แสงอาทิตย์ยามเย็นสีทองอ่อนๆ ค่อยๆหายไปจากขอบฟ้าของ Grand House , 6 King’s Road , ลอนดอน.
มันเป็นบ้านพักตากอากาศสไตล์อังกฤษดั้งเดิม กว้างขวาง โอ่อ่า และสวยงามอย่างมาก
กำแพงของบ้านพัก 3 ชั้นนั้นถูกปกคลุมไปด้วยต้นไม้ที่เลื้อยเกาะเต็มไปหมด , หลังคาถูกปูด้วยกระเบื้องสีน้ำตาลที่สวยงาม , สนามหญ้า และ แปลงดอกไม้ในสวน ทั้งหมดถูกจัดเรียงได้อย่างเรียบร้อย , รถเบนท์ลีย์สุดหรูถูกจอดไว้ข้างหน้าโรงรถ.
นี่ช่างเป็นภาพพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าที่แสนวิเศษ ที่ทั้งเรียบง่ายและสงบ.
ที่ระเบียงชั้น 3 ของบ้าน , เด็กหนุ่มผมดำกำลังจ้องมองไปที่นกฮูกตัวหนึ่ง ที่ดูยังไงก็ไม่ต่างจากนกฮูกธรรมดาๆตัวอื่น.
อีวาน มาสัน มองไปที่นกฮูกตัวนี้อย่างงุนงง ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย นกฮูกไม่ใช่อะไรที่พิเศษขนาดนั้น มันก็เหมือนกับนกตัวอื่น เจอได้ในบ้านคนอื่นทั่วๆไป แต่ที่กรงเล็บของมันกับถูกผูกด้วยซองจดหมายสีน้ำตาลอันหนึ่ง ที่มีกระดาษแผ่นหนึ่งข้างใน
อีวานมีความรู้สึกแปลกๆว่า จดหมายฉบับนี้ต้องเป็นของเขา
แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปหยิบจดหมายฉบับนี้ยังไง เพราะดูเหมือนว่านกฮูกตัวนี้ต้องการอะไรสักอย่างเป็นรางวัลสำหรับมัน แล้วหลังจากนั้นมันถึงจะยอมมอบจดหมายให้
“สวัสดี...”
อีวานทักทาย , เขาพยายามที่จะสื่อสาร กับอีกความคิดหนึ่ง ว่าการทำแบบนี้ทำให้เขาดูซื่อบื้อชะมัด
“ฮูววววววว”
นกฮูกตอบกลับอย่างอ่อนโยน พร้อมเอียงหัวของมัน จ้องไปที่ดวงตาสีน้ำตาลของเด็กหนุ่มคนนี้ อย่างระมัดระวัง.
“ไม่ต้องกังวล , ฉันไม่ได้จะทำอันตราย.”
อีวาน พยายามที่ทำให้เสียงของเขาดูนุ่มนวลที่สุด,พร้อมทั้งยื่นมือขวาออกไปอย่างช้าๆ ”ฉันคิดว่าจดหมายที่อยู่ตรงเท้าแก มันน่าจะจ่าหน้าถึงฉันนะ.”
แต่ตอนที่เข้าจะพูดขึ้น ก็ได้มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน “ลูกรัก,ลูกพร้อมแล้วหรือยัง? พวกเรากำลังจะออกไปกันแล้วนะ”
หลังจากนั้นก็มีเสียงของใครบางคนกำลังเดินขึ้นมาชั้นบน
“แย่แล้ว , นั้นแม่นี่หน่า ฉันจะให้แม่เห็นแกไม่ได้!”
อีวานรู้สึกตัวทันที แล้วก็ล้มเลิกความพยายามที่จะพูดคุยกับนกฮูกตัวนี้ , เขาโบกมือขวาของเขา พยายามที่จะไล่ให้มันออกไป
“ฮูวววววว!” นกฮูกที่ไม่พอใจตัวนี้ รีบหลบไปข้างๆ
“ขอโทษทีนะ , แม่ฉันเขากลัวนกทุกชนิดน่ะ ไม่ว่าจะตัวเล็กตัวใหญ่ แม่ของชั้นก็มองพวกมันเป็นปีศาจเหมือนกันหมด” อีวานโบกมือของเขาพร้อมอธิบาย, “แกต้องออกไปจากที่นี่!”
ดูเหมือนว่าการเคลื่อนไหวที่ไม่สมควรของอีวาน ในที่สุดทำให้เจ้านกฮูกเข้าใจว่า, เด็กหนุ่มคนนี้จะไม่ให้อะไรมันกิน วินาทีต่อมามันก็กระพือปีกของมันและบินขึ้นมาจิกอีวาน พร้อมทั้งโยนจดหมายไปที่เท้าของเขา
“โอ้ย!”
อีวานร้องโอดโอยไปด้วยความเจ็บปวดขณะมองนกฮูกบินออกไปจากระเบียงเหมือนกับสายลมหายไปจากสายตาของเขา
ก่อนที่แม่ของเขาเข้ามา , เขาก็ก้มลงไปหยิบเขาขึ้นมา ตัวหนังสือถูกเขียนด้วยหมึกสีเขียวมรกตอย่างชัดเจน : ชั้น 3 , 6 King’s Road,ลิทเทิ้ล เซอเร่,เซอเร่ คุณอีวาน มาสัน
“จดหมายนี่ แถมยังนกฮูกนั่นด้วย… ...”
อีวานหรี่ตาของเขาลง กับเหตุการณ์ประหลาดๆที่เห็นได้ชัดแบบนี้ ทำให้เขารู้สึกเหมือนกับเดจาวู
“อีวาน พวกเราต้องรีบได้แล้วนะ พ่อกำลังรอเราอยู่บนรถ” ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวดีคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับน้ำเสียงที่ค่อนข้างซีเรียส และพูดว่า, “มันจะเป็นการเสียมารยาทนะ ถ้าเราไปสายเมื่อต้องไปพบใครเป็นครั้งแรก”
“รู้แล้วครับแม่”
อีวานไม่มีแม้แต่เวลามาคิดอะไรมาก แต่เธอก็ไม่ได้สังเกตุเห็นจดหมายที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของเขา
ครอบครัวของพวกเขาจะมีงานมีทติ้งเล็กๆ กับ หุ้นส่วนธุรกิจของพ่อ หรือจะให้พูดอีกอย่างคือบริษัทก่อสร้างของพ่อกำลังเตรียมการที่จะซื้อแท่นขุดเจาะจำนวนมากจากบริษัทอื่น
โดยปกติ อีวานจะไม่ต้องไปมีส่วนร่วมเลยก็ได้ แต่อีกครอบครัวนั้นมีเด็กคนหนึ่งอายุเยอะกว่าเขา 1 ปี แถมปรากฏว่าเขาพึ่งได้เข้าเรียนที่ Stone Wall High School
อีวานพึ่งอายุ 11 ปีในปีนี้ แล้วในประมาณอีก 1 เดือน เขาจะไปเรียนที่ Stone Wall High School เช่นกัน ดังนั้นครอบครัวของเขาคิดว่ามันจำเป็นที่จะให้ให้เขาทำความรู้จักกับว่าที่รุ่นพี่.
“แม่ แม่ยังไม่บอกผมเลยนะว่ารุ่นพี่คนนั้นชื่ออะไร”
ระหว่างทาง อีวานรู้สึกว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างที่ดึงความสนใจออกไปจากจดหมายในกระเป๋ากางเกงของเขา เขาไม่ค่อยแน่ใจ ถ้าหากเขาต้องบอกพ่อแม่ของเขาเกี่ยวกับจดหมาย เขาต้องแน่ใจเสียก่อนว่ามีอะไรอยู่ในจดหมายนั้น.
มันอาจจะเป็นการแกล้งจากใครบางคนก็ได้ และมันก็ไม่ใช่เรื่องที่แม่ของเขาจะต้องมากังวล.
“ลูกรักของแม่ แม่บอกลูกแล้วใช่มั้ยเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ว่าเด็กคนนั้นชื่อ ดัดลีย์” คุณนายมาสันพลันตอบ.
“ลูกรัก พ่อพูดได้เลยว่าเขาจะเป็นเพื่อนที่ดีแน่ๆ” มิสเตอร์มาสันพูดเสริมขณะกำลังขับรถ.
“ดัดลีย์ เดอร์สลีย์ นี่เป็นชื่อที่ดีเลยทีเดียว” อีวานจมเข้าไปในความคิด.
ในความเป็นจริง เขารู้จักกับใครบ้างคนที่มีชื่อเดียวกันนี้.
หากเขาจำไม่ผิด ดัดลีย์ควรจะเป็นตัวละครในนิยายแฮรี่ พอตเตอร์ ก่อนที่เขาจะกลับชาติมาเกิดใหม่.ในหนังสือ ดัดลีย์เป็นพวกหัวรุนแรง เด็กที่ถูกตามใจ และคนที่ทำให้ชีวิตวัยเด็กของแฮรี่อนาถกว่าที่มันควรจะเป็น.
“ใจเย็นๆ อาจจะเป็นแค่คนชื่อเหมือนก็ได้”
อีวานพยายามจะคิดอย่างนั้น แต่เขาก็ยังสงสัยเมื่อคิดถึงนกฮูกตอนนั้น
หลังจากที่พ่อแม่ของเขาไม่ได้ให้ความสนใจ อีวานก็ได้แอบเอาจดหมายฉบับนั้นออกมาจากกระเป๋า , พลิกจดหมายอย่างรวดเร็ว ที่ด้านหลังของจดหมายนี้มีตราประทับขี้ผึ้ง เป็นโล่ที่มีตัวอักษร H ล้อมรอบไปด้วยสิงโต, อินทรี, แบดเจอร์ และงู
อีวานเงยหน้าขึ้นมอง พร้อมถือจดหมายไว้มาอ่าน
โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์
อาจารย์ใหญ่: อัลบัส ดัมเบิลดอร์
(เมอลินชั้นหนึ่ง, แกรนด์ซอเซอเลอ., Chf. Warlock,
Supreme Mugwump,สมาพันธ์พ่อมดนานาชาติ)
ถึงคุณมาสัน
เรายินดีที่จะแจ้งให้ทราบว่าคุณได้รับการยอมรับจากโรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์
โปรดดูรายชื่อหนังสือและอุปกรณ์ที่จำเป็นทั้งหมด
เริ่มเปิดเทอม 1 กันยายน เราจะรอนกฮูกของคุณภายในวันที่ 31 กรกฎาคมนี้
ขอแสดงความนับถือ
มิเนอร์ว่า มักกอนนากัล
รองอาจารย์ใหญ่
พระเจ้า นี่คือจดหมายรับเข้าเรียนของฮอกวอตส์ เขาไม่ได้คาดหวังถึงมัน นอกจากโรงเรียนเวทย์มนต์แล้วใครอีกที่จะใช้นกฮูกมาส่งจดหมาย
“ลูกรัก ลูกไม่ต้องกังวลไป”คุณนายมาสันหันมาและกระซิบบอก”แม่ได้ยินมาว่าพ่อของลูกพูดว่าครอบครัวเดอร์ลีส์นั้นเป็นกันเองมาก แถมดัดลีย์ยังเป็นเด็กสุภาพด้วย ลูกจะชอบเขาแน่ๆ”
“ครับแม่”อีวานตอบกลับอย่างไม่คิด “ผมไม่ได้กังวล ผมแค่รู้สึกตื่นเต้น”
ในช่วงสิบเอ็ดปีที่ผ่านมาเขาได้เตรียมพร้อมสำหรับอนาคต ตามโลกแห่งความเป็นจริงที่คุ้นเคย ตอนนี้เขาได้รับรู้แล้วว่านี่เป็นโลกแห่งเวทมนตร์ที่แปลกใหม่ "นี่ไม่ใช่เรื่องตลกหรอ?"
โชดยังดีที่ก่อนเขากลับมาเกิดใหม่ เขาเป็นคนรักนิยายแฮรี่พอตเตอร์ และคุ้นเคยกับเนื้อหาของมัน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สมารถจำเนื้อหาของมันได้ทั้งหมด แต่เขาก็สามารถที่จะนึกถึงมันได้บ้างไม่มากก็น้อย
ปัญหาตอนนี้คือจะบอกพ่อกับแม่ของเรายังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้
นอกจากนี้ถ้าเขาไม่พลาด เขาอาจได้เจอกับ แฮรี่ พอตเตอร์ จากการไปเจอครอบครัวเดอร์ลีส์อีกด้วย
ขณะที่อีวานครุ่นคิดเรื่องนี้พ่อของเขาก็ค่อยๆหยุดรถและพูดเบา ๆ ว่า “ที่รักเรามาถึงแล้ว บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต ”