px

เรื่อง : เนตรเนรมิต - Tranxending Vision
TXV –  36 หลงบิงปรากฎตัว !


TXV –  36 หลงบิงปรากฎตัว !

 

          ย้อนความกลับไปในขณะที่เซี่ยเหล่ยทำงานในบูรพาอุตสาหกรรมแห่งนี้ เขาได้ทุ่มเทเวลาในการทำงานทั้งหมดเพื่อที่จะได้รับเงินจำนวนหนึ่งล้านหยวน…..

 

          ในวันนั้นเซี่ยเหล่ยกลับมายังที่พักของเขา เขาถอดเสื้อผ้าและลงไปในแช่ในอ่างน้ำร้อนตอนนี้เขากำลังเพลิดเพลินกับน้ำอุ่นๆที่อยู่กับรอบตัวเขา เขารู้สึกผ่อนคลายและคลายความเหน็ดเหนื่อยจากที่ทำงานมาตลอดทั้งวัน

 

          เกร็ก...เกร็ก… เสียงส้นของรองเท้าดังมาอย่างช้าๆจากด้านหลังของเขา

 

          เสียงนี้ทำให้เซี่ยเหล่ยเริ่มระแวง “สือจิงชิว ? คุณหรอ ? ผมบอกคุณใช่มั้ยว่าให้ออกไปจากห้องผม ? ถ้าคุณยังดื้อด้านผมจะโทรหาประธานหนิง”

 

          เกร็ก...เกร็ก…เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

          “คุณนี่ จริงๆเลย….” เซี่ยเหล่ยหันหน้าไปมองว่าใครกำลังเดินมา

 

          และคนที่เดินมาไม่ใช่สือจิงชิวแต่เป็น….หลงบิง !

 

          กระโปรงสีดำและใบหน้าที่เย็นชาของเธอปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาจะทำให้บรรยากาศในห้องนั้นเย็นลงจนแทบอยากหยุดหายใจ......

 

          เซี่ยเหล่ยหันหน้ากลับไปจากนั้นเขาเอาตัวเองจุ่มลงในอ่างและเขาก็เริ่มกังวลว่าน้ำบริเวณนั้นใสมากไม่มีอะไรปกปิดจุดสำคัญของเขาเลย การปรากฏตัวของหลงบิงต่อหน้าเขาทำให้เขารู้สึกไม่พอใจและรู้สึกลำบากใจในเวลาเดียวกัน

 

          หลงบิงเดินไปรอบๆอ่างอาบน้ำของเซี่ยเหล่ยจากนั้นเธอนั่งตรงข้ามอ่างอาบน้ำของเขา เธอมองมาที่เซี่ยเหล่ย “ฉันจะกลับเมืองชิงตู่ ฉันจึงอยากเจอคุณก่อนที่จะออกเดินทาง”

 

          เซี่ยเหล่ยอยู่ในอาการตื่นตระหนก เขาถามอย่างช้าๆว่า “ผมกำลังอาบน้ำ….. ไว้คุยกันหลังผมอาบน้ำเสร็จได้ไหม”

 

          “ฉันไม่สนใจเรื่องนี้หรอก....” หลงบิงกล่าว

 

          เซี่ยเหล่ยไม่มีวิธีที่จะไล่เธอออกไปหลังจากที่เธอปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเขาอย่างกระทันหัน

 

          “ฉันคิดเสมอว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดาแต่คุณทำให้ฉันแปลกใจมากขึ้น ในตอนนี้ชิ้นส่วนที่คุณกำลังทำอยู่นั้นเป็นของบูรพาอุตสาหกรรมจำเป็นต้องมีเทคโนโลยีที่ล้ำหน้าเท่านั้นถึงจะทำได้แต่คุณสามารถทําด้วยความสามารถของตัวคุณเอง ฝีมือของคุณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆคุณสามารถบอกฉันได้ไหมว่าคุณทำมันได้ยังไง ?”

 

          “มันคงดีกว่านี้ถ้าคุณไม่ถามในสิ่งที่คุณไม่ควรรู้” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          หลงบิงชะงักไปครู่หนึ่ง เธอนึกขึ้นมาว่าประโยคนี้เป็นประโยคที่เธอเคยพูดกับเขาในสำนักงานโบราณคดีหลังจากที่หนิงจิงหมดสติสติไป ในครั้งนี้เซี่ยเหล่ยใช้ประโยคเดียวกันในการตอบคำถามของเธอ

 

          “คุณมาที่นี่เพื่อมาถามผมแค่นี้ ?” เซี่ยเหล่ยถาม

 

          หลงบิงเปิดกระเป๋าออกมาและหยิบเช็คเงินสดวางไว้ข้างๆอ่างอาบน้ำ

 

          ตาซ้ายของเซี่ยเหล่ยมองเห็นได้ทันทีเลยว่ามันเป็นเช็คจำนวน 5 หมื่นหยวนถึงแม้ว่าเขาเห็นจำนวนเงินในทันทีแต่เขาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

 

          “นี่คือเงินห้าหมื่นหยวน ของตอบแทนของคุณที่สามารถซ่อมเข็มทิศอันนั้นได้ ฉันรู้ว่าสำหนักงานโบราณคดีคงไม่จ่ายให้คุณหรอก ฉันเลยนำมาให้คุณ” หลงบิงกล่าว

 

          “คุณนำเข็มทิศออกไปและทำให้พวกเขาไม่พอใจเป็นอย่างมากพวกเขาคงไม่จ่ายเงินให้ผมอยู่แล้วและในตอนนี้ผมก็ไม่ต้องการเงินเหล่านั้นแล้วด้วย เอากลับไปซะเถอะ !” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          “เงินนี้มันไม่ใช่ของฉันแต่มันเป็นเงินของรัฐบาล ฉันจะเอามันกลับไปถ้าคุณไม่อยากได้” หลงบิงกล่าว

 

          “งั้นผมรับมันไว้ก็ได้ ขอบคุณ” เซี่ยเหล่ยยิ้มนี่เป็นการจ่ายเงินของรัฐบาล ? และแน่นอนว่าเงินนี้มันควรจะเป็นของผม

 

          “ลองคิดดูดีๆแล้วคุณก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรคุณมีความสามารถซ่อนเร้นอยู่หลายอย่าง คุณอยากทำงานกับฉันไหม ?” หลงบิงกล่าว

 

          “งานอะไร ?”

 

          “ฉันไม่สามารถบอกคุณได้ในตอนนี้” หลงบิงกล่าวต่อว่า “ถ้าคุณตกลงคุณจะถูกส่งไปที่สถานฝึกแห่งหนึ่งและคุณจะรู้ว่างานของคุณคืออะไรหลังจากที่คุณผ่านการทดสอบแล้ว”

 

          เซี่ยเหล่ยมองไปที่หลงบิง “คุณเป็นคนที่มีความสามารถและคุณก็มีความสามารถพิเศษแบบที่ผู้หญิงคนอื่นไม่มี ?”

 

          หลงบิงไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ยแบบเงียบๆแล้วรอคำตอบของเขาอยู่

 

          เซียเหล่ยหยุดคิดสักครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหัว “ผมเป็นคนธรรมดาคนหนึ่งและผมยังมีน้องสาวที่ต้องดูแลผมไม่สามารถนำชีวิตไปเสี่ยงกับลูกกระสุนปืนได้ ดังนั้นผมไม่ขอตอบรับข้อเสนอของคุณ ตอนนี้ผมก็ทำงานได้ดีอยู่แล้วและไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้น”

 

          “ผู้ชายที่ดีควรทำงานรับใช้ประเทศของตัวเองคุณเป็นคนที่มีฝีมือ ความแข็งแกร่งคุณอาจจะเป็นบุคคลที่ยิ่งใหญ่ก็ได้ ทำไมคุณไม่อยากทำงานรับใช้ประเทศของคุณ ?” หลงบิงกล่าว

 

          เซี่ยเหล่ยหัวเราะ “ผมไม่เห็นด้วยกับความคิดของคุณ การรับใช้ประเทศไม่ใช่มีแค่วิธีเดียวมีหลากหลายวิธีที่สามารถทำได้เช่นการทำเกษตร การปลูกพืชผัก ตอนนี้ผมกำลังทำหน้าที่เป็นคนงานในการผลิตชิ้นส่วนและการก่อสร้าง นี่ไม่ใช่วิธีการรับใช้ประเทศหรอ ? ผมมีส่วนในการสร้างประเทศนี้ด้วยนะ !”

 

          หลงบิงเริ่มขมวดคิ้ว “ฉันไม่สามารถโน้มน้าวคุณได้จริงๆแต่ยังไงฉันก็จะรอและฉันเชื่อว่าวันนั้นจะมาถึงคุณอย่างแน่นอน คุณจะเข้าใจฉันว่าฉันหมายถึงอะไร ”

 

          เซี่ยเหล่ยไม่ได้พูดอะไร แต่เขารู้สึกว่าวันนั้นจะไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน

 

          หลงบิงยืนขึ้นจากที่นั่งของเธอ “ฉันอยู่ที่นี่นานแล้ว ฉันควรจะออกไปได้แล้วในตอนนี้ ฉันรู้ว่าน้องสาวของคุณกำลังจะเข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยชิงตู่ คุณสามารถบอกให้เธอโทรหาฉันได้ทุกเมื่อถ้ามีเรื่องเดือดร้อน ฉันจะเป็นคนดูแลเธอเอง !”

 

          “ขอบคุณ ผมจะบอกให้เธอรู้เอง” เซี่ยเหล่ยรู้สึกทึ่งกับความแน่วแน่ของเธอแต่เขาลืมไปว่าเขาเปลือยกายอยู่เขาลุกขึ้นมาอย่างสุภาพและจะเดินไปส่งเธอที่ประตู เมื่อเขาลุกขึ้นมาจากน้ำเขาก็คิดขึ้นได้ความน่าอายของเขาในทันทีเขารีบนำมือไปปิดส่วนลับของเขา……

 

          ในช่วงเวลาสั้นๆใบหน้าของหลงบิงเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างฉับพลันเป็นภาพที่หาดูได้ยาก อย่างน้อยเซี่ยเหล่ยก็ไม่เคยเห็นเธออายแบบนี้มาก่อนตั้งแต่เขารู้จักเธอ…

 

          ช่วงเวลานั้นก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วใบหน้าของหลงบิงก็กลับมาเป็นปกติแล้วเธอก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่จำเป็นต้องเอามือมาปิดหรอก ฉันเคยเห็นมันมาแล้วมันน่าเกลียดมาก”

 

          เซี่ยเหล่ยอึ้งถึงกับพูดไม่ออก….

 

          “ลาก่อน” เธอหันหลังเดินออกไป เธอไม่หันมาเหลียวมองเขาอีก…

         

          เซี่ยเหล่ยคลายมือของเขาและมองไปยังสิ่งลับในอ่างน้ำของตัวเอง “เธอเห็นจริงๆหรอ ? มันน่าเกลียดจริงๆหรอ ? ” เขายืนขึ้นอีกครั้งและสูญเสียความมั่นใจในตัวเอง

 

          ทันใดนั้นหลงบิงหันหลังกลับมา !

 

          “เห้ย !” เซี่ยเหล่ยตะโกนออกมา จากนั้นเขาก็นำมือไปปิดส่วนลับของเขาอีกครั้งและก้มตัวลงจากนั้นเขาถามเธอว่า “คุณหันกลับมาทำไม !”

 

          “ฉันไม่สนใจสิ่งนั้นของคุณตอนอาบน้ำหรอก”

 

          การที่หลงบิงพูดแบบนั้นทำให้เซี่ยเหล่ยรู้สึกจุกเหมือนโดนหมัดตรงมาที่หน้าของเขา.....

 

          “ฉันลืมของหน่ะ” หลงบิงเดินไปข้างอ่างอาบน้ำจากนั้นเธอเปิดกระเป๋าและหยิบบางอย่างขึ้นมา “นี่เป็นของขวัญจากฉันที่จะให้คุณ มันคือใบขับขี่รถยนต์”

 

          เซี่ยเหล่ยรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก “ผมไม่เคยเรียนขับรถ นี่มันใบขับขี่รถยนต์นี่คุณเอามาได้อย่างไร ?”

 

          “ฉันเป็นคนสอนขับรถหน่ะ” หลงบิงกล่าว

 

          เซี่ยเหล่ยหัวเราะเขาคิดในใจว่า ‘หลงบิงสามารถทำให้เจียงหยู่ยี่เป็นหัวหน้าตำรวจได้นับประสาอะไรกับใบขับขี่รถยนต์ เรื่องแค่นี้คงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลย’

 

          “ไปซื้อรถซะ มันจะสะดวกกว่าถ้าเราเจอกันอีกในอนาคต !”

 

          เซี่ยเหล่ยยิ้มแบบเก้ๆกังๆ “ผมรู้อยู่แล้ว คุณคงไม่ให้อะไรผมฟรีๆหรอก”

 

          หลงบิงไม่ได้พูดอะไรเธอหันหลังและเดินออกไป….

 

          ในครั้งนี้เซี่ยเหล่ยรอเธอเดินออกไปจนกระทั่งพ้นระยะสายตาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำอย่างระมัดระวังจากนั้นเขาใช้ผ้าเช็ดตัวห่อร่างกายไว้อย่างแน่นหนา……..

 

           ****ในตอนถัดไปจะดำเนินเนื่อเรื่องต่อนะครับ... ส่วนตี้พูดถึงอดีตตอนที่เจอกับหลงบิง*****

 

รีวิวผู้อ่าน