บทที่ 47
ข่าวร้าย
หลี่มู่ฟาน ถามอย่างเฉยเมยว่า “อืม ธนูของเผ่าเอลฟ์เทียบกับธนูของเราได้หรือไม่?”
ทุกคนเงียบลงทันทีเมื่อได้ยินเรื่องนี้
หลินชงที่อยู่ส่วนท้ายของห้องประชุมพูดขึ้นว่า “นายน้อย ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยเคยเดินทางไปทั่วดินแดนของเผ่าเอลฟ์ เท่าที่ข้ารู้เผ่าเอลฟ์ที่โตเต็มวัยพวกเขาสามารถยิงธนูได้ไกลเกือบ 100 ก้าว แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ไกลแค่ไหนแต่ความแม่นยำก็สูงมาก”
เขาหยุดชั่วครู่และเห็นว่าทุกคนกำลังมองเขา เขาจึงพูดต่อ
“ธนูในค่ายมีคุณภาพสูงมากแต่คุณภาพของคันธนูในมือของเผ่าเอลฟ์ไม่น้อยไปกว่ากัน ด้วยความแข็งแกร่งที่มีอยู่ทำให้ยากที่จะปราบปรามกองกำลังของเผ่าเอลฟ์จำนวนเท่ากันได้”
เมื่อกล่าวจบ หลี่มู่ฟาน ก็พยักหน้าและกล่าวว่า “เผ่าพันธุ์ระดับลึกลับนั้นมีชื่อเสียงมาก อาจารย์หลิน จากประสบการณ์ของท่าน คิดว่ากำแพงเมืองต้องสูงเพียงใดจึงจะสามารถต้านทานความได้เปรียบของธนูของเผ่าเอลฟ์ได้”
หลินชงคิดสักครู่และพูดด้วยความเคารพว่า “ข้าน้อยคิดว่าอย่างน้อยต้องสูงกว่าที่เสนอมา 2 เท่า!”
“ 2 เท่า!”
ทุกคนได้ยินดังนั้นก็สูดหายใจเข้า 2 เท่าเท่ากับ 12 จั้ง เกือบ 40 เมตร!มันเป็นกำแพงที่น่าเกรงขาม!
“พวกท่านมีความคิดเห็นอย่างไรกับข้อเสนอของอาจารย์หลิน?”
“นายน้อย กำแพงเมืองที่สูงเช่นนี้ จะมีความลำบากและยืดเวลาในการสร้างออกไปอีกมาก แต่เดิมคิดว่าเดือนมกราคมจะเสร็จอาจจะต้องยืดเวลาออกไปถึง 3 เดือน”
“นอกจากนี้อุปกรณ์ที่ใช้ในปัจจุบันใช้กำลังคนในการก่อสร้างอาจทำให้เกิดการบาดเจ็บและล้มตายได้”
หลี่มู่ฟาน มองไปที่ทุกคนและตัดสินใจ
“ทำตามที่อาจารย์หลินบอก ส่วนเวลามันสามารถค่อยๆผ่านไปได้ งานอันตรายทั้งหมดให้เชลยเป็นคนทำ ส่วนเรื่องบุคลากรข้าจะคิดหาวิธีเอง”
“การอภิปรายเกี่ยวกับกำแพงเมืองได้เสร็จสิ้นลงแล้วหัวข้อที่ 2 คืออู่ต่อเรือ”
“ข้าวางแผนที่จะสร้างท่าเรือที่แม่น้ำหยุนชาง ทุกคนมีความคิดเห็นอย่างไร”
ทุกคนได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง
เมืองสุริยันจันทราเป็นอาณาจักรที่ไม่มีทางออกสู่ทะเลดังนั้นพวกเขาจึงไม่เคยมีท่าเรือมาก่อน การถามพวกเขาเหมือนกับการถามคนไม่รู้เรื่อง
เมื่อเห็นว่าเหล่าแม่ทัพต่างก้มหน้าลงเส้นเลือดบนหน้าผากของ หลี่มู่ฟาน ปูดโปนและตะโกนว่า “ ปกติแล้วพวกเจ้าจะโม้จนกระทั่งดอกไม้บานสะพรั่งแต่ทำไมวันนี้กลับปิดปากเงียบ!”
เดิมที หลี่มู่ฟาน มีแผนการอยู่ในใจแต่พอเห็นพวกเขาเป็นแบบนี้ หลี่มู่ฟานจึงโกรธมาก
“ช่างมันเถอะ!เรื่องนี้ค่อยหารือกันทีหลังเลิกประชุม!”
ขณะที่เขากำลังจะจากไปทันใดนั้นห้องประตูห้องก็ถูกเปิดออกและชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามา
เมื่อ หลี่มู่ฟาน เห็นผู้มาใหม่เขาตกใจเล็กน้อยและกล่าวว่า
“หวังลี่ ไม่ใช่ว่าเจ้าไปสืบหาข่าวของอาณาจักรหยุนฉินหรอกหรือ?มีอะไรเกิดขึ้น?”
หวังลี่คุกเข่าลงไม่สนใจสายตาประหลาดใจของทุกคน
“นายท่าน เผ่ากระทิงเถื่อนและเผ่าหมาป่าโลหิตโจมตีทางเหนือและใต้ทำลายเมืองทั้ง 16 เมือง คนนับล้านของเผ่าพันธุ์มนุษย์ถูกสังหารจนหมดสิ้น!”
“อะไรนะ!”
ข่าวนี้เหมือนระเบิดใส่หัวของทุกคนราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ฟานชิงเยว่ยังยืนไม่มั่นคงและเกือบจะเป็นลมหมดสติ
หลินชงถอนหายใจ หลิวหลงและ จางเถี่ย มีน้ำตาไหล
หลี่มู่ฟาน ยืนเหม่อลอยราวกับถูกเวทมนตร์
ผู้คนนับล้านและคนมากมายได้ถูกสังหารลงจนหมดสิ้น
เสียงของหวังลี่สั่นเครือเล็กน้อย และตะโกนว่า “นายท่าน!ท่านแม่ทัพทั้งหลาย เมืองสุริยันจันทราได้ปิดล้อมชายแดนระหว่างทางกลับ ข้าได้พบคนเกือบ 30,000 คน ที่กำลังหลบหนีไปยังที่ราบจินหลัน!”