ตอนที่ 24 : แร่เหล็ก
“ เสี่ยวหยางเจ้าลองทำลายหินดู ! ” เถาเถาอดใจไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา
หยางเฉินกำหมัดแน่นและเหวี่ยงหมัดไปมา หลังจากที่ทดลองต่อยไปหลายครั้ง เขาก็ได้เอาหินเพชรออกมาจากแหวนมิติกว่า 14 ก้อน เมื่อเถาเถาเห็นเอาหินออกมากว่า 14 ก้อน เขาก็อดไม่ได้ที่จะสีหน้าเปลี่ยนไป ‘เจ้าเด็กนี่ไม่มั่นใจเกินไปหน่อยรึ ?’
หลังจากที่วางหินลงกับพื้น หยางเฉินก็ถูหมัดของตัวเองแล้วสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ เขาได้ก้าวออกไปก่อนจะต่อยเข้าใส่หิน พลังของหมัดได้ทะลุหินก่อนที่ 1,2...ไปเรื่อยๆ ก่อนที่มันจะไปหมดที่หินก้อนที่ 12 จากนั้นพลังก็ได้หายไป
‘ ฟิ้ว ! 12 ก้อน ’ เถาเถาถึงกับต้องตกใจอีกครั้ง เพราะเจ้านายคนเก่าของเขาทำลายหินได้แค่ 9 ก้อนเท่านั้นเมื่ออยู่ที่ขั้น 4
หยางเฉินกำหมัดแน่นและหัวเราะออกมา “ ด้วยความแข็งแกร่งของข้าในตอนนี้แล้ว มันเพียงพอที่จะเอาชนะหลิวหยูได้ แต่เชินเจียนเซียวเป็นเด็กที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองลั่วเซีย เขาแข็งแกร่งอย่างมาก และข้าก็ไม่เชื่อว่าความแข็งแกร่งของเขาจะมีแค่เท่าที่เห็นภายนอก !”
เขามั่นใจแล้วว่าจะเอาชนะหลิวหยูได้ แต่เชินเจียนเซียวนั้นอยู่ขอบเขตกำลังภายในขั้น 9 และกำลังจะขึ้นไปขอบเขตธุลี หากหยางเฉินไม่มีกระบี่อัสนีโลกันตร์อยู่กับตัวแล้ว เขาก็ไม่มั่นใจว่าจะเอาชนะเชินเจียนเซียวได้
แต่ในตอนนั้นสีหน้าของหยางเฉินก็เปลี่ยนไป เขามองไปยังศพของอสูรหมูที่โดนฟันเป็นสองส่วน มันเหมือนจะมีหินขนาดเท่ากับไข่อยู่ในซากศพนั้นและกำลังส่องแสงสีม่วงหม่นออกมา
หมูตัวนี้มีความสามารถในการขุดแร่ใต้ดิน เหตุผลที่ว่าทำไมร่างของพวกมันถึงแข็งแกร่งก็เป็นเพราะพวกมันกินแร่ไปจำนวนมาก หินนี่น่าจะเป็นแร่ที่หมูตัวนี้กินเข้าไป เมื่อเถาเถาเห็นสายตาของหยางเฉิน เขาก็บินเข้ามาและหยิบหินนั้นขึ้นมาทันที
‘ กินแร่งั้นรึ ’ หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอย่างขมขื่น ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่อาจจะทำอะไรมันได้ กลับเป็นว่าหมูนี่กินแร่เข้าไป
ตอนนั้นสีหน้าของเถาเถากลับเปลี่ยนไป “ มันคือแร่เหล็ก !”
หยางเฉินหันกลับไปมองเถาเถาและถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “ แร่เหล็กคืออะไรกัน ? ”
“ แร่ชนิดนี้เป็นวัสดุที่ดีสำหรับการสร้างเครื่องมือขึ้นมา มันช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับสมบัติได้” เถาเถาเลียปากและพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “ ร่างของข้าได้รับความเสียหายอย่างหนักจนไม่อาจจะใช้ความสามารถหลาย ๆ อย่างได้ หากข้าได้กินแร่นี้เข้าไปจำนวนมากแล้ว บางทีข้าอาจจะฟื้นฟูความสามารถบางอย่างกลับมา”
“ เถาเถา เจ้าคิดจะกินแร่นี่งั้นรึ !” หยางเฉินบอกได้ว่า ถึงเถาเถาจะยังไม่ได้ฟื้นฟูพลังกลับมาก็ยังแกร่งได้ถึงเพียงนี้ และหากเถาเถาฟื้นฟูพลังกลับมาได้เต็มที่ งั้นเขาจะแข็งแกร่งได้ถึงระดับไหน
เถาเถากลอกตาใส่หยางเฉิน “แร่ก้อนเล็ก ๆ นี้แทบจะไร้ค่าถึงจะกินมันไปก็ตาม !”
“ แล้วเจ้าจะดีใจไปทำไม ?" หยางเฉินฮึดฮัดออกมา “ หากหมูนี่ไม่ตาย เราก็ไม่รู้ว่ามีแร่อยู่ และแม้ว่ามันจะตายไปแล้ว แต่เราก็อาจจะหาแร่พวกนี้พบ”
เถาเถามองไปที่แร่ในมือแล้วพึมพำออกมา “ น้ำย่อยบนแร่นี้มีน้อย มันยังไม่โดนย่อย นั่นก็หมายความว่ามีแร่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่”
“ ถูกแล้ว หมูอาจจะเพิ่งกินแร่นี่ไปได้ไม่นาน” พูดไปแล้วหยางเฉินก็ต้องคิ้วขมวด “ แต่หากมันมีแร่เหล็กแค่ก้อนเดียวล่ะ ? ”
“ สบายใจได้มันไม่มีทางที่จะมีก้อนเดียวได้ ลองออกไปหาดูรอบ ๆ กันเถอะ” เมื่อพูดจบ เถาเถาก็ได้กลับเข้าไปในพู่กันและพุ่งไปที่เอวของหยางเฉินทันที
หยางเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องค้นหาแร่รอบ ๆ ตามที่เถาเถาบอกมา ยังไงซะหากความแข็งแกร่งของเถาเถาฟื้นฟูกลับมาได้ มันก็ยิ่งจะช่วยเขาได้มากขึ้นไปอีก
ในอีกด้าน..เทียนหลินและหลงฉียังคงออกค้นหาเขาในป่าอยู่ และหากเขาโดนพบตัวในตอนนี้เดาว่าคงต้องตาย
ตอนที่หยางเฉินมาถึงหุบเขาก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากพู่กัน “ เสี่ยวหยางข้ารู้สึกได้ถึงคลื่นพลังของแร่เหล็ก มันน่าจะอยู่ในหุบเขานี้”
“ ทำไมข้าไม่ได้กลิ่น ?” หยางเฉินลูบจมูกราวกับจะลองดมกลิ่นน้ำย่อยบนแร่
“ ดมกะผีสิ !ข้ารับรู้ได้ถึงแร่เหล็กเพราะข้ามีแร่เหล็กจำนวนมากในตัว เจ้าจะมาได้กลิ่นแร่เหล็กได้อย่างไร !” ตอนนั้นเถาเถาเกือบจะตบหัวหยางเฉินไปแล้ว
หยางเฉินยิ้มออกมา เขาหันกลับไปมองหุบเขามันมีต้นไม้และพุ่มไม้จำนวนมาก แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของแร่อยู่เลย
“ ไม่ต้องมอง เจ้าไม่เห็นหรอก แร่เหล็กน่ะอยู่ในถ้ำ และตอนนี้ถ้ำก็ถูกปิดเอาไว้” พู่กันลอยออกมาและพุ่งไปที่ด้านในหุบเขา หยางเฉินจึงรีบใช้ก้าววายุอสนีตามไปทันที
หลังจากที่เดินทางมาได้ไม่ไกลนัก พู่กันก็หยุดลง หึ่ง..หึ่ง !พู่กันสะบัดออกไปกว่าสองครั้งและตัดไปที่กำแพงดิน ทันใดนั้นกำแพงดินก็ระเบิดออกมาทันที ก่อนจะมีแสงสว่างจ้าออกมา
หลังจากที่แสงนั้นส่องสว่างออกมา ก็มีคัมภีร์ลอยขึ้นมาในอากาศ มันมีรอยตัดที่ตัวคัมภีร์สองรอย เมื่อมองไปที่กำแพงดินอีกครั้งก็พบว่ามีถ้ำโผล่มา ถ้ำนี้ทั้งมืดและลึก ไม่รู้เลยว่ามันลึกแค่ไหน แต่มีรอยเท้าอยู่รอบ ๆ ปากถ้ำ มันมีทั้งรอยกรงเล็บสัตว์และรอยเท้าของคน
“ เถาเถา นี่มันอะไรกัน ?” หยางเฉินมองไปยังคัมภีร์ที่ลอยอยู่ตรงหน้าด้วยความตะลึงและแปลกใจ
“ นี่เรียกว่ายันต์เงา มันใช้สร้างภาพลวงตา ราคาของมันไม่ใช่น้อย ๆ ข้ากลัวว่าถึงจะมีเงินเป็นล้าน ก็ไม่อาจจะซื้อมันได้” เถาเถาอธิบายออกมา
“ ยันต์เงางั้นรึ ? “ หยางเฉินเผยสีหน้าแปลกใจออกมา มันมีของวิเศษแบบนี้อยู่ด้วย ‘มันสร้างภาพลวงตาให้สาวงามโผล่มาตรงหน้าได้รึไม่นะ‘ เมื่อคิดแบบนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะน้ำลายยืดออกมา
“ มันต้องมีแร่เหล็กอยู่ด้านในเป็นแน่ เร็วเข้า รีบเข้าไปด้านใน !” เสียงที่ตื่นเต้นของเถาเถาดังขึ้นมาจากพู่กัน ฟรืด ! เขาพุ่งเข้าไปในถ้ำด้วยความร้อนใจ โดยไม่เห็นสีหน้าหื่นกามของหยางเฉินแม้แต่น้อย
“ รอข้าด้วย !” เมื่อเห็นว่าเถาเถาเข้าไปในถ้ำ หยางเฉินก็หยุดคิดเพ้อฝันแล้วรีบตามเข้าไปทันที
ในถ้ำนั้นหยางเฉินได้เดินลัดเลาะไปตามพู่กัน เขาไม่รู้เลยว่าเลี้ยวมากี่ครั้งแล้ว หยางเฉินได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ ออกมาแล้วพึมพำในใจ‘ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ มันเป็นปกติที่เขาจะหลงของเล่นใหม่ๆ‘
แต่ในตอนนั้น กลับมีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากด้านใน “ ศิษย์น้อง มีแร่ตั้งมากมายที่นี่ เราโชคดีจริง ๆ ”
หยางเฉินและพู่กันพากันหยุดอย่างกะทันหัน เสียงของเถาเถาดังขึ้นมาในหูของหยางเฉินทันที “ อย่าเพิ่งวู่วาม เจ้าขี่ข้าเอาไว้เราจะค่อย ๆ เข้าไปข้างในกัน”
“ ขี่เจ้ารึ ? ค่อย ๆ เข้าไปงั้นรึ ? ” ปากของหยางเฉินกระตุก เขาได้แต่แอบถอนหายใจออกมา ‘เฮ้อ ข้ายังคิดแต่เรื่องแบบนั้นอยู่อีก ข้ายังเด็กอยู่ ไม่เหมาะสมเลยที่ข้าจะคิดเรื่องแบบนั้น ‘
ตอนที่หยางเฉินกำลังถอนหายใจออกมานั้น พู่กันก็ขยายขนาดขึ้นจนหนาพอ ๆ กับต้นขา เสียงของเถาเถาดังขึ้นมาในหูของหยางเฉินอีกครั้ง “ ขึ้นมา !”
หยางเฉินพยักหน้าและกระโดดขึ้นไปบนพู่กัน ก่อนที่พู่กันจะค่อย ๆ ลอยขึ้นแล้วบินขึ้นไปที่ระดับเพดานของถ้ำ ไม่นานพวกเขาก็บินมาถึงด้านในสุดของถ้ำได้
ถ้ำนี้มืดอย่างมาก เถาเถาและหยางเฉินก็ไม่ได้ส่งเสียงใด ๆออกมาเลย ดังนั้นคนที่เพิ่งหัวเราะเมื่อตะกี้ก็คงไม่รู้ถึงการมาของพวกเขา
หยางเฉินมองลงไปด้านล่างและพบว่าถ้ำนี้เต็มไปด้วยแร่สีม่วงหม่น มันมีแร่จำนวนมากอยู่ที่กำแพงของถ้ำ เมื่อดูด้วยสายตาแล้วเขาไม่รู้เลยว่ามันมีมากแค่ไหน
ที่ด้านในถ้ำนี้มีคนอยู่อีกสองคน เป็นหญิงสาวหนึ่งคนและบุรุษอีกหนึ่งคน ทั้งสองดูอายุประมาณ 20 ปี บุรุษสวมชุดสีขาวใบหูแหลม และมีใบหน้าสีเทา เขาต้องเป็นคนที่อันตรายแน่ ๆ หยางเฉินรู้สึกว่าเขาต้องระวังตัวจากชายคนนี้เอาไว้ให้มาก ส่วนหญิงสาวนั่นสวมชุดสีชมพู ชุดนั้นรัดไปตามทรวดทรงที่ดูอวบอิ่มของนาง ผมสีดำขลับ ผิวที่ขาวราวกับหิมะ ใบหน้าที่ดูงดงาม นางดูราวกับหญิงสาวที่โตเต็มที่แล้ว สายตาของนางราวกับจะช่วงชิงวิญญาณของผู้คนได้
“ สาวงาม !” หยางเฉินก้มลงไปมองที่คอของหญิงสาวและพบกับหน้าอกที่สะบึม จนทำให้เขาอดใจไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว เพราะแค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้คนอย่างเขาใจสั่นได้แล้ว
“ ศิษย์พี่เราจะไม่ไปหาอาจารย์รึ ?” เมื่อได้ยินเสียงของนาง หยางเฉินก็ต้องใจสั่นและขนลุกไปทั้งตัว เสียงนี้ช่างยั่วยวนจริง ๆ นี่นางคือสตรีที่เกิดมาพร้อมกับความน่าหลงใหลใช่หรือไม่ ?
“ อาจารย์และคนอื่นยุ่งอยู่ พวกเขาไม่มีเวลามาที่นี่ เราไม่อาจจะบอกเรื่องนี้กับพวกเขาได้” ชายหนุ่มในขุดขาวยิ้มออกมารอยยิ้มนี้ดูปลอมอย่างมาก มันดูน่าอึดอัดไม่น้อย
หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า‘ยุ่งอยู่รึ ? หากคิดจะเก็บแร่นี่ไว้คนเดียวทำไมต้องใช้ข้ออ้างเช่นนี้ด้วย ?’
“ ศิษย์พี่พูดถูก อาจารย์ยุ่งอยู่ เราไม่ควรไปรบกวนเขา” หญิงสาวในชุดชมพูยิ้มออกมา รอยยิ้มนี้ทำให้นางดูมีเสน่ห์ยิ่งกว่าเก่า
เมื่อหยางเฉินได้ยินคำพูดของนาง หยางเฉินก็อึ้งไปทันที เพราะนางไม่ใช่คนดีแบบที่เห็น
“ เสี่ยวหยาง พวกเขาอยู่ขอบเขตธุลี หากไม่ใช้เงินเพิ่ม งั้นคงเป็นปัญหาไม่น้อยที่จะฆ่าพวกเขาที่นี่” เถาเถาพูดกับหยางเฉิน
‘ฆ่ารึ ?‘ หยางเฉินมองไปยังหญิงสาวในชุดชมพู เขาอดไม่ได้ที่จะลังเล ‘คนสวยๆแบบนี้ฆ่าไปไม่เสียดายแย่รึ ?’
เมื่อเห็นท่าทีลังเลของหยางเฉิน เถาเถาก็ไม่รู้ว่าจะหัวเราะรึร้องไห้ดี ‘เด็กนี่อายุเท่าไหร่กัน ?เขาเหมือนจะอายุแค่15 ปีไม่ใช่รึ ?ทำไมถึงเริ่มสนใจหญิงสาวขึ้นมาแล้ว ?’
ในตอนนั้นบุรุษในชุดขาวก็หัวเราะและพูดขึ้น “ ศิษย์น้อง เจ้ารู้รึไม่ว่านี่อะไร ?” เขาพลิกฝ่ามือก่อนจะมีขวดหยกโผล่มาในมือของชายหนุ่ม
หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะมองตามหญิงสาวในชุดชมพู เถาเถาเองก็มองตามเช่นกัน จากนั้นนางก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “ ศิษย์พี่ นี่มันคืออะไรรึ ? ”
“ นี่เรียกว่าลมวสันต์ ตอนที่ข้าพบแร่ตะกี้ข้าได้เปิดขวดออกแล้วทั้งถ้ำก็เต็มไปด้วยลมวสันต์ มันไร้สีไร้รส ไม่แปลกเลยที่ศิษย์น้องจะไม่ได้กลิ่น” ชายในชุดขาวพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มราวกับผู้ชนะ ตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที
“ ข้าก็ไม่ได้กลิ่นงั้นรึ ?” สีหน้าของหยางเฉินเปลี่ยนไป เขาไม่รู้เลยว่ายาที่ลอยออกจากขวดนั้นได้เข้าไปในตัวของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ และตอนนี้มันก็ได้หลอมรวมเข้ากับยาสลายในตัวแล้ว แต่เพราะยาสลายนั้นคอยต้านเอาไว้ ยานี้จึงไม่ส่งผลกับเขาแม้แต่น้อย
“ ไม่ต้องกลัวไป หากเจ้าโดนวางยาพิษจริง ๆ เจ้าคงสลบไปนานแล้ว ข้ามีเป็นพันวิธีที่จะหายาแก้พิษให้กับเจ้า !” เถาเถาฮึดฮัดออกมา
หญิงสาวในชุดชมพูหน้าถอดสีทันที แต่หลังจากที่อึ้งไปได้ไม่นานนางก็รวบรวมสติได้ นางยิ้มออกมาและพูดขึ้น “ ศิษย์พี่ข้าไม่คิดจะแย่งแร่พวกนี้จากเจ้าหรอก”
ชายในชุดขาวค่อย ๆ เดินเข้าไปหานางแล้วพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ ศิษย์น้อง เมื่อเราอยู่ด้วยกันที่นี่แร่ที่เราได้มาเราก็ต้องแบ่งกันอยู่ดี เราควรจะแบ่งปันทุกอย่างที่มีต่อกัน”