ตอนที่ 28 : ระเบิดตัว
‘ การลอบโจมตีสำเร็จ ! ‘ เมื่อเห็นว่าซงซานบาดเจ็บ หยางเฉินก็เผยสีหน้ายินดีออกมา แม้ว่าจะฆ่าซงซานไม่ได้แต่นี่ก็เพียงพอแล้ว เมื่อเป็นแบบนี้เขากับเถาเถาจะได้มีโอกาสหนีสักที
เถาเถาอยากจะควบคุมให้พู่กันโจมตีต่อ แต่ตอนนั้นหมูที่คลั่งเพราะความเจ็บปวดกลับพุ่งเข้ามา มันใช้กรงเล็บฟาดเข้าใส่พู่กัน ไม่ว่ากรงเล็บนั้นจะผ่านไปที่ไหนก็ทำให้เกิดเสียงตัดอากาศขึ้นมาที่นั่น
“ เจ้าหมูนี่ หาที่ตาย !” เถาเถาอดไม่ได้ที่จะฮึดฮัดออกมา พู่กันได้พลิกกลับหลบการโจมตีของหมูแล้วแทงเข้าใส่ที่บาดแผลบนแผ่นหลังของมัน
หมูไม่อาจจะหลบได้ ปลายพู่กันได้แทงเข้าที่หลังของมันได้อย่างง่ายดาย และหมูโดนตัดออกเป็นสองส่วน เลือดของมันได้กระจายไปทั่ว
เนื่องจากหมูตัวนี้ยังฝืนจะพุ่งเข้ามาต่อ ครึ่งหน้าของมันก็เลยไถลไปหลายสิบเมตร ก่อนจะแน่นิ่งไปกับพื้น เสียงร้องดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ
เมื่อซงซานและสหายเห็นว่าพู่กันจัดการกับหมูได้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง อาวุธจิตนี้แข็งแกร่งจริงๆ !
อันที่จริงความแข็งแกร่งของเถาเถานั้นไม่เพียงพอที่จะฆ่าหมูได้ง่ายดายเช่นนี้ หากไม่ใช่เพราะดาบของซงซานทำให้หมูบาดเจ็บอยู่แล้ว งั้นเถาเถาก็คงไม่อาจจะตัดหมูตัวนี้ออกเป็นสองส่วนได้
และตอนนั้นที่หน้าอกของหมูกลับบวมเปล่งขึ้นมา พลังงานอันน่ากลัวได้รวมตัวกัน ในถ้ำเต็มไปด้วยพลังผันผวน เมื่อเห็นอกของหมูที่บวมเปล่ง พวกเขาก็พบกับลูกปัดสีแดงเลือดที่กำลังส่องแสงออกมา
“ ผลึกเลือด !” ทุกคนต่างก็สีหน้าเปลี่ยนไป ผลึกเลือดนั้นอัดแน่นมาจากหัวใจของสัตว์อสูร และมันมีพลังงานของสัตว์อสูรอยู่
หากมันระเบิด มันก็เพียงพอที่จะฆ่าผู้บ่มเพาะขอบเขตบรรพจารย์ได้อย่างง่ายดาย
“ เสี่ยวหยาง รีบออกจากที่นี่เร็วเข้า !” พู่กันขยายขนาดขึ้นมาและบินไปตรงหน้าของหยางเฉิน พร้อมกับเสียงของเถาเถาที่เต็มไปด้วยความกังวล
หยางเฉินไม่กล้าที่จะรีรอ เขารีบจับพู่กันเอาไว้แน่ การระเบิดผลึกเลือดไม่ใช่เรื่องตลก หากเขาอยู่ที่นี่ต่อ เขาคงต้องตาย
ซงซานและสหายก็ไม่กล้าที่จะอยู่ต่อเช่นกัน พวกเขารีบพุ่งออกมาที่ทางออกของถ้ำ ในเวลาเดียกวันพู่กันที่แบกหยางเฉินอยู่ก็ได้พุ่งออกมาเช่นกัน
แต่ตอนที่พวกเขากำลังจะออกมานั้น ก็มีอีกสองร่างที่พุ่งเข้ามาในถ้ำ ทั้งสองดูยินดีขึ้นมาทันที “ เราตามหาเจ้ามานาน ไม่คิดเลยว่าสมบัติจิตจะซ่อนอยู่ที่นี่ ”
ทั้งสองคนที่โผล่มาคือเทียนหลินและหลงฉี !
“ เซ่ามู !” เมื่อหลินฉีเห็นชายคนแรก สีหน้าของเขาก็แสดงความแปลกใจออกมา
“ พวกมันกำจะชิงสมบัติจิตไป เราไม่อาจจะปล่อยให้พวกมันทำสำเร็จได้ เจ้าไปหยุดพวกมัน ส่วนข้าจะชิงอาวุธจิตมา” เทียนหลินส่งข้อความบอกกับหลงฉี ตอนที่พูดนั้นเขาก็ได้พุ่งเข้าหาพู่กันทันที
หลงฉีเผยสีหน้าไม่สู้ดีออกมา ก่อนจะหายตัวไป เขาเข้าโจมตีเซ่ามูและซงซานตามที่เทียนหลินสั่งทันที
หลงฉีไม่เห็นศพของอสูรหมู นี่ไม่ต้องนับผลึกเลือดที่กำลังจะระเบิดเลย
“ ช้าก่อน ! ด้านในถ้ำ...” เซ่ามูยังพูดไม่ทันจบ หลงฉีก็ได้ใช้ฝ่ามือโจมตีเข้ามา ไฟลึกลับก็ได้ลุกขึ้น ไฟได้บิดตัวเป็นลำหลายสิบอันแล้วพุ่งเข้าหาเซ่ามูและซงซานทันที !
“ เลิกเสแสร้งได้แล้ว !” เซ่ามูและซงซานสีหน้าเปลี่ยนไป ตอนแรกพวกเขาเกรงใจกองกำลังที่อยู่เบื้องหลังของอีกฝ่าย แต่ตอนนี้พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วนอกจากต้องลงมือกลับ
ตอนที่หลงฉีโจมตีเซ่ามูและซงซาน เทียนหลินก็ได้อยู่ตรงหน้าพู่กันแล้ว ค้อนสีม่วงได้โผล่มาในมือของเขา ค้อนนี้มีลวดลายสายฟ้าสลักเอาไว้
“ แหวนมิติ ! ” เมื่อเห็นค้อนในมือของเทียนหลิน หยางเฉินก็มองไปที่นิ้วของอีกฝ่าย นิ้วของอีกฝ่ายมีแหวนมิติอยู่จริงๆ และคนที่มีแหวนมิตินั้นเพียงพอที่จะบอกได้ว่าฐานะไม่ธรรมดา
“ เสี่ยวหยาง เขามีอาวุธขั้นสูงและแกร่งอย่างมาก ด้วยความแข็งแกร่งของข้าแล้ว เดาว่าข้าคงไม่อาจจะจัดการเขาได้” เถาเถา ได้ควบคุมพู่กัน ฟรืด ! ตอนนั้นเองเขาก็บินถอยกลับเข้าไปในถ้ำอีกครั้ง
‘ อย่าให้เราหนีไปได้ก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นแล้วสักวันข้าจะเอาคืนเป็นสิบเท่า ! ‘ หยางเฉินตะโกนในใจ เขาเป็นคนที่พูดคำไหนคำนั้น พวกคนที่หาเรื่องเขาไว้ต้องโดนเขาแก้แค้นในภายภาคหน้า
“ คิดจะหนีรึ ? ต่อหน้าข้าแล้ว พวกเจ้าจะมีโอกาสหนีรึ ?” เทียนหลินโคจรปราณไปที่เท้าแล้วบินตามเข้าไปในถ้ำ ในตอนที่ไล่ตามไปนั้น มันก็มีสายฟ้าแล่นไปทั่วทั้งตัวของเขา
‘ เร็วจริงๆ ! ’ สีหน้าของหยางเฉินเปลี่ยนไปทันที ความเร็วของเทียนหลินนั้นมากกว่าพู่กันเสียอีก !
“ เสี่ยวหยาง ข้าจะปล่อยเจ้าลงก่อน เขาต้องการข้า เขาคงไม่สนใจจะมาจัดการกับเจ้า ” ในตอนที่พูดนั้นพู่กันก็ได้หดขนาดลง หลังจากนั้นหยางเฉินก็ร้องออกมาแล้วร่วงลงไปที่พื้น
ตอนนั้นเทียนหลินได้ชายตามองมาที่หยางเฉิน เขาสนใจหยางเฉินแค่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไปมองพู่กันแล้วไล่ตามพู่กันไปต่อ
หยางเฉินเงยหน้าขึ้น เมื่อเขามองไปทางที่พู่กันหนีไป เขาก็สีหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้ง กลับเป็นว่าพู่กันคิดจะบินไปหาศพของอสูรหมู
เทียนหลินบินเข้ามากว่า 10 เมตร เมื่อเห็นศพของหมู สีหน้าของเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนแม้แต่น้อย แต่เมื่อเขาได้เห็นที่อกของหมูบวมขึ้นมาราวกับลูกบอล สีหน้าเขาก็ต้องเปลี่ยนไปทันที
“ ผลึกเลือดระเบิดตัว !” เทียนหลินไม่คิดจะไปต่อ เขาได้หันกลับและหนีออกมา ว่าอย่างไรเขาก็ต้องหนีออกมานอกถ้ำเพื่อความปลอดภัย เพราะการระเบิดตัวเองของสัตว์อสูรระดับปรมาจารย์นั้นรุนแรงอย่างมาก
แต่ตอนที่เขาหันกลับมานั้น เขาก็พบกับฉากที่ทำให้เขาต้องสะดุ้ง พู่กันกลับบินไปตรงหน้าของหมู ปลายพู่กันสะบัดตัดเข้าที่หน้าอกของหมูทันที
ฟรืด ! เสียงราวกับลูกบอลที่แตกออก ตามมาด้วยพลังอันรุนแรงที่ถูกปลดปล่อยออกมาจากอกของหมูกระจายไปทั่วทั้งถ้ำ
ตูม ! ผลึกเลือดที่อกของหมูระเบิดออก พลังระเบิดกระจายไปทั่วทุกทิศทาง
คลื่นพลังงานกระจายไปทั่วทุกที่ มันทำให้พื้นดินแตกออก หินงอกแตกออกเป็นผุยผงทันที พลังของระเบิดนี้ราวกับคลื่นยักษ์ที่ทำลายทุกอย่าง
เทียนหลินเร็วก็จริงแต่อยู่ใกล้กับจุดระเบิด คลื่นระเบิดจึงได้อัดเข้าที่แผ่นหลังของเขาราวกับหินที่มองไม่เห็นอัดเข้าที่หลังอย่างแรง และตอนนั้นก็มีแสงสีฟ้าส่องประกายขึ้นมาในมือของเขา กลองขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้นมาในมือ
เทียนหลินหันกลับ เขาใช้มือซ้ายยกกลองขึ้นแล้วใช้ค้อนในมือขวาฟาดลงไป ตูม ! ค้อนได้ฟาดเข้าใส่ที่ผิวของกลอง จนกลองได้ปล่อยสายฟ้าเป็นวงออกมา คลื่นสายฟ้าแผ่กระจายไปทุกทิศทาง !
พลังที่ระเบิดออกมาถูกกันโดยคลื่นสายฟ้านี้ เทียนหลินมีสายฟ้าครอบคลุมในระยะ 10 เมตรรอบตัว เมื่อตีกลองอีกครั้งก็มีสายฟ้าแผ่ออกไปรอบตัวอีกครั้ง พลังที่ระเบิดออกมาได้อ่อนแอลง แต่พลังงานที่เหลือจากระเบิดก็ยังอัดเข้าที่อกของเขาอยู่ดี
ปัง ! เทียนหลินถอยกลับไปกว่า 10 ก้าว ก่อนจะประคองตัวได้ เขาถึงกับกระอักเลือดออกมา ถ้ำนั้นมีแต่หินตกกระจายลงมาอย่างต่อเนื่อง
หยางเฉินถึงกับรู้สึกเวียนหัว อกของเขาเหมือนจะระเบิด แก้วหูของเขาก็ราวกับจะฉีกออกจากกัน
‘ บัดซบ ข้าต้องตายรึ ? เถาเถา หวังว่าเจ้าจะไม่เป็นอะไรไป... ’ สายตาของหยางเฉินเต็มไปด้วยความแค้นเคือง ตาเขาแดงก่ำไปด้วยเลือด เขานั่งกองอยู่กับพื้นและไม่อาจจะลุกขึ้นยืนได้
เทียนหลินกุมอกของตัวเองและมองไปที่ใจกลางการระเบิดด้วยท่าทีไม่พอใจ เขาไม่เชื่อว่าพู่กันจะมีกับดักเช่นนี้ แต่ตอนนั้นนัยน์ตาของเขากลับหดลงราวกับว่ารับรู้ได้ถึงบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ
“ เถาเถา..” หยางเฉินที่ตกอยู่ในความสับสนนั้นสีหน้าเปลี่ยนไป หลังจากที่พลังจากการระเบิดสลายไป พู่กันก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าของเขาโดยที่ไม่เป็นอะไรเลย
“ เป็นไปได้อย่างไรกัน ? มันแค่อาวุธจิตที่ได้รับความเสียหาย แต่เหตุใดมันถึงได้ต้านทานแรงระเบิดที่น่ากลัวแบบนี้ได้ ?” เทียนหลินอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง “นี่มันอาวุธจิตแบบไหนกัน ?”
’ อะแฮ่ม ข้าอยู่ระดับไหนน่ะรึ ? แรงระเบิดแค่เล็กน้อยนี้ทำไมข้าจะทนมันไม่ได้? ‘ ในพู่กันนั้น เถาเถาก็อดไม่ได้ที่จะสบถในใจ
เหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงทิ้งหยางเฉินไว้ก็เพราะไม่อยากให้หยางเฉินต้องมาบาดเจ็บไปด้วย แท้ที่จริงแล้วเขาไม่ได้กลัวการระเบิดตัวเองของหมูนี่เลยแม้แต่น้อย
“ สมบัตินี่ดีจริงๆ ข้าต้องเอามันมาให้ได้ !” เมื่อเห็นพู่กันไม่เป็นอะไร เทียนหลินก็ราวกับมีไฟลุกไหม้ขึ้นมาในตา เขาทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับแล้วพุ่งเข้าหาพู่กันทันที
“ เมื่อเจ้าบาดเจ็บเช่นนี้ เจ้าคิดว่าจะทำอะไรข้าได้งั้นรึ !” เถาเถาฮึดฮัดออกมา เขาควบคุมพู่กันให้พุ่งเข้าหาเทียนหลิน แล้วแทงออกไปอย่างต่อเนื่อง หวังคิดจะฆ่าเทียนหลิน !
“ อย่าดื้อด้านไปเลย เจ้าต้องเป็นของข้า !” เทียนหลินหัวเราะออกมา ค้อนในมือถูกฟาดออกไปอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าค้อนนั้นจะผ่านไปที่ไหนก็มีสายฟ้ากระจายออกมาที่นั่น สายฟ้าทั้ง 7 ได้เปลี่ยนเป็นมังกรสายฟ้ากว่า 7 ตัว มันคำรามออกมา ก่อนจะพุ่งออกไปทันที !
มังกรสายฟ้าเวียนว่ายไปมาในอากาศก่อนจะอ้าปากเพื่อกลืนกินพู่กัน จากนั้นมันก็บิดตัวไปมาเพื่อฟาดเข้าใส่พู่กัน !
พู่กันพุ่งไปมา เสียงตัดอากาศดังขึ้นพร้อมกับพู่กันที่แทงเข้าใส่มังกรสายฟ้าอย่างต่อเนื่อง !
มังกรสายฟ้าโดนตัดออกเป็นชิ้นๆ เปลี่ยนเป็นเศษสายฟ้าที่กระจายไปทั่วถ้ำ
“ คมดี !” สีหน้าของหลินฉีเปลี่ยนไป หลังจากที่หน้าถอดสีได้ไม่นานก็ทำให้เขายิ่งต้องการพู่กันนี้มากขึ้นกว่าเก่า เขาก้าวออกไปแล้วใช้ค้อนฟาดเข้าใส่พู่กัน การฟาดแต่ละครั้งนั้นก็มีมังกรสายฟ้ากว่า 7 ตัวโผล่มาในอากาศ
‘ เถาเถา ไม่อาจจะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้เลย ! ’ หยางเฉินยังนั่งอยู่ที่พื้น สีหน้าเขาแสดงความกังวลออกมา