ตอนที่ 26 : ความสิ้นหวัง
“ หากเจ้าไม่ได้ฆ่าพวกเขา แล้วมีคัมภีร์สัญญาของหน่วยเซียวเทียนอยู่กับตัวได้อย่างไร ?” ชายคนแรกพูดขึ้นมา
‘ มันต้องเป็นกระเป๋าของสามคนนั้นแน่ ! ’ เมื่อคิดแบบนั้น หยางเฉินก็แสร้งทำเป็นสับสน “ คัมภีร์สัญญางั้นรึ ? ข้าจำได้ว่าตอนนั้นหัวหน้าบอกข้าว่าให้อยู่ที่นี่ ก่อนจะให้กระเป๋าสามใบนั้นแก่ข้า และบอกว่านี่คือรางวัลของข้า ”
“ เป็นฝีมือของหัวหน้าหน่วยทลายอสูรงั้นรึ ?” สีหน้าของทั้งสองเปลี่ยนไปทันที
และในตอนนั้นก็กลับมีเสียงร้องดังขึ้นมา “ อึก ...”
เมื่อได้ยินเสียงนี้สีหน้าของหยางเฉินก็เปลี่ยนไป ชายทั้งสองมองไปยังที่มาของเสียง ที่ด้านหลังหินงอกของถ้ำ เสียงร้องนั้นกลับดังขึ้นมาเรื่อยๆ
ชายวัยกลางคนทั้งสองพากันก้าวออกไป ทั้งสองกำลังจะเดินเข้าไปหาที่มาของเสียง แต่ทันใดนั้นหยางเฉินก็มาขวางหน้าและพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ พวกเจ้าสองคน สตรีนางนั้นเป็นของหัวหน้าข้า พวกเจ้าไม่ควรเข้าไปยุ่ง ”
“ เป็นผู้หญิงของหัวหน้าเจ้างั้นรึ ?” ทั้งสองคนสีหน้าเปลี่ยนไปและมองไปที่หยางเฉิน ชายคนแรกก้าวเข้ามาต่อแล้วฮึดฮัดออกมา “ ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็บอกข้าที่ว่าสตรีนางนั้นเป็นใคร”
“ ภรรยาของหัวหน้า” หยางเฉินรู้สึกว่าแผนการของเขาคงจะแตก แต่ก็ยังแสดงสีหน้าเยือกเย็นออกมาอยู่ดี
“ ฮ่าฮ่า น้องชาย เจ้าเป็นคนของหน่วยทลายอสูรจริงๆรึ ? เจ้าไม่รู้รึไงว่าหัวหน้าหน่วยทลายอสูรไม่ได้สนใจสตรี ?” ชายคนที่สองที่หน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราฮึดฮัดออกมา “ เจ้าเป็นใครกันแน่ ? เจ้ากล้ามาหลอกเราสองคนได้อย่างไร ?”
‘ ข้าเป็นพ่อพวกเจ้าไง ! ’ หยางเฉินสบถในใจ เขาดึงกระบี่ออกมาจากด้านหลังแล้วฟันเข้าไปที่เพดานถ้ำ ดาบปราณได้ฟันเข้าใส่เพดานถ้ำจนมีหินร่วงลงมาใส่ทั้งสองคนทันที
“ ฮึ่ม ! คิดจะหาเรื่องกันรึ !” ชายทั้งสองแสดงท่าทีไม่พอใจออกมา ชายคนแรกได้ยกมือขึ้นแล้วสะบัดมือออกไปเบาๆ และไม่ว่ามือของเขาจะผ่านไปที่ไหนก็มีไฟลุกไหม้ขึ้นมที่นั่น หินที่ตกลงมาโดนเผาไปในทันที
‘ บัดซบ เขาแกร่งเกินไป ข้าควรจะหนี ’ หยางเฉินแอบกลืนน้ำลายและหันกลับเพื่อที่จะหนีออกไป แต่ชายคนที่สองก็ได้มาขวางทางเขาเอาไว้
“ น้องชาย ด้วยความแข็งแกร่งที่เจ้ามีแล้วเจ้าไม่อาจจะฆ่าคนของหน่วยเซียวเทียนได้ บอกมาว่าเจ้าได้กระเป๋าพวกนั้นไปได้อย่างไร ?” ชายคนที่สองถามขึ้นมา
“ เฮ้อ พอถึงตอนนี้ข้าก็คงได้แต่บอกความจริง มีสองคนที่ฆ่าพวกเขา คนหนึ่งใส่ชุดสีแดง มีคำว่าไฟอยู่ที่หลัง อีกคนใส่ชุดสีเขียว มีคำว่าสายฟ้าอยู่ที่ด้านหลัง แต่ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร” หยางเฉินถอนหายใจออกมา “ ตอนที่ข้าซ่อนตัวอยู่ใกล้ๆ หลังจากที่ทั้งสองได้ฆ่าพวกเขาและจากไป ข้าก็ได้แอบเก็บกระเป๋าของพวกเขามา”
“ พวกเขานั่นเอง !” ชายคนที่สองสีหน้าไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
“ ที่ผ่านมาเด็กคนนี้พูด 10 ประโยคแต่เป็นเท็จกว่า 9 เจ้าคิดว่าเขาจะพูดความจริงงั้นรึ ?” ชายคนแรกโผล่มาที่ด้านหลังของหยางเฉินแล้วยื่นมือเข้ามาเพื่อที่จะจับคอของหยางเฉินเอาไว้
เมื่อรับรู้ได้ถึงลมจากทางด้านหลัง หยางเฉินก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาอยากจะหลบแต่อีกก็ฝ่ายรวดเร็วเกินไป ด้วยความแข็งแกร่งของเขาแล้ว เขาไม่อาจจะหลบได้ทัน
ฟรึบ ! พลังได้พุ่งออกมาจากด้านนอกถ้ำและฟันเข้าใส่มือของชายคนแรก ด้วยความเร็วที่เหนือกว่า สีหน้าของชายคนแรกก็เปลี่ยนไปทันที เขาต้องดึงมือกลับ
หยางเฉินรีบใช้ก้าววายุอสนีกระโดดขึ้น ในเวลาเดียวกันก็มีบางอย่างพุ่งออกมาจากด้านในถ้ำ ตอนที่บินมาถึงตัวหยางเฉิน มันกลับขยายขนาดใหญ่ขึ้น....มันคือพู่กัน !
หยางเฉินรีบจับพู่กันเอาไว้ก่อนที่พู่กันจะบินออกจากถ้ำไปพร้อมกับหยางเฉิน แต่ทั้งสองได้ปิดปากถ้ำเอาไว้แล้ว เมื่อทั้งสองเห็นพู่กัน ทั้งสองก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันที “สมบัติจิต !”
“ เสี่ยวหยาง สองคนนี้อยู่ขอบเขตปรมาจารย์ เราไม่อาจจะจัดการพวกเขาได้ !” เถาเถาที่อยู่ในพู่กันได้ส่งเสียงออกมา น้ำเสียงนั้นดูกังวลอย่างมาก
“ เถาเถา เราล่อพวกมันเข้าไปหาอสูรหมูก่อน !” หยางเฉินฮึดฮัดออกมา “ อสูรหมูจะต้องคิดว่าพวกมันเข้ามาเพื่อปล้นแร่เหล็กเป็นแน่ !”
“ ดี ! ถ้าอย่างนั้นกลับเข้าไปด้านใน !” พู่กันหมุนตัวกลับ ก่อนจะบินเข้าไปในถ้ำอีกครั้งพร้อมกับหยางเฉิน ในพริบตาทั้งสองก็หายไปในความมืดมิด
“ ไล่ตามไป !” ชายทั้งสองรีบไล่ตามไปทันที เท้าของพวกเขามีปราณห่อหุ้มแล้วพุ่งตามเข้าไปในถ้ำอย่างรวดเร็ว
และตอนที่หยางเฉินมาถึงทางตัน มันก็มีเสียงคำรามดังขึ้นจนทำให้ถ้ำเกิดการสั่นไหว สีหน้าของหยางเฉินเปลี่ยนไป ตอนนั้นพู่กันก็ได้หันกลับแล้วพาหยางเฉินหลบกรงเล็บ
แม้ว่าจะหลบกรงเล็บไปได้ แต่หยางเฉินก็ยังรู้สึกเจ็บเพราะแรงลมที่สะท้อนออกมาอยู่ดี เขาอดไม่ได้ที่จะสบถในใจ ‘ไอ้หมูนี่ สักวันข้าจะย่างเจ้ากิน ! ’
ฟรืบ...เมื่อหมูโจมตีไม่โดนเป้าหมาย มันก็คำรามออกมาอีกครั้ง แต่ตอนนั้นเองกลับมีชายสองคนที่พุ่งเข้ามาในถ้ำ มันหันกลับไปหาชายวัยกลางคนทั้งสองนั้น และกระโดดขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าหาทั้งสองคนทันที
“ สัตว์อสูรระดับปรมาจารย์ !” สีหน้าของทั้งสองเปลี่ยนไป พวกเขาไม่ได้กลัวสัตว์อสูรระดับปรมาจารย์ แต่พวกเขาแค่แปลกใจ
เมื่อเห็นหมูที่พุ่งเข้ามา ทั้งสองก็ได้พากันถอยกลับและหลบการโจมตีของหมูได้อย่างรวดเร็ว
ปัง ! กรงเล็บของหมูอัดเข้ากับพื้นอย่างจัง พื้นดินแตกร้าวและกระจายไปทั่วพร้อมกับมีเศษหินที่กระเด็นออกมา
“ แร่เหล็ก !” ทั้งสองที่เพิ่งจะหลบการโจมตีได้ก็พบกับแร่เหล็กบนกำแพงถ้ำ สายตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เพราะไม่เคยเห็นแร่มากขนาดนี้มาก่อน
แต่ตอนที่พวกเขาเพิ่งจะดีใจอยู่นั้น หมูก็ได้โจมตีเข้าใส่อีกรอบ เสียงตัดอากาศดังขึ้น กรงเล็บที่คมกริบราวกับกระบี่ได้พุ่งตัดอากาศ มันราวกับว่าไม่มีอะไรที่มันตัดขาดไม่ได้
ชายคนแรกกระโดดถอยกลับไป ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้ต่อยออกไป หมัดนั้นมีไฟลุกขึ้นมา ปราณได้ปะทุออกมาราวกับคลื่น มันอัดแน่นจนกลายเป็นหมาป่าไฟ หมาป่าได้คำรามออกมาก่อนจะพุ่งเข้าหาหมูทันที !
ในถ้ำนั้นเมื่อมีไฟลุกไหม้ขึ้นมาก็ทำให้อุณหภูมิเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ไฟได้ปะทะกับกรงเล็บของหมูอย่างแรง หมาป่าไฟได้แตกออกพร้อมกับไฟที่ลามไปทั่วทั้งกรงเล็บของหมู ก่อนจะเผาไหม้ขึ้นมาจนถึงหัวของมัน !
ชายคนที่สองเองก็โจมตีเช่นกัน มือของเขาสะบัดไปมาพร้อมกับปราณตรงหน้าที่ไหลไปมาอย่างรวดเร็ว มัดอัดแน่นเป็นกระบี่ที่เต็มไปด้วยสายฟ้า พลังอันรุนแรงได้กระจายออกมาโดยรอบ แค่สะบัดมือกระบี่นั้นก็ได้ฟันเข้าใส่ที่หัวของหมู !
ขาของหมูโดนไฟเผา และตอนนี้ก็ยังมีดาบฟันเข้าใส่มันอีก ในตอนวิกฤตนั้นตาของมันก็แดงก่ำขึ้นมา กรร ! มันอ้าปากออกแล้วสูบลมเข้าไป ตอนนั้นดาบที่ฟันเข้าใส่กลับโดนสูบเข้าไปในปากของมัน ก่อนที่มันจะเคี้ยวดาบนั่นจนเป็นผุยผง
“ สมกับเป็นสัตว์อสูรที่กินแร่ได้ !” สีหน้าของชายทั้งสองคนไม่ได้เปลี่ยนไปเลย พลังในการกลืนกินของหมูนี่พวกเขาได้คาดการณ์ไว้อยู่แล้ว
หึ่ง ! แต่ตอนที่พวกเขากำลังแปลกใจอยู่นั้น พู่กันก็ได้พุ่งเข้ามา
ที่ด้านหลังนั้นมีหยางเฉินอยู่ โชคร้ายที่หยางเฉินไม่อาจจะเข้ามายุ่งด้วยได้ เขาได้แต่มองดูอยู่ห่างๆ อย่างไรเสียเขาก็อ่อนแอเกินไป เขาอยู่แค่ขอบเขตกำลังภายในและไม่อาจจะไปสู้ด้วยได้
เมื่อรับรู้ได้ถึงการโจมตีที่มาทางด้านหลัง ชายคนที่สองก็รีบกระโดดออกแล้วใช้ปราณออกไปที่ด้านหลังเพื่อปกป้องตัวเอง
เมื่อเห็นว่าเพื่อนโดนพู่กันโจมตี ชายคนแรกก็สีหน้าเปลี่ยนไป เขาอยากจะเข้าไปช่วยแต่หมูตัวนี้ก็ราวกับดาวตกที่พุ่งมาจากท้องฟ้า เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมแพ้ที่จะไปช่วยเพื่อนและหันไปจัดการกับหมูก่อน
พู่กันได้พุ่งไปแทงที่เสื้อของชายคนที่สอง ปลายแหลมๆของมันพุ่งใส่ที่หลังของชายคนที่สองราวกับจะแทงทะลุตอนไหนก็ได้
แม้แต่หยางเฉินก็ยังคิดว่าการลอบโจมตีนี้จะสำเร็จ แต่ตอนนั้นความเร็วของพู่กันกลับลดลง สุดท้ายชายคนที่สองก็หลบไปได้แต่เขาเองก็เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวเช่นกัน
“ มีปัญหาแล้ว เงินหมด !” หยางเฉินเข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมพู่กันถึงได้ช้าลง
ชายคนที่สองหันกลับมาและหัวเราะอย่างเย้ยหยัน “ เจ้าได้รับความเสียหายมา ข้าไม่คิดเลยว่าข้า ซงซาน จะได้สมบัติจิตมาครอบครอง !” ในตอนที่หัวเราะอยู่นั้น เขาก็หลบการโจมตีของพู่กันแล้วใช้ฝ่ามือที่ห่อหุ้มไปด้วยสายฟ้าจับเข้าที่พู่กัน !
พู่กันพลิกตัวกลับและใช้ปลายแหลมแทงเข้าใส่ที่มือของซงซาน ! ปลายพู่กันได้พุ่งตัดอากาศจนเกิดเสียงดังก้อง
ซงซานเบี่ยงฝ่ามือและหลบการโจมตีของพู่กันได้ เขาได้ใช้มือตบเข้าใส่ที่พู่กันอีกครั้ง พู่กันสั่นไหวอย่างรุนแรงก่อนจะปักลงไปที่พื้น พื้นดินส่วนนั้นถึงกับเป็นหลุมขึ้นมา
ซงซานหัวเราะออกมาอย่างพอใจ เขารีบวิ่งเข้าไปจับพู่กันที่พื้น แต่ตอนนั้นกระบี่ปราณกลับพุ่งมาจากทางด้านหลัง พุ่งเข้าใส่ที่หลังหัวเขา และคนที่ฟันออกมานั้นก็คือหยางเฉิน !
เมื่อรับรู้ได้ว่ามีคนโจมตีมาจากทางด้านหลัง ซงซานก็รีบหลบไปข้างๆ ในตอนที่เขาเสียเวลาอยู่นั้น พู่กันก็ได้สลัดตัวออกจากพื้น หลังจากที่หมุนวนในอากาศแล้วมันก็ได้แทงเข้าใส่ที่คิ้วของซงซานทันที !
“ ฮึ่ม !” ซงซานฮึดฮัดออกมา เขาพลิกฝ่ามือพร้อมกับปราณที่ไหลออกมาด้านหน้า อัดแน่นเป็นกระบี่ ปลายกระบี่ได้ปะทะกับปลายพู่กัน แต่ตอนนั้นกระบี่สีฟ้าก็ได้พังลงไปเปลี่ยนเป็นสายฟ้ากระจายไปรอบถ้ำ
‘ แค่ขอบเขตปรมาจารย์ แต่คิดจะต้านทานการโจมตีของข้า เจ้ามั่นใจตัวเองเกินไปแล้ว ! ’ เถาเถาอดไม่ได้ที่จะฮึดฮัดออกมา แม้ว่าจะได้รับความเสียหายแต่ร่างของเขาก็ยังแข็งแกร่งอย่างมาก มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่ซงซานจะทำลายพู่กันได้