ตอนที่ 25 : สัตว์อสูรขอบเขตปรมาจารย์
“ เจ้า....” นางหน้าแดงขึ้นมา ลมหายใจเริ่มปั่นป่วน หน้าอกของนางก็กระเพื่อมขึ้นลงเพราะแรงหายใจนี้
“ ศิษย์น้อง ลมวสันต์รสชาติเป็นยังไงบ้าง ?” ชายในชุดขาวหัวเราะออกมา เขาเดินไปข้างกายนางและยื่นมือไปกอดนางเอาไว้
นางอยากจะหลบแต่ตอนนั้นนางก็รู้สึกว่าอ่อนแรงจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ ตัวของนางร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างมาก และรู้สึกว่าตัวเองอยากจะถอดเสื้อผ้าออก ตอนที่นางยังไม่ทันได้เรียกสติกลับมา ชายชุดขาวก็กอดนางเอาไว้แน่น นางสะบัดตัวออกแต่กลับโดนฉีกแขนเสื้อจนเผยให้เห็นแขนที่ขาวเนียนของนาง
“ ไป่ซาน หากเจ้ากล้าทำอะไรข้า ข้า ฮัวเยว่นู สาบานว่าจะฆ่าเจ้า เจ้าต้องตาย !” นางหลบแล้วล้มลงไปกองกับพื้น ใบหน้าของนางแดงก่ำ สติเริ่มพร่ามัว
“ ตายรึ ? ข้าจะทำให้เจ้าอยากที่จะตายทีหลังเอง ฮ่าฮ่า...” ไป่ซานหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนี้ดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ
“ เดรัจฉาน !” เมื่อเห็นว่าไป่ซานเดินเข้าไปหาฮัวเยว่นู หยางเฉินก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา จากนั้นเขาก็พึมพำในใจ ‘ หญิงสาวที่งดงามเช่นนี้จะปล่อยให้สัตว์เดรัจฉานแบบนี้แตะต้องไปได้ยังไง แทนที่จะโดนคนอื่นแตะต้อง มาเป็นของข้าไม่ดีกว่ารึ ! ’
แคว่ก ! เสื้อผ้าของฮัวเยว่นูโดนไป่ซานฉีกออกจนเผยให้เห็นชุดด้านในและส่วนเว้าโค้ง แม้แต่หยางเฉินเองก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ‘ พระเจ้า ใหญ่โตอะไรเช่นนี้ เฮ้อ...ข้าจะเป็นคนดีแล้วช่วยเจ้าสักหน่อยก็ได้ ! ‘
เมื่อคิดแบบนั้นเขาก็บอกกับเถาเถา “ เถาเถา เร็วเข้า !”
‘ เจ้าเด็กน้อยบ้ากามนี่ หากเป็นผู้ชาย เขาคงไม่ช่วยแน่ๆ ! ‘ เถาเถาแอบก่นด่าหยางเฉินในใจ ฟรืด ! ตอนนั้นพู่กันได้โจมตีเข้าใส่ไป่ซานทันที ปลายที่แหลมคมของพู่กันได้แทงเข้าใส่ที่หว่างคิ้วของไป่ซานราวกับลูกธนู !
“ นี่...อาวุธจิต !” สีหน้าของไป่ซานเปลี่ยนไปทันที เขากลัวจนต้องถอยกลับมา เขาที่กำลังจะได้ระบายความอยากที่มีกลับต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ จึงทำให้ความหื่นกระหายที่มีได้หายไปในพริบตา ตอนนี้เขาคิดเพียงอย่างเดียวนั่นก็คือต้องหนีเอาตัวรอดไปก่อน
“ หนีรึ ? เจ้าจะหนีได้รึ ?” เถาเถาอดไม่ได้ที่จะฮึดฮัดออกมา หึ่ง ! ตอนนั้นพู่กันได้หดขนาดลงไปแล้วพุ่งเข้าหาไป่ซานอีกครั้ง !
“ เจ้าคิดจะฆ่าข้ารึ ?” เพราะขนาดของพู่กันที่ลดลงไปกะทันหัน จึงส่งผลให้หยางเฉินร่วงลงมา แต่เพราะเขาตกมาจากความสูงที่ไม่มากนัก จึงลงมาที่พื้นได้อย่างปลอดภัย
หยางเฉินที่เพิ่งร่วงลงมาก็โดนคนด้านหลังโอบเอาไว้ ก้อนเนื้อสองก้อนแนบชิดกับหลังของเขาพร้อมกับมีลมหายใจรดที่ต้นคอเบาๆ มันจึงทำให้เขาสติว้าวุ่นไปด้วย
เมื่อรู้สึกได้ถึงความอุ่นจากก้อนเนื้อทั้งสอง น้องชายของหยางเฉินก็ร้อนและแข็งขึ้นมาทันที เขาแอบสบถในใจ ‘พระเจ้า เจ้านี่ตื่นเร็วจริงๆ ! ’
“ ข้าอยาก..อยากจะ...” ตาของฮัวเยว่นูดูเหม่อลอย นางพึมพำออกมาเบาๆ แขนของนางก็กอดรัดหยางเฉินเอาไว้แน่น นางค่อยๆไถลตัวลงมาที่เป้าของหยางเฉินอยู่อย่างนั้น
“ สาวน้อย หากเจ้ายังทำเช่นนี้ต่อ เจ้ามีปัญหาแน่ ข้าไม่ใช่สุภาพบุรุษเท่าไหร่ !” หยางเฉินรีบหันหลังให้ทันที เขาอยากจะหยุด ฮัวเยว่นูเอาไว้ แต่ปากของนางกลับมาจูบที่ปากของเขาโดยไม่รู้ตัว
‘ นี่คือจูบแรกของข้า แต่ข้ากลับโดนคนอื่นขโมยมันไปง่ายๆแบบนี้น่ะหรือ ! ’ หยางเฉินอดทนต่อความหื่นกระหายที่มีและตบลงที่คอของฮัวเยว่นู จนทำให้ฮัวเยว่นูสลบไป
ดีที่หยางเฉินอยู่มาสองชีวิตแล้ว เขาจึงพอยับยั้งชั่งใจได้บ้าง แต่เขาก็เกือบจะทนไม่ไหวเช่นกัน หลังจากที่ประคองฮัวเยว่นู แล้ว หยางเฉินก็หันกลับมาแต่ก็ไม่พบกับพู่กันและไป่ซานอีกเลย
“ เถาเถา เจ้าอยู่ที่ไหนกัน ?” หยางเฉินตะโกนออกมาแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบใด ๆ จากเถาเถาเลย สีหน้าของเขาจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขากังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเถาเถา
ตูม ! ตอนนั้นเองถ้ำก็เกิดการสั่นไหวขึ้นมา หินได้ร่วงลงมาจากเพดานถ้ำ หยางเฉินมองไปรอบๆก่อนจะพบกับร่างขนาดใหญ่ที่ปรากฏตัวขึ้นมาด้านนอกถ้ำ มันสูงกว่า 10 เมตร และแผ่คลื่นพลังที่น่ากลัวออกมา
“ เถาเถา !” หยางเฉินเห็นพู่กันบินไปรอบๆสัตว์อสูร ปลายของพู่กันเข้าโจมตีมันอย่างต่อเนื่องจนทำให้เกิดรอยแผลนับไม่ถ้วน ..พู่กันและร่างของสัตว์อสูรปะทะกันพร้อมกับประกายไฟที่กระจายไปโดยรอบ
แต่สิ่งที่ทำให้หยางเฉินตกใจก็คือพู่กันนั้นกลับไม่อาจจะเฉือนร่างของสัตว์อสูรตัวนี้ได้เลย มันแค่ทำให้เกิดรอยแผลเล็กๆน้อยๆเท่านั้น ร่างของสัตว์อสูรนี่แกร่งแค่ไหนกัน? มันไม่ได้อยู่ในระดับที่หยางเฉินจะคาดถึง
สัตว์อสูรตัวนั้นได้พุ่งเข้ามาในถ้ำทันที จนทำให้หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “ อสูรหมู !”
‘ อสูรหมูตัวใหญ่กว่า 10 เมตรเลยรึ ? นี่คือสัตว์อสูรขอบเขตปฐพีจริงๆงั้นรึ ? ‘ สีหน้าของหยางเฉินเปลี่ยนไปทันที สัตว์อสูรระดับนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะจัดการได้
“ เสี่ยวหยาง มันอยู่ขอบเขตปรมาจารย์ ข้าจะขวางมันไว้ เจ้ารีบออกจากถ้ำไป !” พู่กันบินมาตรงหน้าของหยางเฉิน พร้อมกับชี้ปลายพู่กันไปที่อสูรหมู
“ สัตว์อสูรขอบเขตปรมาจารย์ !” หยางเฉินสีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง ‘ที่นี่มีถึงสัตว์อสูรขอบเขตปรมาจารย์ มันเท่ากับผู้บ่มเพาะขอบเขตปรมาจารย์ได้เลย ’
กรร ! อสูรหมูได้กระโดดขึ้น ก่อนจะใช้กรงเล็บฟันเข้าใส่หยางเฉินจนเกิดเสียงตัดอากาศดังขึ้นมา
พู่กันขยายขนาดขึ้นและเปลี่ยนเป็นพู่กันที่ยาวกว่า 10 เมตร ปลายพู่กันได้แทงออกไปใส่กรงเล็บราวกับดาบ ในเวลาเดียวกันด้านในพู่กันนั้น เถาเถาก็ยังใช้เงินไปอย่างต่อเนื่อง
อสูรหมูเหมือนจะรู้ถึงความคมของพู่กัน เมื่อเห็นว่าพู่กันแทงเข้ามา มันก็รีบดึงกรงเล็บกลับ ในเวลาเดียวกันกรงเล็บอีกข้างก็หลบพู่กันแล้วเฉือนเข้าใส่ตัวพู่กัน !
เมื่อเห็นโอกาสนี้ หยางเฉินก็รีบใช้ก้าววายุอสนีเพื่อหนีออกไปนอกถ้ำทันที เขาเดาออกว่าทำไมอสูรหมูถึงได้โจมตีเขาเช่นนี้ ก็เป็นเพราะแร่เหล็กในถ้ำเป็นอาหารของมัน
หยางเฉินหนีออกมาพร้อมกับฮัวเยว่นูที่อยู่ในอ้อมแขน แม้ว่าเขาจะอยู่ห่างจากพู่กันและอสูรหมูแล้ว แต่เขาก็ยังได้ยินเสียงคำรามและเสียงจากการต่อสู้ดังชัดเจน
‘ เงินกว่า 8 แสนเหรียญนี้เพียงพอที่จะให้เถาเถาใช้โจมตีได้ 10 ครั้ง ไม่รู้เลยว่าเถาเถาจะหนีออกมาได้รึไม่ ?’ หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะแสดงสีหน้ากังวลออกมา
แต่ตอนนั้นกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านนอกถ้ำ “ เด็กน้อย เจ้ามั่นใจรึว่ามันเป็นอาวุธจิตที่โจมตีเจ้า ?”
สีหน้าของหยางเฉินเปลี่ยนไปทันที “ มีปัญหาแล้ว ดูเหมือนว่ามีคนมาที่นี่ !”
“ใช่ขอรับ สิ่งที่โจมตีข้าเป็นอาวุธจิต มันกำลังสู้กับอสูรหมูอยู่ ไม่งั้นแล้วข้าคงไม่อาจจะหนีออกมาได้” นี่กลับเป็นเสียงของไป่ซาน และเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงหนีจากพู่กันไปได้ก็เพราะอสูรหมูตัวนี้ได้เข้ามาขวางเอาไว้
“ อสูรหมูรึ ?” เสียงเดิมดังขึ้นมาอีกครั้ง
“ ขอรับ มันคืออสูรหมูขอบเขตปรมาจารย์ อาวุธจิตนั้นดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหาย ไม่งั้นแล้วอสูรหมูคงโดนฆ่าไปนานแล้ว” ที่ด้านนอกถ้ำนั่นยังมีอีกคนอยู่ด้วย เสียงนี้แหบแห้งเล็กน้อย
“ ถูกแล้ว อสูรหมูที่แกร่งที่สุดในภูเขาวูชานอยู่ขอบเขตปรมาจารย์” ชายคนแรกพูดขึ้นมา
“ เด็กน้อย เพื่อไว้หน้าอาจารย์ของเจ้า เจ้ารีบไปได้แล้ว !” ชายหนุ่มเสียงแหบแห้งฮึดฮัดออกมา “ หากเจ้ากล้าบอกเรื่องนี้กับใคร แม้แต่อาจารย์ของเจ้าก็ไม่อาจจะช่วยเจ้าได้”
“ ได้ ได้ ได้ ข้าขอตัวก่อน !” ตอนที่พูดนั้น ไป่ซานก็เหมือนจะรีบวิ่งออกไป
เมื่อได้ยินแบบนั้นสีหน้าของหยางเฉินก็บิดเบี้ยวไป หากสองคนนี้เข้ามาในถ้ำ เถาเถาคงตกที่นั่งลำบาก เขาต้องทำยังไง ? ความแข็งแกร่งของสองคนนี้ดูเหมือนว่าจะแกร่งอย่างมาก หากไม่มีเงินแล้ว เถาเถาคงไม่อาจจะรับมือสองคนนี้ได้
‘ ไม่ว่าจะได้ผลรึไม่แต่ก็ต้องเสี่ยง ! ’ หยางเฉินไปหาที่ซ่อนให้กับฮัวเยว่นู หลังจากนั้นเขาก็ใส่หน้ากากปลอมตัวเป็นเสี่ยวหมิง
ตอนที่ปลอมตัวเป็นเสี่ยวหมิงนั้น สองคนก็เข้ามาในถ้ำ หลังจากที่หยางเฉินได้ยินเสียงเท้าเดินเข้ามา เขาก็ฮึดฮัดออกมา “ พวกเจ้าสองคนไม่ต้องเข้ามา หัวหน้าหน่วยทลายอสูรอยู่ด้านใน หากพวกเจ้าอยากจะมีชีวิตต่อ พวกเจ้าควรรีบออกจากที่นี่ไปเสีย !”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน สีหน้าของทั้งสองก็เปลี่ยนไปทันที “ หน่วยทลายอสูร !”
ชายวัยกลางคนทั้งสองนั้น คนหนึ่งมีใบหน้าเหมือนกับคนจีน ส่วนอีกคนใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครา ทั้งสองคือคนที่ตาม หยางเฉินมา และแน่นอนว่าพวกเขาไม่รู้ว่าคนที่พวกเขาไล่ตามมานั้นคือหยางเฉิน
‘ หน่วยทลายอสูรจัดการกับอาวุธจิตได้แล้วรึ ? ’ ทั้งสองคนมองหน้ากันแล้วครุ่นคิด
“ กลับเป็นสหายจากหน่วยเซียวเทียนนี่เอง หัวหน้าสั่งให้ข้าคุ้มกันที่นี่ หวังว่าพวกเจ้าสองคนจะไว้หน้าหัวหน้าและรีบออกจากที่นี่ไปเสีย ไม่งั้นแล้วข้าคงไม่อาจจะหาข้อแก้ตัวกับหัวหน้าได้” หยางเฉินมองไปยังทั้งสองคน เขายิ้มออกมาโดยไม่ได้แสดงความกังวลออกมาแม้แต่น้อย แต่อันที่จริงแล้วที่แผ่นหลังของเขาในตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“ กลับเป็นว่าหัวหน้าของหน่วยทลายอสูรอยู่ที่นี่ด้วย เราสองคนคงต้องขอตัวก่อน หวังว่าสหายจะทักทายเขาแทนเราด้วย” ชายคนแรกรู้ว่าหากเขาเข้าไปในถ้ำตอนนี้ เมื่อเขาขัดขวางหัวหน้าหน่วยทลายอสูรในการจัดการกับอาวุธจิต งั้นทั้งสองคงไม่พบกับจุดจบที่ดีสักเท่าไหร่
“ ข้าจะบอกหัวหน้าให้เอง” หยางเฉินหัวเราะออกมา
ทั้งสองคนยิ้มออกมา จากนั้นก็หันกลับแล้วเดินออกมา แต่ตอนนั้นกลับมีเงาหนึ่งพุ่งมาจากด้านนอก เงานั้นได้พุ่งมาเกาะที่ไหล่ของชายคนแรก มันกลับเป็นอินทรีทมิฬ !
หลังจากที่อินทรีร้องออกมา มันก็ได้บินขึ้นและกระพือปีกก่อนจะบินเข้าไปในถ้ำ สีหน้าของทั้งสองคนเปลี่ยนไปทันที “ รึว่าสามคนนั้นโดนฆ่าโดยหน่วยทลายอสูร ?”
ทั้งสองพากันหันกลับ ตอนที่หันกลับมานั้นพวกเขาก็พบว่าอินทรีได้พุ่งเข้าไปหาเสี่ยวหมิงแล้ว หยางเฉินที่ปลอมเป็นเสี่ยวหมิงไม่ทันได้ตั้งตัว เขาจึงได้ใช้กรงเล็บมังกรออกมาข่วนเข้าใส่อินทรีทันที !
อินทรีไม่มีโอกาสแม้แต่จะหลบ นิ้วทั้งสามของหยางเฉินฟันเข้ามาที่อกของมันจนมีเลือดและขนกระจายออกไปทั่ว
“ เด็กนั่น !” สีหน้าของทั้งสองเปลี่ยนไปอีกครั้ง
ชายคนแรกมองไปที่หยางเฉินด้วยสายตาเย็นชาและถามขึ้น “ เจ้าฆ่าสมาชิกสามคนของหน่วยเซียวเทียนรึไม่ ?”
แม้ว่าหยางเฉินจะอึ้งในใจแต่ก็ยังแสดงสีหน้าเฉยเมยออกมาอยู่ดี “ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดถึงอะไรกัน ข้าอยู่กับหัวหน้ามาโดยตลอด ข้าไม่เคยฆ่าคนจากหน่วยเซียวเทียนเลย”