล้วเดินไปหยุดอยู่หน้ามังกรดิน แล้วเอ่ยปากอีกครั้งแต่ครั้งนี้กลับเป็นสิ่งที่คนรอบข้างไม่เข้าใจ
“ เจ้าหัวล้าน อุ๊งๆ !”
“อะไรนะ?” หลี่หูและ หมิงกวง เบิกตากว้างด้วยความตกใจมอง มู่เฟิง ด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ
“ผู้นำเผ่านี่มัน…” หมิงกวงมองหลี่หูอย่างไม่แน่ใจ
หลี่หูส่ายหน้าอย่างจนปัญญาและโบกมือแสดงให้เห็นว่าเขาเองก็ไม่เข้าใจภาษานี้เช่นกัน แล้วสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือมังกรดินเดิมทีไม่ขยับไม่เขยื้อนกับลุกขึ้นยืนจากพื้น ดวงตากลมโตมองไปที่ มู่เฟิง ด้วยความอยากรู้อยากเห็น
มู่เฟิง รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง “ ได้ผลจริงๆ!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ตะโกนขึ้นว่า “เจ้าหัวล้าน อุ้งๆ!”
ดวงตาของมังกรดินแข็งค้างในทันที มันพยายามยื่นศีรษะมาหา มู่เฟิง ปลายจมูกของมันพยายามสำรวจกลิ่นอายของ มู่เฟิง
หลี่หูรีบเอ่ยขึ้นทันที “ มู่เฟิง ระวังด้วย..”
มู่เฟิง ส่ายหัวเบาๆเพื่อส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไรขณะเดียวกันเขาก็ยื่นมือออกไปกลางอากาศ มังกรดินใช้จมูกสัมผัสมือของ มู่เฟิง อย่างระมัดระวังและสูดดมเบาๆ ขณะเดียวกันมันก็ส่งเสียงร้องออกมา “อุ้งๆ!”
มู่เฟิง ดวงตาเป็นประกาย เขาฉวยโอกาสลูบจมูกมังกรดิน 2 ครั้งจากนั้นเดินไปด้านหลังศีรษะใหญ่ของมันก่อนที่จะตบเบาๆในเวลาเดียวกันเสียงของ มู่เฟิง ก็เบาลง “เจ้าหัวล้าน อุ้งๆ,อุ้งๆ”
มังกรดิน ก้าวมาข้างหน้าและถูไถกับ มู่เฟิง อย่างอ่อนโยน
“อ๊าาา”หลี่หูและ หมิงกวง ต่างตกใจ พวกเขามองไปที่ มู่เฟิง เรากับมองสัตว์ประหลาด
“ มู่เฟิง เขาสามารถทำให้มังกรดินตัวนี้เชื่องได้?”
“มันง่ายขนาดนั้นเลยหรอ?” และฉากนี้ก็ถูก ไป๋หยา ที่เดินเข้ามาเห็นพอดีนางอ้าปากค้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจดวงตาของนางเต็มไปด้วยสีสันและมือเล็กๆปิดปากอย่างไม่น่าเชื่อ
“โอ้ว อุกะอุกะ!”
สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจยิ่งกว่าก็คือ มู่เฟิง ยังพูดต่อ
“อุ้งๆ!”
มังกรดินดูน่ารักราวกับสัตว์เลี้ยงเล็กๆกำลังออดอ้อน มันเดินวนรอบ มู่เฟิง หางของมันส่ายไปมาดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“นี่…”ทั้ง 3 คนตกตะลึง หัวหน้าเผ่าของพวกเขาสามารถฝึกสัตว์อสูรได้ โดยเฉพาะมังกรดินที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา!
ในที่สุดก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ทั้ง 3 คนตกตะลึงยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อมังกรดินหมอบตัวลงกับพื้นและส่ายหัวไปมาราวกับจะบอก มู่เฟิง ว่าให้เขาขึ้นมานั่งบนหลังของมัน!
มู่เฟิง เข้าใจทันที เขาพยายามสะกดความตื่นเต้นเอาไว้และลูบหัวมันเบาๆจากนั้นก็ค่อยๆก้าวขึ้นไปบนหลังของมังกรดิน เมื่อเขาขึ้นไปนั่งเรียบร้อยแล้วเขาตบที่คอของมันเบาๆอีกครั้ง มันยืดตัวขึ้นพร้อมที่จะออกเดินไปพร้อมกับ มู่เฟิง
ในเวลาเดียวกันมังกรดินก็เงยหน้าขึ้นแล้วร้องใส่ทั้ง 3 คนที่กำลังขวางทางของมันอยู่
“ อู้ววว”
หลี่หู หมิงกวง และ ไป๋หยา ตกใจกับเสียงนี้พวกเขาถอยหลังไปหลายก้าว มู่เฟิง เองก็ตกใจกับเสียงนี้เช่นกันและคิดว่า
“มังกรดินตัวนี้เป็นเพียงลูกหลานของไดโนเสาร์กินพืชเท่านั้นแต่มันก็ยังสามารถส่งเสียงคำรามที่มีพละกำลังเช่นนี้ได้ด้วย!”
อารมณ์ของเขาในตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้น มู่เฟิง นั่งเด่นเป็นสง่าอยู่บนหลังของมังกรดินในขณะที่ เห็นหลี่หูและตกตะลึงอยู่ด้านข้าง เขาเข้าใจทันทีว่าทำไมคนสมัยก่อนถึงชอบ ขี่ม้า
“ฮ่าๆๆ ถึงแม้คนอื่นจะได้ขี่ม้าแต่เราได้ขี่ไดโนเสาร์!” มู่เฟิง รู้สึกภาคภูมิใจและคิดในใจว่าคะแนน 500 คะแนนนี้ไม่สูญเปล่า
“จริงสิในเมื่อตอนนี้ได้ขี่ไดโนเสาร์แล้วทำไมไม่ออกไปอวดสักหน่อย ถือว่าเป็นการเดินเล่น” มู่เฟิง คิดเช่นนั้นจึงตบไปที่หัวของมังกรดินเบาๆเป็นสัญญาณให้มันออกเดินไปนอกภูเขา
มังกรดินทำตามคำสั่งดวงตาของหลี่หูและ หมิงกวง เต็มไปด้วยความตกใจปนกับความดีใจ
“ อุกะอุกะ อุกะอุกะ!”
“ในที่สุดเผ่าต้าเจียงของเราก็จะฟื้นฟูและยิ่งใหญ่ต่อไป?”
ไป๋หยา มองไปที่ มู่เฟิง ด้วยหัวใจเต้นแรง ใบหน้าแดงระเรื่อราวกับพระอาทิตย์ ดวงตากลมโตงดงามชุ่มฉ่ำ
นางตะโกนอย่างไม่รู้ตัวว่า “พี่ มู่เฟิง…”
มู่เฟิง หันกลับมาและถามขึ้นว่า “ ไป๋หยา เป็นอะไรไป?”
“ข้า..” ไป๋หยา รู้สึกตึงเครียด มือเล็กๆของนางจับชายเสื้อหนังอสูรของตนเอาไว้ราวกับไม่รู้ว่าจะวางมือไว้ที่ไหน ดวงตากลมโตกะพริบปริบๆราวกับดวงดาว
นางมองไปที่ มู่เฟิง อย่างเขินอายและสลับสายตามาที่มังกรดินอีกครั้ง
“อ๋อ เจ้าก็อยากขี่มันเหมือนกันใช่ไหม?” มู่เฟิงตบไปที่หัวของมังกรดินอีกครั้งเพื่อส่งสัญญาณให้มันหมอบลง
มังกรดินทำจมูกฟุดฟิด เหมือนมันไม่พอใจแต่ก็ยังคงทำตามคำสั่งของ มู่เฟิง จากนั้น มู่เฟิง ก็ดึง ไป๋หยา ขึ้นบนหลังของมังกรดิน
จากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณให้มันเดิน มังกรดินลุกขึ้นและเดินไปยังเผ่าที่อยู่ตีนเขา
ไป๋หยา นั่งอยู่หลัง มู่เฟิง ในใจรู้สึกตื่นกลัวและตื่นเต้น นางมองไปที่ร่างที่อยู่ตรงหน้าที่ผอมแห้ง แต่ตอนนี้ราวกับเห็นเป็นร่างสูงใหญ่ ดวงตาเป็นประกายยิ่งขึ้น
มังกรดินเดินลงเขา มู่เฟิง รู้สึกสบายเมื่อลมพัดผ่านเมื่อมองไปที่เผ่าที่อยู่ใต้ภูเขา เขารู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังวิ่งไปตามภูเขาอย่างรวดเร็ว
“ฮ่าๆๆ ขี่ไดโนเสาร์เร็วแรงจริงๆ!” มู่เฟิง รู้สึกมีความสุข
ในขณะเดียวกันก็มีความคิดอีกข้อหนึ่งผุดขึ้นมาในก้นบึ้งของหัวใจ
“ตอนนี้เขามีพาหนะคู่ใจแล้ว แต่ดูเหมือนยังขาดนกอินทรีย์!”
“ดูเหมือนว่าแผนการฝึกสัตว์อสูรจะต้องเริ่มขึ้นแล้ว!”
“มาเลย ไอ้หนุ่มขี่มังกร!” มู่เฟิง เรียกตัวเองเช่นนั้น