TXV – 123 เมืองวู้ดเด้นท์
เมื่อเสร็จงานของวันนี้ อเลน่าพอใจมากที่ให้เซี่ยเหล่ยช่วยงานอีกวัน เธอคิดว่าเซี่ยเหล่ยเป็นช่างที่มีพรสวรรค์ แถมยังขยันขันแข็งและนอบน้อมอีกด้วย จริงๆแล้วเธอก็รู้ว่าเขาเป็นคนช่วยเหลือเธอตอนนั้นแต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมรับสัก ถึงอย่างไรก็ตามเธอก็ซาบซึ้งที่เขาตัดสินใจช่วย
“ลูคัส อย่าเพิ่งรีบกลับ เดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่สถานีรถไฟใต้ดิน” อเลน่าออดอ้อนเซี่ยเหล่ย ก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องอาบน้ำ
“คุณไปงานปาร์ตี้ของโจเซฟเถอะ ไม่จำเป็นต้องไปส่งผมหรอก เดี๋ยวผมกลับเองได้” เซี่ยเหล่ยพูดอย่างเกรงใจ
“บ้านฉันห่างจากบ้านโจเซฟไปแค่100เมตร ฉะนั้นก็ไม่ต้องรีบ เอางี้นะ รอฉันอาบน้ำแปปนึงแล้วเราค่อยไปกัน”
เซี่ยเหล่ยอมยิ้มตอบเธอ “ก็ได้ครับ ขอบคุณมาก”
อเลน่ายิ้มเขินๆกลับใส่เซี่ยเหล่ย มันเป็นรอยยิ้มที่ดูจริงใจมาก
ทั้งสองคนเดินแยกย้ายกันเข้าห้องอาบน้ำคนละห้อง วันนี้ห้องอาบน้ำมีคนต่อแถวใช้เยอะตามปกติ ส่วนใหญ่เป็นช่างมักที่จะอาบน้ำก่อนกลับบ้านกัน ด้วยตัวงานที่ต้องเจอฝุ่น เจอคราบน้ำมันจากเครื่องยนต์ทั้งวัน บางคนที่ขี้เกียจก็กลับบ้านพร้อมเนื้อตัวสกปรก พวกเขาก็เลือกอาบน้ำที่โรงงานซะเลย
เซี่ยเหล่ยเดินเข้าห้องอาบน้ำมาไม่ทันไรก็เจอโจเซฟเดินคุยกับเพื่อนร่วมงานอีกคน เขาสองคนพูดคุยกันอย่างจริงจัง
เซี่ยเหล่ยคิดสงสัยในใจ ‘พวกเขาคุยเรื่องอะไรกัน ?’
เซี่ยเหล่ยรีบใช้ตาซ้ายส่องเพ่งไปอ่านปากของโจเซฟ เขาพยายามเข้าใจว่าพูดอะไรบ้างแต่ไม่ได้ผล มันมีการเปล่งคำที่ภาษาจีนกับภาษาเยอรมันไม่เหมือนกัน เซี่ยเหล่ยจึงไม่สามารถเข้าใจในทุกประโยคที่โจเซฟพูดได้
อย่างไรก็ตาม เขาเข้าใจหลายคำที่โจเซฟพูด อย่างคำว่า สเกลขนาดใหญ่ สติปัญญา อุปกรณ์เครื่องจักร แน่นอน สำเร็จผล และเวลาที่สำคัญ
คำทั้งหมดนี้ไม่ช่วยให้เซี่ยเหล่ยเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ มันทำให้เขาหดหู่ใจแล้วอดคิดไม่ได้ว่า ‘เราชำนาญการอ่านปากภาษาจีน เพราะมันเป็นภาษาบ้านเกิดของเรา ถ้าเราอยากจะพัฒนาทักษะนี้ต่อไป เราต้องเข้าใจและฝึกฝนภาษาเยอรมันมากกว่านี้’
เซี่ยเหล่ยคิดว่ามีอะไรต้องเรียนรู้อีกเยอะ เขาเรียนรู้ไม่ดีพอ !
“โจเซฟ!” อเลน่าเดินเข้ามาใกล้ๆ
โจเซฟสีหน้าเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว เขาหันมายิ้มให้อเลน่า “อเลน่า คืนนี้คุณต้องมานะ”
“แน่นอน ฉันต้องไปอยุ่แล้ว” อเลน่าเดินเข้ามาชิดโจเซฟเธอดึงเขามากระซิบข้างหู
เซี่ยเหล่ยเหลือบมองอย่างอึ้งๆ แล้วรีบเดินไปอาบน้ำ
หลังจากนั้นสิบนาที เซี่ยเหล่ยแต่งชุดลำลองเดินออกมาเจอกับอเลน่าพอดี ผมของเธอยังเปียกอยู่เล็กน้อยเหมือนเพิ่งสระผมเสร็จ
“คุณไม่จำเป็นต้องรีบขนาดนั้น ผมรอได้” เซี่ยเหล่ยรู้สึกดีใจที่เธอรีบเพื่อเขา ถ้าอเลน่าไม่ต้องไปส่งเขาที่สถานีรถไฟ เธอคงไม่อาบน้ำเสร็จเร็วขนาดนี้......
อเลน่ายิ้มให้เซี่ยเหล่ย “ไปกันเถอะ ฉันเอามอเตอร์ไซค์มา”
อเลน่าขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากโรงงานแล่นตามถนนสู่ย่านตัวเมือง
เซี่ยเหล่ยนั่งซ้อนท้ายเกาะเอวเล็กของอเลน่า ก้นแน่นอวบของเธอเสียดสีกับต้นขาเซี่ยเหล่ย ทำให้เขาใจหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก.....
เมื่อถึงทางสามแยก อเลน่าเลี้ยวรถไปทางป้ายสู่เมืองเล็ก ซึ่งเขียนว่า “เมืองวู้ดเด้นท์ อีก5กิโลเมตร”
เซี่ยเหล่ยเพ่งมองป้ายถึงสี่ครั้ง เขาไม่รู้เลยว่าเมืองนี้มันเป็นยังไงอยู่ที่ไหน
“เราจะไปสถานีรถไฟใต้ดินไม่ใช่หรือ” เซี่ยเหล่ยประหลาดใจ เขาจึงถามต่อ “คุณจะพาผมไปที่ไหน”
อเลน่าตอบสั้นๆ “บ้านของฉัน”
“บ้าน...บ้านคุณหรือ” เซี่ยเหล่ยตกใจไปต่อไม่ถูก
อเลน่าตอบอย่างสบายๆ “ฉันขอโจเซฟให้คุณไปปาร์ตี้ที่บ้านเขาแล้ว ก็แวะที่บ้านฉันก่อนแล้วค่อยไปสังสรรค์พร้อมกัน”
“………….” เซี่ยเหล่ยนั่งนิ่งไม่พูดอะไร
“ไม่โกรธฉันใช่มั้ย ที่ไม่ได้ปรึกษาคุณก่อน ฮ่าๆ” อเลน่าโปรยยิ้มให้
“ไม่เลย ผมว่ารู้จักเพื่อนใหม่ๆก็ดีนะ” เซี่ยเหล่ยส่งยิ้มตอบ
โจเซฟเป็นวิศกรไฟฟ้าที่เซี่ยเหล่ยต้องการเข้าใกล้อยู่แล้ว เขากำลังหาโอกาสไปทำความรู้จักอยู่แล้ว เป็นโอกาสที่เหมาะเจาะมาก !
ขับมอเตอร์ไซค์ผ่านมาหลายกิโลมเตรก็เริ่มเห็นเมืองเรืองๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เมืองนี้ตั้งอยู่ในหุบเขารูปทรงตัวยูล้อมรอบ บ้านเรือนเป็นสไตล์โรมันแสนคลาสสิค แล้วมีโบสถ์ทรงโกธิกอีกด้วย สถาปัตยกรรมที่ต่างกันผสมผสานได้ลงตัว ดูอีกมุมก็มีความทันสมัยแฝงอยู่ เมื่อมองไปที่ป่าเมเปิ้ลรอบๆเมืองก็จะรู้สึกเหมือนอยู่ในยุคยุโรปโบราณ
หากดูสายธารน้ำไหลเอื่อยๆรอบเมือง พร้อมกับใบเมปิ้ลสีแดงเพลิงและทุ่งหญ้าเขียวขจีส่องประกายไปทั่ว ก็จะเห็นว่าเมืองนี้สวยงามเป็นอย่างมาก
เซี่ยเหล่ยตกตะลึงในธรรมชาติที่แสนงดงาม ที่ประเทศจีนแทบไม่มีที่แบบนี้เลย
อเลน่าขี่มอเตอร์ไซค์ไปตามทางกรวดหินแล้วสะดุดเสียหลัก เซี่ยเหล่ยรีบโอบกอดเธอแน่นขึ้น บั้นท้ายของเธอสั่นปะทะตัวเขาจากแรงมอเตอร์ไซค์ เขาอ่อนปวกเปียกไปหมด
เซี่ยเหล่ยสะท้านไปทั่วร่างกายเหมือนโดนสว่านเจาะใส่
โชคดีที่สักพักถนนก็ไม่ขรุขระแล้ว อเลน่าพาเขามาถึงบ้านริมน้ำหลังหนึ่ง มีต้นเมปิ้ลเป็นสีสันสวยอยู่รอบๆ บรรยากาศเงียบสงบไร้ผู้คน เซี่ยเหล่ยตื่นตาตื่นใจในความสวยงาม
“ขอบคุณนะ ” อเลน่ากล่าวขอบคุณเซี่ยเหล่ยจากใจจริง
“นี่แหละ บ้านของฉัน” อเลน่าสะบัดแว่นกันแดดอก
เซี่ยเล่ยรีบกระโดดลงจากมอเตอร์ไซค์ “ไม่น่าเชื่อว่าคุณอยู่ที่นี่”
“อืมใช่ พ่อแม่ฉันอาศัยอยู่ที่อื่นน่ะ” อเลน่าทำท่าเชื้อเชิญ “เข้าบ้านกัน”
เซี่ยเหล่ยเดินเข้าบ้านพร้อมเธอไปเจอกับห้องนั่งเล่นที่มีโซฟาและเตาผิง บนกำแพงมีเขากวางและปืนไรเฟิลแขวนไว้อยู่ เซี่ยเหล่ยเกิดความสงสัยเลยถามว่า “คุณชอบล่าสัตว์หรือ”
“ไม่ๆ นั่นปืนของพ่อฉัน ฉันไม่ชอบฆ่าสัตว์น่ะ นั่งก่อนนะ เดี๋ยวไปชงกาแฟให้”
เซี่ยเหล่ยพูดอย่างเกรงใจอเลน่า “ไม่ต้องหรอก เราไปบ้านโจเซฟเลยดีมั้ย”
อเลน่าถอนหายใจเบาๆแล้วยิ้มอ่อน “ตอนนี้ยังไม่6โมงเย็นเลย อีกนานกว่าจะถึงเวลาปาร์ตี้ พวกเราไม่รีบกันหรอก นั่งก่อนสิ ทำตัวให้สบายๆเหมือนอยู่บ้าน ไปชงกาแฟละ”
เซี่ยเหล่ยพยักหน้ารับ เขาไม่กล้าขัดความหวังดีของเธอ
เซี่ยเหล่ยรอให้อเลน่าเดินเข้าครัวไปก่อนแล้วส่งข้อความโทรศัพท์ไปหาหลงบิงว่า ไปงานวันเกิดเพื่อนร่วมงาน กลับบ้านช้าหน่อยนะ
ไม่นานหลงบิงก็พิมพ์ตอบกลับมาว่า “อืม !”
เซี่ยเหล่ยยิ้มแห้งๆ หลงบิงนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ
ถึงแม้บ้านของอเลน่าจะไม่ได้มีข้าวของราคาแพงแต่ทุกอย่างถูกจัดวางให้ดูดีมีราคา เซี่ยเหล่ยสังเกตเห็นหนังสือเกี่ยวกับเครืองกลและวิศวกรรมไฟฟ้าในตู้ เขาลองเปืดมันอ่านดูแล้วค้นพบว่าหนังสือพวกนี้น่าจะช่วยให้เขาเกิดความกระจ่างมากยิ่งขึ้น
‘งั้นเราจะขอยืมหนังสือพวกนี้จากอเลน่าละกัน’ เซี่ยเหล่ยคิดในใจ
อเลน่าเดินถือกาแฟดำร้อนๆกลับมา “ลูคัส ชอบอ่านหนังสือด้วยหรือ”
เซี่ยเหล่ยรีบตอบ “ใช่ครับ ผมชอบอ่านหนังสือมากๆ”
“คุณกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับวิศวะไฟฟ้า คุณสนใจเรื่องนี้ด้วยไหม” อเลน่าถามก่อนวางถ้วยกาแฟไว้บนโต๊ะ
“ผมกำลังสนใจเรื่องนึงเป็นพิเศษอยู่ ไม่นึกเลยว่าหัวหน้าอย่างคุณจะเชี่ยวชาญหลายอย่าง” เซี่ยเหล่ยยิ้มให้อเลน่า
อเลน่ายิ้มกรุ้มกริ่ม “ฉันไม่ได้ถนัดมากหรอก คุณไปคุยกับโจเซฟดีกว่า เขาเป็นตัวท็อปเรื่องนี้โดยเฉพาะ ตอนนี้เขากำลังค้นคว้าเกี่ยวกับเครื่องจักรสเกลใหญ่ที่พิเศษมากๆอยู่ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น เขาก็ใกล้ทำสำเร็จแล้วแหละ”
“เครื่องจักรสเกลใหญ่?” เซ่ยเหล่ยดีใจอยู่ข้างใน เขานึกขึ้นได้ว่ามันคือเครื่องจักรที่โจเซฟพูดถึงตอนอยู่ในห้องอาบน้ำ มันมีหลายคำที่เขาจำได้ตอนที่อ่านปากโจเซฟ
“ใช่แล้ว ฉันได้ฟังเขาพรีเซนต์เครื่องจักรที่ฉลาดและล้ำหน้าที่สุด มันจะช่วยลดการใช้แรงคนและทำงานได้คุ้มเวลา และที่สำคัญนะมันแม่นยำกว่าอุปกรณ์ที่เราใช้อยุ่ตอนนี้ รู้มั้ยมันแม่นยำในอัตราส่วน 1ต่อ1000 เยี่ยมใช่มั้ยล่ะ” อเลน่าพูดด้วยอารมณ์เทิดทูน
เซี่ยเหล่ยคนกาแฟอย่างกังวลใจ เขาแอบคิดว่า ‘เราต้องไปเอาดีไซน์ของเครื่องจักรนี้ให้ได้ ถ้าบริษํทของเราได้ข้อมูลนี้ไป ก็จะเป็นบริษัทที่มีอำนาจสูงที่สุด’
“ชอบบ้านฉันไหม” อเลน่าถามหยอกๆ
“ชอบ ชอบมากด้วย” เซี่ยเหล่ยพูดไปยิ้มไป “ผมยังคิดเลยว่าถ้ามีบ้านแบบนี้ก็ดีสิ”
อเลน่าถามรุกล้ำเขาว่า “ชอบก็มาอยู่เลยสิ เช่าบ้านอยู่ใช่ไหม มาอยู่กับฉันสิ คุณก็ไม่ต้องเสียเงินเลย ดีมั้ยจ๊ะ”
“อืม...” เซี่ยเหล่ยใช้ความคิดสักพัก “ขอบคุณครับแต่..สัญญาเช่าบ้านของผมยังไม่หมดอายุ ผมต้องเช่าต่อไป”
“งั้นค้างคืนที่นี่ก่อนนะ ฉันว่าคืนนี้จะดื่มสักหน่อย คงไม่มีใครไปส่งคุณที่บ้าน” อเลน่าทำเสียงอ่อนใส่เซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยเริ่มลุกลี้ลุกลน คิดอะไรไม่ออก “ครับ ผมขอรบกวนคุณด้วยนะ”
“ตลกจัง คนจีนนี่สุภาพกันทุกคนใช่ไหม” อเลน่าขำเบาๆ
ทั้งสองนั่งคุยกันเรื่อยๆ เซี่ยเหล่ยลืมที่หลงบิงเตือนว่าอย่าทำเป็นพูดเยอรมันคล่อง เขาคิดว่าอเลน่าไม่มีพิษมีภัยอะไร เธอเป็นแค่หัวหน้าช่างคนนึงทั่วๆไป
หลังจากคุยกันไปได้ครึ่งชั่วโมง อเลน่าก็พาเซี่ยเหล่ยเดินออกจากบ้านไปงานปาร์ตี้โจเซฟ
ติดตามตอนต่อไป...........