เมื่อเห็นร็อคเวิร์มสีทองเขมือบซากของพวกแบล็คเฟเธอร์เข้าไป และเริ่มเติบโตขึ้นเรื่อยๆ หวงฟูผิงก็ประหลาดใจอย่างช่วยไม่ได้
"คุณหาน นี่คือสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิใช่ไหม?" หวงฟูผิงชิงมองไปที่หานเซิ่นและถาม
"ใช่ แต่มันก็เหมือนไร้ประโยชน์ สิ่งที่มันทำได้คือกินอย่างเดียว" หานเซิ่นหัวเราะ
หานเซิ่นได้วิญญาณอสูรร็อคเวิร์มมาตอนที่เขาล่ากับหวังเหมียนเหมียน เขาเลยไม่คิดจะซ่อนมัน นอกจากนี้ทุกคนก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นเรื่องยากมากที่จะทำให้สัตว์เลี้ยงเปลี่ยนร่าง ไม่ต้องพูดถึงระดับเลือดศักดิ์สิทธิ หานเซิ่นพยายามให้มันกินเนื้อที่ไม่ได้ต้องการ เพื่อหวังจะให้มันมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง
"คุณมีอะไรที่น่าทึ่งหลายอย่าง มันน่าประทับใจมากที่คุณมีสัตว์เลี้ยงเลือดศักดิ์สิทธิ ฉันเองก็อยากจะได้มันสักตัว ถ้าคุณขายมัน ฉันยินดีจ่ายให้อย่างงาม" หวงฟูผิงชิงพูด
ก่อนที่หานเซิ่นจะตอบ หวังตงหลินก็พูดออกมา
"ผิงชิง ทำไมคุณถึงต้องการวิญญาณอสูรแบบนี้? มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำให้มันเปลี่ยนร่าง ถ้าคุณไม่ให้เนื้อมอนสเตอร์เลือดศักดิ์สิทธิจำนวนมหาศาลกับมัน"
หานเซิ่นแอบขำ 'หมอนี่โง่จริงๆ เห็นได้ชัดว่าเธอแค่หยั่งเชิง เธอไม่ได้ต้องการจะซื้อมันจริงๆ'
เมื่อหวงฟูผิงชิงได้ยินที่หวังตงหลินพูด เธอก็ยิ้ม
"ฉันแค่ชอบมัน คุณหาน คุณจะขายมันให้ฉันได้ไหม?"
หานเซิ่นยิ้มเเละพูด "คุณหวงฟู ถ้าคุณชอบมันจริงๆผมก็ขายให้ได้ แต่ผมลงแรงไปกับมันค่อนข้างเยอะแล้ว ทำให้ราคามันอาจจะสูง แต่ถ้าคุณอยากจะเอาวิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิมาแลก ผมคิดว่ามันน่าจะดีกว่า คุณคิดว่ายังไง?"
หวงฟูผิงชิงครุ่นคิดและพูด "ฉันไม่อยากแลกด้วยวิญญาณอสูร ถ้าเป็นเงินสดฉันยินดีจ่าย 100 ล้าน คุณคิดว่ายังไง?"
หานเซิ่นส่ายหน้า "ต้องขอโทษด้วยคุณหวงฟู ผมไม่ได้ขาดเงิน ถ้าจะแลกผมอยากได้วิญญาณอสูรเลือดศักดิ์สิทธิ"
"งั้นก็น่าเสียดาย" หวงฟูผิงชิงเหมือนจะรู้สึกเสียดายจริงๆ
การสนทนาจบลง หวงฟูผิงชิงไม่ได้ต้องการสัตว์เลี้ยงแต่แรก แต่ดูเหมือนการหยั่งเชิงของเธอจะไม่สำเร็จ เธอยังไม่ได้ในสิ่งที่เธอต้องการ
แต่หานเซิ่นก็ทำให้เธอรู้สึกว่าต้องระวังเขาไว้บ้าง เธอเริ่มจะสนใจหานเซิ่นขึ้นมา
เพราะมีหวงฟูผิงชิงกับหวังตงหลินมาเข้าร่วม หานเซิ่นจึงไม่ต้องทำอะไรมาก เขาแค่ค่อยปกป้องหวังเหมียนเหมียนอยู่ห่างๆ โดยไม่ได้เข้าไปช่วยสู้
ขณะที่หวังตงหลินนั้นทำตรงกันข้าม เขากระตือรือร้นที่จะโชว์ฝีมือต่อหน้าหวงฟูผิงชิงมาก เขาไล่ฆ่ามอนสเตอร์ที่เห็นจนหมด ทำให้หวังเหมียนเหมียนรู้สึกไม่ค่อยพอใจ เนื่องจากเธอเองก็ต้องการล่าเหมือนกัน
หวังเหมียนเหมียนวางแผนจะฝึกทักษะการต่อสู้ในทะเลทรายปีศาจ พวกเขาเดินทางมาตั้งนาน และเพิ่งจะเจอมอนสเตอร์กลายพันธ์ 2 ตัว ซึ่งทั้ง 2 ตัวก็ถูกหวังตงหลินฆ่าจนหมด
โชคดีที่มอนสเตอร์กลายพันธ์นั้นมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่พวกเขาจะกินได้ มันจึงตกอยู่ไปในท้องของร็อคเวิร์มในตอนจบ
"คุณหาน ฝีมือวอเฟรมของคุณถือว่าเป็นเลิศที่สุดในหมู่ผู้ยังไม่วิวัฒนาการ ฉันคิดว่าฝีมือด้านศิลปะการป้องกันตัวของคุณก็น่าจะไม่ธรรมดา"
หวงฟูผิงชิงอยากจะเห็นฝีมือของหานเซิ่นมาก แต่หวังตงหลินดันไปฆ่ามอนสเตอร์ตามทางจนหมด ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดมาก
"ทักษะด้านอื่นๆของผมก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ" หานเซิ่นตอบแบบสบายๆ เขาคิดว่าควรจะต้องรีบจบการเดินทางครั้งนี้ไวๆ พอมีพวกเขา 2 คนมาร่วมก็เหมือนว่าเขาแทบจะไม่ได้อะไรจากการเดินทางเลย ร่วมทั้งหวังเหมียนเหมียนก็ไม่ค่อยสบอารมณ์ด้วย
"ดูจากฝีมือการบังคับวอเฟรมแล้ว เขาคงจะใช้เวลาทั้งหมดไปกับมัน" หวังตงหลินพูดแทรกขึ้นมา
หานเซิ่นเกือบจะหัวเราะออกมา หวังตงหลินคือเพื่อนร่วมทีมที่แย่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น เขาไม่เข้าใจเลยว่าหวงฟูผิงชิงต้องการอะไร และยังพยายามจะข่มหานเซิ่นอีก
หวงฟูผิงชิงขมวดคิ้ว แต่เธอก็พยายามอดทนกับความงี่เง่าของหวังตงหลินที่ค่อยแต่จะขัดครั้งแล้วครั้งเล่า
หวังเหมียนเหมียนเองก็รู้สึกขำ เมื่อเห็นพฤติกรรมของหวังตงหลิน เธอพูด
"พี่หานอยู่หน่วยธนู ดังนั้นทักษะด้านธนูของเขาก็ดีมาก แต่อาจจะไม่ดีเท่าพี่ผิงชิง"
เรื่องที่หานเซิ่นเป็นนักเรียนหน่วยธนูนั้นถูกนักข่าวหลายสำนักรายงานตรงกัน และหวังเหมียนเหมียนก็คิดว่าคงไม่เป็นอะไรถ้าจะพูดออกไป เธอไม่อยากให้ใครมาดูถูกหานเซิ่น
"งั้นฝีมือด้านธนูของคุณหานก็คงไม่ธรรมดา หวังว่าคุณจะช่วยให้ฉันได้เปิดหูเปิดตาบ้าง"
หวงฟูผิงชิงต้องการให้หานเซิ่นแสดงฝีมือออกมาบ้าง เนื่องเธอมั่นใจมากว่าฝีมือของหานเซิ่นต้องไม่ธรรมดาแน่
"ผมว่าเราลืมเรื่องนี้ไปดีกว่า ทักษะธนูของผมธรรมดามาก"
หานเซิ่นพยายามรักษาระยะกับหวงฟูผิงชิง เขารู้สึกว่าเธอค่อนข้างอันตราย ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากแสดงฝีมือ แม้ว่าเธอจะหน้าตาดี แต่เธอเป็นคนขี้สงสัย หานเซิ่นไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอเลยจริงๆ
"ผิงชิง อย่าไปทำให้เขาเสียฟอร์มเลย เขาต้องใช้เวลาไปกับการฝึกวอเฟรมทั้งวัน ทำให้เขาไม่มีเวลาฝึกยิงธนู ถ้าคุณอยากจะเห็นฝีมือการยิงธนูให้ฉันแสดงให้ดูก็ได้ ฉันก็ฝึกธนูมามากเหมือนกัน" หวังตงหลินพูดพร้อมกับยิ้ม
หานเซิ่นกับหวังเหมียนเหมียนหันมามองหน้ากัน พวกเขา 2 คนยิ้มมุมปาก พวกเขารู้สึกว่าชายคนนี้ทึ่มเกินบรรยาย แต่ดูๆไปเขาก็น่ารักดีเหมือนกัน
หวงฟูผิงชิงเกือบจะระเบิดความโกรธออกมา เธอคิด 'ตงหลิน นายจะทึ่มไปถึงไหน ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าหานเซิ่นเป็นผู้คุ้มกันของเหมียนเหมียน ปรกติเวลาที่เหมียนเหมียนออกมาล่าต้องมีคนตามเป็นขบวน แต่นี่เธอกับไว้ใจให้เขาตามมาคนเดียว ถ้าเขาไม่เก่งจริง เธอจะไว้ใจเขาขนาดนี้ได้ยังไง?'
หวงฟูผิงชิงโกรธจนเธอต้องหยุดพูดไป พวกเขาทั้ง 4 คนยังคงเดินทางต่อไปในทะเลทรายปีศาจ
หลังจากที่เดินทางไปได้สักพัก หานเซิ่นก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า และทำหน้าตาน่ากลัว "พวกเราควรกลับกันได้แล้ว"
"เร็วไปไหม?" หวังตงหลินดูลังเล เขาไม่รู้ว่าอะไรทำให้หานเซิ่นพูดออกมาแบบนั้น
หวงฟูผิงชิงกับหวังเหมียนเหมียนมองไปทางที่หานเซิ่นกำลังมอง และเห็นเเบล็คเฟเธอร์ 2 ตัวกำลังบินวนอยู่บนท้องฟ้า
"คุณกังวลเกี่ยวกับแบล็คเฟเธอร์พวกนั้นงั้นหรอ?" หวงฟูผิงชิงลดเสียงลงและถาม
หานเซิ่นพยักหน้า "วันนี้รอบๆตัวเราแทบไม่ค่อยมีมอนสเตอร์อื่นเลย นอกจากพวกเเบล็คเฟเธอร์ ผมว่านี่เป็นเหตุการณ์ที่ไม่ปรกติ อาจจะมีเเบล็คเฟเธอร์กลุ่มใหญ่บุกเข้ามาเร็วๆนี้"
หวังตงหลินยิ้มออกมาอย่างมั่นใจ "หาน นายกังวลมากเกินไปแล้ว พวกมอนสเตอร์ไม่ได้ฉลาดอย่างที่นายคิด ถ้ามันมาจริงๆ ฉันจะจัดการพวกมันให้หมดเลย"