กองไฟเผาไหม้อย่างเงียบๆ ขณะอีวานเขียนบทความ และเมื่อคนอื่นๆ กลับมา เขาก็เขียนบทความเสร็จแล้ว เหลือเพียงบางรายละเอียดที่จะต้องแก้ไขทีหลัง
“อีวาน!” เฮอร์ไมโอนี่เรียกขณะที่เธอและโคลินเข้ามาในห้องนั่งเล่นด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข “มันเจ๋งมากๆเลย เราถ่ายรูปจำนวนมหาศาล และได้รับต้นฉบับมาจากศาสตราจารย์ล็อคฮาร์ต”
“เยี่ยมไปเลย” อีวานพูดขณะกำลังเขียนประโยคสุดท้าย
“ขอฉันดูหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่พูดหลังจากหยิบกระดาษไป และรู้สึกประหลาดใจทันทีเมื่อเธอสังเกตเห็นเนื้อหา “โอ้พระเจ้านี่คือ…..”
ก่อนที่เธอจะได้พูดให้จบ แฮรี่และรอนก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น พวกเขาดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีท่าเทียบกับเฮอร์ไมโอนี่และโคลิน
“พวกนาย วันนี้โคตรจะแย่!” รอนพูดเสียงแข็ง “พอพวกเราออกมา พวกเราไปเจอกันพีฟส์ โพลเตอร์ไกสท์ ที่ชั้นสองโยนระเบิดดั้งบอมใส่ และหลังจากนั้นเราก็เกือบจะโดนฟิลช์จับเพราะเขาคิดว่าพวกเราเป็นคนทำ”
“เดี้ยวก่อน ทำไมนายถึงไปอยู่แถวนั้นได้ล่ะ ถ้าฉันจำได้ไม่ผิดมันไม่น่าจะมีใครอยู่แถวนั้น” อีวานคิดหาเหตุผลที่พวกเขาไปอยู่ที่ชั้นนั้น เพราะมันมีห้องน้ำของเมอทิล จอมคร่ำครวญอยู่
อีวานเคยพยายามคุยกับ เมอเทิล จอมคร่ำครวญ แต่เขาก็ถูกจับได้เสียก่อนจะได้คุย โดยแมวของฟิลช์ , คุณนายนอร์ริช และเสียเวลานานมากพยายามอธิบายว่าทำไมเขาถึงพยายามแอบเข้าไปในห้องน้ำหญิง
“พวกเราคิดว่าพวกเราเห็นจินนี่เดินผ่านไป แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นนะ” รอนพูดพร้อมโบกมือปฏิเสธ “ประเด็นมันอยู่ที่พวกเราหนีฟิลช์และไปเจอกับนิกบนชั้นห้า เขาตรงลงจะโน้มน้าววิญญาณตนอื่นมาช่วยพวกเราหาข่าว แต่มีข้อแม้หนึ่งอย่างคือ…...”
“ต้องเขาร่วมงานวันตายครบรอบ 500 ปีของเขาในวันฮาโลวีน” แฮร์รี่พูดด้วยเสียงเบาๆ “และเราสัญญากับเขาไปแล้ว!”
“คิดดูสิ งานฮาโลวีนในชั้นใต้ดิน ในงานครบรอบวันตายของนิก หัวเกือบขาด” รอนพูดพร้อมกับสูดหายใจลึก อีวาน, โคลิน, และเฮอร์ไมโอนี่ ที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเตาผิง ดูเหมือนจะเมินเฉยกับเหตุการณ์ที่เกิดนี้
อีวานกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องของจินนี่ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่มุ่งความสนใจไปที่เรื่องที่อีวานเขียนอย่างเต็มที่ และไม่ได้ฟังที่รอนพูดแม้แต่คำเดียว
“เกิดบ้าอะไรขึ้นกับทั้งสองคนนี้เนี่ย พวกนายไม่ตกใจกันบ้างเลยหรอ มันเป็นปาร์ตี้ของผี….” ก่อนที่รอนจะพูดจบ แฮรี่ก็ดึงเขาออกไป เพราะเขาสังเกตว่าเฮอร์ไมโอนี่มีท่าทีที่ผิดปกติไป มือของเธอกำแน่นและตาของเธอก็แดงก่ำ
รอนหยุดพูดทันที เพราะเขาไม่แน่ใจว่าเขาไปทำให้เฮอร์ไมโอนี่โกรธหรือเปล่า
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอสบายดีไหม?” แฮรี่กระซิบ
“ฉันโอเคแฮรี่” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับเช็ดตาของเธอ
ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ยืนขึ้นและเข้าไปกอดแฮรี่ทันที
“เฮอร์ไมโอนี่ ทำอะไร…...” แฮรี่กล่าวและพูดคำต่อมาไม่ออก
“แฮรี่ นี่คือบทความที่อีวานเขียน ฉันว่านายควรจะอ่านมันนะ”
เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับเอากระดาษไปไว้ในมือของแฮร์รี่
แฮร์รี่เปลี่ยนสายตาของเขาไปที่กระดาษนั่น และไม่นานหน้าของเขาก็เริ่มซีดลง หลังจากที่เขารู้ว่าสิ่งที่เขียนคืออะไร
“อีวาน นี่…..”
“ฉันรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างมาจากบาธิลด้า แบ๊กช็อต, เธอเป็นเพื่อนบ้านของพ่อแม่นายที่ กอดดริกฮอลโล่ว ,เธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น” อีวานอธิบาย
ความตึงเครียดในอากาศเพิ่มขึ้นทำให้ทุกคนไม่พูดอะไร
“พวกนายสักคนช่วยอธิบายฉันได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?” รอนบ่นพึมพำ ดังนั้นเฮอร์ไมโอนี่จึงรีบไปกระซิบบอกรายละเอียดกับเขา
หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่อธิบายกับรอนเสร็จ แฮรี่ที่ดูเหมือนจะหน้าซีดกว่าเดิมยืนอยู่ พร้อมกับปรากฏความหวาดกลัวบนใบหน้า “แฮรี่ อีวานเขียนเรื่องเกี่ยวกับแม่ของนาย ไม่ใช่ว่านายรู้เรื่องพวกนี้ยอู่แล้วหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ไม่เคยมีใครมาบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้นมาก่อน” แฮรี่ตอบพร้อมกับเสียงที่สั่นเครือ พยายามอย่างเต็มที่ไม่ให้น้ำตาไกลออกมา
แต่เขาก็พยายามได้ถึงที่สุดแล้ว หยาดน้ำตาหยดหนึ่งตกลงไปบนกระดาษ
“แฮรี่ ฉันขอโทษ” อีวานกระซิบ เขารู้ว่าสิ่งที่เขาเขียนมันทำร้ายแฮรี่มากแค่ไหน
เป็นเวลากว่าสิบปีที่แฮร์รี่ไม่เคยรู้จักพ่อแม่ของเขา และตอนนี้การเขียนเกี่ยวกับการตายของพวกเขาแบบลงรายละเอียดเป็นสิ่งที่โหดร้ายมากสำหรับที่จะทำกับเขา
“มันไม่ใช่ความผิดของนาย” แฮร์รี่สะอื้นขณะกำลังขยี้ที่ตา
แฮร์รี่ไม่ต้องการให้คนอื่นเห็นเขาร้องไห้ ดังนั้นเขาจึงวิ่งไปที่ห้องนอน ในขณะที่กำกระดาษแผ่นนั้นไว้แน่น
“ไม่ต้องกังวล เดี๋ยวฉันจะทำให้เขาใจเย็นลง ” รอนพูดขณะที่เขาวิ่งตามแฮร์รี่
ข้างๆเตาผิงเหลือเพียงแค่ อีวานที่รู้สึกผิดหวังกับตัวเอง , เฮอร์ไมโอนี่ที่ตาแดงก่ำ ,และ โคลินที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
“มันเป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ได้บอกแฮรี่ก่อนที่จะเขียนถึงแม่ของเขา”
“ฉันคิดว่ามันเขียนได้ดีเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้และกอดอีวาน “แฮรี่แค่ต้องการเวลาให้ผ่านเรื่องนี้ไปได้”
เมื่ออีวานได้ยินเฮอร์ไมโอนี่ปลอบโยนเขา อารมณ์ของเขาก็ค่อนข้างดีขึ้น เขาให้จดหมายตอบกลับของ บาธิลด้า แบ๊กช็อต กับเฮอร์ไมโอนี่ และในไม่ช้า หัวข้อและเนื้อหาของหนังสือพิมพ์ ก็เปลี่ยนไป”
เวลาผ่านไป โคลินนั่งได้สักพักก่อนที่จะออกไป และเฮอร์ไมโอนี่อยู่กับเขาจนถึงเที่ยงคืนก่อนที่จะกลับห้องของเธอพร้อมกับกระดาษกองใหญ่
เมื่อถึงตอนที่กองไฟเกือบจะมอดลง เหลือเพียงแค่อีวานคนเดียวที่ยังอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่หลังจากนั้นเขาก็เห็นจินนี่ย่องเข้ามา
เธอมีท่าทีกระอักกระอ่วน ทั้งตัวเธอดูเหมือนพึ่งไปเล่นมวยปล้ำกับโทรลมา เสื้อคลุมของเธอเต็มไปด้วยฝุ่น หน้าของเธอซีดเล็กน้อย และเธอเต็มไปด้วยร่องรอยของเลือด
หัวใจของอีวานหยุดเต้นเมื่อเขาสงสัยว่าห้องแห่งความลับถูกเปิดแล้ว!
“จินนี่ เธอ….”
“ไม่ต้องกังวล อีวาน”
เฟร็ดเดินเข้ามาและพูดว่า“ จินนี่ช่วยเรายืนยันเส้นทางลับ แต่เรามีปัญหาเล็กน้อย”
“พีฟส์โยนระเบิดดั้งบอมมาทั้งกล่อง แต่โชคดีพวกเราวิ่งเร็วกว่า” จอร์จพูดขณะเดินเข้ามา
“ฉันคิดว่าฟิลช์จะจัดการได้นะ” จินนี่พูด
พอได้ฟังคำอธิบาย อีวานถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะเขาคิดว่าจินนี่ได้เปิดห้องแห่งความลับ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขากังวลโดยใช่เหตุ
หลังจากพวกเขากินช๊อคโกแล๊ตกัน พวกเขาก็กลับไปที่เตียงของพวกเขา เมื่อจินนี่กำลังเดินขึ้นบันได อีวานถาม “จินนี่ เธอรู้หรือเปล่าว่า ทอม ริดเดิ้ลเป็นใคร?”
“นายพูดว่าอะไรนะ?” จินนี่ถาม ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพึ่งพูดไป
“เปล่า ไม่มีอะไร ฝันดีนะ” อีวานตอบแล้วกลับไปที่ห้องนอนของเขา
“ฝันดีอีวาน!” กล่าวโดยเด็กสาวที่มีดวงตาสีน้ำตาลสดใสผิด ปกติ ภายใต้แสงสว่างจากเทียน