3ชั่วโมง!
นี่คือระยะเวลาแสดงผลของยา ลมหายใจแห่งชีวิต
และตอนนี้ก็ได้ผ่านมาเกือบ 1 ชั่วโมงแล้ว หลักจากยาหมดฤทธิ์.....
ในระหว่าง1ชั่วโมงมานี้ ทำให้ภาพลักษณ์คุณหนูของพวกเธอหายไป เสื้อผ้าพวกเธอฉีกขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าก็เปื้อนไปด้วยเลือด และแน่นอนว่าหลีกเลี่ยงที่จะเกิดบาดแผลไม่ได้ แม้แต่ตัวมิโคโตะเองก็ยังมีแผลเล็กแผลน้อย......
โชคดีที่ปีศาจเก่งๆพวกเขาสามคนมุ่งเป้ากำจัดมาตั้งแต่แรก และโชดดีไปกว่านั้นคือ ไม่มีปีศาจที่เลเวลสูงกว่า40 เก่งสุดก็คือปีศาจเลเวล40 มีสิบตัว แต่ไอ้สิบตัวนี่ก็โดนมิโคโตะฆ่าทิ้งไปตั้งแต่แรกแล้ว
ดังนั้นหลังจากยา ลมหายใจแห่งชีวิต หมดฤทธิ์ กองทัพปีศาจก็เหลือแค่พวกเลเวล30ไม่กี่ตัว และเพราะมิโคโตะปกป้องฮินางิคุ ทำให้พวกมันสามารถฝากรอยแผลที่เธอได้
วู่หยานเองก็รู้สึกโชคดีมาก เพราะเขาใช้ถั่วเซียนหมดไปแล้ว ทำให้เขาไม่มีรับประกันชีวิต แต่เพราะมิโคโตะฆ่าพวกปีศาจส่วนใหญ่ไป ทำให้เขาเลเวลอัพไปไม่น้อยและฟื้นฟูสู่สภาพปกติ ไม่งั้นป่านนี้เขาคงตายไปแล้ว
การต่อสู้ที่โครตไม่ยุติธรรม ได้ดำเนินไป4ชั่วโมง จึงจบ........
หลังจากปีศาจตัวสุดท้ายโดนหอกสายฟ้าของมิโคโตะ วู่หยานกับฮินางิคุยังอยู่ในท่าเตรียมฟันปากก็หอบหายใจไม่หยุด ยินนิ่งกวาดสายมองซากศพปีศาจที่กระจัดกระจายไปทั่ว ยืนมึนงงตาเหม่อลอยแบบนี้ต่อไป
ไม่รู้นานเท่าไหร่ พวกเขาก็ได้สติ......
ฮินางิคุกับมิโคโตะมองสำรวจอีกครั้ง เห็นแต่เศษชิ้นส่วนร่างกายและเลือดหลากหลายสีเปรอะเปื้อนไปทั่ว จู่ๆทั้งสองคนก็ลงไปนั่งยองๆ ปากก็อาเจียนออกไม่หยุด
วู่หยานดีกว่าเล็กแต่สีหน้าก็ยังขาวซีดอยู่ดี แม้แต่ตัวเขาเองเมื่อมองภาพดุจดั้งนรกตรงหน้าก็ยังรู้สึกไม่ดีมากๆ มันเหมือนกับตัวเองกำลังโดนแมลงไต่ไปทั่วทั้งตัว กล้ำกลืนความคิดอยากจะอาเจียนลงไป วู่หยานเดินไปช่วยตบหลังสองสาว พยายามให้พวกเธอรู้สึกดีขึ้น
“หยาน....” หางตาฮินางิคุมีหยาดน้ำตา สีหน้าก็ขาวซีดเหมือนวู่หยาน ทำไมไม่รู้ ฮินางิคุ รู้สึกว่าร่างกายเย็นเชียบ อดที่จะหาความอบอุ่นไม่ได้ หลังจากรู้สึกถึงตัววู่หยาน ฮินางิคุก็โผ่เข้าใส่อกวู่หยานทันที เธอจับตัวเขาแน่นโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา
“ไม่เป็นไรนะ มันจบแล้ว.....” วู่หยานรู้สึกได้ชัดเจนว่าตัวเธอกำลังสั่นอยู่ เขากอดตอบเธอ แล้วเอามือตบหลังเบาๆ ปากก็พูดปลอบ
อยู่ๆวู่หยานก็รู้สึกเสื้อตัวโดนดึง เมื่อหันไปดู มิโคโตะที่ตัวกำลังสั่นสีหน้าซีดเซียว เธอดูราวกับเด็กน้อยที่กำลังกลัวจะถูกแม่ทิ้ง ดูน่าสงสารมาก
วู่หยานเอื่อมมือดึงมิโคโตะเข้าอกตัวเอง กระชับอ้อมกอดแน่น ปลอบพวกเธอ และปลอบตัวเองด้วย
เพราะก่อนหน้าทั้งสองคนก็ยังเป็นแค่เด็กนักเรียนธรรมดา ตัวเขาก็อาศัยในป่าสัตว์อสูรตัวคนเดียว เมื่อเห็นภาพตรงหน้ายังอดรู้สึกใจสั่นไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับพวกเธอ
แถมฉากตรงหน้า ตัวเองก็เป็นหนึ่งในคนสร้างด้วย......
ในระหว่างต่อสู่ไม่มีเวลามาคิดนู่นนี่ แต่ตอนนี้การต่อสู้จบลงแล้ว คิดกลับไปว่ามือตัวเต็มไปด้วยเลือดนับไม่ถ้วน ทำให้จิตใจทั้งสองคนอยู่ในจุดที่ใกล้พังทลายเต็มที
ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยซากศพเต็มไปหมด หนึ่งชายสองหญิงสาวกำลังกอดกันกลม เกิดเป็นภาพชวนเศร้าใจขึ้นมา
หลายชั่วโมงต่อมา วู่หยานรู้สึกว่าสองสาวเงียบไป ก้มหน้ามอง เห็นพวกเธอหลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนเลือด....
ตอนนี้เอง วู่หยานก็รู้สึกสับสน.....
เป็นความผิดของเขารึเปล่า? ถ้าไม่ใช้เพราะตัวเองคงไม่เกิดเรื่อบแบบนี้ขึ้น วิ่งเข้าไปในชีวิตพวกเธอ เปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเธอ ทำให้มือที่ขาวสะอาดของพวกเธอเปื้อนไปด้วยเลือด นี่เป็นความผิดของเขาเอง.....
เดินเข้าไปหาเธอ อัญเชิญเธอ ทำแบบนี้มันถูกแล้วจริงๆงั้นเหรอ?......
ส่ายหัว ไล่คำถามที่ไม่มีใครตอบได้ออกไป วู่หยานค่อยๆวางพวกเธอลงบนพื้น ก่อนจะมองซากศพปีศาจ
ถ้าไม่ใช้เพราะมี ลมหายใจแห่งชีวิต และ ถั่วเซียน พวกเขาทั้งสามคงต้องจ่ายราคาไปไม่น้อยถึงจะชนะได้ เอาแค่ฮินางิคุคนเดียว เขาคงไม่กล้าวิ่งไปสู้แล้วปล่อยเธอไว้ท่ามกลางฝูงปีศาจตัวคนเดียว มิโคโตะคงจะสามารถป้องกันตัวเองได้ แต่นั้นมันก็ที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้แล้ว
นี่แสดงวให้เห็นความสำคัญของแต้มไอเท็ม ถ้าเขางกไม่ใช้แต้มไป แล้วมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเธอ เขาคงเสียใจไปตลอดชีวิต......
เป็นโชคดี ที่ซากพวกนี้สามารถเอาไปแลกแต้มกับระบบได้ ขณะเดียวกันก็ทำให้เขาสงสัย ด้วยจำนวนขนาดนี้ เขาจะได้แต้มเท่าไหร่นะ?
ต้องรู้ก่อนว่า ในบรรดาซากศพมากมายพวกนี้ มีปีศาจเลเวล30อยู่หลายร้อยตัว และปีศาจเลเวล40อีกนับสิบตัว ส่วนที่เหลือก็เลเวลมากกว่า20ทั้งนั้น ถึงแม้จะไม่ถึงพันตัว แต่อย่างน้อยๆก็มากกว่าพวกปีศาจเลเวล30!
คิดถึงจำนวนแต้มที่จะได้ เลือดลมสูบฉีดใบหน้าวู่หยานก็มีเลือดฝาดขึ้นแทนหน้าซีดๆอย่างรวดเร็ว
ช่างเป็นคนที่ซื่อตรงกับตัวเองจริงๆ.......
ตอนนี้เอง วู่หยานก็โบกมือไปที่ศพปีศาจ พวกมันถูกระบบเก็บไปจนหมด
“ติ๊ง! ได้รับ 8,322,000 แต้มไอเท็ม!”
พระเจ้าช่วย!! มากกว่า8ล้าน!!
มองจำนวนแต้มไอเท็ม ใบหน้าวู่หยานก็เบ่งบานไปด้วยรอยยิ้ม เพิ่งผ่านประสบการณ์เลือดสาดมา เขาก็รู้สึกจิตตกไปเล็กน้อย แต่มันก็ได้ปลิวหายไป ตอนนี้เขาสามารถกระโดดโลดเต้นอย่างอารมรณ์ดีได้แล้ว
8,322,000 แต้มไอเท็ม บวกกับก่อนหน้านี้อีก8,000 รวมแล้วเขาได้แต้มมาทั้งหมด 8,330,000 แต้ม! ทำให้แต้มไอเท็มจากตอนแรกที่แทบไม่มีฟื้นคืนกลับมา แถมยังมากกว่าเดิมหลายเท่า!
จากแต้มมหาศาลตรงหน้า สามารถจินตนาการได้เลยว่าพวกปีศาจมันเยอะขนาดไหน ต้องรู้นะว่าหมาป่าปีศาจก่อนหน้านี้ยังแค่8,000แต้ม!
ระบบมันก็ใจดีไม่น้อย ที่ไม่ให้เขาไปยืนชี้แลกเปลี่ยนศพพวกมันทีละตัว ไม่งั้นเขาคงปวดมือตาย
ที่นี่กลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง ด้วยซากศพทุกอย่างหายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าไม่มีรอยเลือดบนพื้นก็คงไม่มีใครรู้ว่าที่นี่เคยเกิดการสู้แบบ3รุม....เอ่อ ปีศาจนับพัน? หรือนับหมื่นวะ?........
ยกพวกเธอไปนอนพิงกำแพง วู่หยานจูบหน้าผากฮินางิคุเบาๆ ลังเลเล็กน้อน ก่อนจะทำแบบเดียวกันกับมิโคโตะ แล้วลุกขึ้นยืน
มองดูเสื้อผ้าตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือดหลากหลายสีที่แห้งกรัง เขาก็ถอดแล้วโยนทิ้งข้างๆไม่เว้นแม้แต่กางเกงใน
วู่หยานขมวดคิ้ว ถึงแม้จะโยนเสื้อผ้าทิ้งไปหมดแล้ว แต่ตัวก็ยังเต็มไปด้วยเลือดอยู่ดี แถมยังมีบาดแผลที่เลือดยังไหลไม่หยุดอยู่ด้วย ตอนสู้อยู่ก็ไม่รู้สึอะไรหรอก แต่ตอนนี้พอเห็นแผลตัวเองเท่านั้นแหละ วู่หยานก็รู้สึกเจ็บจี๊ดไปทั่วตัว
เปิดรายการระบบ เขาซื้อน้ำยาฟื้นสภาพในพริบตามา3ขวด ในราคาขวดละ3,000แต้มไอเท็ม วู่หยานยกดื่มทันทีหนึ่งขวด รอไม่นานนัก บาดแผลเขาก็สมานตัวในความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า แถมมันยังเร็วขึ้นเรื่อยๆด้วย จนในที่สุดแผลทั้งหมดก็หายไป
เห็นดังนี้ วู่หยานก็ยิ้ม ก่อนจะเอายาอีกสองขวดป้อน ฮินางิคุกับมิโคโตะ
ก้มหน้าคิดไม่นานนัก วู่หยานก็เดินมาอีกฝั่งนึง แล้วซื้อของจากระบบ ในมือก็มีอัญมณีสีน้ำทะเลปรากฏออกมา
น้ำพุร้อนแบบพกพา : ปกติจะบรรจุอยู่ในอัญมณี แต่ถ้าโยนอัญมณีลงกับพื้น มันจะขยายตัวออกเป็นบ่อน้ำพุร้อนเส้นผ่าศูนย์กลาง5เมตรอย่างรวดเร็ว สามารถเก็บคืนได้ และน้ำร้อนยังมีระบบชำละล้างสิ่งสกปรกอัตโนมัติ ;20,000 แต้มไอเท็ม
มองดูอัญมณีในมืออย่างพอใจ ก่อนจะโยนลงไปที่พื้น
เหมือนกับโยนก้องหินลงน้ำไม่มีผิด อัญมณีจมหายไปในดิน พื้นก็เกิดระลอกคลื่นขึ้น ก่อนจะขยายออกไปถึง5เมตรจึงหยุด ระลอกคลื่นเปลี่ยนเป็นรูปวงกลม พื้นดินข้างในก็เปลี่ยนไปเป็นน้ำพุร้อน
สายตาวู่หยานเป็นประกายแปลกๆ พิจารณาเจ้าบ่อน้ำพุร้อนนี่......
คิดไม่นานนัก วู่หยานก็ยิ้มออกมา ก่อนจะหันไปมองสองสาวที่ยังคงหลับกันอยู่ รอยยิ้มก็ขยายออกไปอย่างรวดเร็ว
ด้วยฝีเท้าเบากริบ วู่หยานย่องมาที่ตัวสองสาว ก่อนจะหยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง “มิโคโตะ ฮินางิคุ ดูตัวพวกเธอสิเต็มไปด้วยเลือดเชียว คงจะคิดว่ามันไม่สบายตัวเหมือนฉันใช้มั้ย? ไม่ต้องห่วง ไว้ใจฉันได้เลย ฉันจะทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมให้เอง ดีมั้ย?”
พูดคนเดียว มองหน้าทั้งสองคน ก่อนจะพูดเสริมว่า “โอ้ ไม่ตอบงั้นเหรอ คงจะอายสินะ มาเป็นไร ฉันเข้าใจ ในเมื่อพวกเธอไม่ตอบ งั้นฉันตอบแทนให้เอง! ”
พูดราวกับว่าเป็นเรื่องปกติ วู่หยานยิ้มอย่างเขินอาย ก่อจจะยื่นมือมารไป ค่อยๆถอดเสื้อผ้าพวกเธอ ปากก็พูดพึมพำไม่หยุด ถ้าฟังดีๆมันกำลังพูดว่า ‘ฉันไม่เกรงใจล่ะนะ’......
มิโคโตะ และ ฮินางิคุ ที่น่าสงสารเพิ่งผ่านประสบการณ์โหดร้ายมาแท้ๆ และตอนนี้ขณะที่ยังไม่ได้สติก็กำลังโดนหมาป่าตัวนึงเปลืองผ้าอยู่.......
เมื่อถอดเสื้อผ้าออกหมดแล้ว ภาพที่เขาเห็นคือร่างบางผิวขาวเนียน แทบทำตาหื่นๆของวู่หยานบอด ยืนจ้องร่างพวกเธอนิ่ง มองจนพอใจ เขาก็ลุกขึ้นอุ้มฮินางิคุ เดินตรงไปที่น้ำพุร้อน
ร่างกายฮินางิคุโดนมือมารจับไม่หยุด ใบหน้าวู่หยานก็มีรอยยิ้มร่า หัวเราะ ‘ฮิฮิฮิ’ ในใจรู้สึกเบิกบานมาก แต่เมื่อมือยื่นไปที่ด้านหน้าฮินางิคุ วู่หยานก็ถอนหายใจด้วยความเศร้าใจ
ยังจำเป็นต้องพัฒนาอีกเยอะ.......
ลูบไล้ก้อนเนื้อเล็กๆ ก่อนจะย้ายไปที่อื่นด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ พยายามพิชิตทุกพื้นที่ของเธอ โดยไม่ต้องพูดจุดที่ไร้ยางอายที่สุดเลย.....
มองร่างบางในอก มองฮินางิคุที่ยังหลับตา วู่หยานถอนหายใจ อุ้มเธอมาที่ริมบ่อ
เฮ้อ ใครใช้ให้ฉันเป็นคนดีกันล่ะ ไม่เอาเปรียบร่างกายคนอื่น....เอ่อ ก็แค่ถอดเสื้อผ้าออกหมด กับจับร่างกายสาวน้อยที่กำลังทุกส่วนเอง........
ซื้อชุดสะอาดจากระบบ วู่หยานใส่เสื้อผ้าให้ ก่อนจะวางเธอไว้ที่เดิม แล้วไปอุ้มมิโคโตะลงบ่อน้ำพุร้อน
ด้วยร่ายกายที่ไม่แตกต่างจากฮินางิคุมากนัก ทำให้วู่หยานเพลิดเพลิน หลังจากล้างคราบเลือดของมิโคตัออกไปหมดแล้ว วู่หยานก็ยังคงไม่หยุด เริ่มล้างตัวใหม่อีกรอบ
หลังจับร่างกายสาวน้อยไปทั้งตัว วู่หยานก็เริ่มรู้สึกเสียใจ เขาไม่น่าไปกินเต้าหูของพวกเธอเลย (@เคยอธิบายแล้ว เอาง่ายๆก็คือใช้ สถานการณ์เอาเปรียบคนอื่น เช่นตอนนี้เธอไม่ได้สติก็โดนซะ.....)
มันไม่ใช้ความรู้สึกผิดหรืออะไร เขาคิดว่าตอนนี้เขาก็กิน(เอา)พวกเธอได้ แต่เขามั่นใจถ้าเขาทำแบบนั้นขณะที่พวกเธอหลับ เขาคงกลายเป็นศพแน่ๆ นี่เป็นผลลัพธ์ที่แม้แต่เด็กก็คิดได้
ซื้อชุดสะอาดจากระบบอีกชุด หลังจากช่วยมิโคโตะใส่แล้ว วู่หยานก็กระโดดลงน้ำดัง ‘ตู้ม!’
นอนแช่ในน้ำพุร้อน ตอนนี้เองวู่หยานก็น้ำตานองหน้า
ทำไมน้ำมันเย็นแบบนี้วะ........
ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ - ห้องสมุดคนรักนิยายแปล กลุ่มลับถึงตอน47