มีปาร์ตี้วันคริสต์มาสกำลังจัดอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ และมันก็ดูงดงามมาก
มีต้นคริสต์มาสสีเงินสวยงาม และมีต้นมิสโทลและต้นฮอลลี่ประดับบนเพดาน เพดานถูกร่ายด้วยเวทย์มนต์ให้แห้งและอบอุ่นเมื่อสัมผัสกับหิมะที่ตกลงมา
อีวานกับแฮร์รี่พึ่งกินพุดดิ้งชิ้นที่สามเสร็จ เฮอร์ไมโอนี่พาพวกเขาออกไปจากห้องโถงใหญ่เพื่อเริ่มแผนการ
มันไม่ได้ยากเย็นนักที่จะเอาเส้นผมของแครบบ์และกอยล์
ด้วยคัพเค้กที่ผสมด้วยยานอนหลับ ทั้งสองคนก็ไปเฝ้าพระคริสต์
แต่สิ่งที่ยากคือการที่อีวานและแฮรี่ซ่อนพวกเขาให้ตู้ตรงโถงทางเดิน โดยทำให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาเห็น และในท้ายที่สุ
ดก็ดึงเส้นผมมาสองสามเส้นและถอดเสื้อผ้าของพวกเขา
แต่ปัญหาก็คือเฮอร์ไมโอนี่ อีวานยืนยันว่าผมสีดำในมือของเธอไม่ใช่ผมของมักกอนนากัล แต่เป็นขนแมว
“เป็นไปไม่ได้ อีวาน!” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอยากดื้อรัน “นี่ฉันได้มันมาจากเสื้อผ้าของเธอนะ”
“แต่ร่างแปลงเป็นสัตว์ของเธอคือแมว เธอคงได้เส้นผมนี่มาจากร่างนั่นเพราะว่ามันแทบจะเหมือนกันทั้งหมด, ดังนั้นระวังตัวด้วย”
สุดท้าย, หลังจากการยืนยันของอีวาน, พวกเขาทั้งสามกลับไปที่ห้องโถงใหญ่เพื่อหาโอกาสที่จะได้เส้นผมของคนอื่น
เมื่อพวกเขาเห็นแพนซี่ พาร์กินสันยืนขึ้นที่โต๊ะแล้วรีบเดินไปหาสเนป เฮอร์ไมโอนี่รีบเข้าไปชนกับเธอ และดึงเส้นผมจากเธอก่อนที่ทั้งคู่จะได้พูดอะไร
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่กล่าวขอโทษกับเธอ อีวานและแฮร์รี่เห็นสเนปมองมาที่พวกเขาด้วยท่าทางที่เย้ยหยัน พวกเขาทั้งสองรีบลุกขึ้นแล้วรีบไปที่ห้องน้ำโดยไม่เสียเวลา
“นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดแล้ว เพราะนักเรียนหลายคนจะเริ่มกลับมาหลังวันคริสต์มาส”
“มันบอกว่าหลังทางผู้ใช้ดื่มมันไป พวกเขาจะมีเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ก่อนที่พวกเขาจะกลับมาเป็นตัวเอง แผนของเราจะมีการผิดพลาดไม่ได้ คนอื่นจะเห็นแค่แครบบ์,กอยล์ และพาร์กินสัน”
เฮอร์ไมโอนี่ตักน้ำยาขึ้นมาและเทมันลงไปในแก้วโลหะสามแก้ว
มือของเธอสั่นขณะที่เธอใส่ผมของพาร์กินสันไปในแก้ว
น้ำยาสรรพรสมีเสียงฟองอากาศและหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีมันก็กลายเป็นสีน้ำตาลดำน่าเกลียด
“แล้วแต่พวกนายนะ” เฮอร์ไมโอนี่กล่าว
แฮร์รี่ลังเลก่อนจะโยนผมของกอยล์ลงไป และอีวานโยนผมของแครบบ์ลง
แก้วทั้งสองเริ่มมีฟองฟอดและเสียงฟู่ แก้วที่มีผมของกอยล์กลายเป็นสีน้ำตาลเหลือง ขณะที่ของกอยล์เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้ม
“เอาล่ะ แล้วพวกเราจะทำอะไรต่อ” แฮร์รี่ถาม
“ของมันแน่อยู่แล้ว พวกเราจะดื่มมัน” เฮอร์ไมโอนี่กล่าวอย่างประหม่า
“หวังว่ารสชาติจะไม่แย่นะ ชน” อีวานหยิบแก้วยาและกระดกมันลงไปในอึกเดียว เขาหมุนตัวและรีบวิ่งไปห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด
น้ำยาสรรพรสมีรสชาติสุดสยอง เมื่อเขากลืนมันลงไป เขารู้สึกได้ถึงความแสบร้อนแผ่ซ่านที่กระเพาะของเขา,นิ้วมือ และนิ้วเท้า เขารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเขากำลังถูกหลอมละลาย
ผิวหนังของเขารู้สึกเหมือนกับฟองของขี้ผึ้งกำลังปะทุซึ่งมันทำให้เขาล้มลงไปที่พื้น เขามองดูของมือของเขาค่อยๆยาวขึ้น นิ้วมือของเขาใหญ่ขึ้น และเล็บมือของเขากว้างขึ้น และข้อนิ้วของเขาโง่งขึ้นเหมือนสลักเกลียว
เมื่อไหล่ของอีวานเริ่มยืดออก เขาก็เริ่มรู้สึกปวดอย่างกะทันหัน
ความรู้สึกจั๊กจี้ที่บนหน้าฝากของเขาเป็นสัญญานบอกกับเขาว่าศรีษะของเขากำลังเปลี่ยนแปลง และหน้าอกของเขาก็บวมขึ้นจนเสื้อคลุมของเขาปริออก
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและจบอย่างรวดเร็วเช่นกัน
ถึงแม้เขาจะอ่านหนังสือตรงส่วนนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ความรู้สึกในการได้เป็นแครบบ์เป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย อีวานถอดชุดเล็กๆของเขาออกมาอย่างง่ายดาย แล้วใส่เสื้อผ้าของแครบบ์ หลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของกอยล์ตะโกนขึ้นมา
“พวกนายสองคนโอเคไหม?”
“ฉันโอเค!” อีวานตอบด้วยเสียงของแครบบ์
อีวานไปที่กระจกเพื่อดูสารรูปของเขา เขาดูเหมือนแครบบ์แทบจะทุกอย่าง
แฮรี่และเฮอร์ไมโอนี่ก็กลายเป็นกอยล์กับพาร์กินสันแล้ว
“นี่นายจะเลิกส่องกระจกได้หรือยัง พวกเราเสียเวลาที่มีค่าไปห้านาทีแล้ว! พวกเราต้องรีบไปที่ห้องนั่งเล่นของสลิธิรีนและหวังว่ามัลฟอยจะอยู่ที่นั่น”
จากนั้นพวกเขาก็เปิดประตูห้องน้ำอย่างระมัดระวังและไม่เห็นว่ามีใครอยู่แถวนี้
หลังจากนั้นพวกเขาก็เลียนแบบท่าทางของคนที่พวกเขาเป็น
ภายใต้ความเป็นผู้นำของเฮอร์ไมโอนี่ ทั้งสามก็มุ่งไปยังห้องนั่งเล่นของสลิธิรีน แต่พวกเขาก็ต้องหยุดเมื่อพวกเขาเห็นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าพวกเขา มันก็คือสเนป
“สวัสดีตอนเย็น, พาร์กินสัน,แครบบ์, และกอยล์” สเนปพูดช้าๆและด้วยเสียงต่ำ “พวกเธอมาทำอะไรที่นี่?”
“ผม,พวกเรา…..”
อีวานกับแฮร์รี่บอกหน้ากัน พวกเขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไร
แต่แครบบ์กับกอยล์ก็ทำตัวแบบนี้ตามปกติ สเนปเมินพวกเขาและมองที่เฮอร์ไมโอนี่ด้วยความสนใจ
“ศาสตราจารย์ พวกเรากำลังจะกลับไปที่ห้องนั่งเล่น” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างระมัดระวัง
“โอ้ ทำไมล่ะ?!” สเนปพูดอย่างนุ่มนวล “คุณพาร์กินสัน กรุณามาที่ห้องทำงานของฉันหลังจากนี้ด้วย ฉันคิดว่ามันคุ้มค่าที่เราจะพูดคุยกันสักนิดเกี่ยวกับเรื่องานปาร์ตี้”
“แต่ศาสตราจารย์……….” แฮร์รี่กล่าว ,เขาไม่ได้พูดต่อ เขาไม่มีเหตุผลที่จะห้ามสเนปไม่ให้พูดคุยกับแพนซี่ พาร์กินสัน
อีวานและแฮร์รี่มองเฮอร์ไมโอนี่ถูกพาตัวไปกับสเนป
“นี่ยังเรียกว่าไม่มีความผิดพลาดรึเปล่า?” แฮรี่ถามด้วยความกังวล “ฉันสงสัยว่าเธอจะปลอดภัยไหม”
“ฉันคิดว่าพวกเราควรจะทำตามแผนเดิม และเมื่อเขาเสร็จงานกับมัลฟอย หลังจากนั้นพวกเราค่อยพยายามช่วยเฮอร์ไมโอนี่” อีวานกล่าว
“มันก็พูดง่าย แต่นายรู้หรอว่าห้องนั่งเล่นของสลิธิรีนอยู่ที่ไหน?”
อีวานส่ายหัวเมื่อเขาทราบถึงปัญหา
ทางเดินในดันเจี้ยนที่ว่างเปล่านี้เหมือนกับเขาวงกต หลังจากผ่านไปสิบห้านาทีพวกเขาก็กลับมาที่จุดเริ่มต้น
พวกเขากลับมาที่โถงทางเดินที่เป็นทางแยกสามทาง ทางหนึ่งไปที่ห้องทำงานของสเนป อีกทางหนึ่งคือสถานที่จัดงานฉลองวันตายของนิกหัวเกือบขาด และอีกทางหนึ่งคือทางที่พวกเขาไม่เคยผ่านมาก่อน แต่อีวานเห็นภาพวาดของชามสีเงินใส่ผลไม้ซึ่งมันเป็นทางลับที่พาไปห้องครัวของฮอกวอตส์
“ไม่ใช่ที่นี่ ฉันจำกระจกได้ พวกเราพึ่งเห็นมัน บางทีพวกเราควรไปทางซ้าย” แฮร์รี่พูดขณะที่เขาไม่แน่ใจ
“ไม่ นั่นไปที่ห้องนั่งเล่นของฮัฟเฟิลพัฟ”
ขณะเดียวกับที่ทั้งสองกำลังสิ้นหวัง พวกเขาเห็นเดรโก มัลฟอยเดินเข้ามาหาพวกเขา นี่นับเป็นครั้งแรกที่อีวานรู้สึกดีใจที่ได้พบเขา
“พวกนายสองคนยืนบื้ออะไรกันอยู่ตรงนี้ ฉันคิดว่าพวกนายกลับไปกันแล้ว?”
อีวานกับแฮร์รี่แค่พยักหน้าตอบและมัลฟอยพาพวกเขาเข้าไปในกำแพงหินที่ว่างเปล่า
“รหัสผ่านใหม่คืออะไร?” มัลฟอยพูดกับแฮร์รี่
“เอ่อ…..?” แฮร์รี่อ้ำๆอึ้งๆ
“โอ้ ใช่ มันคือเลือดบริสุทธิ์!” มัลฟอยกล่าว
ทันทีที่เสียงของเขาเงียบลง พวกเขาเห็นกำแพงเปิดขึ้นอย่างช้าๆ และมัลฟอยเดินเข้าไปตามด้วยอีวานและแฮร์รี่