บทที่ 48
ถูกเยาะเย้ย
ทางตอนเหนือของที่ราบจินหลัน ในภูเขาขนาดใหญ่นอกจากเทือกเขาพลัดพรากแล้วยังมีค่ายเล็กมากมายซ่อนอยู่
พวกเขาทำมาหากินด้วยการโจมตีขบวนสินค้าที่ผ่านไปมาและหมู่บ้านใกล้เคียง
ดังนั้นที่นี่จึงเป็นจุดตัดระหว่างเผ่าเอลฟ์และเผ่ากระทิงเถื่อน มีคาราวานจำนวนมากตั้งอยู่ในที่ราบแห่งนี้ มีหมู่บ้านกระจัดกระจายอยู่มากมาย ดังนั้นผู้คนส่วนใหญ่จึงประกอบอาชีพเป็นโจรภูเขา
ค่ายวายุทมิฬ
ค่ายวายุทมิฬถูกสร้างขึ้นโดยคนของเผ่ามารปฐพี เนื่องจากเผ่ามารปฐพีมีพละกำลังตามธรรมชาติที่แข็งแกร่งและผิวหนังหนาเมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาจึงกลายเป็นขุมกำลังที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนแห่งนี้
ในตอนนี้ ณ ห้องโถงใหญ่ของค่ายวายุทมิฬ มีผู้บัญชาการทั้งหมด 18 คนจากค่ายขนาดเล็กและขนาดใหญ่รวมตัวกัน
“หัวหน้า ผู้ลี้ภัย 30,000 คนจากเผ่ามนุษย์ใกล้จะมาถึงแล้วพวกเราจะแบ่งกันอย่างไร ท่านพูดมาเลย!”
คนที่พูดคือหัวหน้าเผ่าก๊อบลิน
หัวหน้าเผ่าหมาป่าเหล็กหัวเราะเสียงดัง “เผ่ามนุษย์เป็นสินค้าที่ต้องการ ชนชั้นสูงของพวกเอลฟ์ชอบทาสของเผ่ามนุษย์มากที่สุดโดยเฉพาะเด็กสาวเหล่านั้น ที่มีผิวพรรณละเอียดอ่อน จุ๊ จุ๊..”
“เจ้าหมาป่าเฒ่า ใครๆก็รู้ดีถึงฉายาของเจ้า ยิ่งครั้งนี้ถือว่าเป็นโชคขนาดใหญ่ แต่สตรีที่ถูกเจ้าทำลายเกรงว่าชนชั้นสูงของเผ่าเอลฟ์จะไม่ต้องการ ฮ่าๆๆ”
“จงเก็บเอาไว้และสนุกกับมันอย่างช้าๆ เจ้าหมาแก่ เจ้าอย่าได้หัวเราะเยาะข้า เมื่อเจ้าบุกหมู่บ้านมนุษย์ในครั้งก่อน เจ้าเองก็ได้ไปไม่น้อย!”
เสียงหัวเราะดังขึ้นในห้องโถงใหญ่
หัวหน้าเผ่ามารปฐพีที่นั่งเป็นหัวหลักหัวตอก็หัวเราะขึ้นเช่นกัน
“พูดถึงเรื่องนี้เมื่อ 1 เดือนก่อน ข้าได้ยินว่าหมู่บ้านมนุษย์ถูกย้ายออกไป และเผ่าก็อบลินที่อยู่ติดกันถูกทำลาย ข้ากำลังสงสัยว่าใครเป็นคนทำ!ได้รับผลประโยชน์ไปมากมายแต่ไม่เคยมาแบ่งปันพี่น้องบ้างเลย!”
ผู้นำเผ่าต่างๆล้วนตกตะลึงพวกเขามองไปที่หัวหน้าก๊อบลิน เมื่อหัวหน้าก็อบลินเห็นสิ่งนี้ เขาก็หดคอแล้วพูดอย่างหวาดกลัว “พี่ใหญ่ข้าพอจะรับรู้เรื่องนี้ ข้าได้ยินมาว่ามีกลุ่มโจรเผ่ามนุษย์กลุ่มใหม่มาอาศัยอยู่แถวนี้และได้ปะทะกับหมู่บ้านของเราและฆ่าล้างหมู่บ้านของเราทันทีรวมทั้งหมู่บ้านมนุษย์ด้วย”
“โอ้ งั้นรึ”
หัวหน้ามารปฐพีกล่าว “เผ่ามนุษย์มีความกล้าหาญเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หากข้าเจอพวกมันวันใดคงได้เห็นดีกัน”
แต่ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้นจากประตู
คนเผ่ามารปฐพีถูกโยนลงกับพื้นห้องโถง
“ไม่ต้องรอวันไหนหรอก ข้ามาแล้ว!”
ทุกคนต่างเผ่าพันธุ์ต่างตกตะลึง พวกเขามองไปที่ประตู เห็นทหารเผ่ามนุษย์ที่มีชุดเกาะโดดเด่นยืนล้อมเด็กหนุ่มคนหนึ่งเอาไว้
“มีการประชุมใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกข้าแม้แต่คำเดียว นี่ไม่เคยเห็นค่ายมนุษย์ของข้าอยู่ในสายตาเลยสินะ!”
หัวหน้ามารปฐพีตะโกนขึ้นว่า “เจ้าเป็นใคร?เจ้ากำลังจะทำอะไร!”
“ข้าก็เป็นแค่โจรที่พวกเจ้ากำลังพูดถึงอยู่ไม่ใช่เหรอ?”
หัวหน้าหมาป่าเหล็กตะโกนว่า “ที่แท้ก็เป็นเจ้านี้เองกล้าดียังไงถึงอวดดีมาเจอกับพวกเราที่นี่?”
หลี่มู่ฟาน มองเขาอย่างเฉยเมย
“ฮ่าๆๆ ผู้นำทุกคนกำลังทำกำไรได้จากผู้ลี้ภัยเผ่ามนุษย์ แล้วทำไมน้องชายคนนี้จะมาขอแบ่งเศษเสี้ยวผลกำไรนั้นไม่ได้”
ผู้นำมารปฐพี แสยะยิ้มและกล่าวว่า “มีนักรบอย่างน้อย 1,000 คนที่นี่ แล้วพวกเจ้ามีกี่คนถึงกล้ามาอวดเบ่งกับพวกเรางั้นหรอ?”
“ข้ามีทหารมากกว่า 200 นาย”
“ฮ่าๆๆ”
มารปฐพีหัวเราะและพูดว่า “เผ่ามนุษย์ เจ้ามีเพียง 200 คนเท่านั้น แต่เจ้ายังกล้ามาเผชิญหน้ากับพวกเรา มนุษย์ร่างเล็กอย่างพวกเจ้าต่อให้มาเป็นหมื่นคน ท่านปู่อย่างข้าก็ไม่เห็นเจ้าอยู่ในสายตา!”
“ 200 คน?ฮ่าๆ กลับบ้านไปกินนมไป!”
หัวหน้าต่างเผ่าพันธุ์หัวเราะเสียงดังแล้วยังคงมีคำพูดเยาะเย้ยที่ดังไม่ขาดสาย