ตอนที่ 45 : ตกที่นั่งลำบาก
“ สัตว์อสูรขอบเขตจักรพรรดิ !ไ สัตว์อสูรขอบเขตจักรพรรดิโผล่มาขวางทางหนีของเถาเถาเอาไว้ ใจของเขาหล่นวูบ ด้วยความแข็งแกร่งของเขาในตอนนี้แล้ว เขาไม่อาจจะจัดการมันได้เลย
ไม่ใช่แค่เถาเถา ไป่เซียวเทียนและคนอื่นๆต่างก็พากันหน้าถอดสีไป “ ลิงสายฟ้า !”
“ สมบัติจิตรึ ?” ลิงสายฟ้ามองไปที่พู่กันพร้อมกับแสดงสายตาแปลกใจออกมา มันพูดภาษามนุษย์ได้ มันเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามันขึ้นไปถึงขอบเขตจักรพรรดิแล้ว
ฟู่ ! ตอนที่ลิงสายฟ้าแปลกใจอยู่นั้น พู่กันก็ได้แบกหยางเฉินหลบลิงสายฟ้าแล้วพุ่งเข้าไปในป่าต่อ
“ มายังดินแดนของข้าแล้วคิดจะหนีรึ ?” ลำแสงสีม่วงได้ถูกยิงออกมาจากตาทั้งสองข้างของลิง ก่อนจะพุ่งตัดผ่านอากาศยิงเข้าใส่พู่กัน
ตอนที่ลำแสงกำลังจะปะทะกับพู่กัน ร่างสีขาวก็ได้โผล่มาขวางหน้าพู่กันเอาไว้ จากนั้นนางก็สะบัดใบมีดปีกผีเสื้อพร้อมกับแช่แข็งทุกอย่างรอบตัว
ลำแสงทั้งสองเองก็โดนแช่แข็งไปด้วยก่อนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“ กลับเป็นเจ้านี่เอง ฮึ่ม ! ข้าตามหาเจ้ามาซะนาน ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะซ่อนอยู่ในอาณาเขตของข้า !” ลิงสายฟ้ายิงลำแสงออกมาอีกครั้ง “ ส่งของนั่นมาแล้วข้ารับปากว่าจะไว้ชีวิตเจ้า !”
“ เจ้ามีอะไรคู่ควรกับชีวิตข้า ?” คนที่โผล่มานี้คือลั่วปิง คลื่นพลังของนางแกร่งขึ้นกว่าเดิมถึงสิบเท่า ท่าทีเย็นชาของนางทำให้นางดูแข็งแกร่งยิ่งกว่าเก่า
เมื่อไป่เซียวเทียนได้ยินคำพูดของลั่วปิง สีหน้าของเขาก็เผยความตะลึงออกมา ลั่วปิงกล้าสู้กับลิงสายฟ้า ความกล้านี้น่าชื่นชมอย่างมาก ต้องรู้ก่อนว่าลิงสายฟ้านั้นอยู่ขอบเขตจักรพรรดิขั้น 7 แล้ว
“ ไม่ต้องหนีแล้ว” เถาเถาเห็นว่าลั่วปิงกำลังกันลำแสงของลิงเอาไว้ให้ เขาก็ไม่รีรอและรีบพุ่งเข้าไปในป่าพร้อมกับหยางเฉินที่อยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น
“ ไม่ เด็กนั่นจะหนีไปแล้ว !” สีหน้าของหยวนชีเปลี่ยนไป เขาอยากจะไล่ตามแต่เมื่อคิดว่าหยูเหวินยียังอยู่ที่นี่ หากเขาทิ้งเด็กคนนี้ไว้ หยูเหวินยีก็คงอยู่ในอันตราย เมื่อคิดได้แบบนั้นเขาก็รีบวิ่งไปหาหยูเหวินยีและจับแขนอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะตะโกนขึ้น “ ไป !”
หยูเหวินยีพยักหน้า เขารู้ว่าหากอยู่ที่นี่ต่อคงโดนสัตว์อสูรขอบเขตจักรพรรรดิเล่นงานเข้า
เมื่อเห็นหยวนชีพาหยูเหวินยีไล่ตามไปทางที่พู่กันหนีไป ไป่เซียวเทียนและโม่ซานหยวนก็ไม่ได้ตามไปด้วย ทั้งสองพากันมองไปที่ลั่วปิงแทน
ไม่ใช่แค่สองคนนั้น ลิงสายฟ้าเองก็ไม่ได้สนใจพู่กันที่หนีไป แต่กลับมองไปที่ลั่วปิง เป้าหมายขอมันคือลั่วปิง แล้วมีอะไรอยู่กับลั่วปิงกัน ? ทำไมมันถึงยอมทิ้งอาวุธจิตได้ ?
หยางเฉินไม่รู้เลยว่าลั่วปิงตกอยู่ในอันตราย เพราะเขาบาดเจ็บหนักและกำลังโดนพู่กันแบกเข้ามาในป่า
พู่กันเร่งความเร็วสูงสุดและไม่มีท่าทีว่าจะหยุด เพราะเถาเถารู้สึกว่ามีคนไล่ตามหลังมา ดังนั้นจึงไม่กล้าที่จะหยุด เมื่อเขาหยุด เขาคงโดนอีกฝ่ายตามทัน
‘บัดซบ หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เสี่ยวหยางคงต้องตายแน่ๆ ! ’ เถาเถาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเครียดขึ้นมา เขารู้จักหยางเฉินมาได้ไม่นานก็จริง แต่ก็ถือว่าหยางเฉินเป็นเพื่อนสนิทของเขาไปแล้ว
เถาเถาไม่รู้เลยว่าที่กระดูกสันหลังของหยางเฉินนั้นมีปราณสีแดงไหลไปตามเส้นเลือดและอวัยวะภายในก่อนจะซ่อมแซมส่วนที่เสียหาย และตอนนี้หยางเฉินก็ค่อยๆได้สติขึ้นมาแล้ว
“ เด็กนั่นยังไม่ตาย แม้ว่าจะโดนโม่ซานหยวนโจมตีแต่ก็ยังมีสติควบคุมสมบัติจิตให้พาตนเองหนีไปได้” หยวนชีที่ไล่ตามอยู่อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ แต่เมื่อเห็นหยางเฉินบาดเจ็บหนักและยังควบคุมพู่กันได้ เขาก็ยิ่งตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
หยวนชีไม่รู้เลยว่าหยางเฉินไม่ใช่คนที่ควบคุมพู่กันแต่กลับเป็นฝีมือของเถาเถา แม้ว่าหยางเฉินจะหมดสติไปแต่พู่กันก็ไม่ได้รับผลกระทบเลยแม้แต่น้อย
ตอนที่หยวนชีไล่ตามหลังมานั้น หยางเฉินก็หอบหายใจและพูดขึ้น “ เถาเถา เราจะไปที่ไหนกัน ?”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เถาเถาในพู่กันก็ดีใจอย่างมาก “ เสี่ยวหยาง ข้าคิดว่าเจ้ากำลังจะตาย ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบตาย !”
“ เจ้าน่ะสิจะตาย...” หยางเฉินฮึดฮัดออกมา ตอนที่เขากำลังจะลืมตานั้นเขาก็รู้สึกถึงสายลมรอบตัว สีหน้าเขาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดราวกับโดนใบมีดเฉือน กลับเป็นว่าพู่กันนั้นบินเร็วเกินไปจนทำให้ลมนั้นแรงอย่างมาก เขาถึงกับไม่อาจจะลืมตาได้
“ เถาเถา มีคนไล่ตามเรามาอีกแล้วรึ ?” หยางเฉินเข้าใจเหตุผลของเรื่องนี้ หากไม่มีใครไล่ตามเขา เถาเถาคงไม่หนีมาแบบนี้
“ ถูกต้อง หมาเฒ่าของจักรวรรดิแดวูไล่ตามเราอยู่ และดูเหมือนว่าเขากำลังจะตามเราทันแล้ว !” เถาเถาเผยสีหน้าแค้นเคืองออกมา ทำไมเขาถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้ ?
“ แล้วลั่วปิงล่ะ ? ก่อนหน้านี้ข้ารู้สึกว่ามีคนช่วยเราไว้ คนคนนั้นน่าจะเป็นลั่วปิงสินะ ?” หยางเฉินยังหลับตาอยู่ ผมสีดำของเขาสะบัดไปมาตามลม
“ ลั่วปิงหนีไปแล้ว ตอนนี้นางน่าจะปลอดภัย” เถาเถาไม่อยากบอกความจริงกับหยางเฉิน เพราะเขารู้จักหยางเฉินดี แม้ว่าหยางเฉินจะเป็นเด็กน้อยแต่ก็รักความถูกต้อง หากเขารู้ว่าลั่วปิงยังตกอยู่ในอันตราย งั้นหยางเฉินต้องกลับไปช่วยนางเป็นแน่
ในตอนที่หยางเฉินกำลังจะถามต่อนั้น ก็มีพายุพุ่งเข้ามาซัดเข้าใส่หยางเฉินและพู่กัน กระบี่ปราณในพายุพุ่งตัดเข้าหาหยางเฉินทันที
ตอนที่พายุพัดเข้ามา หยวนชีและหยูเหวินยีก็โผล่มาในสายตาของหยางเฉิน หยวนชีได้ฮึดฮัดออกมา “ เจ้าหนีข้าไม่ได้หรอก !”
‘ เจ้าเฒ่า ! ‘ เถาเถาสบถในใจและควบคุมพู่กันให้บินต่อ เขาวางหยางเฉินไว้ที่พื้น ในเวลาเดียวกันก็ควบคุมพู่กันให้สะบัดออกไปฝ่าพายุที่พุ่งเข้ามา กระบี่ปราณเองก็โดนพู่กันทำลายไปด้วย !
‘ เกิดอะไรขึ้นกัน ? ทำไมพลังของมันถึงอ่อนแอลงเช่นนี้ ? ’ หยวนชีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาไล่ตามมาก็เพื่อจับตัวหยางเฉิน เพื่อที่ หยางเฉินจะได้ไม่อาจควบคุมพู่กันได้ จากนั้นก็ค่อยยึดพู่กันมา เพราะพลังที่พู่กันแสดงออกมาก่อนหน้านี้ทรงพลังอย่างมาก เขารู้ว่าเขาไม่อาจจะเป็นคู่ต่อสู้ของพู่กันได้เลย
แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงก็คือพลังของพู่กันในตอนนี้กลับอ่อนแอลง แต่แม้จะไม่รู้ว่าเหตุผลคืออะไร แต่เขาก็ไม่อยากจะพลาดโอกาสครั้งสำคัญนี้ เขาต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ เมื่อมีไป่เซียวเทียนอยู่ด้วย เขาก็ไม่อาจจะชิงของจากเด็กนี่มาได้ แต่เมื่อไม่มีใครอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่ต้องหวาดระแวงอะไรมากนัก
จากนั้นหยวนชีก็ฮึดฮัดออกมา “ เจ้าไม่คู่ควรกับสมบัติจิต สมบัติจิตต้องเป็นของข้า !” เมื่อพูดจบเขาก็ได้พุ่งเข้าไปคว้าพู่กันเอาไว้ !
ฉัวะ! ปลายพู่กันสะบัดแล้วแทงเข้าใส่มือของหยวนชีพร้อมกับเสียงตัดอากาศที่ดังขึ้นมา
“ ฮึ่ม ! ด้วยพลังอันน้อยนิดของเจ้าในตอนนี้ เจ้าก็ยังกล้าจะดิ้นรน !” หยวนชีฮึดฮัดออกมา นิ้วทั้งห้าของเขากางออกพร้อมกับมีปราณไหลโคจรออกมาจากนิ้ว รวมตัวกันเป็นหนามลมพุ่งเข้าใส่พู่กันอีกครั้ง !
‘ บังอาจ เจ้าเฒ่า สักวันข้าจะฆ่าเจ้า ! ’ เถาเถาได้ยินที่หยวนชีเยาะเย้ยออกมาก็หงุดหงิดอย่ามาก ฟรึด ! พู่กันบินตัดอากาศพร้อมกับเสียงปะทะกันดังขึ้น 5 ครั้ง หนามลมนั้นโดนพู่กันตัดทิ้งจนกลายเป็นลมกระจายไปโดยรอบทันที
แต่พู่กันเองก็กระเด็นออกมาเพราะพลังปราณเช่นกัน มันกระเด็นกลับออกไปอย่างรวดเร็ว และพุ่งทะลุต้นไม้นับไม่ถ้วน ต้นไม้ใหญ่โค้นลงอย่างต่อเนื่องพร้อมกับฝุ่นที่ตลบอบอวล
ตอนนั้นเสียงของหยูเหวินยีก็ดังขึ้น “ อาจารย์ ข้าจับเด็กนั่นได้แล้ว !”
เมื่อหยวนชีหันกลับไปมองก็พบกว่าหยางเฉินโดนหยูเหวินยีกระทืบอยู่ที่พื้น หน้าของเขาโดนกดลงกับพื้นและไม่อาจจะขยับตัวได้ การได้ตัวหยางเฉินไปก็เท่ากับได้สมบัติจิตมา หยวนชีจึงดีใจขึ้นมาทันที
ในตอนที่หยางเฉินโดนจับอยู่นั้น พู่กันก็ได้พุ่งออกมาจากกองฝุ่น เมื่อเห็นว่าหยางเฉินโดนหยูแหวินยีกระทืบ สีหน้าของเถาเถา ก็เปลี่ยนไป เขาควบคุมพู่กันเพื่อเข้าไปหยุดอีกฝ่าย
‘บัดซบ ข้าสาบานว่าสักวันข้าจะกระทืบเจ้า ไม่งั้นแล้วข้าไม่ขอเป็นคนอีก ! ’ หยางเฉินมองไปที่หยูเหวินยีแล้วอดไม่ได้ที่จะสบถในใจ เขาไม่ใช่คนใจกว้าง มันเป็นหลักการของเขาที่จะต้องแก้แค้นคืน
“ นักล่าอสูรที่ต่ำต้อยมองมาที่ข้าด้วยสายตาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ? เจ้าคิดจะแก้แค้นข้ารึ ?” หยูเหวินยีเพิ่มแรงที่เท้าเข้าไปอีกแล้วกระทืบไปที่แผ่นหลังของหยางเฉิน อวัยวะภายในของเขาเหมือนจะแตกออก เขาน่าจะเจ็บอย่างมากแต่กลับไม่ร้องออกมาสักคำ เขาทนต่อความเจ็บปวดทั้งหมดเอาไว้
“ เสี่ยวหยาง !” สีหน้าของเถาเถาเปลี่ยนไปอีกรอบ ฟรืด ! พูกั่นได้พุ่งเข้าหาที่หว่างคิ้วของหยูเหวินยีทันที !
“ ฮึ่ม ข้าเห็นว่าเจ้าคงไม่อยากจะอยู่ต่อแล้ว งั้นก็ตายไปด้วยกันนี่แหละ !” หยวนชีสะบัดกระบี่ออกไป ไม่ว่ากระบี่นี้จะผ่านไปที่ไหนก็มีพายุก่อตัวขึ้นมาครอบคลุมที่นั่น มันได้เข้ามาครอบคลุมพู่กันเอาไว้
แกร๊ง แกร๊ง...ประกายไฟกระจายไปทั่ว พู่กันหมุนวนไปมาในอากาศก่อนจะกระเด็นออกไป เถาเถาใจเย็นลงและเลือกที่จะไม่โจมตีอีก
หยวนชีคิดว่าหยางเฉินคงควบคุมพู่กันเพื่อโจมตีหยูเหวินยีโดยคิดว่าต้องตายด้วยกันทั้งคู่ แต่เขาไม่รู้เลยว่ายังมีเถาเถาอยู่ในพู่กันอยู่
หยวนชีหันกลับไปมองหยางเฉินแล้วฮึดฮัดออกมา “ เจ้าควบคุมสมบัติจิตได้อย่างไร ? ทำไมมันถึงฟังคำสั่งของเจ้า บอกมา !”
‘กลับเป็นว่าเจ้าแก่นี่คิดว่าข้าควบคุมพู่กัน หึหึ...’ เขาราวกับคิดแผนการออก หยางเฉินยิ้มออกมาและพูดขึ้น “ บรรพชน จักรวรรดิแดวูของท่านนั้นก็มีสมบัติจิตอยู่ ท่านน่าจะรู้ว่าวิธีการสยบสมบัติจิตไม่ใช่รึ ?”