px

เรื่อง : INVINCIBLE โลกอมตะ
บทที่ 27: นี่ช่างเป็นธรรมอย่างแท้จริง


ส่วนหนึ่งของความแข็งแรงของเขา? ในขณะที่ทุกคนยังไม่ตระหนักถึงสิ่งที่หวงเสี่ยวหลงหมายถึงปราณฉีก็แผ่ออกมาโดยฉับพลันและยังเหนือกว่าของหวงเหว่ยหลายเท่าได้พุ่งออกมาจากร่างของหวงเสี่ยวหลงยิงตรงขึ้นไปในอากาศ มันแข็งแกร่งเป็นอย่างมากกล่าวได้ว่าดีกว่าอย่างน้อยสิบเท่า
ทุกคนงง และสั่นเหมือนเห็นผี เหล่าผู้อาวุโสและข้ารับใช้กระโดดขึ้นจากที่นั่งราวกับไฟไหม้
"นักรบระดับสี่! เขาเป็นนักรบระดับสี่! ไม่จริงนักรบระดับสี่! "
"นี่เป็นภาพลวงตา? ไม่มันไม่ใช่! นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา! "
" อ่ะทำไมเจ้าถึงหยิกข้า?" ศิษย์กรีดร้องด้วยเสียงแหลมที่โดนคนที่ติดกับเขาหยิก
ทั้งห้องโถงก็ไม่ต้องพูดถึงสิ่งใด ด้วยความตกใจ และบางคนก็ยังสั่นสะเทือนไปด้วยความตื่นเต้นราวกับว่าพวกเขาได้เก็บทนระงับอยู่ 'นาน' แล้ว
หวงเผิง, ซูเย่วและแม้แต่ปฏิกิริยาของหวงหมิงไม่แตกต่างจากคนอื่น ๆ พวกเขาก็ตกใจ!
ดวงตาของหวงฉี่เต๋ององุ้มด้วยความตกใจอย่างมากจนตกตะลึงจนจิตใจของเขาว่างเปล่า ขณะที่เขาจ้องมองไปยนเวทีพยายามดิ้นรนเพื่อให้เข้าใจถึงสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
"ไม่!!!! มันต้องเป็นไปไม่ได้! เจ้าไม่สามารถหักผ่านเพื่อกว่าไปสู่นักรบระดับสี่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะวิ่งพล่านไปทั่วและได้รับโชคดีอีกครั้งเช่นสนุขตัวหนึ่ง! " หวงเหว่ยร้องไห้ราวกับกำลังสูญเสียความคิดที่ต้องยอมจำนนต่อความกลัวอีกครั้ง
เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าหวงเสี่ยวหลงจะโชคดีพอที่จะเจอความโชคดีเป็นครั้งที่สอง และประสบความสำเร็จในการก้าวสู่นักรบระดับสี่!
หวงเสี่ยวหลงเหลือบไปมองที่หวงเหว่ยที่กำลังตะโกนเหมือนคนบ้า และปราณฉีพองออกมาบนมือของเขา และด้วยเสียงของหวงเหว่ยร่วงลงจากเวทีราวกับกำลังร้องไห้
มีเพียงขั้นตอนเดียวหวงเสี่ยวหลงปรากฏตัวต่อหน้าหวงเหว่ย และเหวี่ยงหวงเหว่ยอย่างรุนแรง
ดวงตาของหวงเหว่ยเต็มไปด้วยความกลัว และความโกรธ ขณะที่เขาโห่ร้อง "ข้าไม่ยอมรับในเรื่องนี้! ข้าเป็นอัจฉริยะที่แท้จริงของตระกูล! ทำไม? ทำไมเจ้าลูกสุนัขตัวนี้ถึงได้วิ่งไปพบกับโชคดีเช่นนี้? "
“อัจฉริยะ? สุนัขอะไร? " หวงเสี่ยวหลงจ้องเหลือบมองไปที่หวงเหว่ย จากนั้นจู่ ๆ เขาก็ส่งหมัดอย่างโหดเหี้ยมไปที่ท้องของหวงเหว่ย และส่งผลกระทบ และความเจ็บปวดไปที่หวงเหว่ยถึงกลับกระเด็นไปที่ขอบเวทีด้วยความเจ็บปวด
หวงเหว่ยร้องไห้อย่างโศกเศร้า ขณะที่เขานอนขดอยู่บนพื้น
เมื่อมาถึงจุดนี้ผู้คนในกลุ่มผู้ชมก็ฟื้นตัวจากอาการตกตะลึง และเริ่มตอบสนองได้ทันเหตุการณ์
กำปั้นของหวงหมิงกำแน่นในขณะที่เขามองลูกชายของเขาอยู่บนเวที ดวงตาของเขามันวาวด้วยความเย็นที่น่ากลัว แต่อย่างใดเขายังสามารถทนได้
ดวงตาของหวงฉี่เต๋อกระพริบ เมื่อเขามองไปที่หลานชายของเขาหวงเสี่ยวหลงมันอาจจะเป็นเช่น หวงเหว่ยกล่าวไว้ว่าหวงเสี่ยวหลงได้สะดุดกับความโชคร้ายของสุนัขตัวหนึ่งอีกครั้ง และได้กลืนยาวิเศษเพื่อก้าวไปสู่นักรบระดับสี่?
ขณะที่ความคิดเหล่านี้พัวพันกับความคิดของเขา หวงเหว่ยลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ ร่างกายของเขาสั่นด้วยความพยายามอย่างมาก ตาของเขาถูกเผาไหม้ไปด้วยความเกลียดชังจ้องมองไปที่หวงเสี่ยวหลง เขาพูดว่า "เจ้าจะต้องตาย!" ขณะที่เขาพุ่งไปที่หวงเสี่ยวหลงเหมือนสัตว์ร้ายที่ได้รับบาดเจ็บ
เมื่อมองดูราวกับว่าหวงเหว่ยกลายเป็นแสงไฟเย็น ๆ จาง ๆ ในสายตาของหวงเสี่ยวหลง และเมื่อหวงเหว่ยใช้มือทั้งสองข้างเพื่อจะชกอีกครั้ง เขาจับแขนของหวงเหว่ย
เสียงกระดูกหักดังผ่านไปทั้วทั้งห้องโถงหลัก
ขณะที่หวงเหว่ยเริ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดหวงเสี่ยวหลงเตะขาของหวงเหว่ย และเสียงของกระดูกหักก็สะท้อนกลับไปทั่วห้องโถงหลักอีกครั้ง
แต่เขาไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น ฝ่ามือของเขาปกคลุมไปทั่วเพื่อทุบตีไปบนหน้าอกของหวงเหว่ยอย่างเต็มที่และเสียง 'ปัง' เศษของเสื้อผ้าทุกชิ้นหวงเหว่ยขาดกระจายออกเป็นชิ้น ๆ
ร่างของหวงเหว่ยบินลอยออกไปจากเวที และหล่นลงบนพื้นดิน เปลือยกายเหมือนเด็กทารกแรกเกิดโดยไม่มีแม้แต่แถบเสื้อผ้าบนตัวเขา
"เหว่ยเอ๋อ!" เสียงของหวงหมิงตะโกนด้วยความโกรธ เขากระโดดขึ้น และรีบวิ่งไปหาหวงเหว่ยเมื่อเขาไปถึงหวงเหว่ย เขาเห็นลูกชายของเขานอนกระอักเลือดไม่หยุด และกระดูกแขนและขาหัก
หัวใจของเขาเจ็บปวด และเต็มไปด้วยความโกรธ เมื่อเขาเห็นสภาพของลูกชายของเขา เขาให้หวงเหว่ยแก่โจวกวงที่อยู่ข้าง ๆ เขา และสั่งให้ "ดูแลนายน้อย!" หลังจากที่เขากล่าวว่าเสร็จ หวงหมิงหันกลับมาที่เวที และมีเจตนาฆ่าหลั่งออกมาจากดวงตาของเขา ขณะที่เขาจ้องมองไปที่หวงเสี่ยวหลง และเดินไปทางเขา "เจ้าโหดร้ายมากเกินไป!"
หวงหมิงเดินไปหาเขา ก่อนหน้านี้เมื่อหวงเหว่ยขู่ว่าจะทำลายแขนทั้งสองของเขา ทำไมหวงหมิง ไม่ได้บอกว่าลูกชายของเขาเป็นคนโหดร้ายมาก? และในช่วงปีที่ผ่านมาของงานชุมนุมประจำปีของตระกูล หวงเสี่ยวหลงได้ไว้ชีวิตหวงเหว่ยโดยไม่ทำลายแขนของเขาแล้ว แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าหวงเหว่ยจะเอาความแค้นไปลงที่พี่น้องของเขา หวงหมิ่น และหวงเสี่ยวไห่!
คราวนี้หวงเสี่ยวหลงจะไม่ผ่อนปรน
หวงเสี่ยวหลงหันมองไปทางปู่ของเขาบนแท่นหลัก และพูดด้วยเสียงดังสนั่น "ระหว่างการซ้อมประลองของงานชุมนุมประจำปีของตระกูลไม่มีใครสามารถเข้าไปยุ่งได้ มิฉะนั้นพวกเขาจะได้รับการจัดการตามกฎของตระกูล! ท่านปู่นี่เป็นสิ่งที่ท่านพูดไว้ในก่อนหน้านี้ใช่มั้ย? "
หวงฉี่เต๋อรู้สึกอับอาย แต่เขายังคงไม่ตอบออกมา
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา หวงเสี่ยวหลงเยาะเย้ย และพูดอย่างแดกดันว่า "ทำไมเมื่อพ่อของข้าเพียงแค่ขยับจะลุกออกมาท่านจึงยืนยันที่จะบังคับใช้กฎของตระกูล แต่ตอนนี้หวงหมิงแทรกแซง และท่านปู่ได้เปลี่ยนเป็นคนตาบอด? นี่ช่างเป็นธรรมจริง ๆ ! "
เหล่าผู้อาวุโสและข้ารับใช้ทุกคนยังคงเงียบ
"อวดดี!" หวงฉี่เต๋อรู้สึกอับอายและกลายเป็นความโกรธ และฝ่ามือของเขากระแทกลงไปบนเก้าอี้ข้าง ๆ ตัวเขา
หวงหมิงเห็นทัศนคติของพ่อของเขา เขาเลิกกังวลในทันที ดวงตาน้ำแข็งของเขาจ้องมองไปบนร่างของหวงเสี่ยวหลง เขากล่าวว่า "เจ้าหักแขนของเหว่ยเอ๋อของข้า และขาของเขา และตอนนี้ข้าจะหักทั้งแขนและขาของเจ้าเช่นกัน!" 
ในทันใดนั้นปราณฉีของนักรบระดับเจ็ดตอนปลายได้ถูกปลดปล่อยออกมาในระดับเต็มที่ และเขาก็ส่งฝ่ามือของเขาเข้าใส่แขนของหวงเสี่ยวหลงในทันที
"เสี่ยวหลง!" เช่นเดียวกับที่หวงเผิงต้องการที่จะกระโดดขึ้นเวที อีกภาพที่ทำหน้าที่ได้เร็วกว่าเขา ในพริบตาภาพเงานั้นได้ไปยืนอยู่ท่าด้านหน้าของหวงเสี่ยวหลง และใช้แขนทั้งสองข้างเพื่อจับมือฝ่ามือของหวงหมิง
"ปัง!" ต่อหน้าทุกคนหวงหมิงถ่มน้ำลายเลือดออกมา ร่างของเขาบินกระเด็นถอยออกมาจากเวทีและชนเข้ากับพื้นทำลายเก้าอี้หักพังจำนวนนับไม่ถ้วนขณะที่เขาสามารถหยุดลื่นไถลไปกลับพื้นได้ในที่สุด
"เกิดอะไรขึ้น?" ดวงตาเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจพวกเขามองไปที่หวงหมิงผู้ซึ่งนอนอยู่บนพื้นมีเลือดไหลออกมาจากปากของเขา
ดวงตาทั้งปวงได้พุ่งไปยังเงาที่ยืนอยู่ในด้านหน้าของหวงเสี่ยวหลง
"ทำไมเป็นเขา?"
“มันเกิดอะไรขึ้น? "
เมื่อคนของคฤหาสน์ตระกูลหวงเห็นคนที่ปิดกั้นการโจมตีของหวงหมิง พวกเขาไม่เชื่อว่าเป็นคนรับใช้ของหวงเสี่ยวหลงที่พึ่งซื้อมา ?!
หวงฉี่เต๋อ, หวงเผิง, ซูเย่วและปัจจุบันเกือบจะทุกสายตาได้มองไปที่เขา
เนื่องจากเขาสามารถสะท้อนการโจมตีของหวงหมิงได้เพียงแค่ลงมือครั้งเดียวเท่านั้น ชายคนนี้จะต้องมีพลังอยู่ในนักรบระดับแปด!
นักรบระดับแปด!
เฟยฮาวหันไปทางหวงเสี่ยวหลงและถามอย่างสุภาพว่า 'นายน้อยท่านไม่เป็นอะไรนะ?'
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า "ข้าไม่เป็นไร" เมื่อเขากล่าวว่าเขามองไปที่หวงหมิงผู้ซึ่งกำลังดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นนั่งด้วยไม้จากเก้าอีกที่แตกหักเพื่อค้ำยัน ดวงตาของเขาถูกเผาไปด้วยความเกลียดชัง แต่ก็มีความกลัวแฝงอยู่ผสมปนเปเข้าด้วยกัน
"พ่อ!" หวงหมิงเรียกออกมา เสียงของเขาฟังดูแหบแห้ง 
หวงฉี่เต๋อหายจากอาการตกตะลึง และกระโดดขึ้นไปบนเวทีเสียงของเขาฟังดูสงบขณะที่ดวงตาของเขาไม่พอใจ เฟยฮาว "ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะเป็นยอดฝีมือที่แอบหลบซ่อนอยู่ แต่การกระทำของเจ้าเป็นการดูถูกไม่ไว้หน้าคฤหาสน์ตระกูลหวงเจ้าไม่ได้เห็นตระกูลของข้าอยู่ในสายตา ซ้ำร้ายเจ้ายังทำร้ายลูกของข้าต่อหน้าข้าอีก!"
หวงฉี่เต๋อใช้ข้ออ้างอย่างสะดวกปากมองข้ามความจริง! ถ้าไม่ใช่หวงหมิงทำลายกฎของตระกูลแล้วยืนยันว่าจะหักแขนและขาของหวงเสี่ยวหลง เฟยฮาวจะขึ้นมาทำอะไร? แต่เขายืนอยู่ที่นั่นและทำให้มันดูเหมือนว่าเป็นความผิดของเฟยฮาวทั้งหมด
เฟยฮาวไม่สนใจหวงฉี่เต๋อ ยังคงไม่แยแส และยืนเฝ้าอยู่เบื้องหลังของหวงเสี่ยวหลงอย่างเงียบ ๆ
หวงฉี่เต๋อ, เห็นว่า เฟยฮาวไม่สนใจเขา เขารู้สึกโกรธ และเขาตะโกนว่า 
"พูด? อะไรคือจุดประสงค์ของเจ้าที่มาหลบซ่อนอยู่ภายในคฤหาสน์ตระกูลหวง? ถ้าเจ้าพูดขึ้นมาตอนนี้ข้าจะยังพอมีเมตตา และอาจจะไว้ชีวิตเจ้า มิฉะนั้นก็จะยากที่จะรอดพ้นความตายไปได้! "
แม้ว่าเฟยฮาวได้ทำร้ายหวงหมิง ด้วยเพียงหนึ่งฝ่ามือ หวงฉี่เต๋อ ก็รู้สึกว่าเฟยฮาวไม่ได้ด้อยไปกว่าเขามากนัก แต่เขาก็อาจเป็นเพียงนักรบระดับแปดตอนปลายเท่านั้น 
เหตุใดเขาต้องกลัวเกรงเฟยฮาวด้วย 

รีวิวผู้อ่าน