หลังจากนั้นไม่นานซุนจาง และเซี่ยงฉู่ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นเพื่อไปสู่เวทีหลัก เช่นเดียวกับการแข่งขันก่อนหน้านี้เหมือนเช่นทุกปี เมื่อทั้งสองคนมาถึงพวกเขาคนหนึ่งก็จะอธิบายกฎสั้น ๆ ก่อนที่จะประกาศเริ่มต้นของการแข่งขัน - มันกลายเป็นประเพณีไปแล้ว
ครูชั้นปีที่สามปีซึ่งเป็นผู้ดูแลชั้นของหวงเสี่ยวหลง มีชื่อว่าเฉินเสี่ยวจิง อย่างไรก็ตามเมื่อเขาแนะนำผู้สมัครที่แข็งแกร่งที่สุดสองคนประจำชั้นเรียน หวงเสี่ยวหลงกับไม่ใช่หนึ่งในนั้น
หลินฮาน และหญิงสาวคนหนึ่งถูกเสนอชื่อ นางมีนามว่า ฮวงเหวิน
หลินฮานเป็นนักรบระดับสิบแรกเริ่ม และฮวงเหวินอยู่ในจุดสูงสุดของนักรบระดับเก้าขั้นปลาย
เมื่อหวงเสี่ยวหลงได้ยินคนที่แข็งแกร่งที่สุดในชั้นเรียนของเขาคือหลินฮาน และฮวงเหวินเขาไม่ได้คัดค้านหรือรู้สึกแปลก ๆ อย่างไรก็ตามเขาเพิ่งได้รับการเลื่อนชั้นเรียนมาเมื่อเร็ว ๆ นี้และในความเห็นของคนอื่น ๆ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็อาจจะยังแข็งแกร่งไม่พอ
ในเวที
หลินฮาน และฮวงเหวินยืนอยู่บนเวที และช่วงเวลาที่ผู้จัดการแข่งให้สัญญาณเริ่มต้นขึ้นฮวงเหวินได้เรียกจิตวิญญาณของนางออกมา จิตวิญญาณของนางเป็นน้ำแข็งชนิดหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นจิตวิญญาณธรรมชาติที่มีความสัมพันธ์กับน้ำแข็งสูงอย่างมาก
จิตวิญญาณน้ำแข็งของฮวงเหวิน คือน้ำแข็งสีขาว
เมื่อจิตวิญญาณของนางปรากฎออกมา ดูเหมือนว่านางถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง การเปลี่ยนวิญญาณของนางเกิดขึ้นในทันที และนางได้ริเริ่มที่จะโจมตีหลินฮานก่อน อย่างไรก็ตามหลินฮานไม่ได้ตั้งใจจะเรียกจิตวิญญาณของเขาออกมาเผชิญหน้ากับฮวงเหวิน เขาเพียงแค่ใช้กำปั้นธรรมดาชกออกไปเท่านั้น
ถึงกระนั้นในตอนท้ายหลินฮานก็ยังคงสามารถเอาชนะฮวงเหวินได้
แม้ว่าจะมีช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างนักรบระดับสิบแรกเริ่ม และจุดสูงสุดของนักรบระดับเก้าขั้นปลาย แต่ช่องว่างเล็ก ๆ นี้เป็นเหมือนหุบเขาลึกที่ยากจะเอาชนะได้ นี่คือความแตกต่างในความแข็งแกร่ง
ทุกคนที่ได้เฝ้าดูรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ฮวงเหวินจะพ่ายแพ้ เนื่องจากการที่หลินฮานได้รับการยอมรับว่าเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาเพื่อนของเขาในชั้นปีที่สาม มันอยู่ในความคาดหวังว่าเขาจะมอบความพ่ายแพ้ให้แก่ฮวงเหวินได้
หลังจากที่เขาชนะฮวงเหวิน หลินฮานยืนอยู่ตรงกลางเวทีพร้อมด้วยมือของเขาไขว้ไปที่ด้านหลัง ในขณะที่ดวงตาของเขากวาดไปทั่วเพื่อนร่วมห้องของเขา และเมื่อสายตาของเขามาตกลงบนร่างของหวงเสี่ยวหลงก็แผ่ความหนาวเย็นออกมา และเต็มไปด้วยการยั่วยุ
"หลินฮานชนะ! ผู้ที่ต้องการท้าทายให้แสดงตัวออกมา ? " ผู้จัดการแข่งยืนอยู่บนเวที และพูดด้วยน้ำเสียงที่กังวาลว่า "ถ้าไม่มีใครกล้าท้าทาย หลินฮานจะได้รับตำแหน่งอันดับหนึ่งของชั้นปีที่สาม! "
"ข้า!" เสียงดังออกมาจากความเงียบได้ดึงดูดความสนใจของศิษย์ชั้นปีที่ 3
เมื่อพวกเขาเห็นว่ามันคือหวงเสี่ยวหลง เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นมาจากฝูงชนด้วยความประหลาดใจ แต่ละคนมีปฏิกิริยาแตกต่างกันที่แสดงออกบนใบหน้าของพวกเขา
"ถูกต้อง ข้าหวงเสี่ยวหลงต้องการที่จะท้าทายเขา !"
"เขาคิดว่าเขาสามารถเอาชนะ หลินฮานได้หรือไม่ ? เขากำลังฝันว่าได้ตำแหน่งอันดับหนึ่งของชั้นเรียน ? "
เสียงสูง และต่ำเสียงดังขึ้นไปในอากาศ
หวงเสี่ยวหลงเคยเป็นหัวข้อพูดคุยของสถาบัน มาตั้งแต่ปีแรกของเขา และเมื่อเห็นว่าเขาต้องการที่จะท้าทายหลินฮาน มันทำให้เกิดปฏิกิริยาสะท้อนออกมาจากฝูงชน
ในเวลานี้ครูชั้นปีที่ 3 ก้าวเดินออกมาข้างหน้าของหวงเสี่ยวหลง และเตือนเขาด้วยเสียงเคร่งขรึม "หวงเสี่ยวหลงเจ้าต้องการท้าทายหลินฮานจริง ๆ หรือ ? เจ้าเพิ่งผ่านการเลื่อนมาสู่ชั้นปีที่สามในปีนี้ ในความเห็นของข้า ... ทำไมเจ้าไม่รอจนถึงปีหน้าก่อนที่เจ้าจะเริ่มต้นท้าทายเขา ? "
พรสวรรค์ของหวงเสี่ยวหลงอาจเป็นเรื่องที่น่าทึ่ง แต่ก็ยังคงให้ความสำคัญกับศิษย์ของชั้นปีที่สาม อาจารย์สงสัยว่าหวงเสี่ยวหลงอาจไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของหลินฮานได้ หวงเสี่ยวหลงได้รับการยกย่องว่าเป็นความหวังของสถาบันแสงดาราโดยซุนจาง และได้รับการดูแลเป็นอย่างมากจากเขา อาจารย์ผู้นี้จึงไม่ต้องการให้หวงเสี่ยวหลงท้าทายฝ่ายตรงข้ามที่เข้มแข็ง
แต่ตอนนี้หลินฮานผู้ที่ยืนอยู่บนเวทีร้องตะโกนด้วยเสียงเยาะเย้ย "อาจารย์เฉินมันเป็นเพียงการประลอง ไม่ต้องกังวลข้าจะออมมือให้ "
หวงเสี่ยวหลงเดินขึ้นมาบนเวทีโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในการแสดงออกของเขา
เฉินเสี่ยวจิงได้แต่จ้องมอง ในขณะที่เขาดูหวงเสี่ยวหลงแต่เขาไม่ได้พยายามที่จะห้ามปรามเขาอีกต่อไป
ตั้งแต่เขายืนกรานเช่นนี้แล้ว บางครั้งหากเขาได้รับบทเรียนเสียบ้างอาจเป็นผลดีสำหรับเขา และมันจะได้ช่วยลดความเย่อหยิ่งของเขาลงบ้าง! เฉินเสี่ยวจิงคิดกับตัวเองภายในหัวใจของเขา อัจฉริยะที่พรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมเช่นหวงเสี่ยวหลงมีความเย่อหยิ่งในตัวเองเป็นเรื่องปกติ
ภายใต้สายตา และเสียงกระซิบของฝูงชน หวงเสี่ยวหลงเดินขึ้นไปบนเวที และยืนนิ่งโดยไม่แยแส
มองไปที่หวงเสี่ยวหลง หลินฮานหัวเราะเยาะ "ฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะกล้าที่จะขึ้นมา และแน่นอนว่าข้าจะดูแลเจ้า ข้ามักจะรักษาคำพูดของข้าแน่นอน ! "
หวงเสี่ยวหลงส่ายหัว "เจ้าพูดไร้สาระมากเกินไป เชิญเจ้าลงมือ"
"ให้ข้าลงมือก่อน ?!" หลินฮานทวนคำพูดของหวงเสี่ยวหลง แต่อย่างรวดเร็วใบหน้าของเขากลับกลายเป็นเคร่งขรึม พร้อมด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยเขาถามว่า "
"เจ้ากำลังบอกให้ข้าลงมือก่อน ?"
"ใช่" หวงเสี่ยวหลงตอบสั้น ๆ
สิ่งนี้ทำให้เกิดปฏิกิริยาจากกลุ่มคนด้านล่างอีกครั้ง
"นี้หวงเสี่ยวหลงช่างกล้าที่จะบอกหลินฮานให้เขาลงมือก่อน ?"
"ช่างเย่อหยิ่งเกินไป!"
“หยิ่ง ? นี้เรียกว่ามีความเชื่อมั่นเป็นอย่างมาก ! “
สายตาของศิษย์หญิงบางคนกลายเป็นดาวที่ส่องแสง ในขณะที่พวกเขาจ้องมองอย่างหลงใหลไปที่หวงเสี่ยวหลง แต่เหล่าศิษย์ชายรู้สึกว่าหวงเสี่ยวหลงหยิ่งเกินไป ในขณะที่เหล่าศิษย์หญิงกำลังชื่นชมยินดี !
เฉินเสี่ยวจิงได้ยินหวงเสี่ยวหลงกล่าวออกมาเช่นนี้ เขาแอบส่ายหัว เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้สึกว่าหวงเสี่ยวหลงหยิ่งเกินไป!
บนใบหน้าของเฉินไฉเซี้ยวปรากฎเงาของความกังวล
ฟังคำพูดที่มาจากทุกทิศทางใบหน้าของหลินฮานค่อย ๆ เบิกบานมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขาจ้องมองไปที่หวงเสี่ยวหลง และกล่าวว่า "ดีภายในสิบลมหายใจข้าจะเตะเจ้าออกจากเวที! ตอนแรกข้าอยากจะให้เจ้าอยู่บนเวทีได้นานขึ้นแต่ในเมื่อเป็นแบบนี้เจ้าอย่าได้โทษข้าที่แล้งน้ำใจ! "ก่อนที่คำพูดสุดท้ายจะจบลงร่างกายของเขาพุ่งไปข้างหน้า และกำปั้นที่ทรงพลังถูกชกไปที่หวงเสี่ยวหลง
"หมัดจันทราสาดส่อง!"
กำปั้นพุ่งออกมา และกำปั้นขนาดยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้นบนเวทีเหมือนดวงจันทร์สีม่วงที่กำลังจะตกลงมาบนเวที การไหลของอากาศรอบ ๆ กำปั้นยักษ์กลายเป็นสีดำทำให้บรรยากาศบนเวทีน่าขนลุก
การโจมตีครั้งนี้ส่งผลให้เกิดพลังที่หนาวจัดกระจายตัวอยู่บนเวทีทำให้บางคนที่อ่อนแอที่ยืนอยู่ใต้เวทีต้องการหนีเพราะความตกใจ
หวงเสี่ยวหลงยืนดูหมัดขนาดใหญ่เช่นดวงจันทร์ที่กำลังตกลงมาที่เขา จากนั้นเต็มไปด้วยสายตาที่แสดงอาการตกใจจากผู้ชมด้านล่าง
ปัง เสียงสะท้อนดังอยู่ในอากาศ
กำปั้นพุ่งไปที่ลำตัวของหวงเสี่ยวหลง
เสียงไชโยโห่ร้องออกมาคล้ายกับคลื่นจากฝูงชนของผู้ชมด้านล่าง
"ลงมือเพียงครั้งเดียว และหวงเสี่ยวหลงถูกชกด้วยฝีมือของหลินฮาน!"
"กำปั้นจันทราสาดส่องของหลินฮานมีพลังมาก และแม้กระทั่งนักรบระดับสิบขั้นกลางจะได้รับบาดเจ็บหากได้รับการโจมตีแบบนั้น! หวงเสี่ยวหลงจะต้องพ่ายแพ้อย่างแน่นอน! "
"ข้าบอกว่าหวงเสี่ยวหลงดูหยิ่ง และหยิ่งมากเกินไป ศิษย์พี่หลินฮานใช้เพียงกระบวนท่าเดียวก็สามารถเอาชนะเขาได้! "
"ตำนานที่พ่ายแพ้อะไรกัน ทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ! อะไรที่ศิษย์พี่หลินฮาน กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ล้วนเป็นเรื่องถูกต้อง – เหตุผลที่หวงเสี่ยวหลงได้รับชัยชนะตลอดเวลานั้นเป็นเพราะพวกเขามีน้ำใจ และยอมมอบชัยชนะให้แก่เขา! "
กลุ่มศิษย์ชายที่อิจฉาหวงเสี่ยวหลงรู้สึกตื่นเต้นที่ได้ดูหวงเสี่ยวหลงถูกทำร้ายโดยหลินฮาน และเสียงไชโยของพวกเขาก็ค่อย ๆ คลุ้มคลั่งมากขึ้นราวกับว่าพวกเขาได้ระบายความแค้นออกมา
ห่างออกไป โจวเต็งพยักหน้าให้ความสนใจในการชมภาพบนเวทีที่เต็มไปด้วยพลังของหลินฮาน และยิ้มออกมา เขาให้ความเห็นว่า "หลินฮานเด็กคนนี้ทำได้ดี"
เขามีความมั่นใจในหมัดจันทราสาดส่องของหลินฮาน
บนเวทีหลัก ซุนจาง และเซี่ยงฉู่ ต่างก็ตกใจเมื่อดูหวงเสี่ยวหลง ในความเห็นของพวกเขา หวงเสี่ยวหลงอาจจะไม่สามารถเป็นฝ่ายตรงข้ามของหลินฮานได้ แต่เขาไม่ควรจะแพ้ได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ !
ประสบความสำเร็จในการโจมตีเท้าของหลินฮานก็ได้ลงมาสัมผัสกับพื้นเวที ในขณะที่เขาลอยลงมาจากกลางอากาศ มีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเขา แต่ในขณะนี้รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแช่แข็ง เสียงวิพากษ์วิจารณ์ในสายตา และการเยาะเย้ย เสียงกราดเกรี้ยวในพื้นที่รอบ ๆ เวทีการต่อสู้เริ่มหยุดนิ่งเมื่อตาของพวกเขาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ และไม่เชื่อเช่นกัน เช่นเดียวกับหลินฮานพวกเขามองภาพเงาของหวงเสี่ยวหลงที่อยู่บนเวที
มุมทั้งสี่ของเวทีต่างเงียบกริบไร้เสียงรบกวนใด ๆ