ทุกอย่างหยุดชะงักลงเป็นเวลาสองวินาที เมื่อได้สติพวกเขารีบวิ่งมาดูหญิงสาวอย่างรวดเร็ว เธอลุกขึ้นยืนและยิ้ม แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
คนอ้วนหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าเธอปกติดี เขาจ้องไปที่ขวดในมือของเธอด้วยความไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้ !!” เขายกเท้าขึ้นแตะหญิงสาวตรงหน้าด้วยความโกรธ แต่มีใครบางคนดึงเขาออกได้ทันเวลา
เจ้าหน้าที่ของบริษัทเห็นว่าเจ้านายของเขาดึงเด็กผู้หญิงข้างหน้าไว้ได้ก่อนแล้ว ก่อนที่จะวิ่งไปด้านหน้าเพื่อแตะสั่งสอนไอ่อ้วนที่กล้าดี
“เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย เก็บส่วนที่เหลือให้เรียบร้อย” โหมวฮั่นกล่าวอย่างไม่แยแสในขณะที่เขายืนขึ้นและนวดข้อมือตัวเอง
ความสับสนวุ่นวายเมื่อกี้ได้หยุดลง ทุกหันหันไปมองหญิงสาวใจกล้า เธอพึ่งได้รับบาดเจ็บไหนจะโดนแตะอีก ฉันไม่แปลกใจเลยถ้าเธอทรุดหนักจนเข้าโรงพยาบาลอีก
“เธอมากับฉัน ส่วนคนอื่นๆเก็บกวาดสำนักงานให้เรียบร้อย” โหมวฮั่นมองไปที่หญิงสาว
เธอมองเขาด้วยความสับสน “นายพูดถึงเหตุการณ์เมื่อกี้ ?”
“เธอรู้ได้ไงว่านั้นไม่ใช่กรดซัลฟิวริค?” โหมวฮั่นถามอย่างอยากรู้
“ฉันเดา” เธอตอบส่งๆ
โหมวฮั่นยิ้มขณะที่ขยับตัวไปใกล้หญิงสาวที่ยืนตรงหน้าก่อนจะจับไหลเธอและพูดว่า “เมื่อกี้เธอมีความกล้าหาญอย่างไม่น่าเชื่อ” แล้วรอยยิ้มของเขาก็หายไปเหมือนสิงโตที่จับเหยื่อ “อย่าโกหกฉันหน่อยเลย ฉันรู้ว่าเธอรู้ว่านั่นไม่ใช่กรดซัลฟิวริค”
ดูเหมือนว่าเขาใช่เสียงสองจนทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา มันเป็นความวิตกกังวลที่ยากที่จะอธิบาย บางทีการปรากฎตัวครั้งนี้ทำให้ศัตรูทุกคนกลัวเขา
เธอมองไปที่นิ้วของเขาและรู้สึกหมดแรง “ฉันรู้ว่านั่นไม่ใช่กรดซัลฟิวริค ถ้ากรดซัลฟิวริคจริงมันต้องไม่มีสีเหมือนน้ำเปล่า แต่นั้นไม่ใช่”
“แค่นั้น ?” โหมวฮั่นตอบกลับอย่างกวนประสาท
“กรดกำมะถันต้องบรรจุในขวดที่มิดชิดแต่ขวดที่เขาใช้เหมือนจะเป็นขวดที่ใช้บ่อยึรั้งและถ้าเป็นกรดกำมะถันจริงมันต้องไวต่อปฎิกริยาเหมือนเขาหยิบของมาผิดจากโรงพยาบาล”
“เธอรู้ทั้งหมดนี้ได้ไง ?”
เธอส่ายหัว “ฉันไม่รู้…ฉันบอกนายแล้วว่าฉันความจำเสื่อมมีหลายอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ”
โหมวฮั่นเงียบและเอนตัวลงบนเก้าอีเของเขาอย่างครุ่นคิด
“ขอโทษนะ ทนายโหมวฮั่น นายดูเรื่องที่เกิดกับเมืองW ที่นายต้องจัดการ” หลิน ฉินหยางเปิดประตูและพูดอย่างหงุดหงิด
โหมวฮั่นเดินไปเปิดประตูและบอกกับฉินหยางว่า “ส่งเธอไปสถานีตำรวจ เธอสูญเสียความทรงจำของเธอ ค้นดูว่าเราสามารถหาว่าเธอเป็นใครฉันจะไปที่นั่นหลังจากที่ฉันทำงานนี้เสร็จ”
หลิน ฉินหยางปฎิบัติตามคำสั่งของเจ้านายเขาผายมือเชิญหญิงสาวเดินออกจากห้อง หญิงสาวลังเลอยู่เป็นเวลานานมากและเดินไปที่โหมวฮั่น เธอดูเหมือนไม่เต็มใจ อย่างไรก็ตามในที่สุดเธอก็เดินตามหลิน ฉินหยางออกไป