px

เรื่อง : Seoul Station’s Necromancer จบแล้วอ่านฟรี!!!
บทที่ 130 - Liah (2)


 

บทที่ 130 - Liah (2)

บีบีนำหน่วยออคไรเดอร์เข้าจู่โจมแบบกองโจร ลอบจู่โจมฐานต่างๆ สถานการณ์ในการต่อสู้พลิกผันเป็นอย่างมาก มันเริ่มเอนเอียงมาทางบีบี แม้แต่รังมังกรไวเวิร์น บีบีก็สามารถสร้างขึ้นมาได้ ฐานแม่ก็ได้รับการอัพเกรดจนอยู่ในขั้นสูงสุด ในที่สุดฐานของศัตรูก็ถูกทำลาย

<คุณได้รับชัยชนะในสงครามชิงมิติ>

<คุณได้รับ รางวัลสำหรับการทำสงครามชิงมิติ คุณได้รับ 10,000 คะแนน>

<ขณะนี้คุณสามารถใช้สิทธิ์ของผู้ชนะได้>

<โปรดเลือก การช่วงชิงคลังเก็บของ หรือ ช่วงชิงพื้นที่>

"หืม?"

วูชินสบถเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่บีบี เธอลุกขึ้นมาโพสท่าชูสองนิ้วบนเกาอี้ผู้บัญชาการพร้อมกับหัวเราะออกมา

“โฮ้ โฮะ โฮะ นายท่านบอกจะให้10,000แต้ม ใช่มั้ยเมี๊ยวว? "

“ชะ ... ใช่ ใครสอนคุณ?"

"ฮี่ฮี่ มันเป็นความลับเมี๊ยววว "

"แจมินล่ะสิ?"

“ฮะ!”

เมื่อเห็นท่าทางร้อนตัวของบีบี วูชินรู้ว่าการคาดเดาครั้งนี้ของเขาถูกต้อง

'ฉันคุ้นเคยกับการใช้แผนแบบนี้'

เป็นลักษณะพิเศษของเด็กเกาหลี

คงต้องบอกว่านักเรียนมัธยมปลายของเกาหลีนั้นมีฝีมือในการเล่นเกมส์ แทบไม่ต่างกับมืออาชีพในระดับเริ่มต้นของประเทศอื่นเลย หรือไม่จริง? แจมินเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนและไม่ค่อยเล่นเกมส์เหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่อย่างน้อยเขาก็เก่งกว่าบีบีมาก

เขารู้แนวคิดพื้นฐานกลยุทธ์ของเกมส์วางแผน

"แหะ แหะ ฉันซ้อมทำสงครามกับแจมินน่ะเมี๊ยวว"

ในขณะที่วูชินใช้เวลา3วันบนโลก บีบีใช้เวลา12วันในพื้นที่เพื่อฝึกซ้อมการทำสงครามชิงมิติ

"ตอนนี้ฉันยังไม่อยู่ระดับเดียวกับแจมิน แต่ถ้าฉันซ้อมมากขึ้นเดี๋ยวฉันต้องเก่งกว่าเค้าแน่ เมี๊ยววว"

“หืม ให้แจมินมาทำสงครามแทนเลยดีไหม? "

การทำสงครามชิงมิติไม่ค่อยสำคัญสำหรับเขาใครจะมาทำแทนก็ได้

“ม่ายยย! ฉันอยากเล่น เมี๊ยววว! "

ในขณะที่บีบีกำลังงอแงกับวูชิน เสียงรายการก็ดังขึ้น

<การสุ่มเลือก ผู้ชนะได้เลือกการช่วงชิงพื้นที่>

<คุณได้ชิง 7% ของป้อมปราการลีอาห์ >

<คุณได้รับ หินเลือด 850 คะแนน>

<คุณได้ยึดอาคาร ศูนย์วิจัยก๊อบลิน และ สมาคมทหารรับจ้าง>

<คุณได้จับผู้อยู่อาศัยในพื้นที่ มีมนุษย์ 14 คน,ก๊อบลิน3ตัวและเอลฟ์1คน>

“อ่า ไว้ค่อยคุยกันเรื่องเธอหรือแจมินหลังจากนี้แล้วกัน "

“ฮึ่มม ฉันจะก้าวข้ามแจมินเร็วๆนี้ล่ะเมี๊ยวววว "

เมื่อฟังคำประกาศอันแข็งขันของบีบีเสร็จ วูชินก็เริ่มจัดการกับพื้นที่

เขาได้รับเวลาคุ้มครองแค่4วันจากชัยชนะ แม้มันจะเป็นเพียงแค่วันเดียวในโลกภายนอกก็ตาม เขารู้สึกไม่ได้ดั่งใจนิดหน่อย แต่มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องร้ายแรงอะไรมาก

วูชินยังต้องการเพิ่มระดับ ดังนั้นเขาจึงต้องการเวลาในการล่า

เขาก็เพียงแค่ต้องเข้ามาในพื้นที่มิติทุกวัน เพื่อยอมรับการต่อสู้ชิงมิติ แม้ว่าจะแพ้ เขาก็จะใช้สิทธิ์ของผู้แพ้ในการขอสู้นัดล้างตา

<คุณลีอาห์ ได้ร้องขอการประลองตัวต่อตัว>>

<นัดล้างตา ถูกเปิดใช้งาน การต่อสู้จะดำเนินการในทันที>

"ต้องการแบบนี้งั้นหรอ?"

มีผู้ปกครองมิติที่กล้าท้าคังวูชิน

<คุณจะถูกเรียกตัวไปที่สนามรบ แผ่นดินรกร้าง>

<ถ้าคุณชนะคุณจะได้รับสิทธิ์ของผู้ชนะจากนัดล้างตาของผู้แพ้>

<ถ้าคุณแพ้คุณจะได้รับความตาย คุณจะฟื้นขึ้นมาหลังจากผ่านไป 12 วัน>

วูชินถูกส่งตัวมาที่แผ่นดินรกร้าง เขามองไปรอบ ๆ เขาเห็นสตรีหน้าตางดงามมีผมสีแดงท่าทางดุดันยืนอยู่

'ปืน?'

วูชินเอียงคอสงสัยเล็กน้อยเมื่อมองไปที่อาวุธของเธอ มันดูคล้ายกับปืนบนโลก ถึงแม้หน้าตาของมันจะแตกต่างกันอยู่บ้าง

ที่เอวของเธอพกดาบ แต่อาวุธหลักของเธอดูเหมือนจะเป็นปืนไรเฟิลอันยาวในมือ พร้อมกับปืนสั้นรีวอลโว่ที่เหน็บอยู่ตรงต้นขา

“ชิ ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าฉันแพ้มือใหม่ นอกจากนี้นายยังเป็นเพียงมนุษย์เท่านั้น "

“...... .”

วูชินจ้องไปทีลีอาห์หลังจากที่ได้ยินเธอพูด เธอก็มีรูปร่างเป็นมนุษย์แต่เธอก็พูดเหมือนกับดูถูกมนุษย์

"ดาวโลก? ชื่อของนายคือคังวูชิน จากดาวยอดนิยมที่กำลังเล่าลือในช่วงนี้? เฮ่ ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือไง ?

คิ้วของวูชินขมวดขึ้นเล็กน้อยหลังได้ยินคำพูดลีอาห์

"อะไร? ไม่คิดจะสนทนากับเพื่อนมนุษย์หน่อยหรอ จะเย็นชาไปถึงไหน? "

ลีอาห์ตั้งไรเฟิลไว้ข้างเธอ ก่อนที่เธอจะหยิบบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าแล้วจุดไฟ

ฟู่ ฟู่

เปลวไฟปรากฏบนปลายนิ้วของเธอ เธอเป็นผู้ใช้เวทมนตร์ที่ใช้อาวุธปืนผสมกับดาบ วูชินยกแขนขึ้นมากอดอกเพื่อดูการกระทำของเธอ

"เธอจะถ่วงเวลาไร้สาระเพื่ออะไร?"

“ฮ่าฮ่า นึกว่าเป็นใบ้ซะอีก "

เธอซื้ดบุหรี่อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดออกมาพร้อมปล่อยควันออกจากปาก

"ในอนาคต เราอาจจะได้เจอกันบ่อยๆ ก็แค่ลองพูดเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ดู "

"มีแค่ฆ่ากับถูกฆ่า จำเป็นด้วยหรอที่ต้องเพิ่มความสัมพันธ์? "

วูชินหัวเราะในคำพูดไร้สาระของเธอ สุดท้ายเมื่อเจอกันในสงครามชิงมิติพวกเขาก็ต้องสู้กัน เขาไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนหรือมีความสัมพันธ์อะไรกับคนที่กำลังจะตาย ลีอาห์เริ่มหัวเราะออกมาด้วยความตลก

“ฮ่าฮ่า ฉันมันใจว่าคุณเป็นแค่ผู้ปกครองมือใหม่ โลกเป็นยังไงบ้างล่ะ ? เป็นที่เหมาะกับการล่ารึเปล่า? ฉันจะไปติดตั้งทางออกไว้ดีไหม "

"คิดว่าไม่ทำแบบนั้นจะดีกว่า"

เมื่อได้ฟังคำพูดของวูชิน ลีอาห์หัวเราะออกมาอย่างหนักอีกครั้ง

“ฮ่าฮ่า อะไร? คุณกำลังเล่นบทผู้พิทักษ์หรืออะไรแบบนั้นหรือไง? "

ทุกๆคนต่างก็ต้องอยากปกป้อง บ้าน หรือพื้นที่ของเขา บนดาวที่เขาอยู่

อย่างไรก็ตามโลกยังเป็นดาวเคราะห์ที่ปราศจากการควบคุม ไม่ได้มีผู้ปกครองมิติคนไหนเป็นเจ้าของอย่างแท้จริง

"ยอมแพ้เถอะ คุณไม่สามารถปกป้องได้หรอก"

“...... ?”

"เฮ่ พี่สาวกำลังให้คำเตือนอยู่นะ มันไร้ประโยชน์ "

วูชินขมวดคิ้วกับคำพูดของลีอาห์ เธอไม่ได้สนใจอะไรมากมายกับคำพูดของเขา เธอซื้ดบุหรี่อีกครั้งนึงก่อนที่จะโยนมันทิ้ง

“ฟู่วววว เริ่มกันเลยมั้ย?"

ลีอาห์จับปืนไรเฟิลของเธอ ก้นบุหรี่ที่ถูกทิ้งสัมผัสกับพานปืนของเธอบนพื้น เธอแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองไปที่วูชิน

"คุณนี่ไร้เดียงสาจริงๆ ใช่มั้ย? ถึงปล่อยให้ฉันมีเวลาติดตั้งอาวุธ "

“...... .”

ในที่สุดวูชินก็ตระหนักได้ว่าเธอพูดมากๆไปเพื่ออะไร

เธอไม่ได้พูดเพื่อจะทำความสนิทสนมหรือสร้างความสัมพันธ์อะไรกับผู้ปกครองมิติคนอื่น เธอไม่สนโลกสักนิด เธอแค่ซื้อเวลา ในการเตรียมอาวุธเพื่อใช้ในการรบเท่านั้น

เขาติดกับเธออย่างจัง ไม่แปลกที่เธอจะมองเขาเป็นคนไร้เดียงสา

แกร่ก แกร่ก

เธอยกปืนไรเฟิลเล็งไปที่วูชิน เขายังไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยสักกะนิด

"อะไร? ไม่รู้เรื่องหรือไง หรือปัญญานิ่ม? "

ปังงงงงงง

เกิดเสียงดังสนั่นออกจากปืน แต่ผลของมันน่าประหลาดใจ

คว้างงง!

ไม่ใช่กระสุนที่ออกจากปืนแต่มันเป็นควัน

ฟู่ม ฟู่ม ฟู่มมมม!

ควันแพร่กระจายออกมาอย่างหนาทึบ มันยากที่จะมองเห็นแม้แต่ปลายนิ้วมือ นอกจากนี้ควันยังมีพิษมันเริ่มเกาะติดตามผิวส่งผลให้เกิดอาการชา และการตอบสนองช้าลง

"ฮ่าฮ่า คุณเก่งในการทำสงครามชิงมิติ แต่การประลองตัวต่อตัวท่าทางจะอ่อน ไม่คิดจะยอมแพ้หรือไง? "

ตั้งแต่ควันแพร่กระจายออกมาครอบคลุมทั่วพื้นที่ วูชินมองไม่เห็นลีอาห์ เสียงของเธอก็เหมือนจะก้องออกมาทุกทิศทาง ดูเหมือนว่าเขาจะถูกปิดผนึกวิสัยทัศน์และการได้ยิน

"ฉันบอกตอนไหนว่าจะยอมแพ้?"

"ฮ่าฮ่า หมอกมรณะของฉันติดตั้งเสร็จแล้ว คุณไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก "

เสียงของเธอดังก้องออกมาจากทุกทาง พร้อมๆกับเสียงกระสุนปืนหนึ่งนัด

ปังงงงงงง, เคร้ง!

วูชินเรียกไม้คทาเหล็กของเขาออกมาก่อนจะทำการปัดกระสุนทิ้ง เขาได้ยินเสียงที่ฟังดูจะมีความสุขของลีอาห์ดังออกมา

"คิดว่าจะป้องกันไปได้นานแค่ไหนกัน? ไม่ได้รู้สึกเหมือนสู้กับคนเป็นสิบๆหรือไง "

หมอกมรณะมีไว้เพื่อปิดกั้นทัศนวิสัยของศัตรูจากเธอ และเธอก็เคลื่อนไหวไปรอบๆพร้อมกับส่งกระสุนออกมาทุกทิศทาง สร้างความเสียหายสะสมไปเรื่อยๆ สุดท้ายคู่ต่อสู้ก็จะพ่ายแพ้

หมอกมรณะ ใช้เวลาในการติดตั้งนานมาก แต่ถ้าเธอสามารถใช้งานมันได้เธอมีอัตราชนะเกือบ 90% มันเป็นเทคนิคที่อันตรายอย่างมาก

"รู้สึกเหมือนสู้กับคนหลายสิบคน ... "

เช้งงงงง, เคร้งงงง!

ลีอาห์ชักดาบของเธออกมาจู่โจมวูชิน แต่เขาสามารถปัดดาบของเธอได้ เธอโผล่ออกมาให้เห็นในช่วงพริบตาที่ทำการจู่โจม แล้วเธอก็หายตัวไปในหมอก

"นี่มันก็สนุกดี "

วูชินเริ่มอัญเชิญอัศวินแห่งความตายของเขา

ฟู่ววววววว

ไอมืดแห่งความตายเริ่มรวมตัวกันกลายเป็นอัศวินแห่งความตาย วูชินไม่อาจมองเห็นพวกเขาได้เนื่องจากหมอกมรณะที่ปกคลุมอยู่ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าพวกมันอยู่ตรงไหน

"คุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนต่อสู้กับคนเป็นสิบๆ ลองเจอกับความรู้สึกสู้กับคน นับหลายๆสิบดูบ้างมั้ย?"

“เฮอะ! ฉันจะกำจัดพวกมันทีละตัว "

เธอไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับฝ่ายตรงข้ามมากนัก เธอไม่คิดว่าเขาจะเป็นผู้อัญเชิญหรือเนโครแมนเซอร์ ลีอาห์สังเกตุเห็นรอยยิ้มของวูชิน

รอยยิ้มที่แสนจะชั่วร้าย

"ถ้าคุณไม่ชอบหลายๆสิบ งันลองหลายๆพันดูไหม? "

ฟู่มมมมม ฟู่มมมมมมมม

อัศวินแห่งความตายเข้าใจคำสั่งของวูชิน พวกมันเรียกกองทัพอันเด้ดภายใต้การปกครองของพวกมันทันที

"บะ..บ้าอะไรกัน นรกเอ๊ย?"

ได้ยินเสียงร้องตอบกลับของลีอาห์ กองทัพอันเด้ดก็ได้ทำการอัญเชิญกองทัพนักรบโรงกระดูกออกมาอีกทอด จนแทบจะล้นพื้นที่ของหมอกมรณะ เขาออกคำสั่งแก่กองทัพอันเด้ด "จับหญิงบ้านี่"

[พวกข้าจะมอบความตายให้แก่ศัตรูของท่าน ราชา]

กองทัพอัศวินแห่งความตายกระจายวงปิดล้อมพื้นที่ เสียงต่อสู้กระจายดังออกมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง ในที่สุดควันก็เริ่มเบาบางลง

[แกร่ก แกร่ก แกร่ก]

หอกของอัศวินแห่งความตายปักไปตามจุดต่างๆของร่างกาย พร้อมมีหอกนับสิบกดหัวของเธอลง เธอไม่สามารถยืนขึ้นมาได้ ทำได้เพียงคุกเข่าอยู่บนพื้น วูชินเดินเข้าหาลีอาห์

“คำเตือน?”

“...... .”

วูชินเปลี่ยนรูบแบบจากคทาไปเป็นขวาน

"คุณแค่กังวลเรื่องของคุณเถอะ"

ฉับบบบ!

ขวานของวูชินสะบั้นคอของลีอาห์

เพื่อนมนุษย์? ผู้พิทักษ์โลก? เธอรู้ผลลัพธ์ของการท้าทายฉันรึยัง?

ผู้ปกครองมิติคนนี้กล้าให้คำเตือนเขา?

<คุณได้รับชัยชนะในการประลองตัวต่อตัว>

<การแก้แค้นของลีอาห์ล้มเหลว การยึดสินสงครามของผู้ชนะได้เริ่มขึ้น>

<โปรดเลือกระหว่าง การช่วงชิงคลังเก็บของ หรือช่วงชิงพื้นที่>

วูชินเลือกที่จะปล้นคลังเก็บของ ในรายการที่อยู่ในคลังเก็บของส่วนตัวของลีอาห์ เมื่อช่วงชิงของแบบสุ่มได้เสร็จสิ้น หน้าต่างแสดงรายการไอเทมได้โผล่ขึ้นมา มีของชิ้นหนึ่งดึงดูดสายตาของคังวูชิน <รองเท้าของสเกีย>

นี่เป็นรองเท้าของ สเกีย พระเจ้าแห่งการผจญภัย

"เป็นโชคดีจริงๆ"

รองเท้านี่เป็นของที่ดี มันเป็นส่วนผสมที่สำคัญในการสร้างหนึ่งในชุดเซ็ทของแทรช และมีความสำคัญอย่างยิ่งในการรวบรวม ชุดเซ็ทแทรชให้ครบทั้งชุด

ส่วนผสมหลายอย่างอาจจะหาได้บนโลก แต่มีส่วนผสมหลักที่สามารถหาได้จากอัลเฟ่นเท่านั้น รองเท้าของสเกีย เป็นหนึ่งในรายการดังกล่าว

พระเจ้าแห่งการผจญภัย สเกีย เป็นหนึ่งในเทพเจ้าแห่งอัลเฟ่น

เขาวางแผนที่จะไปยังอัลเฟ่นอยู่แล้ว แต่เขากลับได้รับสิ่งของที่ต้องการในอัลเฟ่นมาซะก่อน

"เดี๋ยวนะ…. มันอาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับฉัน ถ้าได้รับชัยชนะในสงครามชิงมิติอย่างต่อเนื่อง? "

เขาไม่ได้ทำสงครามต่อสู้ชิงมิติอย่างต่อเนื่อง ถ้าเขาทำแล้วชนะ เขาจะได้คะแนนเพิ่ม เขาสามารถนำคะแนนไปซื้อของที่เขาต้องการได้...

วูชินมีร้านค้าสองแห่งที่สามารถใช้งานได้

มีร้านค้าที่ใช้แต้มจากความสำเร็จ และ ร้านค้ามิติ

คะแนนความสำเร็จสามารถหาได้จากการล่าสัตว์ ส่วนพลังงานมิติสามารถหาได้จากการชนะผู้ปกครองมิติ

"ไม่ใช่ว่านี่เพราะแจมินทำได้ดีหรอกหรอ?"

วูชินอารมณ์ดีมากเขาหัวเราะออกมา เมื่อเขาจัดเรียงรายการของที่ช่วงชิงมาเสร็จเขาก็กลับพื้นที่มิติของเขา ทำไมวันนี้เหมือนแจมินจะเป็นพระเอก?

***

<คุณพ่ายแพ้ในการประลองตัวต่อตัว คุณล้มเหลวในการแก้แค้นของคุณ>

<คุณจะฟื้นคืนชีพในเวลา 12 วัน>

จิตสำนึกของเธอจางหายไป

การตายไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเธอ เธอมีประสบการณ์อยู่แล้วสองสามร้อยครั้ง เธอคุ้นเคยกับมัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอสนุกกับมัน

ความกลัวและความรู้สึกที่เธอถูกดูถูก ถูกระบายออกมาด้วยความโมโห

'ไอ้ลูกหมาตัวเมีย!'

ในบรรดาผู้ปกครองมิติลีอาห์ได้รับการขนานนามว่าเป็น หมาบ้า

เธอชอบประลองตัวต่อตัวมากกว่าทำสงครามมิติ ถ้าเธอแพ้เธอก็แค่ขอสู้นัดล้างตา

นอกจากนี้เธอจะกัดคู่ต่อสู้ไม่ยอมปล่อยจนกว่าเธอจะชนะ

ตอนนี้เธอได้ตั้งเปาหมายของเธอแล้ว

'ดาวโลกงั้นหรอ? คอยดูไปแล้วกัน

ไร้ประโยชน์ที่จะปกป้องโลก

สุดท้ายผู้ปกครองมิติก็ได้แต่ป้องกันพื้นที่มิติของตัวเอง ทุกคนได้แต่ปล่อยดาวของตัวเองไปตามยถากรรม

มันเป็นแบบนี้เสมอ ดาวของตัวเองไม่ได้ถูกทำลายจากผู้บุกรุกต่างมิติ

มันถูกทำลายด้วยคนบนดาวเสมอ ...

โลกก็เปรียบเสมือนเรือที่กำลังจะจม

มันเป็นแค่ความพยายามอย่างไร้ความหมายที่จะซ่อมเรือเพื่อให้ทุกคนอยู่รอด ทุกคนต้องเอาตัวรอดด้วยตัวเอง

ไม่เลือกว่ายน้ำหนีด้วยกำลังของตน ก็เลือกเข้าร่วมกับผู้ที่จะจมเรือของตัวเอง ...

จิตสำนึกของลีอาห์ค่อยๆจางหายไป ร่างกายและจิตใจของเธอค่อยๆหายไปในความว่างเปล่า

รีวิวผู้อ่าน