เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้งานของเธอเป็นอย่างไรเธอสูญเสียความทรงจำก่อนหน้านี้ไป แต่อย่างไรก็ตามเธอก็ผ่านอุปสรรคต่างๆมาได้อย่างง่ายดาย เธอพบห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีฝักบัวเล็กๆอยุ่ข้างใน เธอได้ยินเสียงหัวเราะของผู้คนอยู่กลางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามีเก้าอี้ยาวพร้อมกับตู้เก็บทั้งสองข้าง บนไม่นั่งเป็นเสื้อผ้าของเจ้าของที่ไปอาบน้ำ
เธอเดินไปนั่งลงบนม้านั่ง เธอจัดการกับคราบเลือดและดูบาดแผลของเธอ มีกระจกบานโตตรงข้ามเธอ เธอเงยหน้าขึ้นและเธอก็ดึงเสื้อของเธอขึ้นมาครึ่งหนึ่งทันใดนั้นเธอก็ตกตะลึงกับผ้าพันแผลรอบเอวเธอ
ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาจากโรงพยาบาลเธอรู้ตัวว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บแต่นี้เหมือนเธอได้รับบาดเจ็บมากกว่าหนึ่งที่
บาดแผลตรงท้องเปิดออกและผ้าพันแผลก็เต็มไปด้วยเลือด บนหน้าอกของเธอก็เป็นแผลอีกแผลหนึ่งและดูเหมือนเป็นแผลจากการถูกแทง ด้วยกริช เธอแทบไม่สามารถทำให้เลือดหยุดไหลได้ แขนซ้ายของเธอถูกพันด้วยผ้าพันแผล
รอยช้ำเต็มไปทั่วร่างกายของเธอ มีบาดแผลเล็กๆกระจายอยู่ด้วย เธอตรวจดูใบหน้าของเธออย่างระมัดระวัง เธอสังเกตเห็นว่าตอนนี้ใบหน้าของเธอซีดขาว เธอดูคล้ายกับซากศพ
เธอเป็นใคร เธอเคยมีประสบการณ์อะไรมาก่อนที่เธอจะสูญเสียความทรงจำของเธอ? ทำไมไม่มีเงื่อนงำอะไรเลย
เกิดอะไรขึ้นกับการบาดเจ็บบนร่างกายของฉัน ? ทำไมไม่มีใครมาหาฉันตลอดระยะเวลาที่ฉันบาดเจ็บ?
มีคำถามมากมายที่เธอต้องการคำตอบ แต่เธอไม่รู้ว่าเธอจะหาได้จากไหน
เสียงฝีเท้าของคนที่อยู่ในห้องอาบน้ำดังขึ้นมาเรื่อยๆ ทำให้ความคิดของเธอตอนนี้กระเจิดกระเจิง เธอเหลือบไปมองและรีบใส่เสื้อผ้าของเธอกลับเข้าที่เดิมอย่างหลวมๆ และคลุมเสื้อสีเทาเอาไว้ก่อนวิ่งออกจากห้องไปที่ประตู
...
ในสองวันต่อมาโหมวฮานได้เห็นผู้หญิงคนนั้น
วันนั้นเขาเพิ่งออกจากบริษัท มันเกือบจะเที่ยงคืนและเขาขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางกลับบ้านเขาเปิดเก๊ะหน้ารถเพื่อหายุหรี่แต่มันหายไป เขาจอดรถไว้ด้านข้างของถนนก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์และเดินไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตที่ใกบ้ที่สุดเพื่อซื้อบุหรี่
ที่ทางเข้าซุปเปอร์มาเก็ตเขาเห็นเธอ
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นขุดอื่น แต่เธอก็ยังดูอ่อนเยาว์ตาเสื้อผ้าเธอกลับเปื้อนเลือดนี้ก็วันที่สองผ่านมาแล้วที่เธอหนีออกจากสำนักงานของเขา เธอดูเหนื่อยล้ามากในขณะที่แคชเชียร์กำลังทุบตีเธอ
เธอไม่ได้พูดอะไรสักคำเธอได้แต่ก้มหัวให้กับแคชเชียร์คนนั้น และเธอก็ยืนอย่างเงียบๆ และพนังงานแคชเชียร์ก็จังเธอนอนลงบนเคาน์เตอร์ก่อนจะจับมือเธอ เธอขัดขืน ดูเหมิอนตอนดึกๆจะไม่ค่อยมีคน
โหมวฮั่นไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงเดินเข้าไปยุ่ง เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน แต่คืนนั้นเขาเดินเข้าไปและถามว่า
“เกิดอะไรขึ้น?”
เธอหันหน้ามาหาเขา เธอตกใจเล็กน้อย เธอเอามือข้างหนึ่งกุมท้อง
“เธอเป็นขโมย!” แคชเชียร์กล่าว
หญิงสาวไม่ได้พูดอะไรออกมา
โหมวฮั่นหันไปหาเธอและถามขึ้นว่า “เธอขโมยอะไร?”
“ฉันเพิ่งเเดินออกมาจากซุเปอร์มาเก็ตและเธอก็ถามฉันว่าเอาเงินกู้ไหม ?”
เมื่อได้ยินแบบนี้แคชเชียร์ก็โกรธจัด ชี้ไปที่หน้าของเธอละพูดว่า “เธอมีกินแต่เธอไม่มีเงินจ่าย ถ้าเธอรู้ว่าไม่มีเงินเธอจะกินทำไม?”
“ประเด็นคือเธอบอกว่าเธอไม่ได้ขโมย ถ้าเธอยืนยันอย่างนั้นฉันจะโทรหาตำรวจละนะ “ แคชเชียร์กล่าวก่อนจะหยิบโทรศัพท์
โหมวฮั่นมองที่เคาน์เตอร์ ทุกรายการเป็นอาหาร ขนมขบเคี้ยวบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปน้ำเปล่า2ขวด เขาหันไปหาพนักงานแคชเขียร์ละพูกว่า “บุหรี่หนึ่งซองด้วย”