px

เรื่อง : War Sovereign Soaring The Heavens
บทที่ 14 เหล็กอุกกาบาตสีม่วง


"เค่อเอ๋อร์ เจ้าชอบดาบแบบไหน?"

หลิงเทียนถามเด็กสาวที่อยู่ข้างๆเขา ขณะที่พวกเขาเดินออกจากบ้านของตระกูลหลี่ การออกมาครั้งนี้เป็นการซื้อดาบให้เด็กสาว

เธอกำลังศึกษาทักษะดาบเหมันต์ซึ่งเป็นวิธีการบ่มเพาะทักษะการต่อสู้ประเภทดาบ

แม้ว่าทักษะดาบเหมันต์จะต้องได้รับการบ่มเพาะให้ถึงขั้นตอนการก่อร่างสร้างแกนกลางก่อนที่ดาบสองคมจะพร้อมใช้งาน แต่หลิงเทียนต้องการให้เด็กสาวเข้ามาสัมผัส และคุ้นเคยกับดาบโดยเร็วที่สุด

ดาบเป็นบรรพบุรุษของอาวุธ นักดาบที่มีคุณสมบัติเหมาะสมจะสามารถใช้ดาบได้เมื่อเข้าใจดาบเท่านั้น

"ข้าไม่แน่ใจ ข้าคิดว่าให้นายน้อยเลือกให้ข้าจะดีกว่า" เด็กสาวส่ายหัว

หลิงเทียนพยักหน้าตกลง

ภายใต้การจ้องมองที่เต็มไปด้วยความชื่นชม หรืออิจฉาในตลาดของตระกูลหลี่ หลิงเทียนเดินเข้าไปในร้านอาวุธขณะจับมือเล็ก ๆ ของเด็กสาว

"นายน้อยหลิงเทียน!"

ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในร้านอาวุธ เด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายพวกเขาด้วยเสียงสุภาพ

"เจ้ารู้จักข้า?" หลิงเทียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

"นายน้อยหลิงเทียน ข้าเป็นสมาชิกในตระกูลหลี่ วันนี้ข้าต้องออกเดินทางครึ่งวันเพื่อดูการต่อสู้ระหว่างท่านและหลี่เจีย ท่านน่าเกรงขามมากแม้แต่หลี่เจียก็ไม่เหมาะสำหรับท่านเลย " เยาวชนหัวเราะเบา ๆ

"ข้าโชคดีมาก" หลิงเทียนส่ายหัวและยิ้ม

"ข้าต้องการซื้อดาบที่ดี เจ้ามีคำแนะนำหรือไม่? " หลิงเทียนกล่าวถึงจุดประสงค์ของเขา

"สำหรับท่านหรือ?" เขาถามด้วยรอยยิ้ม

"ไม่ใช่ของข้า ของเค่อเอ๋อร์" หลิงเทียนส่ายหัว

ได้ฟังหลิงเทียนบอกว่าของเธอ คิ้วใบเลื้อยของเด็กหนุ่มขมวดขึ้น ดวงตาของเธอกระพริบ และใบหน้าสวย ๆ ของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอแวววาว และโปร่งแสงและดูเหมือนเธอบอบบาง จะถูกทำลายได้ง่ายเพียงปัดนิ้ว

"นายน้อยเทียน นี่นะ"

เด็กหนุ่มคนนี้เหลือบมองเด็กสาวก่อนจะหันไปสนใจหลิงเทียน เขากลัวว่ามันจะทำให้เธอเขิน ถ้าเขามองอีกต่อไป

ต่อมาเขาพาทั้งคู่ไปที่ชั้นวางอาวุธที่ด้านข้าง ดาบต่างๆถูกวางไว้บนชั้นวางอาวุธ

หลิงเทียนที่รวมจิตวิญญาณกับความทรงจำของการเกิดใหม่ของจักรพรรดิ เขาแค่มองไปที่ดาบสามารถแยกแยะคุณภาพของดาบได้ ในที่สุดสายตาของเขาหยุดที่ดาบที่ทำจากวัสดุสีม่วง

นี่เป็นดาบสั้นขนาดเล็ก และประณีต และเหตุผลที่เขาจินตนาการไปหาดาบไม่ใช่แค่ภายนอกที่งดงาม แต่เป็นวัสดุที่ทำจากเหล็กกล้าสีม่วง!

เมื่อเหล็กกล้าสีม่วงได้รับการขัดเกลาโดยช่างฝีมือของอาวุธแล้วก็สามารถกลายเป็นวัสดุหัตถกรรมที่หายากได้ชื่อว่า เหล็กอุกกาบาตม่วง

เพียงแค่ห้าสิบกรัมของเหล็กอุกกาบาตม่วง ก็คุ้มค่าเงินเป็นจำนวนมาก และดาบสั้นนี้สามารถกลั่นเป็นอุกกาบาตสีม่วงได้ 350 ถึง 400 กรัม หัวใจของหลิงเทียนเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย

"นายน้อยเทียน ดาบเล่มนี้ทำมาจากแร่สีม่วงที่ทนทานมาก แต่ถ้าเทียบกับดาบเหล็กกล้าก็ด้อยกว่าเพียงเล็กน้อย" เยาวชนแนะนำ

ด้อยกว่าดาบเหล็กกล้าเพียงเล็กน้อย?

หลิงเทียนหัวเราะ เขาไม่เคยคิดว่าเหล็กกล้าอุกกาบาตม่วงจะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแร่สีม่วงในร้านขายอาวุธของตระกูลหลี่

ลักษณะภายนอกของเหล็กหล่อสีม่วงคล้ายคลึงกับแร่ม่วงแต่มูลค่าของทั้งสองต่างกันมาก

นอกจากนี้หากแหล่งกำเนิดพลังงานจะแพร่สะพัดไปทั่วดาบสั้นสีม่วง มันก็จะไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ แม้ว่ามันจะตัดดาบเหล็กหล้าออกเป็นสองส่วนก็ตาม

มันเป็นอัญมณีที่ซ่อนอยู่อย่างแท้จริง!

อุกกาบาตม่วงที่กลั่นมาจากเหล็กกล้าสีม่วงเป็นสิ่งที่ช่างฝีมือที่มีความรู้ และสามารถระบุได้ แต่เหล็กกล้าสีม่วงในทางตรงกันข้ามกลับยากที่จะระบุได้สำหรับช่างฝีมืออาวุธระดับสูง นับประสากับกับช่างตีเหล็กของร้านค้าอาวุธของตระกูลหลี่

"ดาบเล่มนี้เท่าไหร่?" หลิงเทียนระงับความกระวนกระวายใจไว้ในใจ และพูดอย่างใจเย็น

"สองร้อยเหรียญเงิน" เยาวชนกล่าว

"นายน้อยเทียน ท่านไม่ใช่คนนอก ข้าจะบอกความจริงแก่ท่าน นอกเหนือจากลักษณะภายนอก ดาบเล่มนี้ด้อยกว่าดาบเหล็กกล้าทั้งนั้น ดาบเหล็กกล้าเป็นดาบยาวสามฟุต ซึ่งสามารถตัดเหล็กได้เหมือนตัดดินเหนียว และความยาวของดาบนี้เป็นสองเท่า ราคาเพียงหนึ่งร้อยแปดสิบเหรียญเงิน"

"เค่อเอ๋อร์ เจ้าชอบไหม?" หลิงเทียนถามเด็กสาวข้างๆ เขาแทน

"นายน้อย มันแพงเกินไป"

เด็กสาวถูกดึงดูดความสนใจจากรูปลักษณ์อันวิจิตรของดาบสั้นสีม่วง แต่เธอตกใจเมื่อได้ยินราคาของมัน

หลิงเทียนแอบหัวเราะในใจ ถ้าเด็กสาวคนนี้รู้ว่าอุกกาบาตสีม่วงที่สามารถกลั่นจากดาบนี้ได้มีค่าเท่าไหร่ เขาก็สงสัยว่าเธอจะทำหน้ายังไง

"ข้าจะเอาดาบสั้นเล่มนี้ แต่ข้าพกเงินมาเพียงหนึ่งร้อย เจ้าเอาดาบนี้ไปให้ข้า เมื่อเจ้าไปที่บ้านของตระกูลหลี่ ถึงตอนนั้นข้าจะจ่ายเงินส่วนที่เหลืออีกสองร้อยแปดสิบ เจ้าคิดอย่างไร?" หลิงเทียนหันไปมองเด็กคนนั้น

"ไม่มีปัญหา" เขาพยักหน้า

หลิงเทียนเป็นบุตรชายของผู้อาวุโสที่เก้าของตระกูลหลี่ ดังนั้นเขาจึงไม่กลัวว่าหลิงเทียนจะกลับคำพูดของเขา

"เค่อเอ๋อร์ นี่เป็นดาบเล่มแรกของเจ้า ดังนั้นเจ้าต้องดูแลเป็นอย่างดี ในฐานะนักดาบสิ่งที่สำคัญที่สุดคือการรักดาบของเจ้าเหมือนกับชีวิตของเจ้า เช่นเดียวกับคำพูด 'เมื่อดาบอยู่ นักดาบก็ยังมีชีวิตอยู่' นี่เป็นเรื่องที่ปฏิเสธไม่ได้เช่นกัน "

หลังจากที่ได้รับดาบสั้นสีม่วงมา หลิงเทียนส่งให้เด็กสาวทันที

"ขอบคุณเจ้าค่ะ นายน้อย"

เด็กสาวคนนี้ได้รับดาบสั้นจากหลิงเทียน เธอชื่นชมมัน ใบหน้าที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความสุข

หลังจากออกจากร้านอาวุธตระกูลหลี่แล้ว หลิงเทียนพาเด็กสาวเดินไปทั่วตลาด

เขาซื้ออุปกรณ์เสริมเล็ก ๆ น้อยๆ สำหรับเด็กสาวก่อนที่จะกลับไปที่บ้านของตระกูลหลี่

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านของตระกูลหลี่แล้ว หลิงเทียนก็หยุดสักครู่หนึ่ง และเหลือบมองมุมที่อยู่ข้างหลังเขา

มีคนเฝ้ามองเขาจากในระยะไกล และหลบหนีไปช่วงเวลาหลิงเทียนหันมองไปที่เขา

"นายน้อยมีอะไรผิดปกติ?" เด็กสาวถาม

"ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ " หลิงเทียนส่ายหัว

เขาสังเกตเห็นคน ๆ นั้นมานานแล้ว คนนั้นได้ติดตามเขาไปทั่วตลาดของครอบครัวฟางมาจนถึงที่นี่

ขณะที่จับมือเด็กสาว และเดินเข้าไปในบ้านของตระกูลหลี่ หลิงเทียนมีรอยยิ้มที่จาง ๆ บนใบหน้า

ในขณะนี้มารดาของเขาควรเข้าร่วมการประชุมแล้ว

ในห้องโถงที่กว้างขวางในบ้านของตระกูลหลี่

ทั้งท่านประมุขหลี่หนาน ผู้อาวุโสหลี่ฮั่ว ผู้อาวุโสตระกูลหลี่ทั้งหมดได้มารวมกันที่นี่ แม้แต่ผู้อาวุโสที่เจ็ด ที่ตอนนี้บุตรชายของเขากลายเป็นคนพิการ

หลี่คุนจ้องมองไปที่หลี่รู่ด้วยความขุ่นเคือง

"พี่น้องผู้อาวุโส เหตุผลที่ข้านัดทุกคนมาประชุมฉุกเฉินในวันนี้คือการหารือเกี่ยวกับเรื่องของหลี่เจียที่ถูกหลิงเทียนทำให้พิการ ในเรื่องนี้พวกท่านมีความเห็นอย่างไรบ้าง" ท่านประมุขถามตรงๆ

ผู้อาวุโสทุกคนมองไปที่ผู้อาวุโสหลี่ฮั่วทันที ถ้าผู้อาวุโสหลี่ฮั่วไม่ได้พูดอะไร พวกเขาก็จะไม่กล้าล่วงเกินอำนาจเช่นกัน

"ในความเห็นของเรา เราควรลงโทษหลิงเทียน ไร้ความเมตตาตั้งแต่เขาอายุยังน้อย ถ้าเขาไม่ได้รับคำแนะนำ ใครจะรู้ได้ว่าภัยพิบัติที่เขาก่อ จะเกิดผลอย่างไร" ผู้อาวุโสหลี่ฮั่วกล่าว

"ผู้อาวุโสสูงสุด นี่เป็นสิ่งที่ยุติธรรมมากๆ!"

ผู้อาวุโสหลี่ปิงที่หก รีบบอกผู้อาวุโสโดยไม่ลืมที่จะมองไปที่ผู้อาวุโสที่ห้าหลี่ถิง

"วันนี้หลิงเทียนไม่ได้แสดงความเมตตา หลังจากที่ทำลายแขนของหลี่เจีย แต่แทนที่จะทำให้กระดูกสันหลังของหลี่เจียแตก และทำให้เขากลายเป็นคนพิการอย่างสิ้นเชิง หลี่เจียเป็นนักรบที่มีพรสวรรค์ในการต่อสู้ที่ตระกูลหลี่ของเราให้ความสำคัญในการพัฒนา หลิงเทียนทำให้เกิดความสูญเสียอย่างร้ายแรงต่อตระกูลหลี่ ข้ารู้สึกว่าเราควรลงโทษเขาอย่างหนัก! " หลี่ปิงกล่าวเพิ่ม

"ผู้อาวุโสที่หก ข้าเคยพูดแบบนี้มาก่อนแล้ว แต่หลิงเทียนอยู่ที่ระดับสามขั้นบ่มเพาะร่างกาย ขณะที่หลี่เจียอยู่ในระดับสี่ขั้นบ่มเพาะร่างกาย ความจริงที่ว่าหลี่เจียไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ แม้กระทั่งหลังจากแขนหักก็เป็นภัยคุกคามต่อหลิงเทียนมาก ดังนั้นข้ารู้สึกว่าหลิงเทียนไม่ได้ผิด และไม่ได้ผิดกฎของตระกูล!" ผู้อาวุโสที่ห้าหลี่หลิงกล่าวด้วยเสียงต่ำ และแย้ง

"ผู้อาวุโสที่ห้า ตามที่ท่านกล่าวไม่ได้หมายความว่าในระหว่างการต่อสู้ระหว่างสมาชิกตราบใดที่พวกเขาไม่ได้ฆ่ากัน พวกเขาควรจะได้รับอนุญาตให้เหยียบย่ำ และแม้กระทั่งฝ่ายตรงข้ามของพวกเขาพิการ?" ผู้อาวุโสที่เจ็ดหลี่คุนกล่าวอย่างเจ็บปวด

เมื่อนักรบกระดูกสันหลังของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ มันหมายความว่าเขาจะเป็นคนพิการตลอดไป เขาไม่มีอนาคต

เมื่อทุกคนคาดหวังว่ามารดาของหลิงเทียนจะพูดอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเธอก็เงียบสงบ มันเหมือนกับว่าเธอเป็นคนนอก

คิ้วของหลี่ถิงขมวดเล็กน้อย เขาคิดว่าผู้อาวุโสที่เก้าก็ได้ยอมแพ้กันในการแก้ตัวให้บุตรชายของเธอ

"ทุกคนมีอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่า?" หลี่น่านถาม

"ข้ารู้สึกว่าผู้อาวุโสที่เจ็ดมีสิทธิ์ หลิงเทียนโหดร้ายเกินไป และเขาก็ทำลายเสาในอนาคตของตระกูล เขาควรถูกลงโทษ! "

ผู้อาวุโสบางคนแสดงความสนับสนุนต่อข้อโต้แย้งของผู้อาวุโสที่เจ็ด

พวกเขาไม่มีความสัมพันธ์กับหลี่รู่ หรือหลี่คุน และพูดจากตำแหน่งที่เป็นกลางแน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่มีแรงจูงใจที่เห็นแก่ตัว

ในความเห็นของพวกเขา แม้ว่าหลิงเทียนมีพรสวรรค์ตามธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่แม้ว่าความสามารถของเขาจะดีกว่าของหลี่เจีย แต่เขาก็ยังคงเป็นเพียงสมาชิกที่มีแซ่อื่น เขาไม่ได้เป็นสมาชิกในตระกูลที่แท้จริงของหลี่

"ดีมาก ตอนนี้ให้เราโหวต ... "

ในฐานะประมุขหลี่น่านกล่าว ผู้อาวุโสที่ห้าได้ถอนหายใจ และอดส่ายหัวกับสถานการณ์ปัจจุบันไม่ได้ คนส่วนใหญ่ไม่ชอบหลิงเทียน

“ท่านประมุข”

ไม่มีใครคิดว่าในขณะที่หลี่รู่ที่เงียบก่อนหน้านี้จะขัดจังหวังหลี่หนานเฟิง ทุกคนจ้องมองเธอทันที

"ผู้อาวุโสที่เก้า ท่านมีอะไรจะพูด?" หลี่หนานเฟิงขมวดคิ้วด้วยท่าทางไม่พอใจเล็กน้อย

"ข้าแน่ใจว่าท่านประมุขและผู้อาวุโสในที่นี่ ได้สังเกตุเห็นการเปลี่ยนแปลงที่บุตรของข้าได้รับในช่วงเดือนที่ผ่านมา มีหลายคนที่คิดว่าบุตรชายของข้าได้รับสมบัติบางอย่าง และความจริงก็คือ" หลี่รู่กล่าวอย่างเฉยเมย

เมื่อได้ยินว่าหลี่รู่กล่าว แม้แต่ผู้อาวุโสที่หกหลี่ปิง และผู้อาวุโสที่เจ็ดก็เงียบลงพวกเขาอยากรู้ด้วยเช่นกัน

รีวิวผู้อ่าน