หวงเสี่ยวหลงมองเห็นขาขวาของหลี่ปิงถูกบิดออกไปในมุมแปลก ๆ และจากรูปลักษณ์ของมันกระดูกภายในก็น่าจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ แม้ว่าเขาจะหายเป็นปกติการเคลื่อนไหวในอนาคตของเขาจะไม่คล่องตัวเหมือนเช่นเดิม
ไม่เพียงแต่ขาของเขาเท่านั้น แต่อาการบาดเจ็บภายในของหลี่ปิงก็รุนแรงมากเช่นกัน และเส้นลมปราณของเขาก็ได้รับบาดเจ็บอีกด้วย
ขนาดหลี่ปิงยังอยู่ในสภาพเช่นนี้คนที่เหลือของเก้าสมาพันธ์การค้าต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส และพวกสาวกคนหนึ่งได้ถูกตัดหูข้างซ้ายออกไป
เมื่อเห็นอาการบ่เจ็บของหลี่ปิง และอาการบาดเจ็บของเหล่าสาวก กลิ่นอายสังหารของเฟยฮาว ได้ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างมาก
"พวกเจ้าทุกคนลุกขึ้นยืนก่อน" หวงเสี่ยวหลงสั่งให้พวกเขายืนขึ้น
เมื่อได้ยินหลี่ปิง และสาวกของสาขาต่างลุกขึ้นยืน
"ทุกคนต้องได้รับบ่ดเจ็บ และถูกทำร้ายในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้" หวงเสี่ยวหลวงกล่าวขณะที่เขามองไปที่ใบหน้าของหลี่ปิง และใบหน้าของเหล่าสาวกทุกคน
ดวงตาของทุกคนกลายเป็นสีแดงเข้ม
"นายน้อย พวกเราไม่เคยเสียใจ" หลี่ปิงกล่าวออกมาในขณะดวงตาของเขาโตขึ้นเรื่อย ๆ "จริง ๆแล้วพวกเราไม่เคยเสียใจแม้แต่น้อย พวกเราเพียงแค่เกลียดตัวของพวกเราเองที่ไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อต้านคนของหอไร้เมฆาเหล่านั้นได้"
"อย่าไปกังวลกับเรื่องนี้ ข้ามั่นใจว่าหอไร้เมฆาจะต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างสาสมมากกว่าร้อยเท่าสำหรับอาการบาดเจ็บที่พวกเจ้าได้รับ! "หวงเสี่ยวหลงมองตรงไปที่หลี่ปิง และสาวกที่ได้รับบาดเจ็บ
"ขอบคุณขอรับนายน้อย!" อีกครั้งหลี่ปิง และเหล่าสาวกคุกเข่าลงด้วยความรู้สึกกตัญญู
การมาถึงของหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวเป็นเหมือนสิ่งยึดเหนี่ยวให้แก่หลี่ปิง และคนที่เหลือ ความรู้สึกในเวลานี้หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวเป็นเหมือนเสาหลักที่แข็งแกร่ง
เมื่อเห็นว่าพวกเขากำลังจะคุกเข่าลงอีกครั้ง หวงเสี่ยวหลงก็รีบเดินขึ้นมาเพื่อหยุดพวกเขา
"เฟยฮาว เอาเม็ดยาหยินหยางให้หลี่ปิง และสาวกทุกคน ๆ ละหนึ่งเม็ด!" หวงเสี่ยวหลงมองไปที่เฟยฮาวแล้วกล่าวออกมา
เฟยฮาว, หลี่ปิง และสาวกต่างตกตะลึง เฟยฮาวรู้สึกตัวก่อนใคร และทำตามที่เขาบอก
"นายน้อย ... พวกเราไม่สามารถรับได้!" ณ จุดนี้หลี่ปิงกล่าวออกมาอย่างกระทันหัน: "นี่เป็นเม็ดยาหยินหยางที่มีค่ามากเกินไป!"
เม็ดยาหยินหยางเป็นเม็ดยาระดับสามขั้นสูงซึ่งเป็นหนึ่งในยาที่ดีที่สุดสำหรับรักษาอาการบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ได้มีราคาถูก หนึ่งเม็ดของเม็ดยาหยินหยางมีค่าใช้จ่ายมากกว่าเหรียญทองหลายพันเหรียญ มีคนมากกว่าร้อยคนในสาขามณฑลต้าฉู่กวงดังนั้นจึงไม่ได้หมายถึงเหรียญทองหลายแสนเหรียญหรอกหรือ ?
หลังจากที่หลี่ปิงปฏิเสธไปแล้ว เหล่าสาวกของสาขาต่างก็พากันปฏิเสธเม็ดยาที่มีค่า
หวงเสี่ยวหลงส่ายหัว และรู้สึกเบื่อหน่ายจึงกล่าวออกไปว่า "ดี พวกเจ้าไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก" สายตาของเขาชี้ให้เห็นว่าเฟยฮาวจะต้องส่งเม็ดยาไปให้ทุกคน
ครู่ต่อมามีเม็ดยากลม ๆ เล็ก ๆ อยู่ภายในมือของหลี่ปิง และภายในมือของเหล่าสาวกทุกคนอีกด้วย ดวงตาของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงในขณะที่พวกเขาจ้องมองไปที่เม็ดยาเล็ก ๆ ภายในมือของพวกเขา
หลังจากที่ทุกคนสงบลงเล็กน้อยหวงเสี่ยวหลงถามว่า "ผู้คนจากหอไร้เมฆา พวกเขามาที่นี่ทุกวันเพื่อสร้างปัญหาหรือไม่ ?"
"ใช่แล้วขอรับนายน้อย; คนจากหอไร้เมฆา มาที่นี่สร้างปัญหาทุกวัน " หลี่ปิงก้าวไปข้างหน้า และตอบกลับไปยังหวงเสี่ยวหลง เรียนตามตรง "พวกเขามักจะมาตอนเที่ยงของทุกวัน"
"เวลานี้ ?" หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า เจตนาที่ต้องการฆ่าวาดผ่านสายตาของเขา
ทันใดนั้นที่ประตูทางเข้ามีเสียงดังอยู่ภายในห้องโถง "หลานชายเก้าสมาพันธ์การค้าที่น่าสงสารปู่ของเจ้าอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมเจ้าถึงไม่รีบวิ่งออกมาทักทาย และคาราวะการมาถึงของข้า ? "
หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวทั้งสองหันกลับไปมอง
"นายน้อย คนจากหอไร้เมฆามาที่นี่แล้ว!" หลี่ปิงตกใจ และรีบแจ้งอย่างรวดเร็วแก่หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาว
เช่นเดียวกับที่หลี่ปิงได้พูดออกไปไม่นาน กลุ่มผู้คนมากกว่ายี่สิบคนผุดขึ้นมาจากทางประตูทางเข้าทางด้านหน้า
กลุ่มคนกลุ่มนี้สวมเสื้ออาภรณ์สีอ่อนซึ่งถูกปักลายด้วยเมฆสีฟ้า นี่เป็นเครื่องแบบอย่างเป็นทางการที่สวมใส่โดยสาวกของหอไร้เมฆา
ที่ด้านหน้าเป็นชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบแปดปี เขามีท่าทีที่เย่อหยิ่งเป็นอย่างมาก
"คนที่อยู่ข้างหน้าคือลูกชายของผู้นำสาขาของหอไร้เมฆา เหม่ยเซิน, เหม่ยเผิงเหลี้ยง" หลี่ปิง อธิบายให้หวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวฟัง
หวงเสี่ยวหลงพยักหน้า และเขาก็สังเกตเห็นเหม่ยเผิงเหลี้ยงผู้นี้ ร่างกายของเขาผอมมีดวงตาแคบยาว และปากแบน การปรากฏตัวของเขาทำให้มีความรู้สึกคล้ายกับเจองูพิษที่สามารถโจมตีได้ตลอดเวลา
เมื่อเหม่ยเผิงเหลี้ยงเดินเข้ามา และเห็นหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวอยู่ภายในห้องโถง เขาก็ได้แต่ต้องตกใจ ก่อนหน้านี้ทั้งหวงเสี่ยวหลง และเฟยฮาวได้เปลี่ยนเป็นชุดสาวกของเก้าสมาพันธ์การค้า
"เฮ้ เจ้าเด็กน้อย เจ้าถูกส่งมาจากเก้าสมาพันธ์การค้าสาขาอื่นหรือไม่ ? ดูเหมือนว่าเก้าสมาพันธ์การค้ากำลังขาดแคลนคนที่มีความสามารถ พวกเขาถึงได้ส่งไก่อ่อนมาที่นี่ ? " เหม่ยเผิงเหลี้ยงหัวเราะออกมาก่อนที่ปากของเขาจะโค้งเป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
(TL : greenhorn =ไก่อ่อน,ไร้ประสบการณ์ = 新手)
เมื่อเหล่าสาวกของหอไร้เมฆาได้ยินคำพูดเหล่านี้ พวกเขาทั้งหมดก็ส่งเสียงหัวเราะที่น่ารังเกียจ และไร้ศีลธรรมออกมา
เห็นได้ชัดว่าทั้งเหม่ยเผิงเหลี้ยง และสาวกของหอไร้เมฆาไม่รู้จักหวงเสี่ยวหลง หรือเฟยฮาว ไม่มีใครคาดหวังว่าหวงเสี่ยวหลง และเฟยเฮาจะมาถึงมณฑลต้าฉู่กวงในระยะเวลาสั้น ๆ หรือแม้แต่พวกเขาจะมาด้วยตนเอง
สาวกของเก้าสมาพันธ์การค้าพร้อมกับหลี่ปิง ต่างโกรธที่ได้ยินคำหยาบคายของเหม่ยเผิงเหลี้ยง ที่กล่าวต่อหวงเสี่ยวหลง เมื่อหลี่ปิงต้องการพูดอะไรบางอย่างออกไป หวงเสี่ยวหลงโบกมือเป็นสัญญาณเพื่อป้องกันไม่ให้เขาพูดอะไรออกไป
แต่หวงเสี่ยวหลงกลับถามหลี่ปิงว่า "ใครคือคนที่ทำให้ขาของเจ้าหัก ?"
หลี่ปิงชี้ไปที่เหม่ยเผิงเหลี้ยง: "นายน้อย มันเป็นเหม่ยเผิงเหลี้ยง!"
นายน้อย? ก่อนที่เหม่ยเผิงเหลี้ยง หรือสาวกของหอไร้เมฆาจะสามารถตอบสนองได้ทัน เงาของ หวงเสี่ยวหลงกระพริบผ่านออกไป และร่นระยะห่างระหว่างเขากับเหม่ยเผิงเหลี้ยง ฝ่ามือถูกฟาดออกไปโดยไม่มีการยั้งมือ
เสียงตีเข้ามาอย่างเงียบ ๆ แต่ใบหน้าของเหม่ยเผิงเหลี้ยงเปลี่ยนไป ในขณะนั้นความกลัวพุ่งเข้ามาในดวงตาของเขา แต่มันก็สายเกินไปแล้วที่เขาจะหลบ
"เจ้าเด็กบัดซบ เจ้ากล้าทำร้ายนายน้อยของข้าได้อย่างไร!" ผู้เชี่ยวชาญที่ยืนอยู่ข้างหลังของเหม่ยเผิงเหลี้ยงตะโกนออกมาด้วยความตกใจ และโกรธมาก โดยไม่ชักช้าทั้งสองมือของเขาพุ่งออกไปที่หวงเสี่ยวหลง แรงจากฝ่ามือของผู้เชี่ยวชาญคนนี้แหวกผ่านอากาศแล้วเกิดเสียงของเหล็กชนกันดังออกมาจากภายในห้องโถง
เมื่อเฟยฮาวกำลังจะลงมือ เสียงที่ห่างออกไปของหวงเสี่ยวหลงก็ดังออกมาว่า "ไม่ต้อง"
การเคลื่อนไหวของเฟยฮาวหยุดลง และถอยไปทางด้านข้างร่วมกับเหล่าสาวก
ในทันใดนั้นฝ่ามือของหวงเสี่ยวหลงได้ประทับลงบนหน้าอกของเหม่ยเผิงเหลี้ยง เสียงระเบิดดังกล่าวดูเหมือนจะเบามาก เมื่อเหม่ยเผิงเหลี้ยงลอยกระเด็นกลับไป พร้อมปล่อยเสียงกรีดร้องที่น่าสยดสยอง
ในขณะเดียวกันการโจมตีจากผู้เชี่ยวชาญจากทางด้านหลังของเหม่ยเผิงเหลี้ยง ได้โจมตีไปที่หวงเสี่ยวหลง ได้ยินเสียงการปะทะกัน แต่สาวกของหอไร้เมฆาทุกคนได้เห็นภาพของหวงเสี่ยวหลง ที่ยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ได้ขยับตัว และคงความรู้สึกไม่แยแสอยู่บนใบหน้าของเขา มันเหมือนกับว่าคนที่โดนฝ่ามือตอนนี้ไม่ใช่ตัวเขา
"เป็นไปได้อย่างไร?" ผู้เชี่ยวชาญคนนั้นพบว่ามันยากที่จะเชื่อ เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญนักรบระดับแปดขั้นปลาย แม้ว่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญนักรบระดับเก้าขั้นปลายหากถูกฝ่ามือนี้ของเขาจะต้องได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง
หวงเสี่ยวหลงได้ก้าวเข้าไปสู่นักรบระดับสิบ ควบคู่ไปกับผลจาการฝึกทักษะร่างทองหลิงหลง ในระดับที่สาม และกลืนกินมุกมังกรเพลิงมาตลอดซึ่งทำให้ร่างกายของเขาเพิ่มการป้องกัน หวงเสี่ยวหลงได้ก้าวมาถึงระดับที่น่ากลัวแล้ว กล่าวได้ว่าเขาไม่มีวันพ่ายแพ้ให้แก่นักรบเหนือธรรมชาติระดับแรกเรืองนี้ไม่ได้ถือว่าพูดเกินจริงไปแม้แต่น้อย
ไม่ต้องพูดถึงนักรบระดับแปดขั้นปลาย แม้ว่าจะเป็นการโจมตีแบบเต็มแรงของจุดสูงสุดจองนักรบระดับเก้าขั้นปลายขั้นปลาย หวงเสี่ยวหลงก็สามารถรับได้โดยไม่ต้องขยับแม้แต่ก้าวเดียว
หลังจากส่งเหม่ยเผิงเหลี้ยงกระเด็นลอยออกไปด้วยด้วยฝ่ามือหนึ่งแล้ว หวงเสี่ยวหลงหันข้อมือของเขา และกระแทกฝ่ามือไปที่ลำตัวของผู้เชี่ยวชาญของหอไร้เมฆา ผู้เชี่ยวชาญร้องตะโกนออกมาอย่างน่าสงสารในขณะที่เขาถูกส่งให้กระเด็นลอยออกไปได้ล้มลงบนร่างของเหม่ยเผิง เหลี้ยง
สาวกของหอไร้เมฆาที่เหลือได้แต่เฝ้าดูถงสิ่งที่เกิดขึ้นมีการแสดงออกที่น่าเกลียดบนใบหน้าของพวกเขา
คนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเขาถูกทุบตีด้วยหวงเสี่ยวหลงที่ดูเรียบง่าย
"เจ้าคือหวงเสี่ยวหลง?" เมื่อนึกถึงคำพูดของหลี่ปิงเมื่อพูดกับหวงเสี่ยวหลง ความกลัวในสายตาของพวกเขาก็ยากที่จะปกปิด
หวงเสี่ยวหลงเป็นตัวตนที่น่ากลัวมาก ข่าวลือที่พวกเขาได้ยินมาในก่อนหน้านี้พวกเขาเคยได้ยินข่าวลือเหล่านี้ และไม่เคยเชื่อคำพูดใด ๆ เลยโดยคิดว่าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่โดยความตั้งใจของใครบางคน
ในขณะที่มีข่าวลือบอกว่าหวงเสี่ยวหลงได้ก้าวขึ้นสู่ขั้นนักรบระดับเก้าแล้ว นี่เป็นข่าวลือที่ไม่น่าเชื่ออย่างหนึ่งเลยที่พวกเขาคิดว่า; เด็กชายอายุไม่เกินสิบหกปีจะกลายมาเป็นนักรบระดับเก้า? แม้ว่าจะฆ่าพวกเขา พวกเขาก็จะไม่เชื่อ!
หวงเสี่ยวหลงเดินไปอย่างช้า ๆ ไปหาเหม่ยเผิงเหลี้ยงด้วยใบหน้าที่เฉยชา "ถูกต้องข้าคือหวงเสี่ยวหลง"
เมื่อเห็นหวงเสี่ยวหลงเดินเข้ามาใกล้ เหม่ยเผิงเหลี้ยงก็ตกอยู่ในความหวาดกลัว