หลังจากที่หลี่มู่พูด หลี่เฉิงก็รู้สึกหงุดหงิดมากเมื่อเดินเข้าไปใกล้โลงศพที่เต็มไปด้วยเลือด ฝ่ามือของเขาผลักฝ่าโลงศพ และมันเผยให้เห็นศพของเด็กชายอายุประมาณสิบหกถึงสิบเจ็ดปี!
สีผิวของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวชอุ่มมืดจนดูเกือบดำ
เมื่อหลี่เฉิงได้เห็นใบหน้าของชายหนุ่มอย่างชัดเจนร่างทั้งร่างของเขาก็สั่นสะท้าน และดวงตาของเขาก็กลายเป็นสีแดงเหมือนน้ำตาไหลออกจากใบหน้า
“ฟงเอ๋อร์! ฟงเอ๋อร์ของข้า! " หลี่เฉิงยกศพชายหนุ่มออกมาจากโลงศพ และกอดเขาไว้แน่น
"ฟงเอ๋อร์ของข้า!"
"เจ้าอย่าตายนะ ฟงเอ๋อร์!"
ความโศกเศร้าของหลี่เฉิงกลายเป็นเรื่องที่น่าโศกเศร้าอย่างมาก
และเมื่อหลี่มู่เห็นใบหน้าของเด็กหนุ่มน้ำตาก็หลุดร่วงไหลนองออกมาจากใบหน้าของเขา เขายืนอยู่ที่นั่นและร้องไห้โดยไม่สนใจเกี่ยวกับใบหน้าหรือเกียรติยศต่อหน้าฝูงชน
"ท่านพี่ ท่านพี่!" ในขณะนี้หลี่ลู่ผู้ยืนอยู่ข้าง ๆ หวงเสี่ยวหลงเดินออกไปหาเด็กหนุ่มคนนั้นร้องไห้อย่างน่าสงสาร ขณะที่มือทั้งสองจับไหล่ของเด็กหนุ่ม "ท่านพี่ เจ้าเป็นอะไร? ท่านพี่โปรดลืมตาขึ้นมา! ข้าไม่ต้องการให้เจ้าตาย ข้าไม่ต้องการให้เจ้าตาย! "
"ท่านพี่, กรุณาตื่นขึ้นมา!"
"ตื่นนอนได้แล้ว!"
หลี่ลู่ร้องไห้ออกมาเสียงดัง
ในเวลานี้เหล่าผู้รับใช้ และผู้เชี่ยวชาญของหมู่บ้านสกุลหลี่ทั้งหมดคุกเข่าลง และร้องไห้อยู่เต็มพื้นที่ เด็กหนุ่มที่เสียชีวิตคือพี่ชายของหลี่ลู่, หลี่ฟงและเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของหลี่เฉิง หลี่ฟงเป็นคนที่มีพรสวรรค์มาก และหลี่ลู่ชอบเขามาก เขาครอบครองจิตวิญญาณการต่อสู้ระดับเก้าชั้นยอด เมื่อสามปีที่แล้วเขาได้รับการเฝ้าสังเกตจากนิกายหนึ่งซึ่งเป็นนิกายที่โดดเด่นที่สุดแห่งหนึ่งของอาณาจักรหลัวถง และถูกนำมาเป็นศิษย์ภายในไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าเขาจะถูกสังหาร และถูกส่งกลับไปที่หมู่บ้านสกุลหลี่กลายเป็นของขวัญวันเกิดของหลี่มู่!
บรรดาผู้นำของตระกูลต่าง ๆ และผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ ที่อยู่ในปัจจุบันได้แต่ส่ายหัว พวกเขามาเพื่อแสดงความยินดีกับผู้นำอาวุโสหลี่ ในวันเกิดปีที่แปดสิบของเขา แต่แทนที่ฉากด้วยความเศร้าโศก!
"ฟงเอ๋อร์ นี่เป็นความผิดของปู่ ปู่ทำร้ายเจ้า! " หลี่มู่คุกเข่าลงทั้งสองมือสั่นขณะที่เขาสัมผัสใบหน้าของหลานชาย น้ำตาของเขาร่วงหล่นลงบนร่างของหลานชายของเขา แต่หลานชายของเขาไม่สามารถขยับได้ และไม่สามารถได้ยินเสียงของเขาได้อีกต่อไป
"เจ้าโปรดวางใจ ปู่จะต้องแก้แค้นแทนเจ้า! อย่างแน่นอน! " สายตาของหลี่มู่เต็มไปด้วยไฟแค้น
จากระยะไกลสายตาของหวงเสี่ยวหลงเป็นสีแดงขณะเฝ้าดูฉากในด้านหน้าของเขา
รอบ ๆ มีแต่ความเงียบ
หลังจากผ่านไปนาน หลี่มู่ก็นำร่างของหลานชายของเขาเข้ามาในหมู่บ้านสกุลหลี่ และทุกคนก็เดินตาม ภายในหมู่บ้านสกุลหลี่ตกแต่งด้วยสีแดงและสีสันสดใสตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่น่าพอใจอีกแล้ว
งานเลี้ยงวันเกิดไม่ได้ถูกจัดขึ้นอีก
ไม่นานหลังจากนั้นบรรดาเหล่าผู้นำ และผู้เชี่ยวชาญที่มาเพื่อถ่ายทอดความปรารถนาที่แสดงความยินดีต่างก็ขอตัวจากไป ในช่วงแรกทุกคนดูมีชีวิตชีวา และในเวลานี้กลายเป็นความมืดมิดและความเงียบสงบ
ในตอนท้ายมีเพียงกลุ่มของหวงเสี่ยวหลงที่ยังอยู่ภายในหมู่บ้านสกุลหลี่
"พี่หลี่, ข้าเสียใจสำหรับเหตุการณ์นี้" หวงฉี่เต๋อมายืนข้าง ๆ หลี่มู่ และกล่าวในเสียงแทบจะกระซิบ "ถ้ามีอะไรให้ข้าช่วย เจ้าเพียงให้คนไปส่งข่าวที่คฤหาสน์ตระกูลหวงของข้า ข้าจะเป็นคนแรกที่ให้ความช่วยเหลือแก่เจ้า!"
แม้แต่ หวงฉี่เต๋อก็พิจารณาสถานการณ์แล้วมันก็ไม่เหมาะสำหรับพวกเขาที่จะมาพักที่หมู่บ้านสกุลหลี่อีกต่อไป
"พี่หวงขอบคุณมาก!" หลี่มู่พูดด้วยเสียงเศร้า
หวงฉี่เต๋อพยักหน้าแล้วไม่มีอะไรที่จะพูดได้อีกต่อไป หันหลังกลับ และกำลังจะจากไปพร้อมกับพวกหวงเสี่ยวหลง และหลี่ลู่ก็วิ่งไปหาหวงเซี่ยวลองกล่าวทั้งน้ำตา "เสี่ยวหลงเจ้าไม่ไปไม่ได้เหรอ?"
ทั้งหมดหันไปมองหวงเสี่ยวหลง
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเขาก็ลูบหัวของหลี่ลู่เบา ๆ และพูดว่า "ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะมาเยี่ยมเจ้าบ่อยๆ ข้าจะแก้แค้นให้พี่ชายของเจ้า "
ได้ยินคำพูดของหวงเสี่ยวหลงทุกคนยิ้มขณะที่สั่นศีรษะ พวกเขาเพียงคิดว่าเป็นเพียงคำพูดของเด็ก ๆ ไม่มีใครเอาคำพูดของหวงเสี่ยวหลงมาคิดอย่างจริงจัง แม้แต่หลี่มู่เองยังไม่มั่นใจที่จะฆ่าอีกฝ่ายได้แล้วนับประสาอะไรกับเด็กที่มีอายุแค่นี้?
"แล้วเจ้าต้องมาหาข้าจริง ๆ นะ " หลี่ลู่กล่าวขณะที่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
หวงเสี่ยวหลงทำได้แค่เพียงพยักหน้าเท่านั้น
หลี่มู่ลุกขึ้น และได้เห็นกลุ่มของหวงเสี่ยวหลงออกไปจากที่พักของหมู่บ้านสกุลหลี่ และเดินกลับเข้ามาอีกครั้งเมื่อภาพของคนทั้งห้าหายไป
ในตอนเย็นกลุ่มของหวงเสี่ยวหลงก็มาถึงคฤหาสน์ตระกูลหวง
หวงเสี่ยวหลงไม่ได้ฝึกฝนในคืนนั้น เขายืนอยู่บนยอดเขาที่ด้านหลังมองไปที่ดวงดาวในท้องฟ้า
อยู่ห่างจากหวงเสี่ยวหลงประมาณเกือบหนึ่งจั๊ง (แก้จากจางเป็นจั๊ง) ยืนอยู่เป็นเฟยฮาวที่คอยเฝ้าระวัง
หวงเสี่ยวหลงก็ถามว่า "เฟยฮาวเมื่อคนเราตายไป เจ้าคิดว่าพวกเขาจะกลายเป็นดาวบนท้องฟ้ายามราตรีหรือไม่?"
เฟยฮาวงงงวยเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าหวงเสี่ยวหลงจะถามคำถามเช่นนี้ "ดาวในท้องฟ้ายามราตรี?"
"ในบ้านเกิดของข้าเคยมีผู้คนกล่าวไว้ว่าเมื่อคนเราตายไปพวกเขาจะกลายเป็นดาวบนท้องฟ้ายามราตรีเพื่อปกป้องคนที่เขารัก" หวงเสี่ยวหลงอธิบายอย่างนุ่มนวล
"กลายเป็นดาวบนท้องฟ้ายามราตรี? เพื่อปกป้องคนที่เขารัก? "เฟยฮาวส่ายหัวพร้อมกับแสดงรอยยิ้มพลางกล่าวว่า "ในโลกนี้มีเพียงผู้ที่มีพลังอำนาจเท่านั้นที่จะสามารถปกป้องคนที่เขารักได้"
"พลังและอำนาจ!" หวงเสี่ยวหวนกล่าวซ้ำ
"ใช่แล้วขอรับ พลังและอำนาจ!" เฟยฮาวพยักหน้า
ที่ถูกต้องอำนาจและความแข็งแกร่ง! หวงเสี่ยวหลงกำหมัดของเขาแน่น ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนดวงตาของเขาก็ส่องสว่างเหมือนดาวฤกษ์ - เพียงคนที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะมีอำนาจในการเฝ้ามองและปกป้องคนที่เจ้ารัก
เขาต้องแข็งแกร่ง! เขาต้องรีบเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว!
เพียงแค่นี้เขาก็จะสามารถป้องกัน และปกป้องคนที่เขารัก!
กลิ่นอายที่มองไม่เห็นเล็ดลอดออกมาจากหวงเสี่ยวหลงทำให้เฟยฮาวรู้สึกกลัว
"กลับกันเถอะ!" หวงเสี่ยวหลงกล่าวเบา ๆ สักครู่ในขณะที่ถอนกลิ่นอาย เขาหันหลังกลับ และมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ตระกูลหวง และมีเฟยฮาวคอยติดตาม
เมื่อกลับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหวง หวงเสี่ยวหลงหยิบเตียงหยกเย็นออกมาและนั่งลงไป และเริ่มฝึกทักษะเทพอสูร ในขณะที่มีกลิ่นอายทางจิตวิญญาณจากโลกเบื้องล่างพุ่งกระเซ็นลงมาเหมือนน้ำตกที่ไม่มีที่สิ้นสุด
......
เวลาบินผ่านไปอย่างรวดเร็ว สิบเดือนได้ผ่านพ้นไป
หวงเผิงสังเกตเห็นว่าลูกชายของเขาได้เพิ่มความพยายามในการฝึกฝนนับตั้งแต่เขากลับมาจาก หมู่บ้านสกุลหลี่ ทุกวันลูกชายของเขาจะอยู่ในลานหน้าบ้านพักเพื่อฝึกฝน และแทบจะไม่ได้ก้าวออกไปไหน หัวใจของคนเป็นพ่อแม่รู้สึกเจ็บปวดอย่างมากที่ได้เห็นการฝึกฝนอย่างบ้าคลั่งของบุตรชายของเขา ดังนั้นพวกเขาจึงตัดสินใจที่จะไปที่บ้านพักของลูกชายเพื่อไปเยี่ยมเยียนหวงเสี่ยวหลงสักครั้ง
ในช่วงสิบเดือนที่ผ่านมาปราณฉีของหวงเสี่ยวหลงเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด ครึ่งเดือนหลังจากที่เขากลับมาจากหมู่บ้านสกุลหลี่ เขาก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดของนักรบระดับสี่แรกเริ่ม และหลังจากนั้นอีกสองเดือนต่อมาเขาก้าวเข้าสู่นักรบระดับสี่ตอนปลาย
หลังจากสิบเดือนผ่านพ้นไป นายหวงเสี่ยวหลงไม่เพียงแต่ประสบความสำเร็จในการก้าวเข้าสู่นักรบระดับห้าเท่านั้น แต่เขาได้ก้าวเข้าสู่จุดสูงสุดของนักรบระดับห้าตอนปลายอีกด้วย
ในส่วนของคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นเขาก็มาถึงขั้นที่ห้าแล้ว - พลังฟื้นฟูเก้ากระทิงรวมเป็นหนึ่ง
เช้านี้อากาศแจ่มใส ที่ด้านหลังของภูเขา หวงเสี่ยวหลงใช้มีดคู่ของเขาจู่โจมออกไป และเกิดแสงของใบมีดนับร้อยเล่มขึ้นไปสร้างเป็นพายุไซโคลนสูงสองลูก ขณะที่ความวุ่นวายของนรกหมุนไปรอบ ๆ ต้นไม้ทุกต้น และพุ่มไม้ในเส้นทางของมันถูกตัดเป็นร้อยชิ้นเมื่อสองพายุไซโคลนเลี้ยวไปทางซ้าย และจากนั้นก็เลี้ยวไปทางขวาอีกครั้ง!
ในช่วงสิบเดือนที่ผ่านมาพลังของความวุ่นวายของนรกไม่ได้เพิ่มขึ้นถึงสิบเท่า แต่หวงเสี่ยวหลงสามารถควบคุมทิศทางได้ตามความประสงค์ของเขา ตอนนี้ความวุ่นวายของนรกอาจใช้เวลาคงรูปลักษณ์ได้เกือบหนึ่งเค่อ
"ความวุ่นวายของนรกประสบความสำเร็จ และตอนนี้มันไม่ได้มีเพียงอำนาจเท่านั้น!" หวงเสี่ยวหลงพึมพำกับตัวเอง ขณะที่สำรวจบริเวณโดยรอบ เขาได้สัมผัสกับอารมณ์ของความวุ่นวายของนรก และพลังของมันจะเพิ่มขึ้นตามปราณฉีของเขา
มันถูกระบุไว้ในกระดาษว่าเมื่อมีคนที่ใช้กระบวนท่านี้ออกไปมันจะทำลายทุกอย่างภายในรัศมีของมัน และไม่มีสิ่งใดที่จะอยู่รอดภายใต้กระบวนท่านี้!
"อีกยี่สิบวันข้างหน้าจะถึงงานชุมนุมประจำปีของตระกูล" หวงเสี่ยวหลงนึกถึงตัวเองขณะที่เขานึกถึงมีดคู่เทพอสูร และมีดทั้งสองก็บินกลับเข้าไปภายในอ้อมแขนของเขา