มีสาวกสิบคนหรือมากกว่าของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วงที่สวมใส่ชุดคลุมสีม่วงไล่ตามคู่หญิงชาย เมื่อสาวกเหล่านั้นกระจัดกระจายเพื่อล้อมรอบคนทั้งสี่ที่อยู่รอบกองไฟ
"ศิษย์พี่เฉิง พวกเราจะเอาอย่างไร?" สาวกคนหนึ่งถามชายวัยกลางคนที่มีรอยแผลเป็นจากดาบบนใบหน้าด้านซ้ายของเขา
ชายวัยกลางคนที่มีแผลเป็นเผชิญหน้ากับคนที่กำลังถูกล้อม และหยุดดูท่าทีเมื่อเขาไปถึง เขาขมวดคิ้วเมื่อเขาตระหนักว่าเขาไม่สามารถกำหนดความแข็งแรงของเฟยฮาวได้
"ท่านผู้อาวุโสพวกเราเป็นสาวกของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วง พวกเราหวังว่าท่านผู้อาวุโสจะไม่เข้ามาก้าวก่ายในเรื่องนี้" หลังจากหยุดชั่วครู่สั้น ๆ จางหัวกล่าวเพิ่ม "ตราบเท่าที่ท่านไม่รบกวนพวกเรา พวกเราจะช่วยให้ท่านออกไปอย่างปลอดภัย”
อย่างไรก็ตามพวกเขาอยู่ในเขตแดนของอาณาจักรหลัวถง และไม่ได้อยู่ในอาณาจักรหยุนไห่ จางหัวต้องการหลีกเลี่ยงปัญหาถ้าทำได้
เฟยฮาวไม่ตอบสนองใด ๆ แต่แทนที่เขามองไปยังหวงเสี่ยวหลง
การแสดงออกของหวงเสี่ยวหลงยังคงรู้สึกเบื่อหน่าย เมื่อเขามองไปที่จางหัว "เจ้ากำลังบอกว่าถ้าพวกช้าแทรกแซงเรื่องของเจ้าแล้ว พวกข้าจะไม่สามารถออกไปได้อย่างปลอดภัยอย่างนั้นหรือ" แม้ว่าด้านอื่น ๆ ดูเหมือนสุภาพ แต่หวงเสี่ยวหลงได้ค้นพบภัยคุกคามโดยนัยจากในคำพูดของพวกเขา
ในฐานะที่เป็นคนที่เกิดในอาณาจักรหลัวถง เมื่อเห็นสาวกของสถาบันการศึกษาชั้นนำของราชอาณาจักรของเขาถูกตามล่ามันเป็นเพียงธรรมชาติที่เขาคิดจะช่วยสาวกของสถาบันแสงดารา
เช่นเดียวกับในชีวิตก่อนหน้านี้บนโลกถ้าคนจากประเทศของเขาถูกรังแกเขาจะลำเอียงในการสนับสนุนเพื่อเพื่อนร่วมชาติของเขา
เมื่อได้ยินการตอบสนองของหวงเสี่ยวหลงความรู้สึกของจางหัวก็เปลี่ยนไป
หนึ่งในพวกสาวกเห็นเด็กน้อยที่กล้าพูดในลักษณะเช่นนี้กับศิษย์พี่เฉิง และขณะที่เขากำลังจะโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ เงาก็กระพริบผ่าน และศิษย์คนนั้นก็กรีดร้องเอามือไปคว้าที่ใบหน้าของเขา "ใบหน้าของข้า! ใบหน้าของข้า!"
เส้นเลือดสองเส้นวิ่งลงมาทั้งสองข้างของใบหน้า
มันเป็นวานรม่วงกลืนวิญญาณที่ทำร้ายเขา และหลังจากที่โจมตีแล้วเขาก็กระโดดลงมาอยู่บนไหล่ของหวงเสี่ยวหลงแล้วก็ยิงฟันไปที่ศิษย์ผู้นั้น
"สัตว์ร้ายเจ้ารนหาที่ตาย!" ความโกรธเกรี้ยวกราดในสาวกสวมชุดสีม่วงของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วง และเขาได้ใช้ดาบยาวที่เขาถือโจมตีไปที่ลิงสีม่วงตัวน้อย
เมื่อเห็นว่าพวกของเขาเองได้รับบาดเจ็บพวกเขาไม่สามารถต้านทานได้และพวกเขาก็ลงมือโจมตีด้วยกัน
แสงจ้าของดาบล้อมรอบหวงเสี่ยวหลง
จางหัวต้องการที่จะหยุดพวกเขา แต่มันก็สายเกินไปและเขาได้เฝ้าดูแสงดาบที่โจมตีไปที่หวงเสี่ยวหลง ทันใดนั้นรังสีของแสงดาบหายไป และเหล่าสาวกที่ลงมือสังหารสี่คนกำลังกระเด็นออกไปพร้อมพ่นเลือดออกมากลางอากาศ
เมื่อพวกเขาหล่นลงสู่พื้นดินร่างกายของพวกเขาก็กระตุกขึ้นสองครั้งและกลายเป็นแน่นิ่ง พวกเขาตายทั้งหมด!
เฟยฮาวดูเย็นชากับทั้งสี่ร่างก่อนที่เขาจะหันไปทางหวงเสี่ยวหลง และถามด้วยความนับถือว่า "นายน้อย ท่านไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ ?"
"ข้าสบายดี" ความจริงก็คือแม้ว่า เฟยฮาวไม่ได้ทำอะไรเลยทั้งสี่สาวกนิกายดาบเสื้อคลุมม่วงก็ไม่สามารถทำร้ายเขาได้ เขาสามารถบอกได้ว่าทั้ง 4 คนเป็น เพียงนักรบระดับห้าเท่านั้น
จางหัว และลูกศิษย์คนอื่น ๆ ของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วงตกใจเมื่อมองไปที่ศพทั้งสี่ที่อยู่บนพื้น ด้วยความโกรธที่พุ่งขึ้นมาและแสงไฟเย็นกระพือปีกในสายตาของเขาขณะที่เขาหันไปมอง เฟยฮาวแล้วกล่าวว่า "เจ้ากล้าฆ่าสาวกของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วง?"
เฟยฮาวเพียงแค่จ้องจางหัวด้วยการแสดงออกที่หนาวเย็นและพูดว่า "คนที่กล้าที่จะก่อให้เกิดอันตรายต่อนายน้อยจะต้องตายสถานเดียว!"
นี่เป็นกฎของนิกายประตูเทพอสูร; ถ้าใครกล้าที่จะทำร้ายจักรพรรดิ สาวกของนิกายประตูเทพอสูรจะต้องฆ่าคนพวกนั้นด้วยความพยายามอย่างสุดความสามารถ!
ความโกรธภายในหัวใจของจางหัวระเบิดออกมา และการแสดงออกของเขากลายเป็นน้ำแข็ง "ดี!" จากนั้นเขาก็โบกมือให้สัญญาณกับพวกสาวกและพูดว่า "พวกเราไป!"
จากนั้นเขาก็หันหลังจากไปทิ้งสาวกทั้งหมดให้ตกตะลึง
"ไป? ใครอนุญาตให้เจ้าไป? "ในขณะนี้หวงเสี่ยวหลงพูดขึ้นในทันที
หวงเสี่ยวหลงเห็นความเกลียดชังภายในสายตาของชายวัยกลางคน และเขาก็รู้ว่าถ้าชายวัยกลางคนได้รับอนุญาตให้ออกไปในอนาคตเขาจะกลับมาแก้แค้นแน่ ๆ และคฤหาสน์ตระกูลหวงอยู่ไม่ไกลจากที่ตั้งในปัจจุบันของพวกเขา หากชายวัยกลางคนที่มีรอยแผลเป็นค้นพบตัวตนของเขา คฤหาสน์ตระกูลหวงอาจเสี่ยงต่อการถูกทำลาย ดังนั้นหวงเสี่ยวหลงจึงไม่ยอมให้เหล่าสาวกเหล่านี้จากไปได้
จิตสังหารพุ่งผ่านหัวใจของหวงเสี่ยวหลง
ในชีวิตก่อนหน้านี้จำนวนอาชญากรที่เสียชีวิตในมือของหวงเสี่ยวหลงไม่น้อยกว่ายี่สิบ ความจริงก็คือหวงเสี่ยวหลงไม่ใช่คนอ่อนโยนใจดี
ชายวัยกลางคนที่มีเป็นแผลเป็นและของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วงหยุด และการแสดงออกของพวกเขาเปลี่ยนไปในเวลาเดียวกัน เฟยฮาวก้าวออกไป ในขณะที่เฟยฮาวพุ่งออกไปข้างหน้ามีแม่น้ำอยู่ข้างหลังของเขา!
แม่น้ำเปล่งประกายระยิบระยับสีเงินราวกับว่ามันถูกสร้างขึ้นด้วยแสงจากดาบจำนวนมาก
นี่คือจิตวิญญาณของเฟยฮาว, แม่น้ำสีเงิน!
แม่น้ำสีเงินเป็นวิญญาณของการแปรปรวน
เฟยฮาวเปลี่ยนไปทันทีหลังจากปลดปล่อยจิตวิญญาณของเขา! ร่างกายของเขานุ่มและยืดหยุ่น เคลื่อนไหวราวกับว่าเขากลายเป็นแม่น้ำสีเงิน เขาเหมือนไหลผ่านรอบ ๆ สาวกของ นิกายดาบเสื้อคลุมม่วง และเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวก็ออกมาจากลำคอของพวกเขาเป็นเสาของเลือดที่ยิงออกมาจากร่างกายของพวกเขา โดยไม่มีข้อยกเว้นทั้งหมดของพวกเขาล้มลงกับพื้นดินในพริบตาพวกเขาได้ตายลงทั้งหมด
เพียงหนึ่งลมหายใจหกถึงเจ็ดคนของสาวกของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วงได้ตายลงทั้งหมด ช่นเดียวกับชายวัยกลางคนที่มีรอยแผลเป็นจางหัวก็เสียชีวิตเช่นกัน
สาวกสองคนของสถาบันแสงดาราพวกเขายืนอยู่เต็มไปด้วยความกลัวขณะที่พวกเขามองไปที่ เฟยฮาว พวกเขาตระหนักถึงความแข็งแกร่งของเหล่าสาวกของสถาบันแสงดาราผู้ที่ติดตามพวกเขามา หลังจากที่ทุกคนหรือแม้แต่ชายวัยกลางคนที่มีแผลเป็นอยู่ในระดับนักรบระดับเจ็ดตอนปลาย! นอกเหนือจากเขามีอีกสองคนก็ยังเป็นนักรบระดับเจ็ด!
เมื่อถึงเวลานี้เฟยฮาวกลับมาที่เดิมตามปกติ และถอยหลังไปอยู่ที่เบื้องหลังของหวงเสี่ยวหลง
"นี่เอ่อ ... น้องชายคนเล็ก และพี่ชายท่านนี้ขอบคุณสำหรับความเมตตาของพวกท่าน พวกเราจะขอตอบแทนในอนาคต!" เสียงของชายหนุ่มสั่นขณะที่เขากอดมือด้วยความเคารพ จากนั้นเขาก็คว้ามือเด็กผู้หญิงไว้ และรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หันหลังกลับไปมองที่ทิศทางที่พวกเขาจากมาด้วยความกลัว
ใบหน้าของเฟยฮาวจมลง เมื่อเห็นทั้งสองวิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัวเมื่อเขาช่วยพวกเขาไว้ได้ดังนั้นเขาจึงถามหวงเสี่ยวหลงว่า "นายน้อยควรจะ ... ?" เฟยฮาวทำท่าทางเงียบงัน
แสงบางผ่านดวงตาของหวงเสี่ยวหลง แต่ในที่สุดเขาก็ส่ายหัว "ลืมไปเสียเถอะ" แม้ว่าเขาจะรู้สึกรังเกียจกับท่าทางที่พวกเขาหนีไปจากเขา เขาก็เข้าใจดีว่าพวกเขากลัวว่าเขาจะปิดฉากพวกเขาเช่นเดียวกับสาวกของนิกายดาบเสื้อคลุมม่วง
นอกจากนี้เขาไม่ได้เป็นกังวลว่าทั้งคู่จะเล่าเรื่องนี้ออกไป เพราะมันไม่ได้อยู่ในความสนใจของพวกเขาถ้าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น
"ปล่อยพวกเขา พวกเราก็สมควรไปจากที่นี่" หวงเสี่ยวหลงกล่าวกับเฟยฮาวหลังจากที่สาวกสถาบันแสงดาราจางหายไปจากสายตา เขาเสียความสนใจในการเข้าพักที่นี่
"ขอรับท่านจักรพรรดิ!"
ก่อนที่พวกเขาจะไป เฟยฮาวเผาร่างทั้งหมด
ดังนั้นคนสองคน และลิงน้อยหนึ่งตัวก็เข้าไปภายในป่าจันทราสีเงิน
การมีเฟยฮาวที่เป็นจุดสูงสุดของนักรบระดับสิบตอนปลายที่เดินทางไปกับเขา หวงเสี่ยวหลงไม่กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายที่ร้ายกาจใด ๆ
หนึ่งเดือนต่อมาที่ไหนสักแห่งภายในป่าจันทราสีเงิน แสงสีส่องประกายจ้าไปตลอดสองข้างทาง และหมีดำขนาดใหญ่คำรามขณะที่มันล้มลงกระแทกลงกับพื้น หลังจากนั้นภาพเงาของหวงเสี่ยวหลงก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ
ในเดือนที่ผ่านมาผ่านการฆ่าสัตว์ร้ายโดยการรวมพลังความสามารถของเขา – การปกปิดซ่อนเร้น และเงาปีศาจ- หวงเสี่ยวหลงสามารถฆ่าสัตว์ปีศาจระดับหกได้อย่างง่ายดาย
หมีดำที่ถูกหวงเสี่ยวหลงสังหารคือช่วงกลางของระดับหก
ในขณะนี้ลิงสีม่วงตัวเล็ก ๆ กระโดดออกจากไหล่ของหวงเสี่ยวหลงไปทางหมีดำตัวใหญ่ ใช้กรงเล็บเล็ก ๆ ของมันขุดเอาแกนสัตว์ปีศาจออกมาก่อนที่จะเปิดปาก และกลืนมันลงไป จากนั้นก็นำดีหมีออกจากร่างของหมีดำ และส่งให้หวงเซี่ยวหลง
ดีหมีที่อยู่ในระดับหกตอนกลางมีประสิทธิภาพมากกว่าเมื่อเทียบกับดีงูของงูหลามดอกไม้ ที่เขาเคยกินเมื่อนานมาแล้ว