px

เรื่อง : INVINCIBLE โลกอมตะ
บทที่ 23: จัดงานด้วยตัวเอง


หวงเสี่ยวหลงหันไปมองหวงเหว่ยจากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ถ้าเขาไม่มีคุณสมบัติที่จะมานั่งที่นี่ เจ้าก็ยิ่งที่จะไม่สมควรนั่ง!"
"อะไร?! หวงเสี่ยวหลง, เจ้า! " หวงเหว่ยรู้สึกถูกข่มขู่อย่างแท้จริง ความโกรธปรากฎขึ้นเต็มหัวใจ เขาเป็นถึงผู้ครอบครองจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับสิบ ซึ่งจะกลายเป็นผู้นำของคฤหาสน์ตระกูลหวงในอนาคต แต่เรื่องนี้หวงเสี่ยวหลงยังบอกด้วยว่าเขามีคุณสมบัติน้อยกว่าเมื่อเทียบกับคนรับใช้?
ในขณะนี้หวงเผิงกล่าวว่า "พอ! เราอยู่ในหมู่บ้านสกุลหลี่, งานเลี้ยงฉลองของผู้นำอาวุโสหลี่! "
หวงฉี่เต๋อหันไปหาหวงเสี่ยวหลง และกล่าวว่า "เสี่ยวหลง เป็นคนที่เจ้าเพิ่งซื้อมาเมื่อเร็ว ๆ นี้หรือไม่? เขาไม่มีคุณสมบัติที่จะมานั่งที่นี่! "
หน้าผากของหวงเสี่ยวหลงเหี่ยวย่น ไม่ว่าอะไรในท้ายที่สุดปู่ของเขายังคงเป็นส่วนหนึ่งของหวงเหว่ย นับตั้งแต่ทั้งสองคนถูกปลุกจิตวิญญาณการต่อสู้พวกเขา
เขามั่นใจว่าถ้าไม่ใช่เพราะหลี่ลู่ยังคงเรียกร้องให้พาหวงเสี่ยวหลงมา ปู่ของเสี่ยวหลงจะนำหวงเหว่ยมากับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
หวงฉี่เต๋อพูดอีกครั้ง "บอกคนรับใช้ให้ออกไปจากห้องโถง และรออยู่ที่ลานหน้าห้องโถง"
ออกไปจาก? ความโกรธของหวงเสี่ยวหลงเริ่มเพิ่มมากขึ้นความหมายของปู่คือ เฟยฮาวไม่ได้มีคุณสมบัติแม้แต่ที่จะได้ยืนอยู่ที่นี่?
"เสี่ยวหลง เจ้าไม่ได้ยินสิ่งที่ท่านปู่ของเจ้ากล่าวหรือ บอกคนรับใช้ให้ออกไปเร็ว ๆ ! พวกเราอยู่ในงานเลี้ยงสังสรรค์ของผู้นำอาวุโสหลี่ แต่เจ้านำคนรับใช้เข้ามาเจ้าพยายามแสดงอะไรหรือเปล่า? " หวงหมิงกล่าวด้วยเสียงตักเตือน
ชิ? ความหงุดหงิดของหวงเสี่ยวหลงยังคงเพิ่มขึ้น และยิ้มเยาะ: "แม้ว่าผู้รับใช้ของข้าจะเป็นคนใหม่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะมาสั่งให้เขาออกไป!"
"เจ้า!" หวงหมิงไม่ได้คาดหวังกับเหตุการณ์เช่นนี้ที่หวงเสี่ยวหลงจะกล้าแย้งกับเขาจริง ๆ นัยน์ตาของเขาพองโตมากจนเกือบเหมือนจะตกลงมา
"พอแล้ว เสี่ยวหลง" หวงเผิง กล่าว "ปฏิบัติตามคำสั่งของท่านปู่ของเจ้า ให้เขากลับออกไปรอที่ลานหน้าห้องโถง" แม้แต่หวงเผิงก็เห็นพ้องกับคำพูดของหวงฉี่เต๋อ และหวงหมิง เพราะเขาก็รู้สึกว่าลูกชายของเขาพาคนรับใช้เข้ามาภายในเวลาที่ดูไม่เหมาะสม .
หวงเสี่ยวหลงรู้สึกหงุดหงิด และพยายามข่มความโกรธ เขาพยักหน้าและพูดกับเฟยฮาวที่ยืนอยู่ด้านหลังเขาว่า "เฟยฮาว, ออกไปรอข้าที่ลานด้านนอก"
ในขณะที่การสนทนาเกิดขึ้นการแสดงออกของเฟยฮาวก็ยังนิ่งสงบ "ขอรับนายน้อย." เขาแสดงความเคารพอย่างสุภาพหลังจากพูดแล้วหันเดินออกไป
หวงเหว่ยรู้สึกภาคภูมิใจที่เห็นว่าเฟยฮาได้รับคำสั่งให้ออกไป
หลี่ลู่นั่งอยู่ข้างๆ หวงเสี่ยวหลง จ้องมองไปที่หวงเหว่ยเมื่อเห็นความพอใจของเขา
ทันใดนั้นเสียงหัวเราะดังขึ้นข้างนอกห้องโถง; มันเป็นเสียงของผู้นำอาวุโสหลี่ ทุกคนในห้องโถงมองออกไป และได้เห็นหลี่มู่, หลี่เฉิง และแขกคนอื่น ๆ เดินเข้ามาในห้องโถงภายใต้การคุ้มครองของเหล่าผู้เชี่ยวชาญ
เมื่อเห็นพวกเขาทุกคนก็ลุกขึ้น
อย่างไรก็ตามในขณะที่กลุ่มคนร่าเริงกำลังจะก้าวเข้าไปภายในห้องโถงทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องอย่างวิตกกังวลว่า: "ผู้นำอาวุโสหลี่แย่แล้ว! มีบางสิ่งที่ไม่ดีเกิดขึ้น! "
เสียงดังฉับพลัน และเสียงหัวเราะภายในห้องโถงก็เงียบลง หลี่มู่ก็ตกใจเมื่อหันกลับไปมองคนอื่น ๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน
ผู้เฝ้าระวังที่อยู่อาศัยต่างก็วิ่งออกไปด้วยความตกใจกลัว เมื่หลี่มู่ และหลี่เฉิงมาถึงพวกเขาก็ชี้ไปทางประตูทางเข้าใหญ่ และด้วยเสียงสั่นเครือพูดว่า "ผู้นำอาวุโสหลี่ที่ด้านนอก ที่ด้านนอกมี...!"
“ด้านนอก? เกิดอะไรขึ้นที่ด้านนอก? " ความรู้สึกที่จมลงไปในหัวใจของหลี่มู่ และเขาเกือบตะโกนคำถามของเขา
"ข้างนอกมีโลงศพขนาดใหญ่วางอยู่!" ยามของหมู่บ้านสกุลหลี่กล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ
"อะไรนะ? โลงศพขนาดใหญ่! "
"เรื่องบ้าอะไรกัน??"
ภายในห้องโถงใหญ่ผู้นำอาวุโสหลี่ และผู้เชี่ยวชาญทุกคนที่มาร่วมแสดงความยินดีกับผู้นำอาวุโสหลี่ต่างตกใจ และกระซิบกันในระหว่างที่เดินมาที่ด้านหน้าห้องโถง
หัวใจของ หลี่มู่เต้นไม่เป็นจังหวะ หลังจากที่พูดกับหลี่ลู่ และลูกชายของเขาหลี่เฉิง เขาเดินตรงไปที่ทางเข้าหลักของหมู่บ้านสกุลหลี่พร้อมกับเหล่าผู้เชี่ยวชาญของหมู่บ้านสกุลหลี่ที่เดินตามหลังอย่างใกล้ชิด
"เราจะออกไปดูด้วย" หวงฉี่เต๋อกล่าวขณะเดินออกจากห้องโถงใหญ่ตามมาด้วยหวงเสี่ยวหลง และคนอื่น ๆ และ หลี่ลู่ก็ตามติดหวงเสี่ยวหลงออกมา ถึงแม้ว่านางจะไม่เข้าใจว่าโลงศพใหญ่ถูกวางไว้ตรงหน้าทางเข้าหลักของงานฉลองวันเกิดของปู่ของนางได้อย่างไร นางเองก็รู้สึกกระวนกระวายและตึงเครียด
หวงเสี่ยวหลงก้าวเดินตามปู่ของเขาไปที่ทางเข้าหลัก เมื่อมองออกไปก็เห็นว่ามีเพียงโลงศพสีแดงขนาดใหญ่ถูกวางหันหน้ามาเข้าหลักของหมู่บ้านสกุลหลี่
โลงศพถูกย้อมสีแดงด้วยเลือดของมนุษย์ และมีกลิ่นเลือดไหลแรงผ่านทางอากาศที่ทำร้ายจมูก
และหัวใจของทุกคนที่ได้ดูฉากแปลก ๆ นี้
หลี่มู่เดินไปที่โลงศพ การแสดงออกของเขาดูเย็นชาในขณะที่เขาตะโกนว่า: "ผู้ใดกล้าที่มาสร้างปัญหาให้กับหมู่บ้านสกุลหลี่? ไสหัวออกมา! " เมื่อหลี่มู่ร้องตะโกนออกมาอากาศโดยรอบกลิ้งตัวเป็นคลื่นก่อตัวเป็นสิงโตขนาดใหญ่อยู่กลางอากาศ สิงโตคำรามออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ และเกรงกลัวต่อการแสดงออกของพวกเขา
ดวงตาของหวงเสี่ยวหลงกระพริบตา พ่อของเขาบอกเขาก่อนเกี่ยวกับทักษะการต่อสู้ที่หลี่มู่ฝึกเป็นทักษะระดับลึกลับขั้นปานกลาง – สิงห์โตนภาคำราม?
ครู่ต่อมาสิงโตในท้องฟ้าก็เหือดหายและเงียบไป
"เฮ้ เฮ้!" เสียงหัวเราะกระจายอยู่ภายในอากาศจากทุกทิศทุกทางทำให้ทุกคนสับสนเกี่ยวกับแหล่งที่มาของเสียง " ตาแก่หลี่วันนี้เป็นวันเกิดปีที่แปดสิบของเจ้า ดังนั้นข้าจึงเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเจ้า เจ้าควรจะมีความสุขให้มาก ๆ สิ ทำไมเจ้าถึงโกรธ? อารมณ์ไม่ดีมักจะทำให้ชีวิตสั้นลง! "
หลี่มู่กระโดดขึ้นไปพร้อมด้วยตะโกนดังขึ้นปล่อยฝ่ามือออกไปเป็นจำนวนมากซึ่งหมุนไปเป็นพายุลมแรงมหาศาลหมุนวนขึ้นเมื่อมองเหมือนเห็นเมฆจาง ๆ
"ฝ่ามือเคลื่อนเมฆา"
พายุลมแรงขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นจากภาพของฝ่ามือที่ลดลงที่ตัวอาคารด้านหน้า และก็มีกำปั้นสีเขียวที่พุ่งผ่านอากาศ และชนเข้ากับเมฆฝ่ามือของหลี่มู่ เกิดการระเบิดอย่างอึกทึกดังขึ้นเมื่อทั้งสองพลังงานกระแทกกัน ภาพเงาสีเขียวสองดวงปรากฏอยู่ในท้องฟ้าเหนืออาคาร ขณะยืนอยู่กลางอากาศ หวงเสี่ยวหลง และคนอื่นมองเห็นทั้งสองร่าง ร่างของพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยเกล็ดเหมือนงูมีดวงตาสีดำใบหน้าของพวกเขาปกคลุมไปด้วยลายเส้นสีเขียว และหางงูยาวคล้ายกับพาดผ่านไปที่ด้านหลังของพวกเขา
"การเปลี่ยนวิญญาณ!" ดวงตาของหวงเสี่ยวหลงลดลง
เมื่อนักรบก้าวมาถึงนักรบระดับเจ็ด จิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาจะได้รับการวิวัฒนาการเป็นครั้งสองซึ่งช่วยให้ร่างกายของนักรบสามารถผสมผสานกับจิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาได้ ความสามารถนี้เรียกว่าการเปลี่ยนวิญญาณ หลังจากการเปลี่ยนแปลงดังกล่าวนักรบจะมีความสามารถโดยธรรมชาติของจิตวิญญาณการต่อสู้ของเขา ตัวอย่างเช่นถ้าจิตวิญญาณของคนเป็นงูพิษจากนั้นหลังจากทำการเปลี่ยนวิญญาณ ปราณฉีในร่างกายของนักรบจะมีพิษ
เห็นได้ชัดว่าจิตวิญญาณการต่อสู้ของพวกเขาเป็นงูชนิดหนึ่ง และจากรูปลักษณ์ของมันอาจเป็นงูพิษ
"เฮ้ เฮ้, ตาแก่หลี่, ฝ่ามือเคลื่อนเมฆาของเจ้ามีพิษสงพียงแค่นี้!"
"แต่พวกข้าจะยังไม่ฆ่าเจ้าในตอนนี้; แต่ภายในสามปี แน่นอนเราจะมาเอาชีวิตของเจ้า! "
"เปิดโลงศพ และดูของขวัญวันเกิดที่พวกข้ามอบให้กับเจ้า!"
ทั้งสองคนยิ้ม และร่างกายของพวกเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีเขียว และหายตัวไปในทันทีทันใด
หลี่มู่ไม่ได้คาดหวังให้อีกฝ่ายหนึ่งสามารถที่จะหลบหนีไปได้ ในขณะที่พวกเขาปรากฏตัวขึ้นดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่เขาฟื้นตัว และต้องการไล่ตามมันก็สายเกินไปแล้ว
"ท่านพ่อ!" หลี่เฉิงเดินไปยังหลี่มู่ ในเวลาต่อมา จากนั้นเขาก็มองไปที่โลงศพที่ถูกปิดผนึกและถามว่า "พวกเราสมควรที่จะเปิดดูหรือไม่?"
หลี่มู่หันกลับมามองแล้วสูดลมหายใจเข้าไปลึก ๆ และกล่าวว่า "เปิด!!!"

รีวิวผู้อ่าน