บทที่ 20 เตรียมตัวล่าสัตว์
มู่เฟิง ขี่มังกรดินลงมาจากภูเขาผู้คนในเผ่าต่างได้เห็นเด็กหนุ่มขี่มังกรราวกับเทพสวรรค์ลงมายังโลกมนุษย์ พวกเขาต่างอิจฉาเมื่อเห็นว่า ไป๋หยา ได้นั่งอยู่ด้านหลังของมังกรดิน
เมื่อพวกเขามาถึงกำแพงต้นหนาม มู่เฟิง ตบคอมังกรดินเบาๆเป็นสัญญาณให้มันหมอบตัวลงจากนั้น เขาก็ออกคำสั่งอีกเล็กน้อย มันมองซ้ายมองขวาและนอนหมอบอยู่ที่ข้างกำแพงไม้หนามไม่เดินไปไหน
“พี่ มู่เฟิง” ความตื่นเต้นบนใบหน้าของ ไป๋หยา ยังคงไม่จางหาย
“ทำไมมันถึงหมอบลงที่นี่!”
มู่เฟิง ยิ้มและพูดว่า
“มังกรดินตัวนี้มีผลทำให้สัตว์ป่าในป่าหวาดกลัว ถ้ามันอยู่ที่นี่เผ่าของเราจะปลอดภัยจากสัตว์อสูรตัวอื่นๆ!”
“แบบนี้นี่เอง!” ไป๋หยา เรียงคอครุ่นคิด ดวงตาคู่งามของนางเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“แต่ถ้ามันอยู่ตรงนี้มันจะกินอะไร!”
“เป็นเรื่องง่ายมาก มันกินหญ้าไม่ใช่หรอ?ถ้าอย่างนั้นก็ให้คนส่งหญ้าและใบไม้มาให้กับมันโดยเฉพาะ!” หลังจากนั้น มู่เฟิง ก็หยุดคิดชั่วครู่และกล่าวว่า
“จริงสิเราควรจะสร้างเพิงหญ้าให้กับมัน!”
“พิงหญ้าคืออะไร?” ไป๋หยา ไม่เข้าใจ
“เอ่อ มันคือบ้านของมังกรดิน!” มู่เฟิง อธิบาย
จากนั้นเขาก็เรียกหลี่หูและ หมิงกวง มาทันที เขาให้คน 10 กว่าคนมาตัดต้นไม้และตัดหญ้า ภายใต้การบัญชาการของ มู่เฟิง ภายในเวลาไม่ถึง 1 ชั่วโมง เพิงหญ้าที่เหมาะสมสำหรับมังกรดินก็ถูกสร้างขึ้น
ในเพิงหญ้ามีหญ้าแห้งอยู่
คนในเผ่าที่อยู่ด้านข้างต่ำอุทานออกมา “ทุกคนมาดูนี่เร็วเข้ามังกรดินตัวนี้อาศัยอยู่ในบ้านหญ้าด้วยล่ะ!”
ไป๋หยา เบิกตากว้าง และพูดอย่างอยากรู้อยากเห็น “พี่ มู่เฟิง พี่ให้มันอยู่ในบ้านหญ้าอย่างนั้นหรอ?”
มู่เฟิง ส่ายหัว “นี่ไม่ใช่บ้านแต่เป็นเพิง มันมีไว้สำหรับมังกรดินโดยเฉพาะ มันแตกต่างจากกระท่อมมุงจากของผู้อาวุโส”
“แต่ทำไมข้ารู้สึกว่ามันดูดีกว่ากระท่อมของผู้อาวุโสล่ะ!”สาวน้อยกะพริบตาและถามอย่างซุกซน
มู่เฟิง รู้วันนี้คือคำพูดที่ไร้เจตนา แต่เขากลับหันหน้าไปมองปฏิกิริยาของคนอื่นๆและเข้าใจในทันที เขายิ้มและกล่าวว่า
“วางใจเถอะพวกเราจะมีที่พักอาศัยดีกว่ามันแน่นอน เรามาสร้างบ้านหลังใหญ่กันเถอะ!”
“จริงหรอ?”ดวงตาของ ไป๋หยา เป็นประกาย สายตาที่มองไปยัง มู่เฟิง เต็มไปด้วยความชื่นชม
“แน่นอน! ในอนาคตทุกคนในเผ่าของเราจะมีบ้านเหมือนผู้อาวุโสและมันจะดีกว่ามาก!”
“โอ้ว อุกะอุกะ อุกะอุกะ!” คนรอบข้างโห่ร้อง
มู่เฟิง กล่าวต่อไป “ตอนนี้พวกเราเพียงสร้างเพิงหญ้าให้กับมังกรดินเท่านั้น เราจะมีเพิงหญ้าแบบนี้เพิ่มอีกมากมายและยังมีสัตว์ป่าเพิ่มอีก!”
“หา?” ไป๋หยา มองไปที่ มู่เฟิง ด้วยดวงตาเหลือเชื่อ
“ตอนนี้อาหารของพวกเรายังไม่พอ แล้วทำไมจะต้องเลี้ยงพวกมันอีก?”
“ตอนนี้ยังมีอาหารไม่พอแต่ไม่ได้หมายความว่าในอนาคตจะไม่เพียงพอสักหน่อย! วางใจเถอะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเราจะไปจับสัตว์ป่าเพิ่ม และจะได้รับอาหารเพิ่มมากขึ้น!”
เมื่อพูดเช่นนี้ในใจของเขาพลันเต้นระห่ำ รีบเรียกหลี่หูและ หมิงกวง ทันที
“พวกท่านทั้งสองมากันแล้วคนอื่นๆแยกย้ายกันไป!”
ดังนั้นคนในเผ่าจึงจากไปเหลือเพียง หลี่หูและ หมิงกวง
“ ไป๋หยา เจ้าไปช่วยท่านแม่ของเจ้าทำงาน!”หลี่หูสั่ง
“เข้าใจแล้ว!” ไป๋หยา มองไปที่ มู่เฟิง อย่างอาลัยอาวรณ์จากนั้นหันหลังเดินจากไป
“ มู่เฟิง!” หลี่หูและ หมิงกวง มองเขาด้วยความเคารพ
พวกเขารู้สึกเคารพ มู่เฟิง เป็นอย่างมาก เนื่องจากมังกรดินที่ทั้งสองคนไม่สามารถจัดการได้กลับถูก มู่เฟิง ออกคำสั่งได้อย่างง่ายดายตอนนี้ภาพลักษณ์ของ มู่เฟิง ในความคิดของพวกเขาเพิ่มขึ้นอีก
“พรุ่งนี้เป็นวันที่หน่วยล่าสัตว์จะออกไปล่าสัตว์ใช่หรือไม่?”
“ใช่แล้ว อุกะอุกะ!” หมิงกวง ตอบอย่างสุภาพ
“จะไปที่ใด?และเตรียมจับอะไร?” มู่เฟิง ถาม
“พวกเรายังไม่ได้คิด….” หมิงกวง ตอบตามตรง
“ หากไม่มีแผน พวกเราก็จะจับเหยื่อได้ยากขึ้น!” มู่เฟิงส่ายหัว
“แผน?” ใบหน้าของ หมิงกวง เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“หมายถึงเตรียมการ!” มู่เฟิง ถอนหายใจ
“ในเมื่อพวกท่านต้องการที่จะล่าสัตว์ พวกท่านจะต้องรู้ว่าที่ใดมีเหยื่อ และเหยื่อเป็นตัวอะไร และจะจับมันอย่างไร!”
หมิงกวง ตกตะลึงเขาไม่เคยคิดเรื่องที่ มู่เฟิง พูดมาก่อน เมื่อเห็น หมิงกวง เป็นเช่นนี้ มู่เฟิง ก็ไม่สะดวกที่จะสืบสาวราวเรื่องอีกต่อไปเขาพยักหน้าและกล่าวว่า
“คราวนี้ไม่ต้องไปไกลใกล้เผ่าเรามีเหยื่อพร้อมแล้ว!”
“แถวนี้งั้นหรอ?” หมิงกวง ตกตะลึงก่อนที่จะสายหน้า
“ มู่เฟิง หลินหยาง (แกะ)ในป่าด้านข้างของเผ่าเรานั้นเจ้าเล่ห์เกินไปเราไม่เคยจับพวกมันได้เลย!”
“จับไม่ได้งั้นหรอ?” มู่เฟิง ส่ายหัว
“นั่นเป็นเพราะวิธีก่อนหน้านี้ไร้ประโยชน์!”
“วิธี?” หมิงกวง ตกตะลึง หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้วดวงตาก็เป็นประกาย
“ท่านจะบอกว่าท่านมีวิธีจับมันอย่างนั้นหรอ?”
“อื้ม!”มู่เฟิง พยักหน้าและยิ้ม
“ ในเมื่อพวกเราไม่สามารถไล่ตามแกะป่าได้เช่นนั้นก็ทำให้พวกมันเดินมาหาเราเอง!”
“ให้เดินมาหาพวกเราเอง?” หมิงกวง รู้สึกประหลาดใจ
“จะเป็นไปได้ยังไง?”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ครั้งนี้ข้าจะเป็นคนพาพวกท่านทำกับดักแล้วค่อยจับแกะ การล่าจะง่ายยิ่งขึ้น!”
“กับดัก?”หลี่หูและ หมิงกวง มองหน้ากันใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “มันคืออะไร?”
มู่เฟิง ยิ้มอย่างมีเลศนัย “พวกท่านจะรู้เองเมื่อถึงพรุ่งนี้!”
“ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเราต้องเตรียมของบางอย่างก่อน!”
“เตรียมอะไร!”
“น้ำเกลือ!”