ในห้องทำงานหนิงเหยี่ยซาน เขายืนไวน์แดงรสเลิสให้กับเซี่ยเหล่ย จากนั้นเขาค่อยรินไวน์แดงลงในแก้วตัวเองและแก้วหนิงจิงทีหลัง การกระทำเช่นนี้บ่งบอกว่าเขาให้เกียรติกับเซี่ยเหล่ยเป็นอย่างมาก.....
“ขอบคุณครับ ประธานหนิง” เซี่ยเหล่ยพูดอย่างสุภาพ
หนิงเหยี่ยซานหัวเราะ “ไม่ต้องพูดเป็นทางการก็ได้ ! เดี๋ยวพวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คุณจะต้องเรียกผมว่า ‘ลุงหนิง’ ในอนาคต”
เซี่ยเหล่ยไม่กล้าตอบโต้อะไรเพราะเขารู้ว่าหนิงจิงโกหกว่าเขาเป็นแฟนกับเธอเพื่อให้เขาได้มาทำงานในบริษัทแห่งนี้ มันเป็นเรื่องที่อึดอัดใจตั้งแต่แรกและตอนนี้มันเริ่มปานปลายจนยากจะแก้ไขแล้ว
“ลุง !” หนิงจิงเริ่มหงุดหงิด “ลุงไม่ควรพูดแบบนี้ คุณลุงจะคุยเรื่องงานกับเขาไม่ใช่หรอ ? คุยเรื่องงานเถอะ !”
หนิงเหยี่ยซานหัวเราะออกมา “เออเนอะ ลืมไปเลยงั้นเรามาเริ่มคุยงานกับน้องเหล่ยกันเลย”
เซี่ยเหล่ยถอนหายใจออกมา “ใช่แล้ว ประธานหนิง เปลี่ยนเรื่องพูดเถอะ”
หนิงเหยี่ยซานพูดว่า “วันนี้คุณทำได้ดีมากเลย บรรดาลูกน้องที่หยิ่งยโสเหล่านั้นหน้าหง่อยไปเลยผมรู้สึกมีความสุขมากๆพวกเขาชอบดูถูกคนอื่นโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่าพวกเขาก็ไม่มีความสามารถที่จะทำได้แบบคุณ แต่ก็ลืมมันไปเถอะ…...มันไม่สำคัญหรอกว่าเรื่องนี้จะเป็นยังไงทางเราจะจัดหาวัสดุและอุปกรณ์ให้คุณรับผิดชอบในการทำชิ้นงาน เมื่อคุณทำงานเสร็จผมจะให้ค่าตอบแทนคุณหนึ่งล้านหยวนตกลงไหม ? น้องเหล่ย”
“ล...ล้านหยวน ?” เซี่ยเหล่ยอ้าปากค้าง
หนิงเหยี่ยซานสงสัยและถามว่า “มันน้อยไปหรอ ?”
“ไม่ ไม่…. ผมหมายความว่า.. ” เซี่ยเหล่ยกำลังจะพูดแต่เขาก็เปลี่ยนคำพูดโดยกระทันหัน “มันไม่สำคัญหรอกว่าเงินจะมากหรือน้อย สิ่งที่สำคัญก็คือการทำชิ้นงานแต่ละชิ้นด้วยความแม่นยำและปราณีตจนเป็นที่ยอมรับของยุโรปและอเมริกา ผมขอยอมรับข้อเสนอนี้ครับ !”
“ฮ่าฮ่า ดีมาก ผมชอบคนนิสัยแบบคุณ ! มาฉลองกับความสำเร็จของพวกเรากันเถอะ” หนิงเหยี่ยซานยกแก้วขึ้นมา
ทั้งสามคนชนแก้วและดื่มไวน์กันอย่างสนุกสนาน เซี่ยเหล่ยเหลือบไปมองเห็นยี่ห้อของไวน์แดงขวดนี้มันเป็นไวน์แดงที่ถูกผลิตในประเทศของเราซึ่งมีราคาเพียงแค่ 200 หยวนเท่านั้น เห็นได้ชัดเลยว่าหนิงเหยี่ยซานไม่เคยใช้อำนาจหรือเงินของเขาไปในทางที่ผิด เขาเป็นคนที่อุทิศตนทำงานให้กับประเทศจริงๆ
หนิงเหยี่ยซานยื่นข้อเสนอให้เซี่ยเหล่ยในราคาหนึ่งล้านหยวน ชิ้นส่วนที่เซี่ยเหล่ยทำออกมาได้นั้นเป็นชิ้นส่วนชนิดพิเศษที่ไม่มีใครในประเทศนี้สามารถทำได้ถึงแม้ว่าเขาอยากจะได้ค่าจ้างมากกว่านี้ เขาสามารถเรียกเพิ่มได้จากหนิงเหยี่ยซานได้สบายๆแต่เขาไม่ได้เรียกร้องเงินเพิ่มเพราะถ้าเขาทำเช่นนั้นจะทำให้หนิงจิงรู้สึกผิดหวังในตัวเขา
ทันใดนั้นหนิงเหยี่ยซานรีบร่างสัญญาขึ้นมา พวกเขาเซ็นสัญญาว่าจ้างกันอย่างรวดเร็ว
“น้องเหล่ย พักที่นี่สิ ผมจะสั่งให้เลขาสือไปเตรียมที่พักให้คุณ แล้วคุณขาดเหลืออะไรก็บอกเธอได้เลย เธอจะเตรียมไว้ให้คุณทุกอย่าง” หนิงเหยี่ยซานกล่าวหลังทำสัญญาเสร็จ
“ผมต้องอยู่ที่นี้หรอ ? ผมขอกลับไปที่บ้านแล้วมาใหม่ตอนเช้าของวันพรุ่งนี้ได้มั้ย ?” เซี่ยเหล่ยกล่าว
หนิงเหยี่ยซานวางมือไว้บนไหล่ของเซี่ยเหล่ยและกระซิปเบาๆว่า “น้องเหล่ย เรื่องนี้มันเป็นเรื่องเร่งด่วนจริงๆ เจ้านายสั่งให้ผมแก้ปัญหาให้เสร็จสิ้นภายในครึ่งเดือนนี่เวลามันก็ล่วงเลยมามากแล้วใกล้กำหนดส่งงานแล้วด้วย อีกไม่นานคุณกับหนิงจิงก็ต้องแต่งงานกัน แล้วถ้าพวกคุณทั้ง 2 คนมีลูก ผมจะ…...”
เซี่ยเหล่ยรีบพูดตัดประโยคก่อนที่เขาจะพูดจบ “ตกลง ! ลุงหนิง ผมจะอยู่ที่นี่เป็นเวลา 2-3 วันและผมจะกลับไปเมื่อผมทำงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
“โฮ่โฮ่ ดีมาก ! เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์จริงๆ” หนิงเหยี่ยซานกอดเซี่ยเหล่ยแบบแนบแน่น
หนิงจิงมองหนิงเหยี่ยซานและเธอยิ้มออกมาแบบเก้ๆกัง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินสิ่งที่หนิงเหยี่ยซานพูดแต่เธอสามารถคาดเดาได้ว่าเขาพูดอะไรกับเซี่ยเหล่ย
“หนิงจิง หลานกลับบ้านไปได้แล้ว ลุงจะยืมตัวเซี่ยเหล่ยแล้วลุงจะคืนให้ในอีก 2-3 วัน” หนิงเหยี่ยซานบอกให้หนิงจิงกลับบ้านและเขาจะนำตัวเซี่ยเหล่ยไปทำงานให้เขา
หนิงจิงหัวเราะคิกคัก “คุณลุงจะทอดทิ้งผู้มีพระคุณของลุงคนนี้ได้ลงคอเหรอ ? แต่ยังไงลุงก็เป็นลุงของฉัน เอาล่ะฉันจะกลับบ้านก็ได้ ฉันจะให้เขาอยู่ที่นี่แต่ลุงต้องเฝ้าดูเขาให้ดีๆอย่าให้เขาหนีออกไปได้นะ”
“ใครจะให้หนีไปล่ะ !” หนิงเหยี่ยซานกล่าว
หนิงจิงและหนิงเหยี่ยซานหยอกล้อเล่นกันอย่างสนุกสนานในขณะที่ใบหน้าสือจิงชิวไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
เซี่ยเหล่ยเดินไปส่งหนิงจิงและพูดกันในระหว่างที่เดินว่า “พี่หนิงผมไม่รู้ว่าจะขอบคุณพี่ยังไงดี ?”
หนิงจิงตอบกลับไปว่า “ขอบคุณอะไร เงินที่คุณได้รับมันก็มาจากความสามารถของคุณ ฉันแค่เป็นคนกลางเท่านั้นเอง ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอก”
“แต่ถึงยังไงก็ตาม ผมก็ต้องขอบคุณพี่หนิงจริงๆ ไม่งั้นผมไม่มีทางผ่านประตูของบูรพาอุตสาหกรรมจนได้เข้ามาทำงานที่นี่หรอก.....”
“เอาล่ะ คุณอยากจะขอบคุณฉันมากใช่มั้ย ?” หนิงจิงกล่าวต่อว่า “คุณรีบทำงานให้เสร็จเพราะว่ามันสำคัญมากๆกับลุงของฉันและเมื่อคุณทำงานเสร็จแล้วคุณค่อยเอาของขวัญมาให้ฉันก็ได้”
“ฉันจะไม่ปฏิเสธของขวัญของคุณเลยถ้าคุณซื้อให้ฉันหรือมีอีกวิธีคุณพาฉันไปเลี้ยงข้าวเมื่อคุณทำงานเสร็จแล้วก็ได้..” หนิงจิงกล่าว
“ได้เลย ! เมื่อผมทำงานเสร็จแล้วผมจะพาคุณไปยังร้านอาหารตะวันตกที่เลิศหรูที่สุดในเมืองนี้” เซี่ยเหล่ยกล่าว
หนิงจิงยิ้ม “ฉันไม่ชอบอาหารตกวันตก ฉันชอบอาหารสือฉวนพาฉันไปร้านอาหารสือฉวนหลังคุณทำงานเสร็จ”
เซี่ยเหล่ยชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า
หนิงจิงเดินจากไปเขายืนมองเธอเดินไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข เขาคิดถึงเจียงหยู่ยี่เมื่อครั้งที่เธอเคยพาเขาไปกินอาหารสือฉวนแต่ในตอนนั้นเขาต้องการกินอาหารตะวันตก ในครั้งนี้เขาต้องการพาเธอไปเลี้ยงอาหารตะวันตกแต่เธอกลับเลือกอาหารสือฉวนแทน ผู้หญิงทั้ง 2 คนนี้ช่างแตกต่างกันจริงๆ
“เหล่ย… เธอไปแล้วแต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณไปได้” เสียงผู้หญิงปริศนาดังมาจากด้านหลัง........
เมื่อเซี่ยเหล่ยหันหลังมาเขาเห็นสือจิงชิว เธอดูมีเสน่ห์และงดงามมาก กลิ่นน้ำหอมที่ฟุ้งออกมาจากตัวเธอสามารถดึงดูดให้ผู้ชายหลายคนหลงใหลตัวเธอได้อย่างทันทีแต่ในตอนนี้สิ่งเหล่านั้นไม่สามารถดึงดูดใจของเซี่ยเหล่ยได้เลย
“พวกคุณทั้งสองคนเริ่มคบหากันตั้งแต่เมื่อไหร่ ?” สือจิงชิวดูเหมือนว่าเธอสนใจเรื่องความหรักระหว่างหนิงจิงและเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยใช้เวลาในการสุ่มช่วงเวลาสักครู่หนึ่ง “ครึ่งปี ! ครึ่งปีที่แล้ว”
สือจิงชิวพูดว่า “ฉันจะบอกคุณให้นะ คุณอย่าคิดจะจับลูกสาวตระกูลหนิงแต่งงาน คุณอาจจะใช้เธอเพื่อเป็นทางผ่านเข้ามาทำงานที่นี่ เมื่อคุณเข้ามาได้แล้วคุณจะทำยังไงกับเธอต่อล่ะ ?”
เซี่ยเหล่ยมองไปที่สือจิงชิว “จิงชิว อย่าคิดว่าคนอื่นๆจะเป็นแบบเธอสิ !”
สือจิงชิวไม่แสดงอาการโกรธออกมาเธอยิ้มและพูดต่อว่า “พวกเราก็เป็นเหมือนกันใช่ไหมล่ะ ? ครอบครัวของฉันยากจนในบางครั้งฉันก็อยากใส่ชุดสวยๆเหมือนคนอื่นเขาใส่กัน ฉันอยากจะไปเดินห้างเพื่อกิน KFC Starbucks ทดลองกินอาหารที่มีราคาแพงแต่ฉันไม่มีเงินและฉันต้องอดกลั้นความรู้สึกนี้เอาไว้ในใจ คุณไม่เคยรู้สึกแบบนี้บ้างหรอ ? ฉันเป็นผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในชั้นเรียนคุณยังอยากจะมีผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเป็นแฟนอยู่เลย ดังนั้นทุกคนก็อยากได้สิ่งที่ดีที่สุดไว้กับตัวเอง ? แต่คุณไม่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะคู่ควรกับฉัน คุณรู้ไหมว่าถ้าฉันตอบรับความรักอันไร้ค่าของคุณในตอนนั้น ชีวิตของฉันก็คงจะไม่มีวันนี้ คุณคิดอย่างนี้ไหมล่ะ ?”
เซี่ยเหล่ยเงียบ… เขาไม่รู้จะตอบเธอว่าอย่างไรดีเขารู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดที่เธอพูดออกมา ไม่ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นใคร เธอก็เป็นคนที่มีความรู้สึกถึงแม้ว่าเธอจะทำตัวน่ารังเกียจแต่ทุกคนก็มีสิทธิ์ที่จะตามหาความฝันของตัวเองมันเป็นเรื่องผิดหรอ ? สำหรับผู้หญิงที่ต้องการใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายนี่คือโลกแห่งความเป็นจริง คนรวยก็อยากร่ำรวยมากขึ้นส่วนคนจนก็พยายามขวนขวายสร้างความร่ำรวย ผู้ชายต้องการผู้หญิงสวยๆมาแต่งงานส่วนผู้หญิงก็ต้องการเงินทองมาให้ตัวเองมีความสุข มนุษย์อาศัยอยู่ในโลกแห่งความปรารถนาและไม่มีใครสามารถหลุดพ้นจากห่วงแห่งความปรารถนานี้ไปได้ !
“เหล่ย บอกฉันหน่อยถ้าคุณสามารถย้อนเวลากลับไปได้คุณจะใช้วิธีนี้ในการจีบฉันอีกไหม ?” ตาของสือจิงชิวหวานเยิ้ม “คุณจะพาฉันไปเลี้ยง Starbucks มั้ย ?”
เซี่ยเหล่ยหยุดคิดก่อนที่จะตอบว่า “ผมจะเลี้ยงน้ำเต้าหู้ คุณจะไปกับผมมั้ย ?”
สือจิงชิวส่ายหัว “ฉันเกลียดกลิ่นของมัน”
เซี่ยเหล่ยยักไหล่ “ถ้ามันแย่มาก คุณก็กลับไปซะเถอะ ฉันสามารถเลี้ยงได้เพียงน้ำเต้าหู้เท่านี้แหละเรื่องราวของเราคงสิ้นสุดกันในวันนี้......”
สือจิงชิวหัวเราะคิกคัก “นั่นมันสมัยเด็กๆ ตอนนี้ฉันได้เปลี่ยนไปแล้ว ถ้าคุณจะเลี้ยงน้ำเต้าหู้ ฉันก็ยินดีไปกับคุณ เหล่ย พาฉันไปกินน้ำเต้าหู้นะ !”
รอยยิ้มของเธอที่มีเสน่ห์และรูปร่างของเธอที่เพรียวบางทำให้เซี่ยเหล่ยเริ่มใจอ่อน……
เหล่ย จะเลี้ยงน้ำเต้าหู้ ?
เรื่องจริงรึปล่าว ?
สิ่งที่เธอต้องการอาจจะไม่ใช่แค่น้ำเต้าหู้ สิ่งที่เธอต้องการอาจจะเป็นเครื่องทำน้ำเต้าหู้เลยก็ได้.......
หัวใจที่เร่าร้อนของเซี่ยเหล่ย เขารู้สึกว่าได้ย้อนเวลากลับไปในโรงเรียนมัธยมปลายเขาเคยฝันถึงได้ใช้ชีวิตอยู่กับผู้หญิงคนนี้เลยเถิดไปถึงเขาเคยฝันว่าได้จับมือเธอเดินไปด้วยกันก็พอแล้ว ในตอนนั้นเธอปฏิเสธเขาแต่เมื่อมาถึงจุดนี้เธอกำลังบอกว่าเธอต้องการเขาและเธอก็แสดงท่าทางออกมาชัดเจนมาก ถ้าเธอเต็มใจที่จะอยู่กับเขามันคงจะเป็นเรื่องที่เติมเต็มความฝันของเขาในวัยเด็กได้เต็มที่……
“อย่าพูดถึงเรื่องในอดีตเลย...” เซี่ยเหล่ยกล่าว
ความผิดหวังปรากฎขึ้นในดวงตาของสือจิงชิวจากนั้นเธอพูดว่า “เอาแบบนี้ก็ได้ ตามฉันมา”
เซี่ยเหล่ยเดินตามเธอไปที่ห้องพักและระหว่างทางเดินทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีกเลย…..
คนงานระดับธรรมดาพวกเขาจะพักอยู่ที่ชั้นล่างแต่อย่างไรก็ตามสือจิงชิวพาเขาไปที่ที่พักชั้น 2 ซึ่งมีความงดงามเป็นอย่างมากที่พักแห่งนี้มีพื้นที่บริเวณหน้าบ้านและมีพื้นที่บริเวณหลังบ้าน รวมทั้งมีระเบียงที่กว้างขวางไว้สำหรับการชมวิวท้องทะเลยามเย็น
“ห้องนี้ ?” เซี่ยเหล่ยเอ่ยถามขึ้นมา
สือจิงชิวหันหน้าที่เซี่ยเหล่ยแล้วตอบว่า “ฉันคิดว่าคุณจะไม่คุยกับฉันอีกแล้ว”
เซี่ยเหล่ยหัวเราะ “ทำไมผมจะไม่คุยกับคุณล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่ศัตรู”
สือจิงชิวพูดว่า “นี่เป็นที่พักที่เลิศหรูสำหรับคุณ ประธานหนิงสั่งให้ฉันเตรียมสถานที่แห่งนี้เป็นพิเศษเพื่อให้คุณมาอยู่ที่นี่”
เซี่ยเหล่ยรีบพูดตัดประโยคเธอ “ผมจะเข้าไปที่ห้องเอง คุณไปทำงานของคุณต่อได้แล้ว”
สือจิงชิวดูเหมือนว่าเธอไม่มีท่าทีจะออกไปจากห้องพักเลย แทนที่เธอจะเดินออกไปเธอกลับเดินเข้าไปในห้องและพูดว่า “ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้เพราะตอนนี้คุณเป็นคนสำคัญของประธานหนิง ฉันต้องมั่นใจว่าคุณพอใจกับทุกๆสิ่งทุกๆอย่างไม่อย่างนั้น ประธานหนิงจะไม่ให้อภัยฉันอย่างแน่นอน”
เซี่ยเหล่ยรู้สึกลำบากใจแต่นี่มันไม่ใช่บ้านของเขาและเขาไม่สามารถไล่เธอออกไปจากห้องได้เพราะฉะนั้นในตอนนี้เขารู้สึกราวกับโดนมัดมือชก…….จากนั้น…..
สำหรับตอน TXV 34 จะเจอกันในกลุ่ม VIP 1 นะครับ แอดจะลงวันละ 1 – 2 ตอนในกลุ่ม VIP กลุ่ม VIP จะลงตอน 35 -105 นะครับ ติดตามแอดผ่านเพจ หรือ INBOX เลยครับ
ขอบคุณครับ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า ติดตามข่าวสารและเรื่องราว https://www.facebook.com/Tranxending-Vision-1843606792370694/ ขอเพียงแค่กดไลค์กดติดตาม ก็เป็นกำลังใจให้ผมแปลต่อได้แล้วคร้าบบบ ฝากด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
###################################################################