“ดาบของไวเปอร์ยังอยู่กับเขาไหม” จูเซียวเถียนถาม
ดาบจั๊กจั่นนั้นเป็นดาบวิญญาณคุณภาพสูง อาวุธศักดิ์สิทธิ์อันดับที่สิบสามของการจัดอันดับอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของราชวงศ์เซี่ยในชีวิตก่อนหน้านี้
“ดาบของไวเปอร์หายไปแล้วเมื่อเราพบศพของเขา”
ใบหน้าของจูเซียวเถียนเคร่งขรึม เขาประสบความสูญเสียอย่างหนักในครั้งนี้ ไวเปอร์ตายแล้ว และดาบวิญญาณของเขาถูกขโมยไป
“นายน้อย ท่านต้องการให้ข้าลงมือเองหรือไม่” เจ็ดย่างก้าวถามด้วยเสียงต่ำ
จูเซียวเถียนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว "เดี๋ยว ข้ามีแผนอื่น!”
จูเซียวเถียนตระหนักดีว่ากลุ่มต่างๆ ต่างเข้าใกล้หลี่หยู พวกเขาอาจจะมาเคาะประตูบ้านเขาในวันพรุ่งนี้และส่งคนไปแอบดูเขา
เขาพลาดโอกาสที่ดีที่สุดไปแล้ว และการตายของไวเปอร์ได้เตือนเขาแล้ว ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะฆ่าหลี่หยู
มันอาจจะเปิดโปงเขา!
เขาไม่ต้องการให้ตัวเองมีปัญหา
ในฐานะคนที่เกิดใหม่ เขาควรเป็นคนสำคัญที่อยู่เบื้องหลัง และเขาต้องอดทนมากกว่านี้
ก่อนหน้านี้เขาใจร้อนเกินไป
เขาไม่ใช่คนเดียวในโลกที่ต้องการให้หลี่หยูตาย
ทำไมไม่รอข่าวดี?
นอกจากนี้ยังปลอดภัยกว่าที่จะให้คนอื่นทำมากกว่าเขา
เมื่อได้ยินคำพูดของจูเซียวเถียน เจ็ดย่างก้าวก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เขาพร้อมที่จะเสียสละเพื่อทำภารกิจในฐานะนักฆ่า แต่ไม่มีใครยอมตายเปล่า
แม้แต่ไวเปอร์ก็ยังล้มเหลว และเขาอาจจะไม่สามารถกลับมาได้ หากจูเซียวเถียนส่งเขาไป
…
เมืองหนานอัน พระราชวังตะวันออก
“ดังนั้นมันอยู่ในเมืองเชยหลัวของจังหวัดชิง!” หมู่หรงซิงเชียวดีใจมากเมื่อเขาได้รับข่าวจากลูกน้องของเขา
ทันทีที่เขาเรียกครูสอนพิเศษจักรพรรดิ หวู่เฉิน
“รีบส่งคนไปที่คฤหาสน์ของครูใหญ่และบอกพวกเขาว่าพวกเขาพบเขาแล้ว พรุ่งนี้มากับข้าตอนหกโมงเช้า” หมู่หรงซิงเชียวกล่าว
"พะยะค่ะฝ่าบาท!" หวู่เฉิงป้องมือของเขา
ในเวลาเดียวกัน มู่หรงไท่เฉิง มกุฎราชกุมารที่สามแห่งราชวงศ์เซี่ย และองค์ชายห้า มู่หรงเจิ้งหนาน เช่นเดียวกับกลุ่มขุนนางต่างๆ เช่นตระกูลยี่ของราชาผิงหนาน, ครอบครัวหลัวของราชาไป๋เฟิง และอื่นๆ พวกเขาทั้งหมดได้รับข่าวเกี่ยวกับที่อยู่ของหลี่หยู
อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้หลี่หยูอยู่ในโถงจูอี้ของภูเขาหมีดำ
เขาจัดการกับโจรที่เหลืออยู่ในหมู่บ้านเพียงลำพังและได้รับทองคำ เงิน และสมบัติมากมาย
เขายังช่วยชีวิตผู้หญิงและคนงานที่ถูกโจรลักพาตัวไป
สำหรับโจวเอ้อหลางและคนอื่นๆ พวกเขาถูกส่งไปพบกับโจวต้าหลางอีกครั้ง
อย่างไรก็ตามถังฉีกลับมาแล้ว การทิ้งโจรเหล่านั้นไว้ในวิหารเต๋าย่อมนำไปสู่ปัญหาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ มันอาจจะคุกคามความปลอดภัยของถังฉี
ตอนนี้เขามีเงินที่เขาปล้นมาจากพวกโจร เขาสามารถจ้างช่างฝีมือจริงๆ เพื่อขยายวิหารเต๋า
ท้ายที่สุดมีความเชี่ยวชาญในทุกอาชีพ งานของโจรภูเขาเหล่านี้ต่ำเกินไปในมาตรฐาน
ค่ำคืนผ่านไปอย่างไร้จุดหมาย…
แสงแดดแรกยามเช้าสาดส่องทั่วแผ่นดินบนถนนสายหลักสู่เมืองเชยหลัว
สาวกมากกว่าสิบคนของนิกายเต๋าหยกบริสุทธิ์แยกกันเพื่อสอบถามเกี่ยวกับข่าวของนิกายนั่นค่อนข้างใหญ่
“สวัสดีครับท่านลุง ข้ามีเรื่องจะถามท่าน” ชายรูปงามเย็นชาหยุดลุงที่ถือผักสองตะกร้า
ชายคนนี้เป็นอันดับที่ห้าในการจัดอันดับมังกรซ่อน อัจฉริยะอันดับหนึ่งของนิกายเต๋าหยกบริสุทธิ์ หลินเฉิน
หลังจากการสอบสวนเมื่อวานนี้ ผู้เฒ่าหูและคนอื่นๆ ได้จำกัดพื้นที่ที่หลี่หยูตั้งอยู่ใกล้ๆกับเมืองเชยหลัวให้แคบลงแล้ว
ดังนั้นในตอนเช้าผู้เฒ่าหูจึงพาทุกคนแยกกันในหมู่บ้านใกล้เมืองเชยหลัวเพื่อสอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของหลี่หยูต่อไป
หลินเฉินเพิ่งมาพบกับผู้อาวุโสหูและคนอื่นๆ เมื่อเช้านี้
เขาต้องการดูว่าหลี่หยูคนนี้เป็นคนแบบไหน
ในฐานะที่เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในปัจจุบันของนิกายเต๋าหยกบริสุทธิ์ เขายังเป็นศิษย์ที่มีค่าที่สุดอีกด้วย
หลินเฉินไม่มีความประทับใจที่ดีต่อหลี่หยูในใจของเขา
พูดให้ถูกคือ เขารู้สึกหึงหวง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้นำนิกายมีความตั้งใจที่จะนำหลี่หยูไปอยู่ใต้ปีกของเขา
เขาไม่พอใจอย่างยิ่ง
หากคนผู้นี้ถูกคัดเลือกเข้าสู่นิกายเต๋าหยกบริสุทธิ์ สถานะของเขาจะลดลงอย่างแน่นอน
อัจฉริยะอันดับหนึ่งในอนาคตของนิกายคือหลี่หยู
เขากลัวว่าทรัพยากรการเพาะปลูกและความสนใจส่วนใหญ่จะมุ่งความสนใจไปที่เขา
เมื่อถึงเวลานั้นเขาจะเป็นเพียงสาวกธรรมดา
ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการไม่พบหลี่หยู
“ท่านต้องการครับ!” ชายชรากล่าวอย่างเป็นกันเอง
“ท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับนิกายนั่นค่อนข้างใหญ่ไหม” หลินเฉินถาม
“นิกายไหน” ชายชรามองหลินเฉินด้วยความประหลาดใจ
“นิกายนั่นค่อนข้างใหญ่!” หลินเฉินกล่าว
"ใช่ข้ารู้. นิกายไหน?” ชายชราถามอีกครั้ง
“นิกายนั่นค่อนข้างใหญ่!”
“…”
“ชื่อของนิกายนั้นคือนิกายนั่นค่อนข้างใหญ่!”
ชายชรามองหลินเฉินราวกับว่าเขาเป็นคนโง่ จากนั้นส่ายหัวและพูดว่า “ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน!”
หลินเฉินสบถ “นิกายนั่นค่อนข้าง” ในใจของเขา
อย่างไรก็ตามในเวลานี้พี่ชายคนโตบินมาจากระยะไกลและเขาตะโกนอย่างตื่นเต้น “ผู้อาวุโสหู ข้าได้ยินมาว่ามันอยู่บนภูเขาเก้าหางซึ่งอยู่ห่างจากเมืองเชยหลัวไปทางตะวันตก 10 กว่ากิโลเมตร!”
“นั่นเยี่ยมมาก!” ผู้เฒ่าหูยินดีอย่างยิ่งและนำทุกคนให้บินไปยังภูเขาเก้าหางทันที
อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้บินไปไกลก่อนที่ผู้อาวุโสหูจะเห็นกลุ่มคนที่บินมาจากอีกทิศทางหนึ่ง เป็นสมาชิกจากนิกายเต๋านภาอันยิ่งใหญ่
คนที่เป็นผู้นำคือคนที่เขาต้องการเห็นน้อยที่สุด เจี่ยชิงหลิน
“บัดซบ ผู้เฒ่านั่นก็อยู่ที่นี่ด้วย!” ผู้เฒ่าหูขมวดคิ้วทันที
เขาไม่ต้องคิดที่จะรู้ว่านิกายเต๋านภาอันยิ่งใหญ่มาเพื่อตามหาหลี่หยูแน่นอน
นอกจากนี้ตามทิศทางที่พวกมันบินไปเห็นได้ชัดว่าเป็นภูเขาเก้าหาง
เจี่ยชิงหลินสังเกตเห็นสมาชิกของนิกายเต๋าหยกบริสุทธิ์เช่นกัน
เจี่ยชิงหลินไม่ได้พูดอะไรและเริ่มเร่งความเร็วขึ้น ร่างของเขาเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งตรงไปยังภูเขาเก้าหางด้วยความเร็วสูงสุด ทิ้งกลุ่มสาวกไว้ข้างหลัง
“ฮึ่ม เจ้าอยากแข่งความเร็วกับข้าเหรอ?” ผู้เฒ่าหูสูดจมูก “ศิลปะระบำสายฟ้า!”
ผู้เฒ่าหูต้องไม่ยอมแพ้ เขาเองก็กลายเป็นสายฟ้าที่ไล่ตามอย่างใกล้ชิด
มีเพียงสาวกของทั้งสองนิกายเท่านั้นที่มองหน้ากัน ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
อันที่จริงพวกเขาเคยชินกับมันแล้ว
แม้ว่าผู้อาวุโสหูและผู้อาวุโสเจี่ยเป็นทั้งคู่เป็นผู้อาวุโสนิกาย พวกเขาจะแข่งกันกันทุกครั้งที่พบกัน
ทั้งสองไม่มีความเกลียดชังอย่างลึกซึ้ง ในขณะที่บางคนบอกว่าพวกเขามาจากบ้านเกิดเดียวกัน
ถึงกระนั้นทั้งสองคนชอบที่จะแข่งขันกันตั้งแต่ยังเด็ก โดยเปรียบเทียบส่วนสูงกับพละกำลัง
แม้จะอายุมาก แต่ก็ยังเหมือนเดิม
ทุกครั้งที่พวกเขาเจอกัน การโต้เถียงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และมีหลายครั้งที่พวกเขาทะเลาะกัน
“เจี่ย เจ้าเด็กดื้อ ข้าจะไปถึงก่อนเจ้าอย่างแน่นอน!”
“ข้าจะไม่พูดอย่างนั้นถ้าข้าเป็นเจ้า!” ผู้เฒ่าหูและผู้เฒ่าเจี่ยสามารถกล่าวได้ว่าได้นำสิ่งที่ดีที่สุดของพวกเขาออกมาขณะที่พวกเขารีบวิ่งไปที่ภูเขาเก้าหางราวกับว่าชีวิตของพวกเขาขึ้นอยู่กับมัน
ไม่นาน ทั้งสองก็บินขึ้นไปบนยอดเขาเก้าหางและรีบเข้าไปในวิหารเต๋า
หลี่หยูกำลังนอนหลับอยู่ในห้องของเขาขณะที่ถังฉีกำลังฝึกอยู่คนเดียวในสนาม
ถังฉีทำงานหนักกว่าหลี่หยูในการฝึกฝนอย่างแน่นอน
“หลี่หยู่อยู่ที่ไหน” ผู้เฒ่าหูตะโกนทันทีที่พวกเขาเข้าไปในวัด
ผู้เฒ่าเจี่ยก็สะท้อนเช่นกัน
ทั้งสองมีการแข่งขันกัน และใบหน้าของพวกเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความอ่อนล้า
ควบคู่ไปกับการแข่งขันกันเอง พวกเขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยใบหน้าที่ดูน่ากลัว
ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้มาที่นี่เพื่อรับสมัครผู้มีความสามารถแต่เพื่อแสวงหาการแก้แค้น
ถังฉีเกือบจะฉี่ในกางเกงของเขา
เขาเพิ่งประสบกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเด็กปีศาจเมื่อวานนี้และยังไม่หายจากอาการนั้น
…