บทที่ 45 เพียงเพื่อความสำเร็จ
หมิงกวง ตกใจเมื่อได้ยินว่า มู่เฟิง จะไปจับหมูป่าและรู้สึกดีใจอีกครั้ง เขาจำได้ว่าการล่าสัตว์ครั้งล่าสุดของ มู่เฟิง ที่พาพวกเขาออกไปนั้นได้การเก็บเกี่ยวกับมามากมาย
“ มู่เฟิง เจ้าต้องการที่จะจับหมูป่านั้นหรือ?”
“ใช่ ข้าคิดว่า ซั่วเฟิง ได้บอกเจ้าแล้ว ภูเขาตะวันออกมีหมูป่าอยู่ไม่น้อย!” มู่เฟิง พยักหน้า
“เยี่ยมไปเลย! หมิงกวง กำหมัดแน่น
“หมูป่าอร่อยกว่าเนื้อสัตว์ป่าตัวอื่นๆมากเพียงแต่พวกมันดุร้ายเกินไปแต่จะจับพวกมันอย่างไรล่ะ?”
มู่เฟิง ถามขึ้น “ ก่อนหน้านี้พวกเจ้าจับหมูป่ากันอย่างไร”
“ก่อนหน้านี้ทีมล่าสัตว์ได้ร่วมมือกันเลือกหมูป่าขนาดเล็กเพื่อโจมตี มันเป็นเรื่องโชคดีถ้าเราจะเจอหมูป่าสัก 1 หรือ 2 ตัวหากพบจำนวนมากพวกเราจะอ้อมหลบไปเท่านั้น!”
พูดมาถึงตรงนี้เขาก็หันไปหา มู่เฟิง
“ ข้าได้ยิน ซั่วเฟิง บอกว่ามีหมูป่าภูเขาตะวันออกมากกว่า 40 ตัวงั้นหรือ?”
“ใช่อย่างน้อยก็ประมาณ 40 ตัว!”
“เยอะขนาดนั้นมันอาจจะอันตรายเกินไปหรือเปล่า?” หมิงกวง มองไปที่ มู่เฟิง อย่างลังเล ที่จริงแล้วตามความหมายของเขา หมูป่ากลุ่มใหญ่ขนาดนี้ ไม่ต้องคิดเลย ต้องจับไม่ได้อย่างแน่นอน แต่ มู่เฟิง กลับพูดว่าเขามีวิธีที่จะจับมัน ตอนนี้ไม่ใช่แค่ หมิงกวง เท่านั้นแม้แต่หลี่หูและคนอื่นๆก็คิดเช่นเดียวกัน
มู่เฟิง พยักหน้า “ อันตรายย่อมมีแน่นอน ข้ามาหาท่านเพื่อปรึกษาหาวิธีจับหมูป่า”
หมิงกวง แบมือ “ก่อนหน้านี้พวกเรามากกว่า 50 คนจับได้ครั้งละ 2-3 ตัวเท่านั้น หากไม่ระวังอาจได้รับบาดเจ็บได้ ไม่รู้ว่าจะจับพวกมันยังไง”
มู่เฟิง ขมวดคิ้ว เขาคิดถึงผลลัพธ์เช่นนี้ขึ้นมาเช่นกันเขาถามอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นท่านลองช่วยกันคิดว่าพื้นที่ที่มีหมูป่าอยู่มีลักษณะเป็นอย่างไรแล้วค่อยมานั่งคิดกัน?”
หมิงกวง พยักหน้า “ ไม่มีปัญหาขอเวลาข้า 2 วันข้าจะหาพื้นที่ที่อยู่ของมัน”
“งั้นก็ดี!” มู่เฟิง พยักหน้า “งั้นก็ดีภายใน 2 วันนี้เจ้าไปที่ภูเขาตะวันออกเพื่อหาลักษณะนิสัยของหมูป่า นำ ซั่วเฟิง ไปด้วยแล้วยังมีคนอื่นเก็บผักที่ข้าได้ทำเครื่องหมายเอาไว้หลังจากนั้นอย่าลืมเก็บเห็ดกลับมาด้วย”
“ผักชีฝรั่งให้ขุดรากกลับมา ข้าจะปลูกพวกมันในเผ่า”
“ได้! ท่านได้โปรดวางใจ!” หมิงกวง ให้คำมั่นว่าจะยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง
มู่เฟิง กลับมาว่างอีกครั้งและคิดถึงวิชารักษาธาตุไม้อีกครั้ง
“ไม่ได้ ต่อให้ไปจับหมูป่าได้ก็ต้องใช้เวลาอีก 2 วันตอนนี้ไม่สามารถแลกเปลี่ยนคะแนนได้!” มู่เฟิง รู้สึกกังวลมาก หลังจากนั้นเขาก็ตบไปที่หน้าผากตัวเองแล้วสื่อสารกับระบบทันที
“ระบบเข้าสู่หน้าจอภารกิจ!”
ระบบเด้งหน้าภารกิจขึ้นมาทันที
มู่เฟิง ถามในใจ “มีงานเกี่ยวกับเครื่องมือการผลิตหรือไม่!”
ระบบเด้งขึ้นมาเป็นหน้าจอย่อยซึ่งทั้งหมดเกี่ยวกับงานสร้างเครื่องมือ
“ไอ้ชิบ!”มู่เฟิง อุทานออกมา
“เยอะขนาดนี้เลยหรอ!”
เขามองไปที่ภารกิจที่เขาเคยทำ
“ภารกิจ: สร้างลูกกลิ้งสำเร็จ 100 คะแนน!”
“ช่างน้อยนัก!” มู่เฟิง คร่ำครวญในใจ
“เนื่องจากวิธีทำและเครื่องมือของการขุดบ่อถูกแลกออกมาจากระบบดังนั้นความสำเร็จจึงน้อยลง หากกระบวนการผลิตทั้งหมดทำด้วยตัวเองจะได้คะแนนความสำเร็จสูงขึ้น!”
“แบบนี้นี่เอง!” มู่เฟิงประหลาดใจ
“ถ้าข้าทำชุดโต๊ะเก้าอี้และมานั่งด้วยตนเองข้าจะได้รับคะแนนความสำเร็จมากน้อยเพียงใด!”
“200 คะแนน!”ระบบตอบ
“แล้วพวกเครื่องปั้นดินเผาล่ะ?”
“ 500คะแนน!”
“นี่…” มู่เฟิง รู้สึกประหลาดใจและสงสัย
“ทำไมถึงแตกต่างกันขนาดนี้?” ระบบตอบว่า “คำตอบทั้งหมดที่ได้จากระบบจะขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมและเงื่อนไขของคุณ จากปัจจุบันความยากลำบากในการทำโต๊ะและเก้าอี้ม้านั่งต่ำกว่าเครื่องปั้นดินเผา!”
“ในทำนองเดียวกันการเกิดขึ้นของเครื่องปั้นดินเผาในประวัติศาสตร์ไม่ได้มีเพียงเครื่องมือสำหรับสินค้าแต่ยังมีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อสุนทรียศาสตร์วัฒนธรรมและงานฝีมือสำหรับคนรุ่นหลัง”
“เข้าใจแล้ว!” มู่เฟิง พยักหน้า ขณะเดียวกันในใจก็เข้าใจถึงมาตรฐานการตัดสินความสำเร็จของระบบ
“ถ้าเช่นนั้น ข้าสามารถทำโต๊ะเก้าอี้มานั่งได้ก่อนแล้วค่อยว่ากันทีหลัง!” หลังจากพูดเสร็จเขาก็รีบไปหาไม้ในเผ่าทันที แต่ปัญหาก็คือไม่มีไม้ที่เหมาะสมสำหรับทำเฟอร์นิเจอร์ในชนเผ่า เขาคิดไปคิดมาจึงเดินไปหาหลี่หูและหวังว่าเขาจะรู้ว่าไม้แห้งอยู่ที่ไหน
หลี่หูกำลังพูดคุยอยู่กับชิงหยาและหงหยาเมื่อเห็น มู่เฟิง เดินมาก็รีบเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า
“ หัวหน้าเผ่า!”
ชิงหยาและหงหยาก็รีบแสดงความเคารพ “หัวหน้าเผ่า!”
มู่เฟิง โบกมือ “ เรียกข้าว่า มู่เฟิง ก็พอ!”
พูดจบเขาก็หันไปมองหลี่หู “ท่านลุงที่ไหนจะมีไม้แห้งและแข็งแรงบ้าง?”
“ ไม้แห้งนั้นหรือ?”หลี่หูแปลกใจ
“ไม่แห้งล้วนถูกผ่าเป็นฟืนในเผ่า ท่านต้องการอะไร?”
“ถ้าอยากใช้พวกมันเป็นโต๊ะและเก้าอี้!” มู่เฟิงยิ้ม
“โต๊ะ เก้าอี้อย่างนั้นหรอ?” หลี่หูถามอย่างแปลกใจ “มันคืออะไร?”
“มันคือสิ่งของที่จะเอามาใช้ โต๊ะสามารถวางของได้ เก้าอี้สามารถใช้นั่ง!”
หลี่หูขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่นานแต่ก็ไม่เข้าใจว่า มู่เฟิง พูดอะไรจึงได้แต่พูดตามตรงว่า “ ไม้แห้งมักถูกรวบรวมโดยผู้หญิงในเผ่า จริงสิ ไป๋หยา กับแม่ของนางเองก็เก็บไม้แห้งมา ถ้ายังไงข้าจะไปเรียก ไป๋หยา ให้มาหาท่าน”
“ดี!” มู่เฟิง พยักหน้า
ในเวลาเดียวกันก็คิดถึง “คะแนนความสำเร็จ 100 คะแนนกำลังใกล้เข้ามาแล้ว!”