Chapter 109 - มาเริ่มเล่นกันเถอะ
ตรงกลางสนาม...
เฉินเทียนเหยาก็รู้สึกตกใจกับเรื่องนี้ แต่ก็มันเพียงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เยาะเย้ย “แม้ว่าเจ้าจะมีอาวุธระดับ พระเจ้าอยู่ในมือเจ้า แต่เจ้าก็ยังไม่อาจหลบหนีความตายออกไปได้!”
ไม่ว่าสมบัติมนต์ขลังจะมีอำนาจแค่ไหน แต่มันก็ยากที่จะแสดงพลังออกมาได้เต็มที่สำหรับคนที่มีการบ่มเพาะที่อ่อนด้อยเป็นผู้ถือ.
ดื่มโลหิตเป็นดาบที่กดขี่มากที่สุดในโลก.
พลังของมันแข็งแกร่งอย่างมาก แต่การบ่มเพาะปราณเชี่ยวชาญ ขั้น 6 ของลั่วเทียน ทำให้มันยากที่จะแสดงพลังออกมาอย่างแท้จริง.
นี่เป็นสิ่งที่แม้แต่ดื่มโลหิตก็รู้เช่นกัน
ความแข็งแกร่งของเขาถูกจำกัดด้วยการบ่มเพาะที่ต่ำของลั่วเทียน หากการบ่มเพาะของลั่วเทียนเพิ่มขึ้นความแข็งแกร่งของเขาก็จะเพิ่มขึ้น!
ลั่วเทียนยิ้มและพูดอย่างสงบว่า “โอ้? จริงรึ? แล้วเจ้าจะรออะไร มาที่นี่และมากัดข้า!”
เฉินเทียนเหยาก็เปลี่ยนแปลงทันที กลิ่นอายของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน เมื่อพลังปราณแผ่พุ่งออกมาจากตัวเขาราวกับน้ำพุไกเซอร์ขณะที่เขากำหมัดแน่น.
“ตูมมม~!”
พื้นที่รอบๆตัวเขาทำให้อากาศระเบิดออกมา.
ทันใดนั้น...
เฉินเทียนเหยากำลังเร่งพลังปราณในร่างกายของเขาให้พุ่งขึ้นไปถึงขีดสุด การโจมตีครั้งต่อไปของเขาจะไม่ให้ลั่วเทียนได้ยืนขึ้นมาอีกครั้ง.
เขาต้องตาย!
“ตายซะ!”
เมื่อเสียงของเขาจางลง เฉินเทียนเหยาก็ยิ่งเปล่งพลังปราณออกมาเป็นเส้นตรง ในสายตาของคนภายนอก กำปั้นทั้งคู่ของเขาราวกับสิ่งที่รวมพลังปราณทั้งหมดไว้ด้วยกัน.
การเผาผลาญพลังปราณ?
“นี่คือการโจมตีที่เป็นเอกลักษณ์ที่มีเฉพาะปราณเชียวชาญเท่านั้นที่มี!”
“ทำไมอาวุโสเฉินต้องสร้างภูเขาจากเนินเขาด้วย เขาต้องการใช้การโจมตีเหล่านั้นกับเศษขยะอย่าง ปราณเชียวชาญ ขั้น 6?”
“เขาอาจจะไม่ต้องการเสียหน้าอีกต่อไปและต้องการฆ่าลั่วเทียนอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็จะเริ่มต้นการสังหารหมู่ของคนทั้งเมืองได้.”
“ลองดูว่าไอ้เด็กดื้อด้านคนนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป เขาจบสิ้นแล้ว.”
สาวกนิกายกำลังยิ้มแย้มและเยาะเย้ยอย่างภูมิใจ.
การโจมตีของเฉินเทียนเหยา สามารถทำให้ใครก็ตามที่โดนมันระเหยไปจนไม่เหลืออะไร ดังนั้นลั่วเทียนต้องตาย!
ลั่วเทียนได้รีดเร้นพลังแฝงของเขาและมองไปยังเบื้องหน้า จากนั้นเขาก็กล่าวเบาๆ “ข้าหวังว่าจะเป็นอย่างที่เจ้าพูด.”