Chapter 110 - วิชามังกรทะลวงสูญ
ความลับสุดยอดของดื่มโลหิต?!
ทันใดนั้นเอง...
มันเหมือนกับว่าลั่วเทียนคว้าฟางช่วยชีวิตท่ามกลางมหาสมุทร เขารู้สึกตื่นเต้นอย่างมากและพูด “ดื่มโลหิต ชีวิตของน้องชายคนนี้อยู่ในมือของท่านแล้ว.”
“ดี!”
“ทำตามทุกสิ่งที่ข้าพูด!” ดื่มโลหิตตะเบ็งเสียง.
ลั่วเทียนตอบทันที “ได้!”
ดื่มโลหิตหยุดชั่วคราวก่อนที่จะพูดว่า “ทักษะดาบนี้เรียกว่า มังกรทะลวงสูญ มันมีอำนาจทะลวงสวรรค์ทั้งเก้าและตัดหัวมังกรที่มีอายุกว่านับล้านล้านปีที่ความหยิ่งอย่างมากได้ง่ายๆ”
“ทักษะดาบได้เกิดขึ้นมาเพื่อที่จะตัวเองรอดพ้นจากยากลำบากทั้งหมด มันสามารถต่อต้านได้แม้แต่สวรรค์ ก่อนที่เจ้าจะตายและมีหัวใจที่เด็ดเดี่ยวที่อาจจะสามารถทำลายล้างได้ทุกสิ่ง ด้วยลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเจ้า.”
“ยิ่งหัวใจของเจ้ามุ่งมั่นมากเท่าไรทักษะนี้ก็มีพลังมากขึ้นเท่านั้น พลังที่แข็งแกร่งมากมายนี้ได้ถูกถ่ายทอดลงไปที่ใบดาบทำให้เกิดทักษะนี้ขึ้นมา.”
“ร่างกายของเจ้าใกล้ที่จะพังทลายแล้วทำให้ทักษะดาบนี้แข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นในสภาวะเช่นนี้.”
“แต่…”
“เมื่อเจ้าใช้วิชา มังกรทะลวงสูญ ความเจ็บปวดของเจ้าจะหายไปชั่วคราว แต่ในขณะเดียวกันเมื่อเจ้าสามารถฆ่าฝ่ายตรงข้ามได้ ความเจ็บปวดที่รุนแรงของเจ้าจะกลับมาอีกครั้ง ในหลายๆครั้งความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นมันมากยิ่งกว่าความตายและอาจฆ่าเจ้าได้ทุกเมื่อ ในระหว่างที่เจ้าใช้เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ!”
ดื่มโลหิตพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก!
เพราะว่าเขาไม่ต้องการโกหกลั่วเทียน.
วิชามังกรทะลวงสูญมีพลังอย่างมาก แต่มันก็อันตรายอย่างยิ่ง ถ้าไม่ถึงจุดที่จะชีวิตใกล้ตกตาย เราก็ไม่ควรจะใช้มันเป็นอย่างยิ่ง!
ความเจ็บปวดที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตาย?
ลั่วเทียนไม่ลังเลและพูดว่า “ดื่มโลหิต เจ้าคิดว่าเรามีทางเลือกไหม?”
เรื่องจริง!
ชีวิตของลั่วเทียนไม่มีทางเลือก.
การโจมตีของเฉินเทียนเหยากำลังใกล้เข้ามา แม้ว่าเขาจะต้านทานในครั้งนี้ได้ แต่ครั้งต่อไปหล่ะ? เขาจะใช้อะไรต่อต้านมัน?
เมื่อเขาตาย ทุกคนในตระกูลก็ตาย นอกจากนี้ยังมีประชาชนทั่วไปนับหมื่นคนของเมืองภูเขาหยก มีเจ้าอ้วนเล่ยและยังชุนชุนที่เขาได้สัญญาว่าจะพาเธอไปหาแม่ของเธอ...
เหตุผลเหล่านี้ทำให้ลั่วเทียนไม่อาจมีทางเลือกใดๆ.
เมื่อเผชิญหน้ากับเบฮีมอธขนาดใหญ่ที่เรียกว่านิกายเมฆครามเขาก็ไม่มีทางหนีรอดไปได้.
เนื่องจากมันเป็นกรณีนี้...
งั้นเขาก็สามารถใช้ชีวิตของเขาเพื่อต่อสู้และฆ่าฟันเพียงเท่านั้น เขาจะขุดหลุมเพื่อหาทางออกเหล่านั้นด้วยตัวเอง!
ถ้าเป็นเจ้า แล้วก็เจ้า ถ้าไม่ใช้เจ้า งั้นเจ้าก็คงไม่เคยที่จะถูกบังคับให้ทำมัน!(ประโยคนี้คุยกับผู้อ่านนะ)
แม่ง!
หัวใจของลั่วเทียนเต็มไปด้วยลมหายใจแห่งการสังหารเฮือกสุดท้ายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้กระทั่งดื่มโลหิตก็มีความสุขลับๆกับเรื่องนี้.
ด้วยลมหายใจที่หนักหน่วงราวกับพื้นดินก็ถูกสูบเข้าไป วิชามังกรทะลวงสูญจึงสำแดงพลังของมันได้มากขึ้น!
ทันทีหลังจาก...
ดื่มโลหิตก็เริ่มร่ายอะไรบางอย่างในใจของลั่วเทียน
มันไม่ช้าและไม่เร็ว.
ลั่วเทียนใช้มือจับดาบไว้แน่นขณะที่บังคับให้จิตใจสงบ ร่างกายของเขาห้อยไปด้านหน้าและหัวของเขาก็ตกลงการหายใจของเขาขาดห้วง ความผันผวนจากร่างกายของเขาหายไปราวกับว่าเขาตายและยังไม่ทรุดลงไป.
“เขาทำอะไร?”
“ท่าทางนั่นมันแปลกๆ? มันดูเหมือนว่าเขาตายแล้ว.”
“ข้าคิดจริงๆว่าเด็กคนนี้ป้องกันการโจมตีครั้งนี้ได้จริงๆ.”
“แม้ว่าเขาจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่มีทางใดที่เขาจะต่อกรกับอาวุโสเฉินได้.”
หัวใจของทุกคนในตระกูลลั่วเต็มไปด้วยความเงียบราวกับความเงียบแห่งความตายที่อยู่ลึกลงไปในหุบเหว.
หลี่ซูเอ๋อร์ยังอยู่ในระหว่างการวิ่งออกไปราวกับชีวิตของเธอขึ้นอยู่กับมัน และกรีดร้องในใจ “ไม่ ไม่ ไม่! พี่ใหญ่ลั่วเทียน วิ่งเร็วๆเข้า! วิ่ง…!”