ตอนที่ 30 : วิกฤต
หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นเทียนหลินดึงค้อนกลับไป เพราะไฟที่ลุกไหม้ค้อนนั้นยังไม่ได้ดับไป มันจึงลามจากตัวค้อนไปถึงเทียนหลินทันที
“ ฮึ่ม !” เทียนเหลินฮึดฮัดออกมา เขาสะบัดมือแล้วเหวี่ยงค้อนอีกรอบก่อนที่ไฟจะดับลงทันที ไฟได้พุ่งออกไปจากตัวค้อน
ตูม ! ทันใดนั้นไม่ไกลนักก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นมาพร้อมกับควันที่หนาแน่น คลื่นพลังงานได้กระจายออกไปทุกทิศทางอีกครั้ง มันกลับเป็นว่าผลึกเลือดที่โยนเข้าใส่หลงฉีนั้นระเบิดออกมา
เมื่อมองไปยังจุดที่ระเบิดและเห็นว่าหลงฉีไม่ได้บาดเจ็บ หยางเฉินก็อดไม่ได้ที่จะสบถในใจ ‘น่าเสียดายจริงๆ มันไร้ประโยชน์ ! แม้ไม่อาจจะระเบิดมันได้ แต่ก็น่าจะทำให้มันบาดเจ็บไม่ก็พิการบ้างก็คงจะดี ’
ซงซานบาดเจ็บเพราะพู่กันอยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้เขาจึงไม่อาจจะรับมือหลงฉีได้ ส่วนเซ่ามูที่ต่อสู้กับเทียนหลิน ก็กำลังเสียเปรียบเทียนหลินอยู่ มันไม่ต่างอะไรจากใช้หินทุบไข่เลย
ภายใต้การโจมตีของเซ่ามูและซงซานแล้ว เทียนหลินและหลงฉีก็รับมือได้อย่างง่ายดาย เมื่อเก็นแบบนั้น ในใจของหยางเฉินก็คิดเพ้อฝันขึ้นมา มันคงจะดีหากทั้งสองฝ่ายสู้กันและตายไปข้างหนึ่ง เถาเถาเองก็คิดแบบนั้นในใจเช่นกัน
“ ข้าปล่อยพวกเจ้าไปแล้ว แต่ตอนนี้พวกเจ้ากลับปฏิเสธโอกาสที่ข้าให้ไป !” ตาของเทียนหลินเป็นประกายขึ้นมา เขาเบิกตากว้าง ตอนแรกเขาไม่คิดจะฆ่าคนเซ่ามูและซงซาน แต่ตอนนี้ก็ไม่แน่
“ พวกเจ้าอยากได้ลูกบอลปราณไม่ใช่รึ ? ไปเก็บมันที่นรกก็แล้วกัน !” หลงฉีฮึดฮัดออกมา ร่างกายของเขาสั่นไหวและหายไปราวกับภูตผี แสงสีแดงในมือส่องประกายขึ้นมาพร้อมกับหอกที่ปรากฏขึ้นในมือ ฉัวะ ! หอกได้แทงเข้าที่ซงซานพร้อมกับไฟที่ลุกไหม้ขึ้นมาที่ปลายหอกแล้วหมุนวนไปมาราวกับพายุ
เทียนหลินเองก็โจมตีเช่นกัน ค้อนในมือถูกฟาดออกไป มองจากที่ไกลๆ หยางเฉินก็รู้สึกว่าหากเป็นเขาที่โดนค้อนนี่ฟาดแล้ว ไม่ต้องเดาเลยว่าเขาต้องตายแน่ๆ !
“ เสี่ยวหยางเตรียมพร้อม เมื่อข้าพาเจ้าไปยังกำแพง เจ้าจะต้องเอาลูกบอลปราณมาให้ได้โดยเร็วที่สุด ข้าจะกันการโจมตีให้เจ้าเอง ” เถาเถาส่งข้อความบอกกับหยางเฉินเพื่อให้หยางเฉินเตรียมตัวให้พร้อม
หยางเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ การเข้าถ้ำเสื้อนี้อันตรายอย่างมาก บอกได้ว่าเขาไม่กลัว แต่มันไม่มีใครมาล้อเล่นกับชีวิตตัวเอง
“ จับข้าไว้ !” พู่กันขยายขนาดขึ้นมาและพุ่งไปหาหยางเฉิน หยางเฉินจับพู่กันเอาไว้และโดนลากไปยังกำแพงที่มีลูกบอลปราณอยู่ ตอนนี้ในหูของหยางเฉินมีแต่เสียงสายลมเท่านั้น
ความเร็วของพู่กันนั้นสูงอย่างมาก ในพริบตาก็มาถึงกำแพงอีกด้านได้แล้ว ตอนที่หยางเฉินกำลังจะยื่นมือไปจับลูกบอลปราณก็มีคลื่นเสียงระเบิดออกมา คลื่นเสียงพุ่งเข้าหาหยางเฉินทันที จนเกิดเสียงระเบิดดังก้องขึ้นมา
“ ท่าไม่ดีแล้ว หนีก่อน !” เถาเถาอึ้ง เขารีบส่งข้อความบอกกับหยางเฉินพร้อมกับควบคุมพู่กัน “ ฮึ่ม !” พู่กันหดขนาดลงไป ปลายพู่กันได้กันคลื่นพลังเสียงนี้ หยางเฉินได้ปล่อยมือจากพู่กันและรีบใช้ก้าววายุอสนีเพื่อถอยกลับไปซ่อนตัวอยู่ด้านหลังพู่กัน
ปัง ! พู่กันได้ระเบิดคลื่นเสียงทิ้ง ปลายพู่กันสั่นไหว คลื่นเสียงกลับโดนแทงทะลุโดยพู่กันและสลายไป แต่ตอนนั้นเองก็กลับมีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ร่างนั้นกลับเป็นเทียนหลิน !
“ เจ้ากล้าชิงลูกบอลปราณไปจากข้ารึ ? งั้นนี่คือสมบัติจิตของเจ้าสินะ ? ข้าจะยึดมันมาเอง !” เทียนหลินฮึดฮัดออกมา เข้าใช้ค้อนฟาดลงไปที่กลองจนทำให้เกิดเสียงดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ
ด้วยเสียงกลองที่ดังก้อง คลื่นสีฟ้าเป็นวงก็ได้แผ่ออกมาจากกลองพุ่งเข้าไปยังพู่กันราวกับคลื่นเสียงที่ทับซ้อนกัน พลังของมันน่าทึ่งอย่างมาก
พู่กันสะบัดตัวไปมาอย่างต่อเนื่องฟันออกไปนับครั้งไม่ถ้วนเพื่อตัดคลื่นเสียงสีฟ้าที่พุ่งเข้ามา แต่เป็นเพราะเทียนหลินยังตีกลองอย่างต่อเนื่อง แสงนี้จึงแผ่ออกมาไม่หยุด พู่กันจึงไม่อาจจะหยุดแสงนี้ได้เลย !
พู่กันฟันออกไปและสะบัดตัวไปมาเพื่อคอยจัดการกับคลื่นเสียงสีฟ้าที่แผ่ออกมาจากกลอง เทียนหลินได้ก้าวเข้าไปหาพู่กันพร้อมกับตีกลองไปด้วย ตอนนั้นเขาก็ได้ใช้ค้อนฟาดเข้าใส่พู่กันไปพร้อมๆกัน ค้อนทำให้เกิดการระเบิดขึ้นมา พลังของการฟาดแต่ละครั้งนั้นรุนแรงจนเหมือนจะทำลายมิติได้ แต่พู่กันเองก็รวดเร็วอย่างมากเพราะหลบได้ตลอด
ตอนที่เทียนหลินและพู่กันกำลังสู้กันอยู่นั้น หยางเฉินก็ได้มองไปยังลูกบอลปราณบนกำแพง เขาไม่คิดอะไรมากและใช้ก้าววายุอสนีเพื่อพุ่งไปจับลูกบอลปราณเอาไว้ ตอนที่เขาจับลูกบอลปราณได้ก็มีหมาป่าไฟพุ่งเข้ามาหาเขา !
เมื่อรับรู้ได้ถึงความร้อนที่พุ่งเข้ามา หยางเฉินก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาจับลูกบอลปราณไว้แน่และรีบกลิ้งตัวไปกับพื้นเพื่อที่จะหลบ หมาป่าไฟได้พุ่งผ่านตัวเขาไป เสื้อที่ไหล่ซ้ายของเขาก็โดนเผาไปด้วย
หยางเฉินรีบกลิ้งตัวไปกับพื้น จนไฟที่ไหล่ของเขาดับลง ตอนที่เขากำลังจะลุกขึ้นยืนนั้นก็มีร่างหนึ่งพุ่งมาจับหยางเฉินเอาไว้ก่อนจะโจมตีเขาด้วยสายฟ้า
หยางเฉินคิดจะหลบ แต่อีกฝ่ายก็เร็วเกินไปจนเขาไม่อาจจะหลบได้ เขาอยากใช้กระบี่ฟันออกไปแต่แขนของเขาก็โดนจับเอาไว้ และคนที่โจมตีนี้คือเซ่ามู !
“ เจ้าไม่คู่ควรกับลูกบอลปราณ ส่งมันมาให้ข้า !” เซ่ามูหัวเราะออกมาและเหยียบไปที่อกของหยางเฉิน ก่อนจะจับเอาลูกบอลปราณในมือของหยางเฉินออกมา
‘ ซวยแล้ว ซวยแล้ว ! ’ หยางเฉินสบถในใจและเหวี่ยงกระบี่เข้าใส่เซ่ามู แต่เซ่ามูก็ไม่ได้ใส่ใจนัก เขาแค่โบกมือเพียงครั้งเดียวก็มีไฟปะทุออกมากันปราณของบกระบี่เอาไว้ได้แล้ว
หยางเฉินรู้สึกชาขึ้นมาที่แขน กระบี่อสนีโลกันตร์ของเขาแทบจะหลุดออกจากมือ ไฟได้เผาไหม้มาตามกระบี่และกำลังมาถึงมือของเขาแล้ว
‘ ท่าไม่ดีแล้ว ! ’ เมื่อเห็นไฟที่ลามขึ้นมา หยางเฉินก็อยากจะโยนกระบี่ทิ้ง แต่ตอนนั้นเองปราณที่ลูกบอลปราณแผ่ออกมานั้นกลับเข้ามาในตัวของเขาก่อนจะโคจรเข้าไปในตันเถียน และสุดท้ายมันก็ได้โคจรไปที่มือซ้ายก่อนจะไหลเข้าไปในกระบี่อสนีโลกันตร์
การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้หยางเฉินสีหน้าเปลี่ยนไป แต่เขาก็ไม่อาจจะควบคุมปราณในลูกบอลปราณได้ หลังจากที่ปราณไหลเข้าไปในกระบี่เป็นจำนวนมาก กระบี่ก็ส่องแสงออกมา
การะบี่สายฟ้าได้ฟันกระบี่ปราณกระจายไปทุกทิศทาง
หึ่ง หึ่ง หึ่ง...กระบี่อสนีโลกันตร์แทบจะหลุดจากการควบคุมของหยางเฉิน กระบี่นั้นสะบัดไปมาอย่างต่อเนื่อง
“ สมบัติจิตรึ ? หรือว่าอาวุธขั้นสูง ?” เซ่ามูสีหน้าเปลี่ยนไป เขากระโดดถอยออกมา และที่เขาถอยเพราะกระบี่นั้นเริ่มยาวขึ้น ก่อนจะโจมตีใส่เขาอย่างต่อเนื่อง
เมื่อปราณจำนวนมากไหลเข้ากระบี่ กระบี่ก็เริ่มปั่นป่วนและไม่ได้อยู่ในการควบคุมของผู้ใด ตอนนั้นกระบี่เริ่มสั้นลง และบางครั้งก็ยาวขึ้น มันแทงไปทางซ้ายทีขวาที่ แต่เพราะการที่หยางเฉินพยายามจะแทงเข้าใส่เซ่ามู จึงทำให้กระบี่แทงเข้าใส่ เซ่ามูมากกว่าทางอื่น
และก็เป็นเพราะปราณที่ไหลเข้าไปในกระบี่อย่างต่อเนื่องนี้จึงทำให้มือของเขากับด้ามกระบี่ราวกับเชื่อมต่อกัน กระบี่จึงไม่ได้หลุดออกจากมือของเขา แต่มือของหยางเฉินกลับต้องมีแผลขึ้นมาเพราะพลังของกระบี่ เลือดได้ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
มีปราณจำนวนมากไหลเข้าไปในกระบี่ ตอนนั้นกระบี่ก็ราวกับตกอยู่ในมือของคนที่แข็งแกร่ง พลังของมันเพิ่มขึ้นมาจนถึงขีดจำกัด ร่างของหยางเฉินเองก็เกิดการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากเพราะปราณที่ไหลเข้ามา และปราณในตันเถียนก็เต็มเปี่ยม
กระบี่ทำให้เซ่ามูต้องถอยกลับไป แต่มันก็ยังไม่ได้หยุดดูดซับปราณ มันทำให้ปราณในตันเถียนของหยางเฉินเพิ่มขึ้นจนถึงขีดจำกัดของมัน ปัง ! ชั้นกำแพงในตันเถียนแตกออก พลังได้กระจายไปทั่วร่างกายราวกับน้ำจากเขื่อนที่แตก
พลังที่สะท้อนไปทั่วร่างกายนี้รุนแรงอย่างมาก ร่างของหยางเฉินมีเลือดไหลออกมาตามผิวและตา..เลือดเหล่านี้ไหลออกมาก็จริงแต่ปราณจากลูกบอลปราณไม่ได้หยุดโดนดูดซับไปด้วย ปราณยังคงไหลเข้ามาในตัวของเขาอย่างต่อเนื่องและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
กระบี่ยังคงสะบัดไปมา และตอนนี้มันไม่อาจจะดูดซับปราณได้อีก ดังนั้นปราณทั้งหมดจึงไหลเข้าไปในตัวของหยางเฉินแทน เมื่อเห็นว่าหยางเฉินดูดซับปราณในลูกบอลปราณไป สีหน้าของเซ่ามูก็เปลี่ยนไปทันที “ เป็นไปได้อย่างไรกัน !”
ไม่ว่าจะดูดซับปราณในลูกบอลปราณอย่างไรแต่ก็ทำได้แค่ทำให้ปราณกระจายไปโดยรอบแล้วค่อยๆดูดซับมัน ไม่งั้นแล้วร่างกายจะระเบิดออก ไม่มีตันเถียนของใครที่จะสามารถทนปราณที่บริสุทธิ์และรุนแรงจากลูกบอลปราณได้
เมื่อเห็นว่าตัวของหยางเฉินชุ่มไปด้วยเลือด เซ่ามูก็รู้ว่าหยางเฉินต้องตายอย่างแน่นอน เขาได้สติและไม่ยอมให้หยางเฉินดูดซับปราณต่อ ไม่งั้นแล้วลูกบอลปราณนี้ก็จะโดนทำลาย แต่ตอนที่เซ่ามูกำลังจะไปแย่งลูกบอลปราณจากมือของหยางเฉินนั้น หยางเฉินกลับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแล้วกรีดร้องออกมา พลังอันรุนแรงในตัวกลับทำให้เขาลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับภูตผี
ลมพัดกระจายไปทั่วทั้งถ้ำจนเกิดเสียงดังสนั่นขึ้นมา ทุกคนพากันมองไปยังหยางเฉินที่ลอยอยู่ในอากาศ พวกเขาเห็นว่าตัวของ หยางเฉินแดงก่ำเพราะพลังในร่างกาย
หยางเฉินแทบจะไม่รู้ตัว บวกกับในมือที่กำลูกบอลปราณเอาไว้แน่น เขาถึงกับบีบลูกบอลปราณในมือ ดังนั้นพลังในลูกบอลปราณจึงไหลเข้ามาในร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่องและรวดเร็วเข้าไปอีก
ฟรืด ! ชั้นกำแพงในตันเถียนพังลงไปอีกชั้น ชั้นที่ 5 ได้แตกออก หยางเฉินกลับทะลวงผ่านถึงขั้น 6 ไปได้ แต่ปราณที่ไหลเข้ามาก็ไม่ได้หยุดแค่นั้น พลังได้ระเบิดออกไปทั่วร่างกายอีกครั้ง และมันไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
พลังอันรุนแรงแผ่ออกมาจากตัวของหยางเฉิน มันก่อตัวเป็นชั้นอากาศที่ประคองตัวของเขาไว้ในอากาศ และทำให้เขาไม่อาจจะตกลงมา
สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ร่างของหยางเฉิน ผิวของเขาเริ่มฉีกออก ตอนนั้นเขากลายเป็นมนุษย์ที่ตัวชุ่มไปด้วยเลือด ปัง ปัง ! เสียงดังขึ้นอีกสองครั้ง มันก็หมายความว่าชั้นกำแพงในตันเถียนได้พังลงไปอีกสองครั้ง
หยางเฉินกลับทะลวงผ่านถึงขั้น 8 ได้ในเวลาอันสั้น ! แต่เพราะการแตกของชั้นกำแพงนี้จึงทำให้พลังที่ระเบิดไปทั่วร่างนั้นเข้มข้นกว่าเดิม มันกระจายไปทั่วกระดูกของเขา
แกร๊ก ข้อต่อต่างก็แตกออก ผิวของเขาฉีกขาดด้วยพลังอันรุนแรงนี้
‘ เขากลับดูดซับพลังจากลูกบอลปราณ ! ’ ทุกคนพากันสูดหายใจเข้าลึกๆ ‘ เด็กนี่ไม่รู้ว่าจะรอดรึไม่ ’