px

เรื่อง : เนตรเนรมิต - Tranxending Vision
TXV –  118  นอนด้วยกัน ?


TXV –  118  นอนด้วยกัน ?

 

          ด้านมุมนึงของถนนเอสเทิร์นสามารถมองได้จากหน้าต่างทุกบานในตึกสูงๆของประเทศแห่งนี้แถมยังมีลำธารที่ใสสะอาดไหลผ่านเมืองอย่างช้าๆการจราจรที่นี่เป็นไปอย่างเรียบง่ายผู้คนส่วนใหญ่เลือกที่จะเดินเท้ามากกว่าการใช้ยานพาหนะแต่สิ่งที่แตกต่างจากประเทศจีนมากที่สุดก็คือผู้คนที่นี่รูปร่างสูงใหญ่และหน้าตาเคร่งขรึมแถมยังดูน่ากลัวมาก.......

 

          “ชอบเมืองนี้มั้ย ?” เสียงของหลงบิงดังมาจากข้างหลัง

 

          เซี่ยเหล่ยหันกลับไปมองที่หลงบิงและยิ้ม “ผมไม่สามารถบอกว่าชอบเมืองนี้ได้อย่างเต็มปาก ที่นี่มันสะอาดมากๆและค่อนข้างเป็นระเบียบแต่สิ่งหนึ่งที่ไม่มีก็คือการปฏิสัมพันธ์ของผู้คนบนท้องถนน ผมเป็นคนจีนคงไม่มีที่ไหนที่จะดีที่สุดเท่าประเทศจีนบ้านของเราแล้วล่ะ”

 

          ไม่ว่าประเทศเยอรมนีจะยิ่งใหญ่สักแค่ไหนก็คงไม่มีความสุขเท่าประเทศจีนบ้านของเราเองหรอก ที่ที่สบายใจที่สุดก็คือบ้านของเราเองไม่มีที่ไหนสบายใจและสบายกายไปมากกว่านี้อยู่แล้ว

 

          “ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน” หลงบิงยิ้มกลับมา “เข้าเรื่องงานเลยละกัน คุณจำข้อมูลที่ฉันมอบให้คุณได้ทั้งหมดหรือเปล่า ?”

 

          เซี่ยเหล่ยตอบออกมาทันทีอย่างไม่ต้องคิด “ชื่อของผมคือ เหลียงฮู่ เกิดเมื่อวันที่ 3 ธันวาคมปี 1991 บ้านเกิดของผมอยู่ที่เมืองสือฉวน บ้านเลขที่ 51 ยูนิตที่ 1 ผมมาที่เยอรมันเพราะว่าอยากหาเงินเพื่อมาเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวผม เบอร์โทรศัพท์บ้านคือ 05792787 เลขประจำตัว 8115-6879-8 ผมมีใบอนุญาตสามารถมาทำงานในประเทศเยอรมันได้เป็นระยะเวลา 3 ปีบริษัทที่ผมจะเข้าไปทำงานก็คือคราฟมาร์คแมชชีน ตำแหน่งที่ผมจะเข้าไปทำงานก็คือผู้ช่วยช่างทั่วไป”

 

          ‘ผู้ช่วย’ เป็นคำที่ดูสุภาพที่สุดเมื่อเด็กผู้ชายใช้เรียกตัวเองเมื่อทำงานให้คนที่มีตำแหน่งสูงกว่า

 

          หลงบิงพยักหน้าแล้วพูดต่อว่า “อื้ม…..คุณจำได้ดีนี่และสิ่งที่ฉันจะต้องเตือนคุณอีกครั้งก็คือการพูดภาษาเยอรมัน ฉันรู้ว่าคุณสามารถพูดภาษาเยอรมันได้อย่างคล่องแคล่วแต่ถ้าคุณพูดเก่งจนเกินไปอาจจะเป็นจุดเด่นในสายตาคนอื่นทางที่ดีที่สุด คุณควรพูดให้น้อยลงและพยายามพูดให้ติดๆขัดๆเหมือนคนที่ไม่รู้จักภาษาเยอรมัน”

 

          “เอาล่ะ ผมจะพูดให้ช้าลงและทำตัวไม่ให้เป็นจุดเด่นในสายตาคนอื่น”

 

          “ดีมาก คุณจะต้องรายงานการทำงานของคุณพรุ่งนี้ขณะที่ทำงานอยู่ที่คราฟมาร์คแมชชีน หาคนที่ชื่อ ‘ครูซ’ เขาจะให้งานคุณทำ ส่วนฉันจะให้ข้อมูลและวีดีโอทั้งหมดเกี่ยวกับคราฟมาร์คแมชชีน และจงทำลายมันให้สิ้นซากหลังจากที่คุณดูพวกมันหมดแล้ว ฉันจะติดต่อคุณผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้น” หลงบิงยื่นเฟรชไดฟ์และโทรศัพท์มือถือให้เซี่ยเหล่ย

 

          เซี่ยเหล่ยพยักหน้าและก้มลงไปมองข้อมูลที่หลงบิงเตรียมไว้ให้เขา

 

          ภายในนั้นมีรูปภาพของคนที่ชื่อว่า ‘ครูซ’ เขาเป็นชายวัยกลางคนมีรูปร่างอวบอ้วน หัวล้านมีผมเพียงเล็กน้อยซึ่งเป็นผมสีบลอนด์ เซี่ยเหล่ยมองข้อมูลของเขาต่อไปเรื่อยๆมีรายละเอียดมากมายเกี่ยวกับตัวเขาเช่นวันเกิด กรุ๊ปเลือด ความสูง น้ำหนักของเขาตลอดจนงานอดิเรกยามว่างความถนัด การทำงานของเขาและข้อมูลอื่นๆอีกเยอะแยะมากมายถูกบรรจุไว้ในเอกสารนี้

 

          เซี่ยเหล่ยไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษเลยเขารู้ว่านี่คือการจัดฉากของพวกบุคคลระดับสูงเขาสามารถสร้างเรื่องราวขึ้นมาเพื่อให้เขาสามารถเข้าไปทำงานในโรงงานนี้ได้อย่างง่ายดาย

 

          หลังจากที่เซี่ยเหล่ยทราบข้อมูลของ ‘ครูซ’ เรียบร้อยแล้ว เขาได้เสียบเฟรชไดฟ์ เข้ากับมือถือและดูวีดีโอเกี่ยวกับบริษัทคราฟมาร์คแมชชีน

 

          บริษัทแห่งนี้เป็นผู้ทรงอิทธิพลและยังเป็นบริษัทรายใหญ่ในประเทศเยอรมันนีแถมบริษัทนี้ยังเป็นส่วนหนึ่งของเครือคราฟซ์ ตะกูลคราฟซ์เคยมีชื่อเสียงโด่งดังในการทำปืนใหญ่ในสมัยก่อน ปืนใหญ่นี้ถูกใช้ป้องกันประเทศและสร้างผลงานได้อย่างดีเยี่ยมถึงแม้ว่าตอนนี้ตระกูลนี้คราฟซ์จะถอนตัวออกไปแล้วแต่ประวัติศาสตร์ก็ไม่เคยเลือนหายไปนอกจากนี้ในเฟรชไดฟ์นี้ยังมีข้อมูลโรงงานการผลิตของคราฟมาร์คแมชชีนอีกด้วย……

 

          บริษัทที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้เป็นเจ้าของกิจการหลายอย่างและบริษัทที่เซี่ยเหล่ยจะเข้าไปก็เป็นหนึ่งในสาขาของพวกเขา ภายในวีดีโอนี้บอกเรื่องราวคร่าวๆเกี่ยวกับบริษัทมากมายซึ่งเซี่ยเหล่ยสามารถจำมันได้ทั้งหมดด้วยการดูเพียงครั้งเดียว !

 

          หลังจากที่เซี่ยเหล่ยดูวีดีโอที่หลงบิงมอบให้เขาก็คิดถึงเรื่องหนึ่งทันทีในหัวของเขา ‘ชายคนนั้นรูปร่างหน้าตาคล้ายพ่อของเขามาก เราควรจะบอกเรื่องนี้กับเธอดีไหม’ เซี่ยเหล่ยรู้สึกสับสนกับเรื่องนี้มากในเวลานี้..........

 

          เซี่ยเหล่ยคิดว่าควรจะบอกเรื่องนี้กับหลงบิงตอนที่พร้อมและมั่นใจมากกว่านี้ดีกว่า  ผู้ชายคนนั้นเหมือนพ่อเขาก็จริงแต่เมื่อคิดอีกทีการที่บอกเรื่องแบบนี้กับหลงบิงไม่ใช่วิธีที่ดีเลย

 

          หลังจากนั้นไม่นานหลงบิงสะกิดถามเซี่ยเหล่ยว่า “คุณดูข้อมูลทั้งหมดที่ฉันให้คุณรึยัง ?”

 

          เซี่ยเหล่ยได้สติกลับมาทันที “ใช่...ผมดูทั้งหมดแล้ว ผมขอใช้เวลาสักหน่อยในการจำข้อมูลทั้งหมดนี้”

 

          “คุณอย่าพลาดเชียวล่ะ ภารกิจนี้มันสำคัญกับเรามากถึงแม้ว่าเยอรมนีไม่ได้น่ากลัวเหมือนพวกอเมริกาแต่ทางสหภาพยุโรปก็มีมุมมองกับประเทศเราเช่นเดียวกับอเมริกาเช่นด้านการปิดกั้นทางเทคโนโลยีพวกนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือพวกอเมริกามีหน่วยข่าวกรองทั่วโลกรวมถึงที่ประเทศเยอรมันนีด้วย พวกเราจะตกอยู่ในอันตรายหากพวกเราถูกพวกมันเจอ” หลงบิงกล่าว

 

          เซี่ยเหล่ยยิ้มแบบเซ็งๆ “คุณพูดเหมือนว่าเราเป็นสายลับที่กำลังทำภารกิจที่สำคัญระดับโลกอยู่เลยหรือว่าเรากำลังทำหน้าที่เป็นสายลับอยู่จริงๆ ?”

 

          “มันก็ไม่ผิดหรอกถ้าคุณจะคิดแบบนั้น อย่างไรก็ตามระมัดระวังตัวให้มากๆล่ะ จำเอาไว้ด้วย !” หลงบิงกล่าวย้ำ

 

          เซี่ยเหล่ยพยักหน้า

 

          “ไปกันเถอะ พวกเราไปเดินเล่นกันเสร็จแล้วซื้อของใช้ประจำตัวของพวกเรานอกจากนี้เรายังมีเวลาเหลือเฟือที่ยังเดินสำรวจประเทศเยอรมนีเพิ่มเติมอีกนะ” หลงบิงกล่าว

 

          ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างออก “เออใช่ คุณยังไม่ได้พูดถึงความสัมพันธ์ของเราเลยจะบอกว่ายังไงดีล่ะถ้ามีคนถามถึงเรื่องนี้”

 

          หลงบิงมองไปที่เซี่ยเหล่ยด้วยสายตาแปลกๆจากนั้นกระซิปเบาๆว่า “พวกผู้ใหญ่ในสังกัดพวกเขาคิดว่าฉันเป็นภรรยาคุณกันหมดแล้ว !”

 

          “ห๊ะ ?” เซี่ยเหล่ยหันกลับไปถาม “ทำไมคุณถึงไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผมมาก่อน ? ”

 

          “แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณล่ะ มันไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย” หลงบิงเหลือบตาไปมองเซี่ยเหล่ยจากนั้นพูดต่อว่า “แผนการของฉันก็คือแกล้งทำเป็นแฟนหรือคู่หมั้นของคุณแต่มันไม่ใช่เรื่องที่ดีเลยที่ทำแบบนั้นพวกเขาจึงประชุมกันได้มีความเห็นว่าฉันควรแกล้งเป็นภรรยาของคุณ เราแต่งงานกันได้มาครึ่งปีแล้วและฉันก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ฉันเป็นแม่บ้านของคุณและให้คุณออกไปทำงานเพื่อหาเลี้ยงฉัน”

 

          เซี่ยเหล่ยอึ้งจนไม่มีคำพูดใดๆออกมา……

 

          “การกระทำแบบนี้จะช่วยป้องกันให้ไม่มีใครมาสงสัยและตรวจสอบการเข้าเมืองของพวกเรา เราต้องใส่ใจรายละเอียดทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อปกปิดตัวเองไม่ให้คนอื่นรู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเรา” หลงบิงกล่าว

 

          “ได้เลย ลอร่า” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          ‘ลอร่า’ เป็นชื่อของหลงบิงในรูปแบบของภาษาเยอรมัน

 

          หลงบิงเอื้อมไปจับมือเซี่ยเหล่ยและพูดอย่างสนิทสนมว่า “ไปกันเถอะ ลูคัส”

 

          ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาแสดงในบทบาทภรรยากับเซี่ยเหล่ย เธอเล่นบทภรรยาของเซี่ยเหล่ยได้อย่างสมบูรณ์แบบ เธอจับมือเซี่ยเหล่ยและขอร้องให้เขาซื้อของที่เธอชอบให้ ราวกับว่าเธอกับเขาเป็นสามีภรรยากันจริงๆ มันทำให้บุคลิกลักษณะของหลงบิงที่นิ่งดั่งภูผาน้ำแข็งที่เยือกเย็นและไร้ความรู้สึกเปลี่ยนไป…...ในตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและอบอุ่นเป็นอย่างมาก

 

          พวกเขาเดินด้วยกันอย่างมีความสุข พร้อมทั้งถือถุงสินค้ามากมายในมือของพวกเขา

 

          เซี่ยเหล่ยรู้สึกผ่อนคลายความอึดอัดลงหลังจากเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้า “เราไม่ต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ก็ได้ ผมคิดว่าไม่มีใครจับตามองเราตลอดเวลาหรอก”

 

          หลงบิงส่ายหัวและพูดออกมาว่า “จะมีคนสะกดรอยตามทุกที่ที่ไป คุณจะรู้ได้ยังว่าคนทั่วไปคนไหนเป็นสายลับ ? เราไม่มีทางรู้เลยว่าใครเป็นใครเพราะฉะนั้นทุกนาทีต้องเล่นบทบาทสามีภรรยาให้แนบเนียนที่สุดเพื่อป้องกันภัยอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับเรา นี่เป็นกฎขั้นพื้นฐานของการเป็นสายลับในองค์กรพวกเราเลยนะ”

 

          เซี่ยเหล่ยมีสายตาที่พิเศษที่คนทั่วไปไม่สามารถมีได้ เขาสามารถเห็นในสิ่งที่คนทั่วไปไม่สามารถเห็นแต่ยังไงก็ตามเขาก็ไม่สามารถแยกแยะว่าใครเป็นสายลับหรือใครเป็นบุคคลธรรมดาได้อยู่ดี !

 

          “เอาล่ะ ผมจะจำไว้” ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยมองเห็นเตียงคู่ที่ตั้งในห้องนอนมันทำให้เขานึกถึงบางสิ่งบางอย่างและเขาก็เริ่มจะไม่สบายใจเขาจึงพูดขึ้นมาว่า “อืม…...ทุกเวลารวมถึงเวลานอนด้วยมั้ย ?”

 

          หลงบิงพยักหน้า

 

          เซี่ยเหล่ยชี้นิ้วไปที่เตียงคู่แล้วพูดว่า “ตอนกลางคืน…….”

 

          หลงบิงพยักหน้าอีกครั้ง “นอนด้วยกัน !”

 

          เซี่ยเหล่ยยืนแข็งทื่อในเวลานั้นสมองเขาเบลอไปหมดแล้ว เขาเริ่มจินตนาการถึงภาพที่เขานอนบนเตียงเดียวกับหลงบิง

 

          หลงบิงจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ย “ถ้าคุณพยายามคิดจะทำอะไรฉันแล้วล่ะก็…..”

 

          เซี่ยเหล่ยมองไปที่หลงบิงด้วยหน้าตาไร้อารมณ์และความรู้สึก…….

 

          งานเลี้ยงอาหารค่ำเป็นอาหารสไลต์เยอรมัน มีทั้งแฮม เบคอน ซาวน์ซุปและสลัดผลไม้ เซี่ยเหล่ยปรุงอาหารให้หลงบิงกินทุกอย่างโดยที่เธอแทบไม่ต้องทำอะไรเลย ในตอนนี้เซี่ยเหล่ยเป็นสามีที่น่ารักและสมบูรณ์แบบมาก……

 

          หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ เซี่ยเหล่ยนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นและนั่งดูทีวีอย่างมีความสุข เขาไม่กล้าเข้านอนพร้อมหลงบิง ถึงอย่างไรก็ตามร่างกายเขาก็ต้องการพักผ่อน……

 

          หลงบิงทำตัวธรรมชาติมาก เธอไม่ได้คิดอะไรเลยเธอเข้านอนตามปกติซึ่งตอนนี้เธอก็หลับปุ๋ยไปซะแล้วขณะที่เซี่ยเหล่ยเดินเข้าไปยังห้องนอน

 

          ถึงแม้ว่าห้องจะมืดแต่เซี่ยเหล่ยสามารถมองเห็นทุกอย่างในห้องอย่างชัดเจน

 

          หลงบิงในคราบชุดนอนบางๆ อยู่ภายใต้ผ้าห่มที่บางเฉียบ…….

 

          เซี่ยเหล่ยถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบาและค่อยๆคลานขึ้นไปบนเตียงนอน พร้อมกับนุ่งกางเกงขาสั้นกับเสื้อผ้าฝ้ายบางๆ

 

          บนเตียงนอนมีกลิ่นน้ำหอมของหลงบิงตลบอบอวลอยู่บนเตียงและกลิ่นของหญิงสาวทำให้เซี่ยเหล่ยรู้สึกกระวนกระวาย เขาจึงรีบข่มตาหลับหลังจากที่ล้มตัวลงบนเตียงนอนทันที

 

          “คุณอยากได้ผ้าห่มมั้ย ?” หลงบิงหันหน้ามาคุยกับเซี่ยเหล่ยอย่างใกล้ชิด

 

          เซี่ยเหล่ยรู้สึกตกใจมาก “คุณหลับไปแล้วไม่ใช่หรอ ?”

 

          “คุณกังวลมากไปป่าว ?”

 

          “ผม…...ผมไม่ได้กังวลอะไรหนิ ”

 

          หลงบิงพูดออกมาเบาๆว่า “ก็ได้ ถ้าไม่ได้กังวลก็ดีแล้ว ว่าแต่..คุณจะห่มผ้ารึปล่าว ?”

 

          เซี่ยเหล่ยพยักหน้า

 

          หลงบิงดึงผ้าห่มของตัวเองไปคลุมตัวเซี่ยเหล่ยและทั้งคู่ก็นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน จากนั้นทั้งคู่ก็ข่มตานอนหลับ……..

 

          เตียงตัวนี้มีขนาดเล็กมาก มีขนาดแค่ 1.5 เมตรเท่านั้น

 

          หลงบิงจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ย

 

          ในขณะที่เซี่ยเหล่ยมองไปที่เพดาน

 

          ในขณะนั้นเซี่ยเหล่ยรู้สึกคันเหมือนมีอะไรกัดที่แขนของเขา เขาจึงเอื้อมมือออกไปเกาแล้วบังเอิญมือของเซี่ยเหล่ยไปสัมผัสกับตัวหลงบิง !

 

          “ข….ขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจ” เซี่ยเหล่ยตกใจและรีบอธิบายเหตุผล

 

          หลงบิงเอื้อมมืออกมาจากผ้าห่มและทำมือเป็นรูปกรรไกรบนหน้าเซี่ยเหล่ย……….

 

          ในตอนนี้เซี่ยเหล่ยอึ้งจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้……….

 

          ติดตามตอนต่อไป……...

         

         

         

         

         

         

         

         

         

         

         

         

 

 

         

         

 

         

         

         

 

รีวิวผู้อ่าน