บทที่ 27 การรู้แจ้ง
“ผู้นำเผ่า อุกะอุกะ!อุกะอุกะ!” คนรอบข้างต่างตะโกนด้วยความตื่นเต้น
“พวกเราจับมังกรขนดอกได้มากมาย!”
“ใช่แล้ว!อุกะอุกะ ” หมิงกวง ตื่นเต้นจนหน้าแดง
“คิดไม่ถึงว่าการออกไปล่าสัตว์กับหัวหน้าเผ่าจะง่ายดายเช่นนี้!”
“หัวหน้าเผ่าจงเจริญ!อุกะอุกะ!”
มู่เฟิง รู้สึกจนปัญญา เขาพบว่าตราบใดที่คนในเผ่าตื่นเต้นมักจะเรียกเขาว่าหัวหน้าเผ่า เมื่อพวกเขาสงบสติอารมณ์ได้จึงจะเรียกว่า มู่เฟิง
สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือ คนกลุ่มนี้ตะโกนว่า “เทพผู้ยิ่งใหญ่!”ในบางครั้งทำให้เขารู้สึกตกใจมาก เขารีบโบกมือแล้วพูดว่า
“รีบจับพวกมันแล้วกลับเผ่ากันเถอะ”
“ใช่ๆ ไก่เยอะขนาดนี้เพียงพอสำหรับพวกเรากินไปได้นาน!”
“เอาอีกแล้ว! ข้าเคยพูดไว้เช่นไร แม้ว่าตอนนี้เราจะจับสัตว์ได้มากมายแต่พวกเราจะต้องเก็บพวกมันไว้เลี้ยงส่วนหนึ่ง เพื่อที่เราจะไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารอีกต่อไป!”
“เข้าใจแล้วอุกะอุกะ ข้าจะไม่พูดเช่นนั้นอีก!”
ดังนั้น มู่เฟิง จึงพาคนกลับไปที่เผ่าและเกิดความโกลาหลเช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว เพราะตอนที่ทุกคนออกมาจากเผ่าพวกเขาถือแค่เชือกเอ็นแต่ตอนกลับมากลับมีไก่ติดไม้ติดมือมาด้วย 3-4 ตัวต่อคน
“โอ้ววว อุกะอุกะ!” คนในเผ่าต่างโห่ร้องด้วยความยินดี มือและเท้าต่างเต้นระบำ
“หน่วยล่าสัตว์แข็งแกร่งเกินไปแล้ว!จับมังกรขรดอกได้เยอะขนาดนี้!”
“หัวหน้าเผ่าบอกว่าต่อไปให้เรียกมันว่า “ไก่””
“ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็แล้วแต่ตอนนี้จับมันได้เยอะขนาดนี้ก็เพียงพอสำหรับที่พวกเราจะกินมื้อใหญ่ๆไม่ใช่เหรอ?”
“หัวหน้าบอกว่าให้กินแค่ส่วนเดียว และที่เหลือเก็บไว้เลี้ยง!”
“เลี้ยงทำไม?อาหารพวกเรายังไม่พอ!”
มู่เฟิง ถอนหายใจอีกครั้งแล้วพูดขึ้นมาว่า “ ไก่พวกนี้ไม่สามารถกินหมดในครั้งเดียวเราต้องเลี้ยงเก็บเอาไว้เพื่อสำหรับเป็นอาหารในวันข้างหน้า!”
“เด็กในเผ่าของพวกเราอ่อนแอเกินไปพวกเขาไม่สามารถดูแลตัวเองได้ต้องให้พวกเขากินอาหารให้เพียงพอ เพื่อที่พวกเขาจะได้แข็งแกร่งและเติบโตขึ้นเพื่อปกป้องเขาได้!”
“มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น เผ่าต้าเจียงของเราจะแข็งแกร่งขึ้นไปอีก!”
ฝูงชนเงียบไปชั่วขณะสุดท้ายพวกเขาก็คุกเข่าลง และทำความเคารพ มู่เฟิง
“ พวกเราจะปฏิบัติตามคำแนะนำของหัวหน้าเผ่า!”
มู่เฟิง รู้สึกจนปัญญาและพาพวกเขาไปยังตีนเขาทางเหนือ คนในเผ่าต่างมองหน้ากันอย่างกังวล สุดท้ายก็มีคนกระซิบว่า
“หัวหน้าเผ่าคงไม่โกรธพวกเราใช่ไหม?”
“มันควรจะ...ไม่ใช่หรอ?
มู่เฟิง เดินนำหน้า หมิงกวง ไปยังภูเขาทางตอนเหนือด้วยอารมณ์ที่หนักอึ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่ มู่เฟิง รู้สึกกังวลกับสถานการณ์ของยุคดึกดำบรรพ์ เมื่อจับเหยื่อได้ปฏิกิริยาแรกของพวกเขาคือกิน กินให้หมดในครั้งเดียว
วันนี้อิ่มท้องแต่วันพรุ่งนี้ล่ะ วันมะรืนจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครสนใจเลย เขาเชื่อว่าหากไม่ใช่สถานะหัวหน้าเผ่าของเขาทุกคนคงกินไก่ที่จับมาในวันนี้จนหมดสิ้น
“ดูเหมือนว่าคนของเผ่าจะต้องแก้ปัญหาอีกมากมายไม่ใช่แค่ปัญหาปากท้องเท่านั้นแต่ยังรวมถึงความรู้ความเข้าใจอีกด้วย”
มู่เฟิง แอบส่ายหัว
“ใช่แล้ว ในเมื่อข้าเพียงคนเดียวที่เข้าใจแต่พวกเขาไม่เข้าใจ ข้าเป็นหัวหน้าเผ่าพวกเขาต้องเชื่อฟังคำพูดของข้า!”
เมื่อคิดเช่นนี้ มู่เฟิง ก็รู้สึกเบิกบานใจมากขึ้น
“นี่คือพื้นที่ส่วนหนึ่งของข้า เผ่าต้าเจียงจะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับข้าที่จะพัฒนาอย่างไร!”
ทันใดนั้นเขาเองก็กลับมามีความกระตือรือร้นอีกครั้ง
“ หมิงกวง เอาพวกไก่มาไว้รวมกันตรงนี้แล้วรีบหาเถาวัลย์ ยิ่งมากยิ่งดี!”
“เรียกคนที่สามารถทำงานในเผ่าออกมาอีกไม่แบ่งแยกชายหรือหญิง!”
“หา?” หมิงกวง ประหลาดใจ เขาไม่เข้าใจว่า มู่เฟิง จะทำอะไรแต่ก็รีบตกลงในทันที “เข้าใจแล้วอูกะอูกะ”
ไม่นานสิ่งที่ มู่เฟิง ต้องการก็ถูกรวบรวมมาไว้ตรงหน้าเขาและทุกคนก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาเช่นกัน มู่เฟิง ชี้ไปที่คอกแกะที่อยู่ด้านหลัง
“ทุกคนเห็นไหมว่าแกะถูกเลี้ยงไว้ที่นี่ เพื่อที่เราจะรอให้แกะตัวใหญ่คลอดลูกแกะ และลูกแกะจะเติบโตและให้กำเนิดแกะออกไปเป็นรุ่นๆ เราจะมีแกะที่กินไม่หมดในอนาคต!”
คนในเผ่ามองตามมือของ มู่เฟิง พบว่าฝูงแกะป่ากำลังกินหญ้าอยู่ บางคนตาเป็นประกายราวกับเข้าใจความหมายของ มู่เฟิง
“ ตอนนี้พวกเราจับไก่มาเยอะมาก ทุกคนย่อมได้กินอย่างแน่นอนแต่พวกเราจะไม่กินหมดในครั้งเดียว และจะเก็บไว้เลี้ยงบ้าง!”
“แต่มังกรขนดอก...ไก่ ไม่ได้ให้กำเนิดลูก?”มีคนถามขึ้น
มู่เฟิง ยิ้มและส่ายหัว เขาอยากพูดให้คนในเผ่าฟังว่า “ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน” แต่เขาเข้าใจว่าคนในเผ่าคงไม่เข้าใจ จึงได้แต่ยิ้มและพูดว่า
“ถ้าไก่ไม่มีลูก แล้วพวกมันมากมายขนาดนี้มาจากที่ใด?”
“นี่…”
“เป็นเพราะพวกมันไม่ได้ให้กำเนิดลูกเป็นตัวแต่เป็นไข่!” มู่เฟิง หัวเราะเบาๆและพูดคำที่คุ้นเคยออกมา
“ไก่จะถูกฟักออกมาจากไข่ ดังนั้นไข่จึงสามารถผลิตเป็นลูกไก่หรือแม้แต่กิน!”
“นอกจากนี้สารอาหารจาก ไข่ แม้จะไม่สามารถเทียบกับอาหารอื่นๆแต่พวกมันก็ทำให้เด็กๆในเผ่าแข็งแรงได้!”
มู่เฟิง เล่าถึงประโยชน์ของไก่และไข่ คนในเผ่าแต่ละคนได้ยินดังนั้นก็ตาเบิกกว้างเพราะคำว่า “ไข่” “ฟักไข่”และ “สารอาหาร” ที่ มู่เฟิง พูดถึงล้วนแต่เป็นคำที่พวกเขาไม่เข้าใจ
มู่เฟิง ดูเหมือนจะตระหนักถึงเรื่องนี้เช่นกัน เขายิ้มอย่างขมขื่น ในใจของเขาคิดว่า “การสอนคนเหล่านี้ให้สามารถคิดตามได้ไม่สามารถรีบร้อน!” หลังจากนั้น มู่เฟิง ก็ถอนหายใจเมื่อคิดมาถึงตรงนี้เขาก็โบกมือแล้วพูดว่า
“ เอาอย่างนี้แล้วกัน ทุกคนต้องมาเรียนรู้วิธีการทำกรงไก่กับข้าก่อน ส่วนจะเลี้ยงไก่อย่างไร กินอย่างไร ข้าจะค่อยๆบอกพวกเจ้า!”
“ตกลงพวกเราจะปฏิบัติตามคำสั่งของผู้นำเผ่า!” ทุกคนคุกเข่าลงข้างหนึ่งและยกมือขึ้นข้างหนึ่งเพื่อแสดงความเคารพ
“อีกแล้วหรอ! เฮ้อ!” มู่เฟิง พูดไม่ออก